Sokol Sopi: Dallime mes rishikimesh

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
[redaktim i pashqyrtuar][redaktim i pashqyrtuar]
Content deleted Content added
Faqe e re: Sokol Mustafë Sopi u lind me 8 tetor te vitit 1977 nga babai Mustafa dhe e ëma Xhemilja, rrjedh nga nje familje e kamur nga Fsh. Butovc afër Prishtinës. Ishte i vetmi vëlla i 6-të m...
 
No edit summary
Rreshti 1: Rreshti 1:
Sokol Mustafë Sopi u lind me 8 tetor te vitit 1977 nga babai Mustafa dhe e ëma Xhemilja, rrjedh nga nje familje e kamur nga Fsh. Butovc afër Prishtinës. Ishte i vetmi vëlla i 6-të motrave; Vlorës, Valbonës, Qëndresës, Donikës, Shqipërisë dhe Kosovares.
Sokol Mustafë Sopi u lind me 8 tetor te vitit 1977 nga babai Mustafa dhe e ëma Xhemilja, rrjedh nga nje familje e kamur nga Fsh. Butovc afër Prishtinës. Ishte i vetmi vëlla i 6-të motrave; Vlorës, Valbonës, Qëndresës, Donikës, Shqipërisë dhe Kosovares.


Nëse përkujtojmë padrejtësitë, shkeljet dhe dyndjet e mëdha të largimit të 714 fshatrave shqiptare nga okupatori mese i ndytë serb ne shekullin XIX-të , këtu me dhunë nga Statovci debohen edhe familja e Sokolit, pejzazhe keto te cilat ata i ruajtën vetëm si fanitje në kujtesën e brezave me radhë. Prandaj te parët e dëshmorit ndonese te mesuar ne shkeljet dhe padrejtësitë e hordhive serbo-qetnike përherë ishin në shërbim të çeshtjes kombtare me te vetmen deshirë që atdheu, Kosova dhe mbarë trojet shqiptare te jenë e të gezojnë paqe e liri kudo ne tokat e tyre.
Pra, që ne vështrimin e pare shohim një ndeshje të qartë të emrave, pagëzimeve dhe frymëzimit atdhedashës te Sokol Sopit, janë këta emra të shpresës për lirinë e Kosovës, Shqipërisë, qëndresën dhe atdhedashurinë që edhe te parët pikerisht prinderit Mustafa e Xhemilja shprehen permes emrave te vajzave dhe djalit te tyre te vetem dhe deshmorit të gjithë kombit shqiptar Sokol Sopi.

Motrat, siç kemi edhe fjalën në popull “digjen për vëlla”, ato mezi prisnin edhe martesën e Sokolit, mezi prisnin edhe përfundimine luftës në mënyrë që të rritet gëzimi familjar, por ja që robërimi dhe padrejtësitë shekollore sikur po lidhnin nyjë ëndrrat e tyre ngase Kosova po digjej në zjarrë ndërsa për t’i treguar mbarë botës edhe vellau i tyre Sokol Sopi ishe renduar ne vijat e para të frontit me shumë bashkëluftetarë te UÇK-së . Nëse përkujtojmë padrejtësitë , shkeljet dhe dyndjet e mëdha të largimit të 714 fshatrave shqiptare nga okupatori mese i ndytë serb ne shekullin XIX-të , këtu me dhunë nga Statovci debohen edhe familja e Sokolit, pejzazhe keto te cilat ata i ruajtën vetëm si fanitje në kujtesën e brezave me radhë. Prandaj te parët e dëshmorit ndonese te mesuar ne shkeljet dhe padrejtësitë e hordhive serbo-qetnike përherë ishin në shërbim të çeshtjes kombtare me te vetmen deshirë që atdheu, Kosova dhe mbarë trojet shqiptare te jenë e të gezojnë paqe e liri kudo ne tokat e tyre.
Si rezultate flasin dëshmitë se ne luftën e II-të Boterore, familja Sopi mbështeti me te madhe dhe ne mënyrë shumë te forte Lëvizjen e Rezistencës shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike, shtëpia e tyre ne Butoc atëbotë ishte kulm dhe vendstrehim i shumë atdhetarëve me nam si Adem Gllavica, Shyt Mareci, Azem Jashanica, Kapedan Gjoni, Shemsi Mramori, Musli Dumoshi e shum te tjerë. Me mbarimin e kësaj lufte, gjyshi i dëshmorit Ismajli ishte deshmitarë i masakres se Tivarit i cili i shpetoi asaj por që u kthye me shumë plagë i gjallë në shtëpi.
Si rezultate flasin dëshmitë se ne luftën e II-të Boterore, familja Sopi mbështeti me te madhe dhe ne mënyrë shumë te forte Lëvizjen e Rezistencës shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike, shtëpia e tyre ne Butoc atëbotë ishte kulm dhe vendstrehim i shumë atdhetarëve me nam si Adem Gllavica, Shyt Mareci, Azem Jashanica, Kapedan Gjoni, Shemsi Mramori, Musli Dumoshi e shum te tjerë. Me mbarimin e kësaj lufte, gjyshi i dëshmorit Ismajli ishte deshmitarë i masakres se Tivarit i cili i shpetoi asaj por që u kthye me shumë plagë i gjallë në shtëpi.



