Njerëzillëku

Humanizmi (lat. humanitas - njerëzia) është një filosofi etike dhe një botëkuptim, që drejtohet nga interesat, vlerat dhe dinjiteti në veçanti të njerëzve. Ai bazohet nga thirrja e cilësive botërore njerëzore, veçanërisht arsyes, historisë së përbashkët, përvojës dhe besimit. Toleranca (durueshmëria), paqja dhe liria e ndërgjegjes janë parimet më të rëndësishme për jetesën e përbashkët njerëzore.

Historia e humanizmit

Shoqëria evropiane filloi të ndryshojë që në shekullin XIV. Këto ndryshime u bënë më të mëdha e të thella në shekujt XV-XVI.

Më parë jeta e njeriut ishte nën ndikimin e fesë kristiane. Kisha kishte autoritet mbi çdo gjë : mbi shkencën, artin dhe vete jetën e njeriut. Ajo dhe librat me shenje u mësonin besimtareve së çdo gjë, lufta sëmundja, fatkeqësitë e natyrës dhe gëzimet e jetës, pra e mira dhe e keqja vinin nga dëshira e Zotit. Jeta e vërtete është ajo qiellore dhe jo jeta në tokë.

Shkrimtaret e mendimtarët e shekullit XIV filluan të shkëputen nga këto mësime. Ata studiuan artin dhe kulturën e vjetër greke e romake. Ky qytetërim vlerësonte jetën tokësore dhe bukuritë e saj, si dhe njeriun me aftesite e tij mendore e fizike. Kjo kulturë e re u quajt letërsi humane prandaj shkrimtaret, artistet e mendimtarët që studionin veprat e klasikeve dhe gjuhen greke e latine u quajtën humaniste dhe i gjithë shekulli XIV u quajt periudha e humanizmit.

Humanizmi dhe feja

Humanizmi dhe feja janë 2 gjera që e bënin humanizmin edhe më të fort.