Deklarata e Pavarësisë së Shqipërisë: Dallime mes rishikimesh
| [redaktim i pashqyrtuar] | [Redaktim i kontrolluar] |
Мико (diskuto | kontribute) No edit summary |
Hatake (diskuto | kontribute) No edit summary |
||
| Rreshti 1: | Rreshti 1: | ||
[[Skeda:Deklarata e Pavarsisë.jpg|thumb|right|Deklara Pavarsisë formuluar nga Ismail Qemali e shkruar nga Gurakuqi]] |
[[Skeda:Deklarata e Pavarsisë.jpg|thumb|right|Deklara Pavarsisë formuluar nga Ismail Qemali e shkruar nga Gurakuqi. Kjo paraqitje e dokumentit është montim i Lef Nosit me rastin e ekspozitës së 1937, firmat nga M. Kruja e poshtë tek dokumenti origjinal ishin në pjesën e mbrapme]] |
||
Më 28 nëntor 1912, në mbledhjen e parë të Kuvendit Kombëtar të Vlorës, u nënshkrua '''Deklarata e Pavarësisë së Shqipërisë''', pjesa shqip hartuar nga [[Luigj Gurakuqi]], dhe pjesa turqisht nga Ismail Qemali<ref>Letërkëmbimi [[Mustafa Kruja|Kruja]]-[[Paulin Margjokaj|Margjokaj]], "Camaj-Pipa", Shkodër 2006.</ref>. Deklarata është dokument i shkurtër dhe i shkruar me dorë, i nënshkruar nga delegatët e Kuvendit, me këtë përmbajtje: |
Më 28 nëntor 1912, në mbledhjen e parë të Kuvendit Kombëtar të Vlorës, u nënshkrua '''Deklarata e Pavarësisë së Shqipërisë''', pjesa shqip hartuar nga [[Luigj Gurakuqi]], dhe pjesa turqisht nga Ismail Qemali<ref>Letërkëmbimi [[Mustafa Kruja|Kruja]]-[[Paulin Margjokaj|Margjokaj]], "Camaj-Pipa", Shkodër 2006.</ref>. Deklarata është dokument i shkurtër dhe i shkruar me dorë, i nënshkruar nga delegatët e Kuvendit, me këtë përmbajtje: |
||
Versioni i datës 25 shtator 2012 00:39
Më 28 nëntor 1912, në mbledhjen e parë të Kuvendit Kombëtar të Vlorës, u nënshkrua Deklarata e Pavarësisë së Shqipërisë, pjesa shqip hartuar nga Luigj Gurakuqi, dhe pjesa turqisht nga Ismail Qemali[1]. Deklarata është dokument i shkurtër dhe i shkruar me dorë, i nënshkruar nga delegatët e Kuvendit, me këtë përmbajtje:
"Në Vlonë më 15/28 të Vjeshtës së Tretë 1328/1912
Pas fjalëve që tha z.Kryetari Ismail Kemal beu, me të cilat tregoi rrezikun e math në të cilin ndodhet sot Shqipëria, të gjithë delegatët me një za venduan që Shqipëria më sot të bahet në vehte, e lirë e mosvarme".
Perandoria Osmane ra në Luftën e Parë Ballkanike që filloi në tetor të vitit 1912 dhe shqiptarët e gjetën veten në një pozitë tejet të vështirë. Udhëheqësit e tyre ishin më të shqetësuar nga koalicioni i forcave të krishtera fqinje (Mali i Zi, Serbi dhe Greqi) se asa nga dobësimii i pranisë ushtarake Osmane, në vendin e tyre. Ajo që ata donin ishte ruajtja e integritetit territorial të Shqipërisë. Brenda dy muajve, forcat osmane pothuajse kishin kapitulluar, dhe vetëm në Shkodër dhe Janinë garnizonet turke nuk ishin dorëzuar. Ekzistenca e vendit ishte e rrezikuar.
Në këto rrethana, delegatët nga e gjithë Shqipëria u mblodhën në Kuvendin e Vlorës. Ismail Qemali, u kthye në Shqipëri dhe, në krye të një asambleje kombëtare prej 83 anëtarësh, shpalli pavarësinë e Shqipërisë në qytetin e Vlorës më 28 nëntor 1912. Në të njëjtën kohë u krijua edhe një qeveri e përkohëshme. Pavarësia e Shqipërisë u njoh më 17 dhjetor 1912 në Konferencën e Ambasadorëve në Londër.
