Shërim me djegie

Vizatimi i veglave të Ambroise Paré (1624)

Shërim me djegie është praktitkë ose teknikë mjekësore ku një pjesë e trupit djeget në mënyrë që të largoj plagat ose të mbyll atë. Shkatërron disa inde në një përpjekje për të zbutur gjakderdhjen dhe dëmtimin, heqjen e një rritjeje të padëshiruar, ose zvogëlimin e dëmeve të mundshme mjekësore, siç janë infeksionet kur antibiotikët nuk janë në dispozicion.

Kjo metod e shërimit besohet historikisht për të parandaluar infeksionin, por hulumtimet aktuale tregojnë se shërimi me djegie në të vërtetë rrit rrezikun për infeksion duke shkaktuar më shumë dëme të indeve dhe duke siguruar një mjedis më mikpritës për rritjen bakteriale.

Historia

Shërimi me djegie është përdorur për të ndaluar gjakderdhje të rëndë, sidomos gjatë amputimit. Procedura ishte e thjeshtë: një copë metalike u ndez për shkak të zjarrit dhe aplikohej në plagë. Kjo shkaktoi që indet dhe gjaku të nxeheshin shpejt në temperatura ekstreme, duke shkaktuar koagulimin e gjakut dhe duke kontrolluar kështu gjakderdhjen, me koston e dëmtimit të indeve të gjera.

Shërimi me djegie ishte e zakonshme gjatë Mesjetës.

Ebul Kasim el Zahravi zhvilloi teknika dhe instrumente për kauterizmin dhe i përshkroi ato në librin e tij Al-Tasrif dhe këto vazhduan të ndikojnë në botën mjekësore për pesë shekuj. Shërimi me djegie u përdor pothuajse për çdo qëllim të mundshëm në kohët e lashta: si hemostatik, si një thikë pa gjak, si një mjet për shkatërrimin e tumoreve, etj. Më vonë, disa vegla mjekësore për djegie ishin përdorur për djegien e artiereve.