Islami në Republikën Popullore Socialiste të Shqipërisë
Islami në Shqipëri (1945–1991) mbulon një periudhë kohore kur Partia e Punës e Shqipërisë erdhi në pushtet nën Enver Hoxhën dhe ushtroi pothuajse kontroll të plotë mbi popullin shqiptar. Qeveria komuniste u përpoq të riorganizonte rrënjësisht shoqërinë shqiptare duke rindërtuar besnikërinë sociale, kulturore dhe fetare ndaj partisë komuniste nëpërmjet nacionalizmit shqiptar në kërkim të arritjes së identitetit unitar shqiptar.
Parimet e komunizmit të huazuara nga periudha e zgjimit kombëtar dhe ndërlufta vazhduan dhe u adoptuan qasje më radikale për të mënjanuar fenë nga sfera publike, duke lejuar Shqipërinë që në vitin 1967 të shpallej një shtet ateist, ky vendim u murr në një shtet që atë vit e "festonte" 55 vjetori i pavarsisë. Islami i praktikuar nga myslimanët brenda Shqipërisë përjetoi ndryshime të thella në komunizëm.
Klerikët myslimanë u burgosën, shumica e minareve, xhamive, teqeve dhe faltoreve sufiste u shkatërruan, praktikat fetare myslimane u ndaluan, mbikëqyrja shtetërore e pasuesve dhe ndëshkimi i ashpër i njerëzve që nuk respektonin. Efektet dhe trashëgimia e persekutimit nëpërmjet de-islamizimit të detyruar të shoqërisë çuan që brezat e pasluftës të lindur nën regjimin komunist shqiptar të kishin njohuri minimale ose pothuajse aspak të Islamit.
Diskriminimi dhe persekutimi në zhvillim (1945-1966)
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Pas Luftës së Dytë Botërore, regjimi komunist erdhi në pushtet dhe myslimanët, shumica nga Shqipëria e Jugut u përfaqësuan që herët brenda grupit drejtues komunist si udhëheqësi Enver Hoxha 1908-1985), zëvendësi i tij Mehmet Shehu (1913-1981). dhe të tjerët.[1] Shoqëria shqiptare ishte ende tradicionalisht e ndarë në katër bashkësi fetare. [2] Në regjistrimin shqiptar të vitit 1945, myslimanët ishin 72% e popullsisë, 17,2% ishin ortodoksë dhe 10% katolikë dhe 0.8% fe tjera ose ateizëm.[3] Regjimi komunist përmes konceptit të bashkimit kombëtar u përpoq të farkëtonte një identitet kombëtar që kapërcente dhe gërryente këto dallime fetare dhe të tjera me synimin për të formuar një identitet unitar shqiptar. [2] Komunistët shqiptarë e shihnin fenë si një kërcënim shoqëror që minonte kohëzivitetin e kombit. [2] Në këtë kontekst, fetë si Islami u denoncuan si "të huaja" dhe klerikët si myftinjtë myslimanë u kritikuan si të prapambetur shoqërisht me prirjen për t'u bërë agjentë të shteteve të tjera dhe për të minuar interesat shqiptare. [2] Urdhri Bektashi në një kongres të majit 1945 ripohoi brenda statutit të tij pavarësinë nga komuniteti sunit në Shqipëri.[4] Në vitin 1949, u miratua një ligj që kërkonte që institucionet fetare të rrënjosnin ndjenjat e besnikërisë tek adhuruesit e tyre ndaj partisë komuniste shqiptare dhe se të gjitha fetë duhej të kishin selitë e tyre në Shqipëri.[5] Ngjashëm me ortodoksët, bektashinjtë lidhën pa vështirësi marrëveshje me shtetin komunist, të cilat përcaktuan se çfarë konsideroheshin të pranueshme aktivitetet e klerit të tyre fetar dhe deklarimin e pjesëmarrjes në fushatat propagandistike komuniste. [6] Komunistët gjatë kësaj kohe i trajtuan disi ndryshe bektashinjtë pasi pjesë e klerit dhe ithtarët e tyre ishin viktima gjatë luftimeve në Luftën e Dytë Botërore, ndërsa disa elita komuniste shqiptare kishin trashëgimi bektashiane. [4][6] Ndërsa nga kleri mysliman sunit individë si Mustafa efendi Varoshi (myftiu i Durrësit), Hafëz Ibrahim Dibra (ish myftiu i madh i Shqipërisë) dhe Xhemal Pazari (sheik i shquar nga Tirana) u akuzuan nga komunistët për bashkëpunim me fuqitë pushtuese të Boshtit dhe i burgosur. [7]
