Gjuhët perendimore gjermanike

Gjuhët perendimore gjermanike përbëjnë një nga tre degët më të mëdha të familjes gjermane të gjuhëve (të tjerët janë gjermanishtja veriore dhe gjuhët gjermanike të zhdukura).

Tre gjuhët më të përhapura gjermane janë anglisht, gjermanisht dhe holandisht. Familja gjithashtu përfshin gjuhë të tjera të larta dhe të ulëta gjermane, duke përfshirë hebreisht, përveç gjuhëve të tjera franko-franceze, si ato luksemburgase dhe afrikane (të lidhura ngushtë, por të ndara nga holandishtja) dhe gjuhët ingvaonike pranë anglishtes, siç janë gjuhët Frisian dhe Skocisht. Përveç kësaj, disa kreole, patois, dhe pidgin janë të bazuara në holandisht dhe anglisht sepse ata ishin gjuhë të perandorive koloniale.

Historia

Origjina

Gjuhët perëndimore gjermane ndajnë shumë lexime që nuk ekzistojnë në gjuhët lindore gjermane dhe / apo në germat e Lindjes gjermane, si dhe neologizmat e zakonshme.

Ekzistenca e një proto-gjuhe gjermane perëndimore

Shumica e studiuesve dyshojnë se ka një proto-gjuhë Proto-Perëndimore-gjermanike të përbashkët për gjuhët perëndimore gjermane dhe jo të tjerë, ndonëse disa pohojnë se Proto-Perëndimi-gjermanik ekzistonte. Shumica pajtohen se pas thyerjes së germës gjermane (një ngjarje që daton zakonisht në shekullin e 2-të apo të 1-të pes), gjuhët gjermane të mbetura, gjuhët gjermano-verilindore, të ndara në katër dialektet kryesore: gjermanikët e veriut dhe të tre grupet "West Germanic", përkatësisht

• Deti i Detit të Veriut gjermanik (Ingvaeonic, ancestral në Anglo-Frizian dhe gjithashtu Old Saxon)
• Weser-Rhine Germanic (Istvaeonic, paraardhës të vjetër Frankish, pasardhësit e saj Franconian ulët dhe disa dialekte të Vjetër të Lartë Gjermanisht)
• Elbe Germanic (Irminonic, paraardhës në disa dialekte të Vjetër të Lartë Gjermane, ndoshta duke përfshirë edhe gjuhën e zhdukur Langobardic).

Edhe pse ka mjaft njohuri për Detin e Veriut gjermanik apo anglo-frisian (për shkak të veçorive karakteristike të gjuhës së tij të bijve, anglosaksonët / anglishtja e vjetër dhe frisiani i vjetër), gjuhëtarët nuk dinë pothuajse asgjë rreth "Weser-Rhine Germanic" dhe " Elbe Germanic ". Në fakt, këto dy terma u krijuan në vitet 1940 për t'iu referuar grupeve të zbulimeve arkeologjike dhe jo karakteristikave gjuhësore. Vetëm më vonë këto terma aplikoheshin në dallimet dialektale hipotetike në të dy rajonet. Edhe sot, numri shumë i vogël i mbishkrimeve ruse të periudhës së migracionit nga kjo zonë - shumë prej tyre të palexueshme, të paqarta ose të përbërë vetëm nga një fjalë, shpesh një emër - janë të pamjaftueshme për të identifikuar tiparet gjuhësore specifike për dy grupet e supozuara dialektike.