Ené Ankiziadi

Eneu duke u largua nga flakët e Trojës me Ankizin në kurriz, vazo me figura të zeza, rreth 520–510 p.e.s., Muzeu i Luvrit (F 118).

Ené Ankiziadi (ose Eneu, -o, -a, nga latinishtja Ænēās, -ae, nga greqishtja e lashtë Αἰνείας, Aineías) ishte një hero Dardan i Trojës, biri i princit Ankiz dhe perëndeshës Afërditë (Venus). Ati i tij ishte kushëriri i parë i mbretit Priam të Trojës (të dy ishin nipërit e Ilit, themeluesi i Trojës), duke e bërë Enenë një kushëri të dytë për fëmijët e Priamit (si Hektori dhe Paridi). Ai është një personazh në mitologjinë greke dhe përmendet në Iliadën e Homerit. Eneu merr trajtim të plotë në mitologjinë romake, më gjerësisht në Eneidën e Virgjilit, ku ai është një paraardhës i Remit dhe Romulit. Ai u bë heroi i parë i vërtetë i Romës.

Prejardhja e emrit

Æneas është emri latin i emrit greqisht të lashtë Αἰνείας (Aineías). Në Himnin Homerik të Afërditës, Eneu paraqitet për herë të parë me Afërditën duke e quajtur atë Αἰνείας (Aineías) për αὶνóν ἄχος ("hidhërimi i tmerrshëm") që e ka shkaktuar, ku Aineías rrjedh nga mbiçmimi αὶνóν (ainon, që do të thotë "i tmerrshëm". Kjo është një etimologji popullore për emrin, e shfrytëzuar me sa duket nga Homeri në Iliadën.

Etimologjia e emrit është e paqartë, por tradicionalisht është e lidhur me αἶνος (a'nos, "lëvdatë, përrallë"), me prejardhje të pasigurt. Studiuesi Julius Pokorny e lidh këtë fjalë me proto-indo-evropianën *h2ey- ("fjalim i rëndësishëm").

Epitete

Në imitim të Iliadës, Virgjili merr hua epitete të Homerit, duke përfshirë: Anchisiades, magnanimum, magnus, heros, dhe bonus. Megjithëse ai merr hua shumë, Virgjili i jep Enesë dy epitete të tijën në Eneidën: pater dhe pius. Epitetet e aplikuara nga Virgjili janë një shembull i një qëndrimi të ndryshëm nga ai i Homerit, përderisa Odiseu është poikilios ("i urtë"), Eneu përshkruhet si piusi ("i devotshëm"), që përcjell një ton të fortë moral. Qëllimi i këtyre epiteteve duket se e imponon nocionin e dorës hyjnore të Enesë si ati dhe themeluesi i racës romake, dhe përdorimi i tyre duket se është rrethanor: kur Eneu lutet, ai i referohet vetes si pius dhe përmendet si i tillë nga autori vetëm kur personazhi vepron në emër të perëndive për të përmbushur detyrën e tij hyjnore. Po ashtu, Eneu quhet hakmarrës kur vepron në interes të njerëzve të tij.

Mitologjia greke

Himni homerik i Afërditës

Afërdita dhe Ankizi, pikturë nga William Blake Richmond (1889 ose 1890)

Historia e lindjes së Enesë është thënë në "Himnin i Afërditës", një nga himnet më të mëdha homerike. Afërdita ka shkaktuar zotin tjetër Zeusin, të bie në dashuri me gratë e vdekshme. Zeusi, në hakmarrje, vendos dëshirën në zemrën e saj për Ankizin, i cili është duke kullotur bagëtinë e tij në kodrat afër malit Ida. Kur Afërdita e sheh, ajo u godit nga dashuria. Ajo zbukuron veten si për një martesë hyjnore, dhe shfaqet para tij. Ai është kapërcyer nga bukuria e saj, duke besuar se ajo është një perëndeshë, por Afërdita e identifikon veten si një princeshë frigiane. Pasi ata bëjnë dashuri, Afërdita zbulon identitetin e saj të vërtetë me të dhe Ankizi frikësohet nga mendimi se çfarë mund t'i ndodhë atij si rezultat i lidhjes së tyre. Afërdita e siguron atë që ai nuk do të ketë rrezik, dhe i thotë atij se do t'i lindë një djalë që do të quhet Ené. Megjithatë, ajo e paralajmëron atë se ai kurrë nuk duhet t'i tregojë askujt se ai ka rënë me një perëndeshë. Kur lind Eneu, Afërdita e çon atë tek nimfat e malit Ida. Ajo i drejton ata për të rritur fëmijën deri në moshën pesë vjeçe, pastaj e çojnë te Ankizi. Sipas burimeve të tjera, Ankizi më vonë mburret me takimin e tij me Afërditën dhe si rezultat është goditur në këmbë me një rrufe nga Zeusi. Pas kësaj ai është i çalë në atë këmbë, kështu që Eneu duhet ta mbart atë nga flakët e Trojës.