Udhëheqësit fetarë u zgjodhën dhe vepruan si përfaqësues të partisë komuniste dhe procesi ishte i dhunshëm me liderët myslimanë synitë të burgosur dhe të vrarë, ndërsa kreu bektashi pësoi një fat të ngjashëm dhe deri në vitin 1947 regjimi komunist kishte burgosur 44 klerikë myslimanë. [5] [7] Ndryshe nga homologët e tyre të krishterë në burgjet shqiptare, klerit mysliman të burgosur nga regjimi komunist iu kushtua pak ose aspak vëmendje ndërkombëtarisht lidhur me gjendjen e tyre, përveç organizatave shqiptare të diasporës. [8] Komuniteti shqiptar sunit deri në vitin 1949 nën kryemyftiun Hafiz Musa Ali u përpoq të merrte disa masa dhe kushte nga Enver Hoxha. [9] Disa prej tyre përfshinin ndihmën financiare, përjashtimin e klerikëve të ardhshëm myslimanë që kryenin shërbimin ushtarak, i cili u mbështet ndërsa një përkthim i Kur'anit në shqip u refuzua. [9] Në vitin 1950, qeveria komuniste zbatoi Aktin 743 që përshkruante masat për negocimin e statusit të katër feve në Shqipëri. [10] Komuniteti Sunit në këtë kohë drejtohej nga Këshilli Kryesor dhe financat e tij vinin nga filialet buxhetore dhe donacionet e pronave. [10] Duke qenë se urdhri bektashian i Shqipërisë ishte selia mbarëbotërore e bektashizmit, kontaktet me komunitetet e jashtme të lidhura me ta lejoheshin nga komunistët, megjithëse të mohuara për fetë e tjera në Shqipëri. [10] Në vitin 1955 Hafiz Suleyman Myrto u bë kryemyfti i komunitetit mysliman dhe nga maji 1966 deri në shkurt 1967 Hafiz Esad Myftia ishte kryemyftiu i fundit i Shqipërisë në kohën e komunizmit. [11] Pas vitit 1945, pasuria materiale, pronat institucionale dhe toka si një vakëf mysliman i komuniteteve fetare në Shqipëri u konfiskuan nga shteti për të kufizuar aftësinë e komuniteteve fetare për të qenë të mbështetur ekonomikisht te vetja.[11][5] [12] [13] Medreseja e Tiranës u mbyll në vitin 1965.[14] Ndërsa xhamitë deri në vitin 1965 kishin kaluar një gjendje rrënimi për shkak të financave të pakta për riparim.[12]
Trashëgimia arkitekturore myslimane u perceptua nga komunistët shqiptarë si një mbetje e padëshiruar e periudhës osmane e përdorur për konvertimin e shqiptarëve në myslimanë. [15] Në vitin 1965 regjimi komunist nisi një revolucion kulturor të bazuar në modelin kinez që pa shkatërrimin në shkallë të gjerë të shumicës së minareve të xhamive për shkak se ato ishin një tipar i spikatur i arkitekturës islame.[15] Deri në vitin 1967 vetëm 60 teqe bektashiane kishin mbetur në funksion.[16] Në kontekstin e politikave antifetare të regjimit komunist, që nga vitet 1960 e tutje prindërit inkurajoheshin t'u vendosnin fëmijëve të porsalindur emra jo fetarë. [17] [18] Këta konsideroheshin emra të mirëfilltë shqiptarë dhe shpesh i atribuohej një origjinë gjoja "ilire" dhe pagane, ndërsa emrat e dhënë të lidhur me traditat myslimane ose të tjera fetare dekurajoheshin fuqimisht.[17] [18] Establishmenti politik komunist shqiptar e trajtoi Islamin si besimin e “pushtuesit” osman.[19] Gjatë komunizmit historianë të shumtë nga Shqipëria me perspektiva nacionaliste (Ramadan Marmallaku, Kristo Frasheri, Skender Anamali, Stefanaq Pollo, Skënder Rizaj dhe Arben Puto) theksuan qëllimisht "egërsinë turke" dhe "rezistencën heroike të krishterë kundër" shtetit osman në Shqipëri.[20] Pak studiues që u rezistuan atyre prirjeve të propagandës antiislamike dhe antiturke u persekutuan ndërsa regjimi komunist nxori në pah mitet që lidhen me shqiptarët e mesjetës duke i interpretuar ata si "proletariati heroik ilir".[20]
Shekullarizimi, ikonoklasmi dhe persekutimi (1967-1991)
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]I frymëzuar nga poema e fundit e shekullit të 19-të të Pashko Vasës për nevojën për të kapërcyer dallimet fetare përmes unitetit shqiptar, Enver Hoxha mori strofën " besimi i shqiptarëve është shqiptaria " dhe e zbatoi fjalë për fjalë si politikë shtetërore.[2] [21] Në vitin 1967 regjimi komunist e shpalli Shqipërinë të vetmin vend jofetar dhe ateist në botë, duke ndaluar të gjitha format e praktikave fetare në publik. [22] [23] [24] [25] Kleri mysliman sunit dhe bektashi, së bashku me homologët e tyre katolikë dhe ortodoksë, pësuan një persekutim të ashpër dhe për të parandaluar një decentralizimin e autoritetit në Shqipëri, shumë nga udhëheqësit e tyre u vranë. [23] Xhumaja ose lutjet e xhumasë në një xhami që përfshin një predikim më pas u ndaluan në Shqipëri për shkak të shoqatave të tyre revolucionare që përbënin një kërcënim për regjimin komunist.