Versioni i datës 19 tetor 2008 23:55

Sokol Mustafë Sopi u lind me 8 tetor te vitit 1977 nga babai Mustafa dhe e ëma Xhemilja, rrjedh nga nje familje e kamur nga Fsh. Butovc afër Prishtinës. Ishte i vetmi vëlla i 6-të motrave; Vlorës, Valbonës, Qëndresës, Donikës, Shqipërisë dhe Kosovares.

Nëse përkujtojmë padrejtësitë, shkeljet dhe dyndjet e mëdha të largimit të 714 fshatrave shqiptare nga okupatori mese i ndytë serb ne shekullin XIX-të , këtu me dhunë nga Statovci debohen edhe familja e Sokolit, pejzazhe keto te cilat ata i ruajtën vetëm si fanitje në kujtesën e brezave me radhë. Prandaj te parët e dëshmorit ndonese te mesuar ne shkeljet dhe padrejtësitë e hordhive serbo-qetnike përherë ishin në shërbim të çeshtjes kombtare me te vetmen deshirë që atdheu, Kosova dhe mbarë trojet shqiptare te jenë e të gezojnë paqe e liri kudo ne tokat e tyre. Si rezultate flasin dëshmitë se ne luftën e II-të Boterore, familja Sopi mbështeti me te madhe dhe ne mënyrë shumë te forte Lëvizjen e Rezistencës shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike, shtëpia e tyre ne Butoc atëbotë ishte kulm dhe vendstrehim i shumë atdhetarëve me nam si Adem Gllavica, Shyt Mareci, Azem Jashanica, Kapedan Gjoni, Shemsi Mramori, Musli Dumoshi e shum te tjerë. Me mbarimin e kësaj lufte, gjyshi i dëshmorit Ismajli ishte deshmitarë i masakres se Tivarit i cili i shpetoi asaj por që u kthye me shumë plagë i gjallë në shtëpi.

Mustafë Sopi(professor I filozofisë) random i thoshte të birit të tij Sokolit për një thënie të Augustinit “ Parashikimi hyjnor e udheheq historinë njerëzore prej Adamit e deri në fund të historisë sikur të ishte historia e vetëm një njeriu që nga fëmijëria e deri në pleqëri”. Prandaj shihet se drama e Sopëve eshtë nje histori e hidhur si e shumë shqiptarëve. Sokoli ne vitin 1996 kishte perfunduar shkollën e mesme dhe me një dëshirë te madhe deshironte te studionte ne Akademinë Ushtarake të Tiranës, megjithekete ne Shqipëri shperthyen trazirat , në Kosovë verehej thellimi i shkeljeve dhe torturave mbi popullin shqiptarë dhe pikerisht këto ishin edhe arsyet që Sokol Sopi mbetet në Kosovë dhe pikerisht nga fundi i vitit 1997 hyri dhe u inkuadrua në Guerilën e Prishtinës. Fillimisht ishte ne angazhim të shperndarjes së „Çlirimit“e më vonë merr detyra me një përgjegjësi më të madhe dhe me përplot rreziqe. Historia po përsëritej sërish, shtëpia e Sopëve po bëhej shtëpi dhe vend-qëndrim i shumë atdhetarëve dhe bashkëluftetarëve si: Isa S. Kastrati, Meriman Braha, Shyhrete Gosalci, Hazir Borovci, Ibrahim Mehmeti , Salih Mustazfa e tjerë, ishin pra kta edhe strategët të cilët me vonë ne betejat shumë heroike i fusin frikën për ta dëbuar pergjithmonë armikur sebosllav nga kjo pjesë e Dardanisë.

Në fund të muajit shgkurt 1999 e që betejat kishin marrë shtrirje me të madhe dhe më të gjërë, Sokoli kishte kuptuar dhe kishte vetëm një qëllim, një ideal dhe vizioni i tij i qartë ishte edhe sakrifica e tij për lirinë që e donte më shumë se jetën e tij. Largohet nga Guerilja e Prishtinës dhe merr rrugën e maleve, radhitet ne Brigadën 153 në Zllash, brigada ku ishte i vendosur edhe i Ati i tij Mustafa dhe tri motrat e tija Vlora, Valbona e Qëndresa.

