Shko te përmbajtja

Konflikti Muzaka-Serb

Shto lidhje
Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë

Konflikti Muzaka-Serb ishte një seri luftimesh dhe betejash të armatosura gjatë mesjetës, të zhvilluara nga Principata Shqiptare e Muzakës kundër Perandorisë Serbe, gjatë një harku prej rreth 20 vjetësh.

Pas dobësimit të Perandorisë Bizantine dhe Perandorisë Bullgare në mesin dhe fundin e shekullit të 13-të, territori verior i Shqipërisë së sotme u bë pjesë e Serbisë. Së pari, si pjesë e Principatës së Madhe Serbe dhe më vonë si pjesë e Perandorisë Serbe. Kontrolli serb në Shqipërinë e Jugut është i paqartë. Disa sugjerojnë se ata morën qytete, por të tjerë besojnë se ata morën nënshtrimin, ndoshta nominal, nga fiset shqiptare. Qytetet e Shqipërisë qendrore dhe jugore nuk u pushtuan deri në vitet 1343–45.[1] Ndërmjet viteve 1272 dhe 1368, disa zona të shtetit modern shqiptar u sunduan gjithashtu nga anzhuinët si Mbretëri e Arbërisë. Në fund të shekullit të 14-të, në të gjithë Shqipërinë u krijuan Principata Shqiptare.

Shqiptarët shpesh luanin një rol në ushtrinë mesjetare serbe. Perandori Stefan Dushani dihej se kishte rekrutuar kalorës të lehtë të përbërë nga 15.000 shqiptarë, të armatosur me shtiza dhe shpata.

Gjatë pushtimit serb të Shqipërisë nën drejtimin e Stefan Dushanit, një nga rezistencat më të spikatura ishte ajo e Principatës Muzaka të drejtuar nga Andrea II Muzaka. Forcat e Muzakës rrethuan dhe përfundimisht pushtuan qytetin e Beratit në vitin 1350, duke detyruar guvernatorin e tokave midis Beratit dhe Vlorës, Gjon Komnenos Asen, të tërhiqej në Kaninë.[2] Në të njëjtën kohë Andrea II Muzaka mundi të kapte fushat e Myzeqesë nga forcat serbe. Emri i fushës rrjedh nga beteja, me "Myzeqe" që do të thotë "Vendi i Muzakajve". Gjatë konfliktit forcat muzakase patën mbështetje edhe nga anzhuinët, me të cilët u lidhën në aleancë në vitin 1336, me një kompromis ku anzhuinët kapën Durrësin.[3]

Pas vdekjes së Stefan Dushanit dhe rënies së Perandorisë Serbe në vitin 1355, sundimi serb në Shqipëri u dobësua, duke çuar në mposhtjen e forcave serbe nga Andrea II dhe kapjen e Korçës dhe Devollit.[3]

Me ndihmën e Balshajve, në vitin 1369 ose 1370 Principata e Muzakës mundi ushtrinë serbe të mbretit Vukashin në Pelister, duke e zënë rob fisnikun serb si rob lufte.[3][4][5][6][7]

Midis viteve 1370 dhe 1372, me ndihmën e fisnikërisë shqiptare, forcat e Muzakës mundën sërish ushtrinë serbe të udhëhequr nga i biri i Vukashinit Princi Marko në Pelister, duke pushtuar qytetin.[3][8][9][10]

Në verën e vitit 1371, Vukashini marshoi në Zetë, për të mbështetur të afërmin e tij Gjergj Balsha në luftën e këtij kundër Nikolla Altomanoviqit. Ushtria e tij ndodhej në Shkodër, në pritje të mbështetjes detare nga Republika e Raguzës. Ugljesha Mrnjavçeviq mori informacione se shumica e forcave osmane u larguan nga Evropa dhe marshuan për në Anadoll. Ugljesha vendosi se ishte një kohë e mirë për të ekzekutuar planet e tij sulmuese dhe i kërkoi ndihmë Vukashinit. Vukashini u largua nga Shkodra me ushtrinë e tij dhe iu bashkua Ugljeshës. Ata marshuan kundër Adrianopojës.

Ushtria serbe numëronte nga 50.000 deri në 70.000 burra. Despoti Ugljesha donte të bënte një sulm të befasishëm ndaj osmanëve në kryeqytetin e tyre, Edrene, ndërsa Murati I ishte në Azinë e Vogël. Ushtria osmane ishte shumë më e vogël, studiuesi bizantin grek Laonikos Chalkokondyles dhe burime të ndryshme japin numrin prej 800 deri në 4.000 burra, por për shkak të dehjes së shumicës së ushtarëve serbë, Shahin Şahin Pasha kreu një sulm nate në kampin serb, duke prerë një një pjesë të madhe të ushtrisë serbe, duke vrarë mbretin Vukashin dhe despotin Ugljesha. Mijëra serbë u vranë dhe mijëra të tjerë u mbytën në lumin Marica ndërsa përpiqeshin të iknin. Pas betejës, u tha, Marica u bë kuq me gjak.

Shihni gjithashtu

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ↑ Fine, John V. A. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (në anglisht). University of Michigan Press. fq. 290–291. ISBN 978-0-472-08260-5.
  2. ↑ Anamali, Skënder (2002). Historia e popullit Shqiptar: gjatë shek. XVI -vitet 20 të shek. XIX. Tiranë: Botimet Toena. fq. 294. ISBN 9992716223.
  3. 1 2 3 4 "Kush ishte Andrea II Muzaka". klikoje.al. 5 shkurt 2021.
  4. ↑ John V. A. Fine (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (në anglisht). University of Michigan Press. fq. 290–291. ISBN 978-0-472-08260-5.
  5. ↑ Soulis, George Christos (1984). The Serbs and Byzantium During the Reign of Tsar Stephen Dušan (1331-1355) and His Successors (në anglisht). Dumbarton Oaks Library and Collection. fq. 142.
  6. ↑ Elsie, Robert (2003). Early Albania: a reader of historical texts ; 11th - 17th centuries (në anglisht). Wiesbaden: Harrassowitz. fq. 41. ISBN 9783447047838.
  7. ↑ Muhadri, Bedri (2023). "Kosova në kuadrin e Principatës së Balshajve". Studime Historike. 74 (1–2): 43–45.
  8. ↑ Dorian, Koçi (27 maj 2020). "Shëmbëlltyra e Andrea Muzakës". batosot.info.
  9. ↑ Gillian Gloyer (1 qershor 2010). Albania (në spanjisht). Alhena Media. fq. 103. ISBN 978-84-92963-50-8. Tras la muerte de Stefan Dušan en 1355, el área que se corresponde con el sureste de la actual Albania y hasta Kastoria (que hoy en día pertenece a Grecia) cayó en manos de la familia Muzaka de Berati, uno de los poderosos clanes
  10. ↑ John V. A. Fine; John Van Antwerp Fine (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (në anglisht). University of Michigan Press. fq. 380. ISBN 978-0-472-08260-5.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Konflikti_Muzaka-Serb&oldid=2864743"