[26] Njerëzit që ende kryenin praktika fetare e bënin këtë në fshehtësi, ndërsa të tjerët zbuluan se ishin të persekutuar dhe posedimi personal i literaturës fetare si Kurani ishte i ndaluar.[13][22] [23] Midis adhuruesve bektashinj, transmetimi i njohurive u kufizua në disa rrethe familjare që banonin kryesisht në fshat.[27] Xhamitë u bënë një objektiv për komunistët shqiptarë, të cilët e shihnin ekzistencën e tyre të vazhdueshme si një prani ideologjike në mendjet e njerëzve.[15] Nëpërmjet rënies së xhamive dhe fesë në përgjithësi brenda Shqipërisë, regjimi u përpoq të ndryshonte dhe shkëputte bazën shoqërore të fesë që qëndronte në strukturat tradicionale fetare midis njerëzve dhe ta zëvendësonte atë me komunizmin. [13] [15] [28] Ndërtesat islame u përvetësuan nga shteti komunist, i cili shpesh u shndërrua në to në vende grumbullimi, salla sporti, magazina, hambare, restorante, qendra kulturore dhe kinema në një përpjekje për të fshirë ato lidhje midis ndërtesave fetare dhe njerëzve.[15][22] [23][29] Regjimi komunist përmes politikës shkatërroi mënyrën e jetesës myslimane dhe kulturën islame brenda Shqipërisë. [20] [30]
Në vitin 1967, brenda shtatë muajve, regjimi komunist shkatërroi 2169 objekte fetare dhe monumente të tjera.[15] Prej tyre ishin rreth 530 teqe, turbe dhe faltore shenjtore dergash që i përkisnin kryesisht urdhrit bektashi.[15] Më pas pelegrinazhi në mesin e adhuruesve bektashinj në ato faltore u bë i kufizuar duke ndodhur vetëm në vende të caktuara dhe në mënyrë indirekte përmes tubimeve si piknikët pranë atyre vendeve si Tyrbe "Sari Salltëk" në Krujë. [27] Ndërsa 740 xhami u shkatërruan, disa prej të cilave ishin të spikatura dhe të rëndësishme arkitekturore si Xhamia Kubelie në Kavajë, Xhamia e Sahatit në Peqin dhe dy xhamitë me kupola në Elbasan që datojnë nga shekulli i 17-të.[15] Nga afërsisht 1,127 ndërtesa islame që ekzistonin në Shqipëri përpara ardhjes së komunistëve në pushtet, vetëm 50 xhami mbetën më pas, ku shumica ishin në gjendje të rrënuar.[31] Disa xhami që u konsideruan struktura me rëndësi kulturore dhe vlera historike nga komunistët mbijetuan si xhamia Muradiye në Vlorë, xhamia e Plumbit në Shkodër, Xhamia Naziresha në Elbasan, xhamitë e Plumbit, Hynkarit, Beqarit dhe Hysen Pashës në Berat, Xhamia Fatih në Durrës, Xhamia e Bazarit të Krujës, xhamia e Allajbegit në zonën e Dibrës, xhamia e Mirahorit në Korçë, xhamia e Teqesë në Gjirokastër dhe xhamia e Gjin Aleksit të zonës së Sarandës.[15] E shpallur edhe monument kulture, xhamia e Ethem Beut në Tiranë u lejua të funksiononte si vend lutjeje dhe rituali islamik, por vetëm për diplomatët e huaj myslimanë.[29] Në Tiranë gjatë vitit 1991, vetëm dy xhami ishin në gjendje të përdoreshin për adhurim dhe vetëm nëntë xhami të epokës osmane i mbijetuan diktaturës komuniste.[31][32] Disa myslimanë shqiptarë nga Shqipëria e Jugut u urbanizuan shpejt përkrah ortodoksëve dhe u integruan në shtet pas luftës. [33] Krahas katolikëve, popullsia shqiptare myslimane sunite e Shqipërisë qendrore dhe veriore ishte kryesisht e margjinalizuar dhe pak e integruar nga shteti shqiptar që në vitet 1970 dhe 1980 përjetoi mbipopullim dhe vështirësi ekonomike.[33] Si i tillë gjatë periudhës së vonë komuniste, përqindja e katolikëve dhe myslimanëve shqiptarë të këtyre rajoneve u rrit më e madhe se komuniteti ortodoks i Shqipërisë së Jugut.[34] Për shkak të mostheksimit të fesë, disa martesa të përziera të myslimanëve me ortodoksë apo me katolikë ndodhën në periudhën e vonë komuniste dhe kryesisht mes elitës.[34][35][36]
Shiko gjithashtu
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]- Islami në Shqipëri
- Feja në Shqipëri
- Islamizimi i Shqipërisë
- Islami në Shqipëri (1800-1912)
- Islami në Shqipëri (1913-1944)
- Revolucioni Kulturor dhe Ideologjik
Citimet
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]- ^ Jelavich 1983, p. 379.