Beteja e Marecit nis' me krismat e pushkës së Sokol Sopit që nga e diela e 18-të Prillit kur forcat armike nisen per te depertuar ne Marec dhe Sokoli që atë dutë ishte ne vijat e para te frontit të zjarrit, plot tri ditë sypatrembur qëndroj në vijën mbrojtëse, çështë karakteristike rrefejnë bashkëluftetaret e tij se ishte shenjëtarë i mirefillte sa qe shume shpejt pas marrjes ne shenjester i shihnim se si shkonin ne ajer armiqet dhe teknika e tyre ushtarake. Lufta ishte e rreptë deri ne oret e zymta të së martes , sikur toka po shembej nga gjëmimet e qielli lëshonte ushëtimën por trimat e UÇK-së po qëndronin të paluhatur në vijat e tyre te frontit me një moral tejet te madh dhe me vizione te qarta atdhetare. Një predhë armike pikërisht rreth ores 6-të të mbrëmjes bie mbi një grup luftetaresh me qrast i plagosur rëndë ishte edhe Sokol Sopi dhe bashkëluftetari i tij me i riu Afrim Vitia. Të medha ishin 7-të plagë të Sokol Sopit në trupin e tij e që me kujtojnë 7-të plagët e Gjergj Elelez Alisë, luftetaret Faton Vitia, Selver Zymeri , Pajazit Sopi e Ilir Vitia shumë shpejtë u përkujdesën për të plagosurit të cilët i tërhjekën nga vija e frontit . Sokoli e Afrimi tere naten dhe diten e neserme qendruan dhe i perballuan dhimbjet e plageve, u sollën në shtëpinë Bajram Vitisë, të nesërmen në mëngjesin e të mërkurës me 21 Prill 1999 nën breshërinë e fuqishme të granatave çetnike i tërhjek Isa Kastrati dy të plagosurit në spitalin e improvizuar të“!Skifterave”në ZLLASH, ishin nën përkujdesje të Doktoreshësh Teuta Hadri deri në oret e pasdites por në mungesë të mjeteve Doktoresha smunde te bente shumë pët te plagosurit dhe për të shpëtuar ata duhej dërguar në LLAP në ndonjë Spital ushtarak. Mblodhi fuqinë dhe lëshon zërin nën dhimbjen e hidhur të plagëve Sokol Sopi dhe thot, vetëm me Bacën Isë do ta mirrja at rrugë, kështu shprehet edhe Afrim Vitia duke iu drejtuar Isa Kastratit dhe i thonë me një buzëqeshje: “Do të na dërgosh baca Isë”? “Është fjalë kjo Sokol” sikur me nguti ia kthen Isa, “Qysh mos t’I qoj Baca trimat e vet…Për ju do tja mësyja madje edhe vet zjarrit vetëm e vetem most ë harroni se shpejt do të ju mbyllen plagët e tevona do të ktheheni e do e largojmë ktë bishë Sllave nga çdo pllëmbë e Kosovës sonë, na prêt edhe dasma e Afrimit ku baca Isë do të kërcej në valle nga toka në qiell, e shihni se si do të vallëzoj Isë Kastrati!!! A po Afrim?Por ti je më I vogël e njëherë do ta martojmë Sokolin e ky besa është edhe vëlla I 6 motrave, Ishin kta zërat e krenarisë së maleve tona dhe vendoset që në mbrëmje të nisen për në LLAP. Me 21 prill 1999 para mbrëmjes nisen DY xhipa dhe një kombi me ushtarë të plagosur, në xhipin që e drejtonte Isa Kastrati ishin dy ushtarët e plagosur Sokol Sopi dhe Afrim Vitia. Gjatë udhëtimit dhe rrugës tejet të dëmtuar, si pasoj Kombi paska ngelur në një baltë me çrast xhipi I dytë paska filluar tërhekjen e tij, gjendja shëndetsore e dy të plagosurve; Sokol Sopi dhe Afrimi Vitia po keqësohej dhe Isa kastrati vazhdon rrugën dhe papritur bëhet një ngatrrim i rrugës në një kryqëzore dhe se në vend që të merrte drejtimin e Prapashticës, niset kah „bullajt“ /lagje në Marec/ dhe si pasojë bien ne pritë të forcave ushtarake çetniko-serbe. Pas alarmimit të forcave armike me të shtëna, Isa Kastrati ia del që t’I nxjerr nga Xhipi dy të plagosurit për ti bartur në një largësi dhe arrin të kthehet për të vazhduar luftën me forcat Çetnike. Bazuar në deklaratat e fshatarëve të lagjës aty ishte bërë luftë heroike dhe shumë e rreptë, luftë tejet e pabarabartë ngase Isa ishte vetëm ndersa te plagosurit Sokoli dge Afrimi e ndihmuan ndonese te plagosur rendë. Zhvillonte luftë ballore dhe në afërsi deri në 10 m, në saje të gjurmeve, ishte dëshmija se kishin mbetur 5 policë të vrarë, Isa Kastrati bie heroikisht ndërsa më pastaj vriten edhe dy të plagosurit, Afrim Vitia dhe Sokol Sopi, nga resistenca dhe humbjet që bishat çetnike psuan në betejën me Isa Kastratin, Sokol Sopin dhe Afrim Vitinë sikur s’i besonin as armëve të veta dhe në trupin e pajetë të Isës në shenjë revolte dhe dëshprimi kishin shti breshëri plumbash ndërkaq në kokë ishte I goditur edhe me Kazmë. Ranë për të mos vdekur kurrë .


Lavdi dëshmorëve të kombit