Revolucioni paqësor

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë

Revolucioni paqësor (gjermanisht: Friedliche Revolution) ishte proces i ndryshimeve sociopolitike që çoi në mbarimin e dominimit të Partisë Socialiste të GjermanisëRepublikën Demokratike Gjermane dhe tranzicionin në një demokraci parlamentare që mundësonte ribashkimin e Gjermanisë. Kjo pikë kthese u krijua tërësisht përmes iniciativave, protestave dhe demonstratave të suksesshme pa dhunë, të cilat u vendosën me vendosmëri midis zgjedhjeve lokale të mbajtura në maj 1989 dhe zgjedhjeve të para të lira parlamentare të RDGJ-së në mars të vitit 1990.

Këto ngjarje ishin të lidhura ngushtë me vendimin e Bashkimit Sovjetik nën udhëheqjen e Mikhail Gorbaçovit për të braktisur hegjemoninë e tij në Evropën Lindore, si dhe lëvizjet reformiste që u përhapën në rajon si rezultat. Përveç zhvendosjes së Bashkimit Sovjetik në politikën e jashtme - pjesë e reformave të glasnost dhe perestrojkës - të metat e ekonomisë socialiste të planifikimit të RDGJ-së dhe mungesa e konkurrencës së saj në një treg gjithnjë e më të madh botëror, si dhe rritja e borxhit të saj në rritje, nxitën destabilizimin e diktaturën e SED-it dhe suksesin e revolucionit.

Ata që ngrinin procesin e reformave brenda RDGJ-së përfshinin intelektualë dhe figura të kishës, sasi të konsiderueshme njerëzish që përpiqen të iknin nga vendi - duke shfaqur kështu një shenjë të qartë të pakënaqësisë me regjimin SED - si dhe numrin në rritje të demonstruesve paqësorë që nuk ishin më të gatshëm për t'i dhënë kërcënimit të dhunës dhe represionit nga ana e autoriteteve.

Për shkak të reagimit të saj armiqësor ndaj reformave të zbatuara në "tokat e vëllezërve socialistë" të saj, lidershipi i SED-it tashmë ishte izoluar gjithnjë e më shumë brenda bllokut lindor deri në kohën kur përfundimisht vendosi të abstenonte nga përdorimi i forcës për të shtypur demonstrimet gjithnjë e më të mëdha publike dhe lejoi hapjen e kufirit në Murin e Berlinit më 9 nëntor 1989. Përmes një ndryshimi në udhëheqjen dhe gatishmërinë për të folur me kundërshtarët, SED fillimisht u përpoq të fitojë përsëri iniciativën politike. Megjithatë, për shkak të paqëndrueshmërisë së vazhdueshme politike dhe kërcënimit të falimentimit kombëtar, kontrolli i situatës gjithnjë e më shumë shtrihet me qeverinë e Gjermanisë Perëndimore nën kancelarin Helmut Kohl.

Që nga fillimi i dhjetorit 1989, qeveria e RDGJ-së e kryeministrit Hans Modrow kontrollohej nga një tryezë e rrumbullakët qendrore, ku shpërtheu shërbimi mbizotërues i sigurimit shtetëror Stasi dhe u përgatitën për zgjedhje të lira. Pas një fitoreje gjithëpërfshirëse zgjedhore për koalicionin Aleanca për Gjermaninë, rruga politike brenda RDGJ-së tani ishte e qartë për një ribashkim të shpejtë të dy shteteve gjermane.