Ené Ankiziadi: Dallime mes rishikimesh
| [Redaktim i kontrolluar] | [Redaktim i kontrolluar] |
Βατο (diskuto | kontribute) →Bibliografia: +burime |
Βατο (diskuto | kontribute) |
||
| Rreshti 2: | Rreshti 2: | ||
== Prejardhja e emrit == |
== Prejardhja e emrit == |
||
''Æneas'' është emri [[latinisht|latin]] i emrit [[greqishtja e lashtë|greqisht të lashtë]] Αἰνείας (Aineías). Në ''Himnin Homerik të Afërditës'', Eneu paraqitet për herë të parë me [[Afërdita|Afërditën]] duke e quajtur atë Αἰνείας (''Aineías'') për αὶνóν ἄχος ("hidhërimi i tmerrshëm") që e ka shkaktuar, ku ''Aineías'' rrjedh nga mbiçmimi αὶνóν (''ainon'', që do të thotë "i tmerrshëm".<ref>Gregory Nagy (Translator), ''[http://www.uh.edu/~cldue/texts/aphrodite.html#_ftn18 Homeric Hymn to Aphrodite]'' 198-199: "His name will be Aineias [Aeneas], since it was an unspeakable [ainos] ''akhos'' that took hold of me—grief that I had fallen into the bed of a mortal man."</ref> Kjo është një etimologji popullore për emrin, e shfrytëzuar me sa duket nga Homeri në ''Iliadën''.<ref>Andrew Faulkner, ''[https://books.google.com/books?id=VuATDAAAQBAJ&lpg=PA257&dq=aeneas%20etymology&pg=PA257#v=onepage&q&f=false The Homeric Hymn to Aphrodite: Introduction, Text, and Commentary]'' (2008) p.257</ref> |
|||
Etimologjia e emrit është e pasigurt, por tradicionalisht është e lidhur me αἶνος (a'nos, "lëvdatë, përrallë"), me prejardhje të pasigurt. Studiuesi [[Julius Pokorny]] e lidh këtë fjalë me [[Gjuha proto-indo-evropiane|proto-indo-evropianën]] ''*h2ey-'' ("fjalim i rëndësishëm").<ref>Cf. [[Wiktionary]]: [[wikt:Αἰνείας|"Αἰνείας"]] dhe [[wikt:αἶνος|''*αἶνος'']].</ref> |
|||
== Mitologjia greke == |
== Mitologjia greke == |
||
Versioni i datës 27 shkurt 2018 19:30
Ené Ankiziadi (ose Eneu, -o, -a, nga latinishtja Ænēās, -ae, nga greqishtja e lashtë Αἰνείας, Aineías) ishte një hero Dardan i Trojës, biri i princit Ankiz dhe perëndeshës Afërditë (Venus). Ati i tij ishte kushëriri i parë i mbretit Priam të Trojës (të dy ishin nipërit e Ilit, themeluesi i Trojës), duke e bërë Enenë një kushëri të dytë për fëmijët e Priamit (si Hektori dhe Paridi). Ai është një personazh në mitologjinë greke dhe përmendet në Iliadën e Homerit. Eneu merr trajtim të plotë në mitologjinë romake, më gjerësisht në Eneidën e Virgjilit, ku ai është një paraardhës i Remit dhe Romulit. Ai u bë heroi i parë i vërtetë i Romës.
Prejardhja e emrit
Æneas është emri latin i emrit greqisht të lashtë Αἰνείας (Aineías). Në Himnin Homerik të Afërditës, Eneu paraqitet për herë të parë me Afërditën duke e quajtur atë Αἰνείας (Aineías) për αὶνóν ἄχος ("hidhërimi i tmerrshëm") që e ka shkaktuar, ku Aineías rrjedh nga mbiçmimi αὶνóν (ainon, që do të thotë "i tmerrshëm".[1] Kjo është një etimologji popullore për emrin, e shfrytëzuar me sa duket nga Homeri në Iliadën.[2]
Etimologjia e emrit është e pasigurt, por tradicionalisht është e lidhur me αἶνος (a'nos, "lëvdatë, përrallë"), me prejardhje të pasigurt. Studiuesi Julius Pokorny e lidh këtë fjalë me proto-indo-evropianën *h2ey- ("fjalim i rëndësishëm").[3]
Mitologjia greke
Himni homerik i Afërditës
Në Iliadën e Homerit
Në burime të tjera
Mitologjia romake
Në Eneidën e Virgjilit
Në burime të tjera
Familja dhe pasardhësit legjendarë
Referencat
- ^ Gregory Nagy (Translator), Homeric Hymn to Aphrodite 198-199: "His name will be Aineias [Aeneas], since it was an unspeakable [ainos] akhos that took hold of me—grief that I had fallen into the bed of a mortal man."
- ^ Andrew Faulkner, The Homeric Hymn to Aphrodite: Introduction, Text, and Commentary (2008) p.257
- ^ Cf. Wiktionary: "Αἰνείας" dhe *αἶνος.
Bibliografia
- Burime parësore (greke dhe romake)
- Homeri, Iliada II. 819–21; V. 217–575; XIII. 455–544; XX. 75–352.
- Apolodori, Biblioteka III. xii. 2; Epitome III. 32–IV. 2; V. 21.
- Virgjili, Eneida.
- Ovidi, Metamorfoza XIII. 623-715; XIV. 75-153; 581–608.
- Ovidi, Heroida, VII.
- Livi, 1.1-2.
- Dictys Cretensis.
- Dares Phrygius.
- Burime dytësore
- Cramer, D. “Wrath of Aeneas.” Syllecta Classica, vol. 11, 2000, pp. 16-33.
- De Vasconcellos, P. S. “A Sound Play on Aeneas' Name in the Aeneid: A Brief Note on VII.69.” Vergilius (1959-), vol. 61, 2015, pp. 125–129.
- Farron, S. “The Aeneas-Dido Episode as an Attack on Aeneas' Mission and Rome.” Greece & Rome, vol. 27, no. 1, 1980, pp. 34–47.
- Gowers, E. “Trees and Family Trees in the Aeneid.” Classical Antiquity, vol. 30, no. 1, 2011, pp. 87–118.
- Grillo, L. “Leaving Troy and Creusa: Reflections on Aeneas’ Flight.” The Classical Journal, vol. 106, no. 1, 2010, pp. 43–68.
- Noonan, J. “Sum Pius Aeneas: Aeneas and the Leader as Conservator/Σωτήρ” The Classical Bulletin. vol. 83, no. 1, 2007, pp. 65-91.
- Putnam, M. C. J. The Humanness of Heroes: Studies in the Conclusion of Virgil’s Aeneid. The Amsterdam Vergil lectures, 1. Amsterdam: Amsterdam University Press, 2011.
- Starr, R. J. “Aeneas the Rhetorician : ‘Aeneid IV’, 279-295.” Latomus, vol. 62, no. 1, 2003, pp. 36–46.
- Scafoglio, G. “Betrayal of Aeneas.” Greek, Roman and Byzantine Studies, vol. 53 no. 1, 2013, pp. 1-14.
- Schauer, M. Aeneas dux in Vergils Aeneis. Eine literarische Fiktion in augusteischer Zeit. Zetemata vol. 128. Munich: C.H. Beck, 2007.