Ironia

Ironia është tallje e holle dhe e fshehur me intonacion lavderues, qe nenkupton te kunderten.Eshte perdorimi i fjales me kuptimin e antonimit të saj. Fjala ironi vjen nga greqishtja eironeia - tallje e fshehur, shtirje. Ironia është figurë e afërt me metoniminë, mirëpo këtu fjala duhet të kuptohet si e kundërta e kuptimit të saj të parë. Në kuptimin që shpreh, ironia është një tallje e hollë përmes fjalëve që kanë karakter lavdërues: Na sot jem për t’u lavdue, dijmë me folë me bisedue, nga mendja jemi holluemun. .

F. Shiroka; Si po prishet gjuha shqype Figura e ironisë shquhet për intonacion të posaçëm, i cili plotëson kuptimin e figurës. Si figurë e zgjeruar ajo mund të japë krijime të plota, në të cilat mbizotëron toni ironik.

Ka raste kur ironia merr formë të ashpër, të pamëshirshme, që arrin deri në sarkazëm. Ironia përdoret më tepër në letërsinë humoristike,kurse sarkazma në letërsinë satirike. Shkrimtarë të shquar, si Çajupi, Noli, Migjeni, N. Bulka, D. Agolli, etj., i kanë përdorur me mjeshtëri ironinë dhe sarkazmën.}}Ironia është figurë e afërt me metoniminë, mirëpo këtu fjala duhet të kuptohet si e kundërta e kuptimit të saj të parë. Në kuptimin që shpreh, ironia është një tallje e hollë përmes fjalëve që kanë karakter lavdërues:

Shembull: Falje zotave, fatkeqesia ime ia kalon shpreses...

(Euripidi - Andromaka) Ne kete rast kemi perdorur ironine sepse Oresti falenderon zotat per faktin se fatkeqesia e tij eshte me e madhe se shpresa. Këtu kuptimi i vërtetë është i kundërti.

Ironia mbizotëron gjithashtu dhe tek verprat e Dritëro Agollit dhe Ismail Kadaresë, për ti shpëtuar nga censura e rregjimit të atëhershëm duke ngritur në "maje" figurat e politikës, kur në fakt tregohej e kundërta.