Në Iliadën e Homerit

Eneu ikën nga djegia e Trojës, pikturë nga Federico Barocci, 1598.

Eneu është një personazh i vogël në Iliadën, ku ai është dy herë i shpëtuar nga vdekja nga perënditë sikur për një fat ende-të panjohur, por është një luftëtar i ndershëm në të drejtën e tij. Duke u ndalur nga luftimet, u shqetësua me Priamin, për shkak se, pavarësisht nga veprat e tij të guximshme, nuk iu dha nderi i tij i duhur, ai drejtoi një sulm kundër Idomeneut për të rimarrur trupin e kunatit, Alkati, në kërkesën e Deifobit. Ai është udhëheqësi i aleatëve të Trojanëve, Dardanët, si dhe një kushëri i dytë dhe zëvendësuesi kryesor i Hektorit, birit i mbretit të Trojës Priami. Nëna e Enesë, Afërdita shpesh vjen në ndihmë të tij në fushën e betejës dhe ai është një i preferuar i Apolonit. Afërdita dhe Apoloni shpëtuan Eneun nga luftimi me Diomedin e Argos, i cili gati e vret atë, dhe e çojnë atë në Pergamos për shërim. Edhe Poseidoni, i cili normalisht favorizon akejtë, vjen në shpëtimin e Enesë pasi ai bie nën sulmin e Akilit, duke vënë në dukje se Eneu, ndonëse nga një degë më e vogël e familjes mbretërore, ka në fat të bëhet mbret i popullit të Trojës. Studiuesi Bruce Louden paraqet Eneun si një "lloj njeriu" në traditën e Utnapishtimit, Bauci dhe Filemoni, dhe Loti: "njeriu i drejtë përmbanë shkatërrimin e përgjithshëm". Apolodori shpjegon se "akejtë e lanë atë vetëm për shkak të devotshmërisë së tij".

Në burime të tjera

Mitologu romak Gaius Julius Hyginus (64 p.e.r – 17) në Fabule ka kredituar Enesë vrasjen e 28 armiqve në Luftën e Trojës. Eneu gjithashtu shfaqet në tregimet e Trojës që i atribuohen Dares Phrygius dhe Dictys të Kretës.

Bibliografia

Burime parësore (greke dhe romake)

• Homeri, Iliada II. 819–21; V. 217–575; XIII. 455–544; XX. 75–352.
• Apolodori, Biblioteka III. xii. 2; Epitome III. 32–IV. 2; V. 21.
• Virgjili, Eneida.
• Ovidi, Metamorfoza XIII. 623-715; XIV. 75-153; 581–608.
• Ovidi, Heroida, VII.
• Livi, 1.1-2.
• Dictys Cretensis.
• Dares Phrygius.

Burime dytësore

• Cramer, D. “Wrath of Aeneas.” Syllecta Classica, vol. 11, 2000, pp. 16-33.
• De Vasconcellos, P. S. “A Sound Play on Aeneas' Name in the Aeneid: A Brief Note on VII.69.” Vergilius (1959-), vol. 61, 2015, pp. 125–129.
• Farron, S. “The Aeneas-Dido Episode as an Attack on Aeneas' Mission and Rome.” Greece & Rome, vol. 27, no. 1, 1980, pp. 34–47.
• Gowers, E. “Trees and Family Trees in the Aeneid.” Classical Antiquity, vol. 30, no. 1, 2011, pp. 87–118.
• Grillo, L. “Leaving Troy and Creusa: Reflections on Aeneas’ Flight.” The Classical Journal, vol. 106, no. 1, 2010, pp. 43–68.
• Noonan, J. “Sum Pius Aeneas: Aeneas and the Leader as Conservator/Σωτήρ” The Classical Bulletin. vol. 83, no. 1, 2007, pp. 65-91.
• Putnam, M. C. J. The Humanness of Heroes: Studies in the Conclusion of Virgil’s Aeneid. The Amsterdam Vergil lectures, 1. Amsterdam: Amsterdam University Press, 2011.
• Starr, R. J. “Aeneas the Rhetorician : ‘Aeneid IV’, 279-295.” Latomus, vol. 62, no. 1, 2003, pp. 36–46.
• Scafoglio, G. “Betrayal of Aeneas.” Greek, Roman and Byzantine Studies, vol. 53 no. 1, 2013, pp. 1-14.
• Schauer, M. Aeneas dux in Vergils Aeneis. Eine literarische Fiktion in augusteischer Zeit. Zetemata vol. 128. Munich: C.H. Beck, 2007.