Daimjo

Daimjo (Japonisht: 大名) ishin feudalë më të fuqishëm japonezë,^[1] deri në rënien e tyre në Periudhën Meixhi. Fjala dai do të thotë e madhe, ndërsa mjō rrjedh nga fjala mjōden, që do të thotë vend privat.^[2]

Ata i nënshtroheshin vetëm shogunëve, daimjō ishin feudalët më të fuqishëm duke udhëhequr nga shekulli i X-të deri në shekullin e XIX-të në Japoni. Disa klane daimjōsh, sidomos Mōri, Shimazu dhe Hosokava, ishin degë të kadetëve të familjes perandorake ose që zbrisnin nga kuge, daimjōt e tjerë u promovuan nga radhët e samuraive, sidomos gjatë Periudhës Edo.

Daimjōt shpesh punësuan samurai për të ruajtur vendin e tyre dhe ata paguan samurait me tokë ose ushqim si relativisht pak mund të përballojë për të paguar samurait në të holla. Epoka e daimjōve përfundoi shpejt pas restaurimit Meixhi me miratimin e sistemit të prefekturës në vitin 1871.

Shugo-daimjō

Shugo daimjō (守護大名) ishin grupi i parë i meshkujve që mbanin titullin daimjō. Ata u ngritën nga mesi i shugos gjatë periudhës Muromaçi. Shugo-daimjō mbante jo vetëm fuqitë ushtarake dhe policore, por edhe fuqinë ekonomike brenda një province. Ata i grumbulluan këto kompetenca gjatë gjithë dekadave të para të periudhës Muromaçi.

Shumica e shugo-daimjōve ishin nga klanet Shiba, Hatakejama, dhe Hosokava, po ashtu klanet tozama prej Jamana, Ouçi, dhe Akamatsu.

Shogunati Ashikaga urdhëroi që shugo-daimjōt të jetonin në Kioto, kështu ata caktuan të afërm ose mbajtës, të quajtur shugodai, për t'i përfaqësuar ata në provincat e tyre. Përfundimisht, disa nga këta erdhën për të banuar në Kioto, duke emëruar deputetë në krahinat.

Sengoku-daimjō

Shumica e sengoku-daimjōve ishin shugo-daimjō, si Satake, Imagava, Takeda, Toki, Rokkaku, Ouçi, dhe Shimazu.

Klanet Asakura, Amago, Nagao, Mijoshi, Çosokabe, Xhimbo, Hatano, Oda u ngritën nga shugodai dhe zëvendësit e tyre në gradën daimjō. Sengoku-daimjo të tjerë, të tillë si Mori, Tamura, dhe Rjuzoxhi u ngritën nga xhi-samurai. Zyrtarët më të ulët të shogunatit dhe roninë (klanët e mëvonshëm Hoxho, Saito), zyrtarët provincialë (Kitabatake) dhe kuge (Tosa Içixho) gjithashtu krijuan sengoku-daimjō.

Restaurimi Meixhi

Në vitin 1869, viti pas restaurimit të Meixhit, daimjot, bashkë me kuget, formuan një aristokraci të re, kazokut. Në vitin 1871 han u shfuqizua dhe u vendosën prefekturat, duke i dhënë kështu fund epokës së daimjove në Japoni.^[3] Në prag të këtij ndryshimi, shumë daimjo mbetën në kontroll të tokave të tyre, duke u emëruar si guvernatorë prefekture; megjithatë ata u çliruan shumë shpejt nga kjo detyrë dhe u thirrën masivisht në Tokio, duke prerë kështu çdo bazë të pavarur të pushtetit nga e cila mund të rebeloheshin. Përkundër kësaj, anëtarët e familjeve të ish-daimjove mbetën të shquar në qeveri dhe në shoqëri, dhe në disa raste vazhdojnë të mbesin të shquar edhe sot. Për shembull, Morihiro Hosokava, ish-kryeministër, është pasardhës i daimyō të Kumamoto, por këto raste janë shumë pak tani.

Shiko edhe

Referencat

^ Katsuro, Hara (2009). An Introduction to the History of Japan (në anglisht). BiblioBazaar, LLC. fq. 291. ISBN 1-110-78785-5.
^ Kodansha Encyclopedia of Japan, entry for "daimyō"
^ Frédéric, Louis; Roth, Käthe (2002), Japan Encyclopedia, Harvard University Press Reference Library (në anglisht), Belknap, fq. 141–42, ISBN 978-067401753-5

[1] Katsuro, Hara (2009). An Introduction to the History of Japan (në anglisht). BiblioBazaar, LLC. fq. 291. ISBN 1-110-78785-5.

[2] Kodansha Encyclopedia of Japan, entry for "daimyō"

[3] Frédéric, Louis; Roth, Käthe (2002), Japan Encyclopedia, Harvard University Press Reference Library (në anglisht), Belknap, fq. 141–42, ISBN 978-067401753-5

[1]

[2]

[3]