Tahaviu

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Ebu Xhafar Aḥmed eṭ-Tahavi
أبو جعفر أحمد الطحاوي
Personal
Lindur853 CE / 239 AH[1]
Taha el Amidah, Kalifati Abasid
Vdekur5 nëntor 933 CE / 14 Dhulkaide 321 AH[1]
Kajro, Kalifati Abasid
FejaIslam
EraKalifati Abasid
EmërtimiSunni
JurispodencaHanefi[2][3][4]
KredoTradicionalist[5]
Interesi kryesor (et)Jurisprudenca islame, Teologjia islame, Hadith
Muslim leader
Influenced by

Ebu Xhafer Ahmed et-Tahavi (Arabisht: أبو جعفر الطحاوي, romanizuar: Abū Jaʿfar Aḥmad aṭ-Ṭaḥāwī,[6] 853 – 5 nëntor 933), ose shkurt et-Tahaviu (arabisht: الطحاوي), ishte një jurist arab egjiptian[7][8][9] Hanefi dhe teolog tradicionalist.[10] Ai studioi me dajën e tij el-Muzani dhe ishte jurist Shafi'i, përpara se të kalonte në shkollën hanefi. Ai është i njohur për veprën e tij el-Akide et-Tahavije, një përmbledhje e besimit islam.[11][12]

Emri[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Sipas edh-Dhehebi, emri i tij ishte Ebu Xhafer Ahmad ibn Muhamed ibn Selemeh ibn Abdulmalik ibn Selemeh, el-Azdi el-Haxheri el-Misri et-Tahavi el-Hanefi.[13] == Biografia == Et-Tahavi u lind në fshatin Ṭaḥā në Egjiptin e Sipërm në vitin 853 (239 hixhri)[14][1] në një familje të pasur arabe me prejardhje azdi.[15] Ai filloi studimet e tij me dajën e tij, Ismail ibn Jahja el-Muzani, një jurist Shafi'i,[14][1][16][17] por në vitin 873 (259 hixhri), rreth moshës 20 vjeçare, et-Tahaviu e braktisi shkollën e jurisprudencës shafi'i në favor të shkollës hanefi.[17] Versione të ndryshme jepen nga biografët e tij për konvertimin e tij në shkollën hanefi,[17] por arsyeja më e mundshme duket të jetë se sistemi i Ebu Ḥanifes iu drejtua depërtimit të tij kritik më shumë se atij të Shafi’ut.[1]

Et-Tahaviu më pas studioi nën drejtimin e hanafinjve në Egjipt, Ahmed ibn Ebi Imran el-Hanefī, i cili kishte studiuar vetë tek dy nxënësit e shkollës fillore të Ebu Hanifes, Ebu Jusufit dhe Muhammed esh-Shejbaniut.[17] Et-Tahaviu më pas udhëtoi për në Siri në vitin 882 (268 hixhri) për studime të mëtejshme në jurisprudencën hanefi dhe u bë nxënës i Abū Khāzim ʿAbd al-Hamīd ibn Abd al-ʿAzīz, krye kadiu i Damaskut.[17][18]

Et-Tahaviu fitoi një njohuri të gjerë të hadithit përveç jurisprudencës hanefi[19] dhe rrjedhimisht qarqet e tij të studimit tërhoqën shumë studentë të diturisë të cilët treguan hadith prej tij dhe transmetuan veprat e tij.[17] Midis tyre ishin al-Da'udi, kreu i Zahiri Khurasan, dhe et-Taberani, i njohur mirë për fjalorët e tij biografikë të transmetuesve të hadithit.[17][20]

Et-Tahaviu ishte i njohur për ekspertizën e tij në jurisprudencën hadith dhe hanefi, madje edhe gjatë jetës së tij, dhe shumë prej veprave të tij, si Kitāb Maʿāni al-Āthār dhe ʿAqidah aṭ-Ṭīhayys.[19]

Ai vdiq në ditën e 14 të Dhulkaide, 321 hixhri (5 nëntor 933 e.s.), dhe u varros në al-Qarāfah, Kajro.

Punimet[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ai shkroi shumë vepra të tjera, afër dyzet libra të ndryshëm, disa prej të cilëve janë ende në dispozicion sot, duke përfshirë:

  • Maʿāni al-Āthār (معاني الآثار)
  • al-ʿAqīdah aṭ-Ṭaḥāwīyyah (العقيدة الطحاوية)
  • Aḥkām al-Qur’ān al-Karīm (أحكام القرآن الكريم)
  • Al-Mukhtaṣar fil-Furūʿ (المختصر في الفروع)
  • Sharḥ Mushkil al-Āthār (شرح مشكل الآثار)
  • Sharḥ Maʿāni al-Āthār (شرح معاني الآثار)
  • Sharḥ al-Jāmiʿ al-Kabīr (شرح الجامع الكبير)
  • Sharḥ al-Jāmiʿ aṣ-Ṣaghīr (شرح الجامع الصغير)
  • Ash-Shurūṭ aṣ-Ṣaghīr (الشروط الصغير)
  • Ash-Shurūṭ al-Kabīr (الشروط الكبير)
  • Ikhtilāf al-ʿUlamā’ (إختلاف العلماء)
  • ʿUqūd al-Marjān fī Manāqib Abī Ḥanīfa an-Nuʿmān (عقود المرجان قي مناقب أبي حنيفة النعمان)
  • Tārīkh al‑Kabīr (تاريخ الكبير)
  • Ḥukm Arāḍi Makkah al-Mukarramah (حكم أراضي مكة المكرمة)