Delegatët Asamblesë Kombëtare ishin[2]:
- Berati: Sami Bej Vrioni, Ilias Bej Vrioni, Taq Tutulani, Babë Dud Karbunara (Jorgji Karbunara)
- Çamëria: Veli Gërra, Jakup Veseli, Rexhep Demi, Azis Tahir Ajdonati
- Delvina: Avni Bej Delvina
- Durrësi: Abaz Efendi Çelkupa, Mustafa Agë Hanxhiu, Jahja Ballhysa, Dom Nikollë Kaçorri
- Dibra: Myfti Vehbi Dibra, Sherif Langu
- Elbasani: Lef Nosi, Shefqet Bej Daiu, Qemal Bej Karaosmani, Dervish bej Biçaku
- Gramsh-Tomorricë: Ismail Qemali Gramshi;
- Gjirokastra: Elmaz Boçe, Veli Harxhi, Myfit Bej Libohova, Petro Poga, Jani Papadhopulli
- Janina: Kristo Meksi, Aristidh Ruci
- Kosova, Gjakova, Plava-Gucija: Rexhep Mitrovica, Bedri Pejani, Salih Gjuka, Mit'hat Bej Frashëri, Mehmet Pashë Deralla, Isa Boletini, Riza Bej Gjakova, Hajdin Bej Draga, Dervish Bej Ipeku, Zenel bej Begolli, Qerim Begolli
- Korça: Pandeli Cale, Thanas Floqi, Spiro Ilo
- Kruja: Mustafa Merlika-Kruja
- Lushnja: Qemal Bej Mullai, Ferit Bej Vokopola, Nebi Efendi Sefa
- Mati: Ahmet Bej Zogolli, Riza Bej Zogolli, Kurt Agë Kadiu
- Ohri dhe Struga: Zyhdi Bej Ohri, Dr. H. Myrtezai, Nuri Sojlliu, Hamdi Bej Ohri, Mustafa Baruti, Dervish Hima
- Peqin: Mahmud Efendi Kaziu
- Përmet: Veli Bej Këlcyra, Syrja Bej Vlora
- Pogradeci: Hajdar Blloshmi
- Tepelena: Feim Bej Mezhgorani
- Tirana: Abdi Bej Toptani, Murat Bej Toptani, Ymer Sollaku
- Skrapar: Xhelal Bej Koprencka, Hajredin Bej Cakrani
- Shijak: Xhemal Deliallisi, Ymer Bej Deliallisi, Ibrahim Efendiu
- Shkodra: Luigj Gurakuqi
- Vlora: Ismail Qemali, Zihni Abaz Kanina, Aristidh Ruci, Qazim Kokoshi, Jani Minga, Eqrem Bej Vlora
- Kolonia shqiptare Bukureshtit: Dhimitër Zografi, Dhimitër Mborja, Dhimitër Berati, Dhimitër Ilo
Cungimi
Ishte cunguar qëllimisht nga regjimi komunist, duke larguar disa nga emrat nënshkrues të dokumentit të rëndësishëm.Kryetarja e kuvendit i propozin Presidentit dekorimin me urdhrin “Gjergj Kastrioti Skënderbeu” të Dom Nikollë Kaçorri, Midhat Frashëri, Mustafa Kruja, Iljaz Vrioni, Pandeli Evangjeli, Mehdi Frashëri, Ali Këlcyra dhe Lef Nosi. Duke u bërë ndoshta një nga shtetet unikalë në botë që kryente një akt të tillë.Dikush nuk shihej me sy të mirë nga regjimi, dikush, sepse ashtu kishte vendosur kupola e lartë e regjimit, apo dikush tjetër thjesht se e ka pasur emrin afër njërit prej atyre që regjimi diktatorial i ardhur mbas vitit 1944, kishte vendosur se ata nuk duhej të ishin pjesë e një prej ngjarjeve më të rëndësishme të këtij kombi, ditës së shpalljes së pavarësisë[3].
Burimet
- ^ Letërkëmbimi Kruja-Margjokaj, "Camaj-Pipa", Shkodër 2006.
- ^ Portret i firmëtarëve
- ^ Cungimi i Deklaratës