- ^ a b c d e Duijzings 2000, p. 163.
- ^ Czekalski 2013, p. 120. "The census of 1945 showed that the vast majority of society (72%) were Muslims, 17.2% of the population declared themselves to be Orthodox, and 10% Catholics."
- ^ a b Blumi & Krasniqi 2014.
- ^ a b c Crampton 2013, p. 46.
- ^ a b Czekalski 2013, p. 121. "The communist relations with particular religious communities differed and depended on the degree of loyalty towards the new government. The Orthodox and Bektashi's succeeded without difficulties in entering into agreements with the communist authorities, defining the acceptable range of clerical activity and declaring participation in propaganda campaigns organized by the communists... The Bektashi's were helped by the fact that, during wartime, 28 of the community's clergymen, as well as a few hundred of the faithful, were killed in fighting."
- ^ a b Czekalski 2013, p. 122. "To a lesser degree, the repression also touched the Muslim community, as some of the clergy were accused of collaboration with the occupants. Among those imprisoned were the mufti of Durrës – Mustafa efendi Varoshi, Hafez Ibrahim Dibra – the former great mufti of Albania and sheh Xhemal Pazari from Tirana. In 1947, there were 44 Muslim clergymen, 36 Catholic priests, 16 Orthodox priests and one nun in Albanian prisons."
- ^ Lederer 1994, p. 344."In the Western press, Amnesty International, and other accounts on the horrors of the Albanian Gulag and religious persecution, there are many more mentions of Catholic and 'Greek' clergymen prisoners than Muslims who represent the overwhelming majority of the population. (Actually, I could find, after 1947, the name of only one imprisoned Muslim 'cleric' to whom I will return later.) The fact that Catholicism was considered by Hoxha, in the early period, as his main enemy is only one of the reasons. While Muslim leaders suffered probably as much as Christians their names were barely recorded by others than the Albanian emigrant organizations. Only the Muslim origin of certain detainees was referred to in a few Amnesty publications. The Western world has always been inclined to forget Muslim East Europeans. Religious persecution meant that of the Christians whose coreligionists in the free world could speak up for them. During those decades of oppression, even the Islamic world did little for its brothers tortured by Enver Hoxha."
- ^ a b Czekalski 2013, p. 124. "In June 1949 there was a meeting between Enver Hoxha and the leader of the Albanian Sunni Muslims – Hafis Musa Ali, who presented his requests to the Albanian government. The mufti's main postulates were to financial aid for the Muslim community, and to make those who wished in the future to become hodjas or mullahs exempt from military service. Hoxha reacted positively to the exemption of clergymen from military service, but did not support the idea of translating the Koran into Albanian, which the mufti requested."
- ^ a b c Czekalski 2013, p. 124. "Act 743 became the basis for negotiations concerning the legal status of religious communities. On May 4, 1950... On the same day, statutes concerning the Muslim communities were also approved. The highest power in the Sunni Muslim community was the Main Council, and the budget was to consist of income from property donations and budget subsidiaries. The statute also regulated the activity of the Community of Albanian Bektashi's (Komuniteti Bektashian I Shqipërisë). Owing to the fact that the leader of the community in Albania controlled the world community of Bektashi's, he obtained the right to maintain contact with communities active outside the country (other community leaders did not obtain such rights)."