Referime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

  1. ^ a b c d e f Sharif, M. M. A History of Muslim Philosophy (në anglisht). Vëll. 1. fq. 244–245. ISBN 9694073405.
  2. ^ A.C. Brown, Jonathan (2009). Hadith: Muhammad's Legacy in the Medieval and Modern World (Foundations of Islam) (në anglisht). Oneworld Publications. fq. 166. ISBN 978-1851686636.
  3. ^ Hiroyuki, Concept Of Territory In Islamic Thought, p 56. ISBN 1136184538
  4. ^ Josef W. Meri, Jere L. Bacharach, Medieval Islamic Civilization: A-K, index, p 6. ISBN 0415966914
  5. ^ El Shamsy, Ahmed (2007). "The First Shāfiʿī: The Traditionalist Legal Thought of Abū Yaʿqūb al-buwayṭī (d. 231/846)". Islamic Law and Society (në anglisht). Brill Publishers. 14 (3): 327 – nëpërmjet JSTOR. Al-Tahawi became a Hanafi, but his methodology in both law and theology retained a distinctively traditionalist character.
  6. ^ Calder, N. (2012-04-24). "al-Ṭaḥāwī". Encyclopaedia of Islam, Second Edition (në anglisht).
  7. ^ Ibn-Ḫallikān, Aḥmad Ibn-Muḥammad (1843). Ibn Khallikan's Biographical Dictionary, 1 (në anglisht). Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland.
  8. ^ Ingrid Mattson (2013). The Story of the Qur'an: Its History and Place in Muslim Life (në anglisht). John Wiley & Sons. fq. 146. ISBN 9781118257098.
  9. ^ Shafiq Abouzayd, red. (2014). ARAM: Zoroastrianism in the Levant and the Amorites (në anglisht). Aram Society for Syro-Mesopotamian Studies. fq. 195. ISBN 9781326717438.
  10. ^ El Shamsy, Ahmed (2007). "The First Shāfiʿī: The Traditionalist Legal Thought of Abū Yaʿqūb al-buwayṭī (d. 231/846)". Islamic Law and Society (në anglisht). Brill Publishers. 14 (3): 327 – nëpërmjet JSTOR. Al-Tahawi became a Hanafi, but his methodology in both law and theology retained a distinctively traditionalist character.
  11. ^ Masooda Bano (2020). The Revival of Islamic Rationalism: Logic, Metaphysics and Mysticism in Modern Muslim Societies (në anglisht). Cambridge University Press. fq. 82. ISBN 9781108485319.
  12. ^ Scott C. Lucas (2004). Constructive Critics, Hadith Literature, and the Articulation of Sunni Islam: The Legacy of the Generation of Ibn Sa'd, Ibn Ma'in, and Ibn Hanbal (në anglisht). Brill Publishers. fq. 93. ISBN 9789004133198.
  13. ^ {{cite web|url=https://islamweb.net/ar/library/index.php?page=bookcontents&ID=3052&idfrom=0&idto=0&flag=1&bk_no=60&ayano=0&surano=0&bookhad=0%7Ctitle=Siyar A'lam al-Nubala' by Al-Dhahabi|publisher=Islam Web|language=ar}
  14. ^ a b Glassé, Cyril (2003). The New Encyclopedia of Islam (në anglisht). fq. 444. ISBN 0759101906.
  15. ^ Martijn Theodoor Houtsma, Sir Thomas Walker Arnold, René Basset, The encyclopaedia of Islām: a dictionary of the geography, ethnography and biography of the Muslim peoples, Volume 4 p 609.
  16. ^ Ibn Abi al-Wafa, Jawahir (Cairo), 1:273
  17. ^ a b c d e f g Powers, David; Spectorsky, Susan; Arabi, Oussama (25 shtator 2013). Islamic Legal Thought: A Compendium of Muslim Jurists (në anglisht). fq. 123–126. ISBN 978-9004255883.
  18. ^ Ibn Asakir, Tariqh Madinat Dimashq, 5.367
  19. ^ a b Lucas, Scott C., "Constructive Critics, Hadith Literature, and the Articulation of Sunni Islam: the Legacy of the Generation of Ibn Sad, Ibn Maain, and Ibn Hanbal", Islamic History and Civilization (në anglisht), fq. 93
  20. ^ Kawthari, al-Hawi, 238
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Tahaviu&oldid=2531561"