Deklarata e Pavarësisë së Shqipërisë: Dallime mes rishikimesh

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
[Redaktim i kontrolluar][redaktim i pashqyrtuar]
Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Rreshti 48: Rreshti 48:


[[Kategoria:Historia e Shqipërisë]]
[[Kategoria:Historia e Shqipërisë]]
[[bg:Декларация от Вльора]]
[[eo:Albana Deklaracio pri Sendependiĝo]]
[[hr:Proglašenje neovisnosti Albanije]]
[[nl:Onafhankelijkheid van Albanië]]
[[pl:Albańska Deklaracja Niepodległości]]
[[pt:Independência da Albânia]]
[[ru:Декларация независимости Албании]]
[[sq:Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë]]
[[sr:Декларација о независности Албаније]]
[[sh:Proglašenje nezavisnosti Albanije]]
[[uk:Декларація незалежності Албанії]]

Versioni i datës 9 maj 2012 14:52

Deklara Pavarsisë formuluar nga Ismail Qemali e shkruar nga Gurakuqi

Më 28 nëntor 1912, në mbledhjen e parë të Kuvendit Kombëtar të Vlorës, u nënshkrua Deklarata e Pavarësisë së Shqipërisë, pjesa shqip hartuar nga Luigj Gurakuqi, dhe pjesa turqisht nga Ismail Qemali[1]. Deklarata është dokument i shkurtër dhe i shkruar me dorë, i nënshkruar nga delegatët e Kuvendit, me këtë përmbajtje:

"Në Vlonë më 15/28 të Vjeshtës së Tretë 1328/1912

Pas fjalëve që tha z.Kryetari Ismail Kemal beu, me të cilat tregoi rrezikun e math në të cilin ndodhet sot Shqipëria, të gjithë delegatët me një za venduan që Shqipëria më sot të bahet në vehte, e lirë e mosvarme".

Perandoria Osmane ra në Luftën e Parë Ballkanike që filloi në tetor të vitit 1912 dhe shqiptarët e gjetën veten në një pozitë tejet të vështirë. Udhëheqësit e tyre ishin më të shqetësuar nga koalicioni i forcave të krishtera fqinje (Mali i Zi, Serbi dhe Greqi) se asa nga dobësimii i pranisë ushtarake Osmane, në vendin e tyre. Ajo që ata donin ishte ruajtja e integritetit territorial të Shqipërisë. Brenda dy muajve, forcat osmane pothuajse kishin kapitulluar, dhe vetëm në Shkodër dhe Janinë garnizonet turke nuk ishin dorëzuar. Ekzistenca e vendit ishte e rrezikuar.

Në këto rrethana, delegatët nga e gjithë Shqipëria u mblodhën në Kuvendin e Vlorës. Ismail Qemali, u kthye në Shqipëri dhe, në krye të një asambleje kombëtare prej 83 anëtarësh, shpalli pavarësinë e Shqipërisë në qytetin e Vlorës më 28 nëntor 1912. Në të njëjtën kohë u krijua edhe një qeveri e përkohëshme. Pavarësia e Shqipërisë u njoh më 17 dhjetor 1912 në Konferencën e Ambasadorëve në Londër.

Delegatët Asamblesë Kombëtare ishin[2]:

Cungimi

Ishte cunguar qëllimisht nga regjimi komunist, duke larguar disa nga emrat nënshkrues të dokumentit të rëndësishëm.Kryetarja e kuvendit i propozin Presidentit dekorimin me urdhrin “Gjergj Kastrioti Skënderbeu” të Dom Nikollë Kaçorri, Midhat Frashëri, Mustafa Kruja, Iljaz Vrioni, Pandeli Evangjeli, Mehdi Frashëri, Ali Këlcyra dhe Lef Nosi. Duke u bërë ndoshta një nga shtetet unikalë në botë që kryente një akt të tillë.Dikush nuk shihej me sy të mirë nga regjimi, dikush, sepse ashtu kishte vendosur kupola e lartë e regjimit, apo dikush tjetër thjesht se e ka pasur emrin afër njërit prej atyre që regjimi diktatorial i ardhur mbas vitit 1944, kishte vendosur se ata nuk duhej të ishin pjesë e një prej ngjarjeve më të rëndësishme të këtij kombi, ditës së shpalljes së pavarësisë[3].

Burimet

  1. ^ Letërkëmbimi Kruja-Margjokaj, "Camaj-Pipa", Shkodër 2006.
  2. ^ Portret i firmëtarëve
  3. ^ Cungimi i Deklaratës

sq:Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë