Emra pellazgë

Më poshtë është paraqitur lista me emra pelazgë në gjuhën shqipe si dhe shkrimi në latinisht, dhe kuptimi i tyre.

A

• Amaltheia (lat. Amaltheia), në dialektin e vjetër Geg kemi; mjel, t’mjel, të tamëlin, Am’el, të Ambël, – Mel (Mjaltë) pra Amel/thea = t’amël Dhie – qumësht Dhie, duke anashkaluar fjalën shqipe të pastër “DHI”

Studiuesi i mirënjohur Aleksandër Hasanas shkruan:

Amalthea në Kretë emri i saj pastër shqip: ΔΕ =Dhi.

Duke lexuar enciklopedine greke mbi kuptimin e emrit “Amalthea” gjejmë: Amalthea = “θεά του διαγωνισμού” – “Hyjnesha e konkurrencës” (?) Amalthea është e përfaqësuar shpesh si = “Dhi” që ushqen me “Gji” fëminë e perëndisë në një shpellë të Kretës në malin “Aegaion” – “Goat Mountain” Ndonjëherë si një Dhi, duke u kujdesur nimfë Me prindër të pasigurt (e bija e Oceanus , Haemonius, Olenos, Ose-sipas Lactantius- “Melisseus” Ku qëndron e bukura sot të gjithë e dinë mire se “Amalthea” ishte Dhia (ΔE) e malit (ose, Nimfa ) mëma e perëndisë “Zeus” e cila ushqeu atë me qumështin e saj në një shpellë të malit Ida (AΔe, A’Δi – AΔi – Ata=mëmë-Dhia) kur ai ishte i vogël fëmi. Pra ky mal ruan emwrtimin e “Dhisë” si Amë, mëm/Dhia e Zeusit. Në fakt historiane grek dhe studjues të tjerë europiane në përpjekje për ti rrëshqitur të vërtetës por pamundur ti largohen asaj është e pranuar prej tyre se “Amalthea” do të thotë; “Qumësht- ushqyese” (a’mel/go) ose thënë më shqip duke ju referuar fjalës së pastër po shqipe; “Gji” dhe emërtimit të “Qumshtit” në dialektin e vjetër Geg kemi; mjel, t’mjel, të tamëlin, Am’el, të Ambël, – Mel (Mjaltë) pra Amel/thea = t’amël Dhie – qumësht Dhie, duke anashkaluar fjalën shqipe të pastër “DHI” Janë fjalët e pastëra shqipe “AMEL, T’AMEL, mel, mjel, i ambël, (qumësht)” të cilat gjenden të huazuara prej gjuhës shqipe në gjuhën, angleze, latine, greke etj. Ndalemi tashmë edhe njëherë tek emri; “AMALTHEA” duke ju referuar edhe shkrimeve të studjuesve të tjerë: Straboni, Gjeografia 8. 7. 5 (trans Jones.) (Gjeografi grek C1st BC për C1st AD):

“Në histori është thënë se Zeus është ushqyer nga një Dhi atje [Aegion në Achaia], ashtu si Aratos [3 poet BC] ku thotë: ‘Dhi e Shenjtë, e cila, në histori, njihet “Gji”-dhënsja e Zeusit” Pra e shprehur qartë, që kemi një “Dhi të shenjtë” e njohur si “Amë”, “Mëm” e Zeusit vet, atëherë a nuk mund ta quajmë atë aq bukur akoma si në gjuhën e sotme shqipe; “Mëm/Dhia, Am/Dhia, Mamadhija” Thamë më sipër se origjina e fjalës; “Qumësht” buron prej fjalës shqipe; “Mar, mal, mil, mjel” të gjitha këto kanë kuptimin e fjalës shqipe; “Vjel” mar, tërheq, shkëpus prodhime të ndryshme sigurisht nga trupa të ndrushëm frut-dhënës. E sigurisht prej aty kemi pambarim fjalë të tjera si sinonime apo zhvillime semantike – normale të fjalës në pergjithësi dhe si një nga karakteristikat e gjuhës shqipe në tërësi. Shih shembujt më poshtë: Mel, mil, mjel, nga ku kemi; A’mel, = qumësht, i a’mël, ta’mel, t’mbël. Mel-mjaltë, mel-melisa-bletë, dhe i ambël (i ëmbël) άμπελ- ámpel = rush, hardhi. Emërtimit; Am’/Dhia duke i shtuar fjalën e sapo trajtuar shqipe Mel, Miel = qumësht, kemi; Amel/Dhia = t’amli i dhisë, qumësht Dhie, e vjela e mjela produkt i mama-Dhisë Në gjuhen greke Dhia quhet; “γίδα, gída – gjidha” e cila në fakt ka kuptimin; Aίγα, A’gji – ka/gji, Κα/τσί/κα – ka/ci/ka, me kuptimin e përgjithshëm “me Gji” me qumësht, Gji/dhënse, (nanny goat), ashtu si gjineka-gynaíka, (gjitare), grua-mëmë. Për më shumë shikoni tabelën e mëposhtme ku fjalët hyjnore të gjuhës shqipe: “Mjel dhe t’a/mel (Qumësht)” kanë të njëjtin kuptim në shqip po e po nga ku kemi dhe emërtimin (A/M)EL/THEA = MËMËDHIA – Gji dhëmse = Gjidha (Gída), vini re ato edhe në gjuhe të tjera: Shqip greq. latin. ang……… Qumësht Dhie γίδα gála lac caprarum goat milk Mjel dhinë γίδα gála lac caprarum goat milk Amalthea Gálaγίδα caprarlacum milkgoat Enciklopedi: Nonnus, Dionysiaca 28. 312 ff: “Një shpellë e vogël dikur ishte shtëpia e Zeusit, ku Dhia e shenjtë [Amaltheia] ka rolin e kujdestares-dadës me sisë (kasisë–kacicë-kacike) le të thithë qumështin e saj të çuditshm, kur edhe zhurma e mburoja të tronditura [e kujdestarit Kouretes] rrahur në anën e pasme duke lëshuar tinguj çeliku për të fshehur fëmijën e vogël me tingëllimin e tyre …” Diodorus Siculus, Biblioteka e Historisë 5. 70. 1 (trans Oldfather.) (Historian grek C1st BC): “I linduri [fëmija Zeus] jashtë në një shpellë të caktuar, ku ata i thanë që duhet ti shërbejnë për çdo nevojë dhe Nymfae ushqeu fëmijën me një përzierje e mjalti dhe qumësht prej sisës së dhisë e cili u emërua; “Amaltheia” (AIG -)… [Amaltheia] e cila “suckled sisë/dha” i dha gji fëmijës “Zeus” e më pas akorduar, e nderuar të prej tij me një mbiemër, duke u quajtur Aigiokhos -Aegis-mbajtur” Pra kemi; “Aigiokhos = Aegis-mbajtur” me gji mbajtsja, gji-ushqyesja” A’eg = A’ig – gji/dha – Dha Gji. Në gjuhën shqipe Keci i Dhisë quhet edhe; “Edh, Edhi” kjo për një arsye shumë të thjeshtë dhe llogjike, sepse “kecat” ose “Edh” – “’idhet” përpjetë kupthi me të katërtat kembët njëheresh, Dhia e malit sigurisht që njhet për zhdërvjelltësinë e saj si kafshë e lartësive, majave të larta-shkëmbore, simbol i tyre …

• Afërdita (lat.: Aphrodita) me kuptimin Afër dita Afron dita, Dita po afron, dita është afër, që ka të bëj me Yllin ose Planetin Afërditë, dhe është pikërisht gjuha shqipe që i jep një shpjegim të përshtatshëm emrit të saj.
• Agora (lat.: Agoras) me kuptimin (Shesh prej guri) Asht gur
• Akea (lat.:Achaea) ) me kuptimin A ke
• Arbana (lat.:Arbana) me kuptimin Arë bana.
• Arbëri (lat.: Arbëri) me kuptimin Arë bëri.
• Arkeleu / Arçel (lat.: Archelaus) me kuptimin Arë ke le / Arë çel.
• Artemis (lat.: Artemis) me kuptimin Arë themi -s.
• Atamene (lat.: Athamanes) me kuptimin A thamë ne?
• Athina (Perëndi e diturisë) (lat.: Athena) me kuptimin (A thina / thena, e thëna, sepse ishte parathënë që ajo do të lindte nga koka e Zeusit, e po ashtu Athena = Zonja Hënë, At - Father/God, Ate - Lady/Goddess, At dhe Ate, Babë e Amë, Father and Mother, God and Goddess, ndaj dhe emri Athena = Ate'hena = Zonja hënë, Lady Moon.

B

• Bukefali (lat.: Bucephalus) me kuptimin Bukë falës.
• Bylis (lat.: Byllis) me kuptimin Pylli. Bylis = M'byll ish, është vend i mbyllur

N

• Dea (lat.: Dea) me kuptimin (Dhea (Dheja, Dheu).
• Demetër (lat.: Demeter) me kuptimin Dhe Metër = Mëmë-dhe, e shpjeguar dhe nga Studiuesi Spiro Konda në librin e tij "Shqiptarët dhe problemi Pellazgjik"
• Desareti (lat.: Dessareti) me kuptimin Deshë are -ti.
• Drumodi (lat.: Drymodes) me kuptimin Dru madh. Emërtim i ngjashëm me Druidët

E

• Edesha (qytet) (lat.: Edessa) me kuptimin E desha / Deshë-a.
• Efesi (lat.: Ephesus) me kuptimin E fesë, pra një tempull i fesë, vend i fesë.
• Efesian (lat.: Ephesian) me kuptimin E fesë janë...Besimtar,fetar..
• Egnatia (lat.: Egnatia) me kuptimin E njatia (zgjatia).
• Eleutheri (lat.: Eleutherius) me kuptimin E leu dheri.
• Epiri (lat.: Epirus) me kuptim: Epërm, Epërsi, pasi ai rajon ishte një vend që shtrihej mbi ujëra, nga Proto-Shqipja *Apir (on, upon) çka tregon se emri i Epirit është një emërtim Pellazgjik.
• Eskili (lat.: Aeschylus) me kuptimin E shkeli, e po ashtu Es'ki'ili = Është ky Ylli.
• Eskulapi (Perëndi e mjeksisë) (lat.: Aesculapius) me kuptimin E shkula pi.

F

• Ftia (lat.: Phthia) me kuptimin Dhia.

G

• Gigae (lat.: Gygaea) me kuptimin Gji gja.
• Gulam (lat.: Gulam) me kuptimin Ku lamë?

H

• Helena (lat. Helen) me kuptim: Helen = Yll hënë
• Hera (lat.: Hera) me kuptimin Era.
• Himeti (lat.: Hymettus) me kuptimin Hi mbeti.
• Hipia (lat.: Hippias) me kuptimin I pi (pirë).me kuptimin hipur (kalores)

I

• Isa (lat.: Issa) me kuptimin Isha.
• Itaka (lat.: Ithaca) me kuptimin I thaka.me kuptimin ia toka odiseu quante keshtu token e tij.

K

• Kalsidika (lat.: Chalcidice) me kuptimin Kalë si dhi ka.
• Karano (lat.: Karano) me kuptimin Ka ranë / rërë.
• Kasandra (lat.: Cassandra) me kuptimin Kasha /kesha /kisha andrra, Gegnisht: Qas andra = Has Ëndrra, shpjegoj ëndrra.
• Kavalla (Port detar në Greqi) (lat.: Cavallo) me kuptimin Ka valë.ka munsi por veshtir te kete kallema, prej te cilit ndertohet kavalli=Fyelli. Ato gjinden ne liqej e kneta, jo ne uj te krypur..
• Kos (ishull) (lat.: Cos) me kuptimin Kos.

L

• Lisus Lissus (lat.Lisus Lissus) me kuptimin Lesh / Lis.

M

• Mallakastra (lat.: Mallakastra) me kuptimin Mal kashtër.
• Mendoçino (lat.: Mendocino) me kuptimin Mendo çin / kë.
• Menelau (lat.: Menelaus) me kuptimin Me ne leu, menela = mëndja e la, për arsye sepse gruaja e tij Helena e braktisi.
• Mikena (lat.: Mycenae) me kuptimin Mik kena.
• Molosi (lat.: Molossia) me origjin ilire, nga proto-shqipja * mola, nga ilirishtja * mol-on (si në etnonimin Molossian dhe toponimet Dimal, Malontum, Malontina dhe Malisheva) (e ngjashme edhe me mal te Dako-Rumanishtes ("breg") dhe Arumanisht mal ("breg"))
• Oasis

Kuptimi akademik i kësaj fjale është si më poshtë: cilido rajon, (apo vend), i izoluar në një shkretëtirë apo në një hapësirë të thatë ku prania e ujit bëhet e domosdoshme për jetën, bimësinë, rritjen e kafshëve etj.

Shqipëria, odisea e pabesueshme e një populli parahelen

Kopertina e librit (versioni shqip) Pra egzistenca e një oazi është e lidhur me praninë e ujit. Në ditët e sotme manualët etimologjikë ose enciklopeditë pohojnë se ky emër u shfaq në Francë për herë të parë rreth vitit 1561 pas Krishtit dhe se më vonë u rrallua deri në vitin 1766. Ata shtojnë gjithashtu se kjo fjalë e nxjerrë nga gjuha egjiptiane rrjedh nga latinishtja e vonë. Gjithsesi si shumë fjalë të tjera të lashta, kjo fjalë ka qenë e njohur qysh nga autorët e parë klasikë të antikitetit dhe kësisoj nga Pellazgët. Në të vërtetë duhet të jetë e përhapur veçse në epokën e Aleksandrit të Maqedonisë. Në të vërtetë këtij i është kushtuar një vend i shenjtë i tempullit Ammon (orakulli i famshëm i trajtuar si “dublanti” i atij të Pellazgëve në Dodonë, cf. Heredoti II, 54-57) në një oaz të shkretëtirës libike në perëndim të Egjiptit dhe që quhet në ditët tona Sivah. Aleksandri, i cili fliste gjuhën pellazge (ishte një pellazg i mirëfilltë nga nëna e tij epirote dhe pellazge e helenizuar nga babai i tij maqedonas) duhej ta njihte këtë emër “oasis”. E pra na thuhet se kjo fjalë është me zanafillë nga gjuha egjiptjane! Nëse rrjedh nga gjuha egjiptjane moderne d.m.th. gjuha arabe, atëherë nuk mund të ketë zanafillë faraonësh. Unë* mund të flas me njohuri të plota sepse gjuha arabe është një nga tre gjuhët që kam mësuar qysh se kam lindur, sëbashku me frëngjishten dhe gjuhën shqipen. Pas kërkimesh të shumta kam zbuluar se fjala egjiptjane uaha ose oaha është krijim tipik egjiptjan. Në të vërtetë, manualët gjuhësorë arabë pohojnë se emri oaha (njëjës) ose oahat (shumës) ka qenë futur në gjuhën arabe nga egjiptjanët e kohëve moderne. Megjithatë emri arab në konceptimin e tij të vërtetë për të emëruar një vend të mbuluar nga një bimësi e dendur dhe që ka ujra është rauda (njëjës) dhe riad (shumës).

Emri egjiptjan uaha a mos është një shtrembërim i madh i oazit tonë? Sido që të jetë ky emër shpjegohet në mënyrë të përkryer nga pellazgo – shqipja ujësi qoftë edhe në transkriptimin fonetik oujësi. Kjo fjalë në pellazgo – shqipen do të thotë vend, vendth që ka ujë. Mbi të gjitha a nuk është fjala për ujin pa të cilin nuk do të kishte oaz? Fatkeqësisht kur shqiptarët dolën nga përgjumja e tyre shekullore për të hyrë në qytetërim dhe deshën të shkruanin në gjuhën e të parëve të tyre ata e huazuan nga gjuha greke dhe latine ( të kthyera në gjuhë të qytetërimit) një grup fjalësh të modifikuara ose plotësisht të shëndërruara, por që gjithsesi i përkasin trashgimisë kulturore dhe gjuhësore të Pellazgëve d.m.th. të parëve të tyre. Me që është rasti, shqiptarët oazin e quajnë oazë, ndërkohë që do ta quanin ujësi fjalë stërgjyshore që gjithsesi egziston gjithmonë në gjuhën e tyre.

O

• Oasis

Oasis Kuptimi akademik i kësaj fjale është si më poshtë: cilido rajon, (apo vend), i izoluar në një shkretëtirë apo në një hapësirë të thatë ku prania e ujit bëhet e domosdoshme për jetën, bimësinë, rritjen e kafshëve etj.

Shqipëria, odisea e pabesueshme e një populli parahelen

Kopertina e librit (versioni shqip) Pra egzistenca e një oazi është e lidhur me praninë e ujit. Në ditët e sotme manualët etimologjikë ose enciklopeditë pohojnë se ky emër u shfaq në Francë për herë të parë rreth vitit 1561 pas Krishtit dhe se më vonë u rrallua deri në vitin 1766. Ata shtojnë gjithashtu se kjo fjalë e nxjerrë nga gjuha egjiptiane rrjedh nga latinishtja e vonë. Gjithsesi si shumë fjalë të tjera të lashta, kjo fjalë ka qenë e njohur qysh nga autorët e parë klasikë të antikitetit dhe kësisoj nga Pellazgët. Në të vërtetë duhet të jetë e përhapur veçse në epokën e Aleksandrit të Maqedonisë. Në të vërtetë këtij i është kushtuar një vend i shenjtë i tempullit Ammon (orakulli i famshëm i trajtuar si “dublanti” i atij të Pellazgëve në Dodonë, cf. Heredoti II, 54-57) në një oaz të shkretëtirës libike në perëndim të Egjiptit dhe që quhet në ditët tona Sivah. Aleksandri, i cili fliste gjuhën pellazge (ishte një pellazg i mirëfilltë nga nëna e tij epirote dhe pellazge e helenizuar nga babai i tij maqedonas) duhej ta njihte këtë emër “oasis”. E pra na thuhet se kjo fjalë është me zanafillë nga gjuha egjiptjane! Nëse rrjedh nga gjuha egjiptjane moderne d.m.th. gjuha arabe, atëherë nuk mund të ketë zanafillë faraonësh. Unë* mund të flas me njohuri të plota sepse gjuha arabe është një nga tre gjuhët që kam mësuar qysh se kam lindur, sëbashku me frëngjishten dhe gjuhën shqipen. Pas kërkimesh të shumta kam zbuluar se fjala egjiptjane uaha ose oaha është krijim tipik egjiptjan. Në të vërtetë, manualët gjuhësorë arabë pohojnë se emri oaha (njëjës) ose oahat (shumës) ka qenë futur në gjuhën arabe nga egjiptjanët e kohëve moderne. Megjithatë emri arab në konceptimin e tij të vërtetë për të emëruar një vend të mbuluar nga një bimësi e dendur dhe që ka ujra është rauda (njëjës) dhe riad (shumës).

Emri egjiptjan uaha a mos është një shtrembërim i madh i oazit tonë? Sido që të jetë ky emër shpjegohet në mënyrë të përkryer nga pellazgo – shqipja ujësi qoftë edhe në transkriptimin fonetik oujësi. Kjo fjalë në pellazgo – shqipen do të thotë vend, vendth që ka ujë. Mbi të gjitha a nuk është fjala për ujin pa të cilin nuk do të kishte oaz? Fatkeqësisht kur shqiptarët dolën nga përgjumja e tyre shekullore për të hyrë në qytetërim dhe deshën të shkruanin në gjuhën e të parëve të tyre ata e huazuan nga gjuha greke dhe latine ( të kthyera në gjuhë të qytetërimit) një grup fjalësh të modifikuara ose plotësisht të shëndërruara, por që gjithsesi i përkasin trashgimisë kulturore dhe gjuhësore të Pellazgëve d.m.th. të parëve të tyre. Me që është rasti, shqiptarët oazin e quajnë oazë, ndërkohë që do ta quanin ujësi fjalë stërgjyshore që gjithsesi egziston gjithmonë në gjuhën e tyre.

P

• Pegas (lat.: Pegasus) me kuptimin Pe gja (gjë)?
• Pela (lat.: Pella) me kuptimin Pela.
• Pellazg (lat.: Pelasgian) me kuptimin pjella e azgut, i pjellë prej dheut.

Etimologjia nr.1

Në greqishten e sotme "Πελαργός" me kuptimin (lejlek), të cilën historianët modern theksojnë se Pellazgët ishin si (lejlek) pra zogj shtegëtar që emigronin kudo, për këtë fjalë Studiuesi Hollandez Robert. S.P. Beekes e përcakton se është me origjinë jo-indo europiane, pra me pak fjalë Pellazge, dhe gjuha Shqipe na ofron pikërisht 2 fjalë, në dialektin Geg kemi (Pe+larg) = Prej largu, nga Larg, shpesh gjuhëtarët thonë se folja "larg" është me burim nga Latinishtja "largus" por duhet të dimë se folja "largus" e Latinishtes ka si bazë foljen e lashtë "la" të Shqipes, që është baza e fjalëve (Larg dhe Lart), le të përmendim këtu Laertin (Personazh Mitologjik, i cili ishte i ati i Odiseut), e po ashtu foljen e Anglishtes (Lord) = Lart, e cila ka si bazë përsëri foljen "La" i/e lartë, madhështor/e, pra që tregon se Pellazgët ishin si lejlek, zog shtegëtar (πελαργός) të ardhur nga larg, sipas gjuhës shqipe.

Etimologjia nr.2

Sipas disa studiuesëve dhe gjuhëtarëve të huaj, mendohet se termi "Pellazg" buron nga Greqishtja e lashtë "πέλαγος" Ndërkohë në fjalorin e gjuhës shqipe kemi: PELLG m.

1. Gropë me ujë shiu a me ujë që është grumbulluar në një vend nga që s'rrjedh, nga që gjen pengesë etj. Pellg i madh (i vogël). Pellg me ujë. Ra (shkau) në një pellg. Ishte bërë udha tërë pellgje.2. Gropë e madhe, e mbushur me ujë të grumbulluar për ujitje a për qëllime të tjera; rezervuar. Pellg artificial. Pellg për të rritur peshk.3. Vend i thellë në det, në liqen a në lumë, thellomë. Pellg deti (lumi).4. Sasi e madhe e një lënde të lëngët, që është derdhur a është grumbulluar mbi një sipërfaqe. Pellg gjaku. Pellg nafte. U derdh gjaku pellg.5. gjeogr. Trevë që laget nga një lumë a nga degët e tij; tërësia e mëngëve të një lumi; sipërfaqe ku rrjedhin e ku mblidhen ujëra, burime etj. Pellg lumor.6. gjeogr. Trevë e gjerë që përfshin një det pak a shumë të mbyllur dhe viset rreth tij. Pellgu i Egjeut (i Adriatikut, i Mesdheut).7. gjeogr. Trevë e ulët fushore, e rrethuar prej malesh; ultësirë; rrafsh i gjerë, i rrethuar me male. Pellgu i Shkodrës. Pellgu i Korçës.8. Vend me shtresa të pasura mineralesh a lëndësh të tjera. Pellg i pasur vajguror. Pellg nafte. Pellg qymyrguri. U zbulua një pellg i ri (i rëndësishëm).9. keq. Mjedis a vend me njerëz të këqij a me njerëz që kanë pikëpamje të mykura a reaksionare, që janë të shthurur moralisht etj.; gjendje e keqe a e vështirë; moçal, batak. Pellg oportunistësh (mikroborgjezësh, kumarxhinjsh). Pellg rigjykimesh (besëtytnish). E nxori nga pellgu. Doli nga pellgu ku kishte rënë.10. fig. Mesi, palca, kulm (për një periudhë kohe etj.). Në pellg të dimrit.U bë pellg në ujë (në djersë) u lag shumë, u bë tërë ujë (tërë djersë), u bë qull. Si mulliri në pellg shih te MULLI,~RI. Mbeti si guri në mes të pellgut dikush mbeti pa njeri e të afërm, mbeti fill i vetëm. Shkoi (vajti) si guri në pellg (në ujë, në lumë) shih te GUR,~I. Epo ashtu kemi foljet (pellgaçe, pellgore, pellgishte etj...)

Etimologjia nr.3

Pellazg = Shpellagji. Profesor-Doktor, si dhe Pellazgologu Mathieu Aref i cili është dhe shpluhrosës i lidhjes Pellazgo-Shqiptare, në një shkrim të tij "Pellazgët dhe gjuha e tyre" shkruan:

"Së pari duhet theksuar se pellazgët para se të «sedentarizohën» në zonën Ballkano-Danubiane dhe para se të zbresin më poshtë në Ballkan (Greqi), Kretë dhe ishujt të Egjës në 7000-6000 para K. (Periudha Neolitike), ishin një popull «nomad» që jetojnin nëpër strehe natyrore (guva, shpella … ndërmjet argumenta të tjerë prandaj jam i vetmi studiues që i ka quajt «Shpellagji») të cilët kanë udhëtuar në të gjithë Europën nga Atlantiku deri në detin e Zi dhe Kaspien (në Azërbegjian ekziston një Albani). Për këtë arsye ata kanë lënë në mënyrë të pashmangshme gjurmë të kulturës së tyre dhe gjuhën e tyre kudo që kaluan. Në epokën e paleolitit ka pasur shumë tipa etnike në Evropë: Neandertal, Cro-Magnon, Homo Sapiens dhe më në fund Homo sapiens sapiens. Pra, nuk është në këto kohë nomade që etnija pellazge vendosi veten me të vërtetë apo krijoj qytetërimin e vet, por në fillim të neolitit: fillimi i bujqësisë, zbutje e kafshëve të caktuara, ndërtimin e strehimin në tokë apo liqenj (shtyllave/pilotisave). Pastaj më vonë u bë fillimi i shfrytëzimit të metaleve (bakri, bronzi, hekuri, argjendi dhe ari) dhe së fundi zbulimi i të shkruarit (ky është fillimi i historisë). Prandaj nuk ishin të vetmit njerëz në Europë, por ndoshta më i madhi popull dhe më i përparuari. Në një nga librat e mi kam krijuar një neologjizëm për etnikun pellazg: Homo pellazgus."

• Penelopa (lat.: Penelope) me kuptimin Pen (Peri) lopa (lypi) pra me kuptim Penin/perin e lypi, pra ajo qe lypte perin, per arsye sepse ajo paraqitej si qendistare ne mitologjinë Pellazge.
• Perdika (lat.: Perdiccas) me kuptimin Për dikë.
• Persefoni (lat.: Persephone) me kuptimin Përse vonë.
• Perseu (lat.: Perseus) me kuptimin Përse
• Pirro (lat.: Pyrrhus) me kuptimin Burri, e po ashtu Biro Bir
• Pitian (lat.: Pythian) me kuptimin Pi ti, janë.
• Poseidon (lat.: Poseidon) me kuptimin Po, se i don.
• Potidea (lat.: Potidaea) me kuptimin Po te dhea
• Priam (Mbreti i Trojës) (lat.: Priam) me kuptimin Prij jam / Prijes jam.

S

• Salamina (lat.: Salamis) me kuptimin Sa lamë?
• Simois (lat.: Simois) me kuptimin Si mua ish.
• Sirena (lat.: Siren) Shkruan E.Budima:

Kush ishin Sirenat? Dhe cila është shpjegimi i emrit "Siren"

Sirenat ishin krijesa të rrezikshme, të cilët joshnin marinarët aty pranë me muzikën e tyre magjepsëse dhe duke kënduar zëra për të transportuar anijen në brigjet shkëmbore të ishullit të tyre. Poetët romakë i vendosën në disa ishuj të vegjël të quajtur Sirenum scopuli.

Sipas filozofit Grek Neoplatonist, Proclus, Platoni tha se kishte tre lloje sirenash: qiellore, gjeneruese dhe purifikuese / kathartike. E para ishin nën qeverinë e Zeusit, e dyta nën atë të Poseidonit dhe e treta e Hadesit. Kur shpirti është në parajsë, sirenat kërkojnë, me lëvizje harmonike, ta bashkojnë atë në jetën hyjnore të ushtrisë qiellore; dhe kur është në Hades, ato plotësojnë shpirtin me një regjim të përjetshëm infernal; por kur në tokë është puna e tyre e vetme për të "prodhuar gjeneratë, nga të cilat deti është emblematik".

Sirenat besohej se kombinonin gra dhe zogj në mënyra të ndryshme. Në artin e hershëm grek, Sirenat përfaqësoheshin si zogj me koka të mëdha të grave, pendët e shpendëve dhe këmbët me luspa. Më vonë, ato u përfaqësuan si figura femërore me këmbët e zogjve, me ose pa krahë, duke luajtur një larmi instrumentesh muzikore, veçanërisht harpa dhe lira.

Katalogu anglo-latin i shekullit të shtatë "Liber Monstrorum" thotë se Sirenat ishin gra nga kokat e tyre deri në kërthizat e tyre, dhe në vend të këmbëve ata kishin bishta peshku. Enciklopedia Bizantine e shekullit të dhjetë Suda thotë se nga kraharorët e tyre lart, Sirenat kishin formën e harabelave, dhe poshtë tyre ishin gra ose, si alternativë, se ishin zogj të vegjël me fytyrat e grave.

Nga Mesjeta, figura e sirenës është shndërruar në një sirenë e qëndrueshme.

Fillimisht, Sirenat u treguan se ishin mashkull ose femër, por Sirena mashkull u zhduk nga arti rreth shekullit të pestë para Krishtit.

Historiani romak i shekullit të parë Plini i vjetër i Sirens si fabul të pastër, "megjithëse Dinon, babai i Klearkut, një shkrimtar i njohur, pohon se ata ekzistojnë në Indi, dhe se ato i magjepsin burrat me këngën e tyre, dhe pasi i bënin ata për të fjetur, ato i coptonin në copa." Në fletoret e tij, Leonardo da Vinçi shkruajti për Sirenën, "Sirena këndon aq ëmbël, saqë i bën marinarët të flenë; pastaj ajo ngjitet në anije dhe i vret në befasi teksa ata janë duke fjetur."

Lista e Sirenave:

Numri i tyre raportohet ndryshe nga dy në tetë. Në librin "Odisea", Homeri nuk thotë asgjë për origjinën apo emrat e tyre, por jep numrin e Sirenave si dy. Shkrimtarët e mëvonshëm përmendin si emrat dhe numrin e tyre: disa thonë se ishin tre, Peisinoe, Aglaope dhe Thelsiepeia ose Parthenope, Ligeia dhe Leucosia; Apollonius duke u bazuar nga të dhënat e Hesiodit jep emrat e tyre si Thelsinoe, Molpe, dhe Aglaofone; Suidas jep emrat e tyre si Thelsiepeia, Peisinoe dhe Ligeia; Hyginus jep numrin e Sirenave si katër: Teles, Raidne, Molpe dhe Thelxiope; Eustathius thekson se ata ishin dy, Aglaofeme dhe Thelsiepeia; një pikturë e lashtë vazo vërteton dy emrat si Himerope dhe Thelsiepeia. Emrat e tyre individualë janë dhënë në mënyra të ndryshme në burimet e mëvonshme si Thelsiepeia / Thelsiope / Thelsinoe, Molpe, Himerope, Aglaophonos / Aglaope / Aglaopheme, Pisinoe / Peisinoe / Peisithoe, Parthenope, Ligeia, Leukosia, Raidnea, dhe Tele.

Aglaofeme, Aglaofone ose Aglaope,  dëshmohet si bijë e Achelous dhe Melpomene. 

Leukosia, Emri i saj ishte dhënë në ishullin përballë pelerinës së Sirenave. Trupi i saj u gjet në bregun e Poseidonia.

Ligeia (Λιγεία): Ajo u gjet në breg të Terina në Brutium (Kalabria moderne). (Molpe - Μολπή), një tjetër vajzë e Achelous dhe Melpomene.

Parthenope (Παρθενόπη): Varri i saj u paraqit në Napoli dhe quhej "shtrëngim i sirenave".

Peisinoe ose Peisithoe, bijë e Achelous dhe Melpomene,

Thelsiepeia ose Thelsiope, bijë e Achelous dhe Melpomene.

Sipas Ovidit (43 para Krishtit - 17 pas Krishtit), Sirenat ishin shoqërueset e të riut Persefon. Demetra u dha atyre krahë për të kërkuar Persefonin kur ajo u rrëmbye nga Hadesi. Sidoqoftë, Fabula e Hyginus (64 para Krishtit - 17 pas Krishtit) e paraqet Demetrën duke mallkuar Sirenat për mos ndërhyrje në rrëmbimin e Persefonit. Sipas Hyginus, sirenat kishin fatin për të jetuar vetëm, derisa njerëzit e vdekshëm që dëgjonin këngët e tyre ishin në gjendje të kalonin pranë tyre.

Muzat:

Thuhet gjithashtu se Hera, mbretëresha e perëndive, i bindi Sirenat që të hynin në një konkurs për të kënduar me Musët. Musët fituan konkursin dhe pastaj rrëmbyen të gjitha pendët e Sirens dhe bënë kurora prej tyre. Nga ankthi i tyre dhw nga humbja e konkurrencës, shkruan Stefan Bizantini, Sirenat u kthyen të bardha dhe ranë në det në Aptera, ku formuan ishujt në gjirin që quheshin Leukai (modern Suda) etj...

Tek Argonautika:

Në Argonautika (shekulli i tretë para Krishtit) të Poetit Grek të Antikitetit Apollonius Rodus, Jasoni ishte paralajmëruar nga Centauri Kiron që Orfeu të ishte i domosdoshëm në udhëtimin e tij. Kur Orfeu dëgjoi zërat e tyre, ai nxori lirën e tij dhe luajti muzikën e tij më bukur se sa ata, duke i mbytur zërat e tyre. Sidoqoftë, një nga ekuipazhi, heroi sy-mprehtë Bute, dëgjoi këngën dhe u hodh në det, por ai u kap dhe u mbajt me siguri larg Hyjneshës Afërditë.

Tek Odisea e Homerit

Odiseu ishte kurioz për atë që i kënduan Sirens, dhe kështu, me këshillën e Circe, ai i la të gjithë marinarët e tij të lidhnin veshët me dyllin e bletëve dhe ta lidhnin me këtë direk. Ai i urdhëroi njerëzit e tij ta linin të lidhur fort me direkun, pa marrë parasysh se sa kohë do të lypte. Kur dëgjoi këngën e tyre të bukur, ai urdhëroi marinarët që ta zgjidhnin, por ata e lidhën më fort. Kur pa se zërat e tyre u larguan nga veshi i tij, Odisea demonstroi me anë të fuqisë së tij të lirohet. Disa autorë post-homerikë thonë se Sirens ishin të fatit të vdisnin nëse dikush i dëgjonte duke kënduar dhe i shpëtonte, dhe pasi kaloi Odiseu, ato prandaj u futën në ujë dhe u zhdukën.

Por le të vijmë tek Etimologjia e fjalës Siren, disa studiues e lidhin emrin në cilësi (seirá "litar, kurriz") dhe εἴρω (eírō "për të lidhur, bashkuar, fiksuar"), duke rezultuar në kuptimin "lidhës, ngatërrestare", i. e. ai që lidh ose ngatërrohet përmes këngës magjike. Kjo mund të lidhej me skenën e famshme të Odiseut që ishte e lidhur me direkun e anijes së tij, në mënyrë që t'i rezistonte këngës së tyre. Ndërsa gjuhëtari hollandez sugjeron se origjina e emrit është para-greke. (Robert S. P. Beekes, Etymological Dictionary of Greek, Brill, 2009, p. 1316 f.)

Por le t'i drejtohemi Gjuhës shqipe, e cila është gjuha më e lashtë në Europë. Siç pamë më lart, Këto personazhe mitologjike paraqiten si Krijesa të cilët zakonisht joshnin Marinarët me zërin e tyre të ëmbël, dhe në fjalorin e gjuhës shqipe kemi:

1. RRENË f. bised.

Gënjeshtër. Rrenë me bisht gënjeshtër e madhe. Rrena në diell gënjeshtra që duken sheshit. Be në rrenë betim duke e ditur se është i gënjeshtërt. Flet (shet) rrena. I mbushi me rrena. Ushqehet me rrena. I doli rrena në shesh. E la në rrenë e gënjeu, e mashtroi, nuk e mbajti fjalën. Rrena i ka këmbët të shkurtra. fj. u. RRENËS mb. bised.

2. RRENËS mb. bised.

1. Gënjeshtar. 2. Që ka vetëm tiparet e jashtme si diçka e vërtetë, i rremë. Kapëz rrenëse. Fik rrenës fik që lidh kokrrat e para dhe nuk i mban derisa të piqen. Lule rrenëse lule që çel, por që nuk lidh kokrra. 3. Përd. em. sipas kuptimeve të mbiemrit.

3. RRENG m.

Dredhi ose diçka tjetër e keqe që i bëhet fshehurazi dikujt për ta dëmtuar ose për ta vënë në gjendje të vështirë; lodër me djallëzi në kurriz të një tjetri. Rreng i rëndë. I bëri (i luajti, i punoi, i kurdisi) një rreng. Sajon ndonjë rreng. Ia pa rrengun ia pa të keqen. Ia ka bërë për rreng.

4. RRENGSHOR mb.

1. Që priret t'u bëjë rrengje të tjerëve; dredharak. 2. Përd. em. Sipas kuptimit të mbiemrit.

Pra Gjuha shqipe i jep një shpjegim të përshtatshëm fjalës "Siren" çka tregon se këto krijesa mitologjike ishin krijesa rrenacake të cilët joshnin (rrenin) Marinarët me zërin e tyre magjepsës, dhe të cilët i përkisnin mitologjisë Pellazge dhe jo asaj Greke.

• Skae (lat.: Scaea) me kuptimin Skae / Skaj.
• Skamandër (lat.: Scamander) me kuptimin S’kam andërr.
• Strimon (lat.: Strymon) me kuptimin Shtrim.

T

• Detis (Perëndi e detit) (lat.: Thetis) me kuptimin Deti.
• Thesalia (lat.: Thessaly) me kuptimin Thesa li-ni.
• Tiranët (lat.: Tyrants) me kuptimin Të rëndët.
• Tire (lat.: Tyre) me kuptimin Tirë.
• Trakë (lat.: Thrace) me kuptimin Trokë (tokë, dhe), e cila ka si bazë foljen θράσσω -(thrásso) (stir, to trouble), ne Shqipen e dialektit Geg (Thrras) [call], Dialekti Tosk (Thërras).

Z

• Zeus (lat.: Zeus) me kuptimin Zë, zani, zëri, ndryshe thirrej dhe Διας - Di, ai që di, apo Δεος = Dheu.