- ^ a b Lederer 1994.
- ^ a b Nurja 2012, p. 200.
- ^ a b c Bogdani & Loughlin 2007, p. 81.
- ^ Lederer 1994.
- ^ a b c d e f g h i Nurja 2012, pp. 204–205. Gabim referencash: Invalid
<ref>
tag; name "Nurja204205" defined multiple times with different content - ^ Czekalski 2013. "Out of the 60 Bektashi temples (tekke) open before 1967, at the beginning of the 1990s only six were successfully reopened."
- ^ a b Vickers 2011. "One by-product of the regime's anti-religious policy was its concern with the question of people's Muslim and Christian names. Parents were actively discouraged from giving their children names that had any religious association or connotation. From time to time official lists were published with pagan, so called Illyrian or freshly minted names considered appropriate for the new breed of revolutionary Albanians.
- ^ a b Waardenburg 2003. "Since the late 1960s, newborn Albanians of any religion had to receive non-religious names, and Muslims here had to change their names to properly Albanian names."
- ^ Barbullushi 2010.
- ^ a b c Kopanski 1997. "The sophisticated culture, literature and art of Islam were ignored by the generality of historians who hardly even tried to conceal their anti-Muslim bias. Their ferociously anti-Islamic and anti-Turkish attitude not only obscured and distorted the amazing process of mass conversion of entire Christian communities to Islam, but also provided an intellectual prop for the ultra nationalist policy of ethnic and religious cleansing in Bosnia, Hum (Herzegovina), Albania, Bulgaria and Greece. For against the backdrop of the history of the Balkans, as generally portrayed, what appeared as a kind of historical exoneration and an act of retaliation for the 'betrayal' of Christianity in the Middle Ages. The policy of destroying Islamic culture and way of life in Albania after the World War II is the primary reason why the history of medieval Islam in this land has not been properly studied. And when it was studied, it was studied within the parameters of the Stalinist ideology which emphasized only the mythical image of medieval Albanians as the 'heroic Illyrian proletariat'. The handful of Muslim scholars in the Communist Eastern Europe who resisted the anti-Islamic and anti-Turkish propaganda were ostracized and often penalized. Albanian nationalist historians like Ramadan Marmallaku, Kristo Frashëri, Skender Anamali, Stefanaq Pollo, Skender Rizaj and Arben Puto in their books deliberately emphasized ad nauseam only 'the Turkish savagery' and the 'heroic' Christian resistance against the Osmanli state in Albania." Gabim referencash: Invalid
<ref>
tag; name "Kopanski192" defined multiple times with different content - ^ Trix 1994, p. 536.
- ^ a b c Duijzings 2000, p. 164.
- ^ a b c d Buturovic 2006, p. 439.
- ^ Poulton 1995, p. 146.
- ^ Füsun & Hunter 2013, p. 143.
- ^ Akhtar 2010, p. 240.
- ^ a b Clayer 2007. Gabim referencash: Invalid
<ref>
tag; name "Clayer3336" defined multiple times with different content - ^ Clark 1988, p. 514.
- ^ a b Czekalski 2013, p. 129. "The capital's Et’hem Bey Mosque was recognized as a monument. This place later served as a place of prayer for diplomats working in Tirana, but Albanians were forbidden from praying in this place. A few Bektashi temples, including the sacral buildings were changed into cultural centres, warehouses and restaurants." Gabim referencash: Invalid
<ref>
tag; name "Czekalski129" defined multiple times with different content - ^ Jordan 2015, p. 1590.
- ^ a b Ramet 1998. "Of the 1,127 mosques in Albania before the communist takeover, only fifty survived that era, most of them dilapidated. As of 1991, only two mosques in Tiranë were fit for use by worshipers."
- ^ Manahasa & Kolay 2015.
- ^ a b Clayer 2003, pp. 14–24.
- ^ a b Clayer 2003, pp. 2-5, 37. "Between 1942 (date of the last census taking into account the denominational belonging) or 1967 (date of religion's banning) and 2001, the geographical distribution of the religious communities in Albania has strongly changed. The reasons are first demographic: groups of population, mainly from Southern Albania, came to urban settlements of central Albania in favour of the institution of the Communist regime; during the 1970s and 1980s, Northern Catholic and Sunni Muslim areas have certainly experienced a higher growth rate than Southern Orthodox areas. Since 1990, there were very important population movements, from rural and mountain areas towards the cities (especially in central Albania, i.e. Tirana and Durrës), and from Albania towards Greece, Italy and many other countries".
- ^ De Waal 2005.
- ^ Bowers 1984.