Sokol Sopi

Sokol Mustafë Sopi ( 8 Tetor 1977 - 21 Prill 1999 ) u lind nga babai Mustafa dhe e ëma Xhemilja, rrjedh nga nje familje e kamur nga Fsh. Butovc afër Prishtinës. Ishte i vetmi vëlla i gjashtë motrave; Vlorës, Valbonës, Qëndresës, Donikës, Shqipërisë dhe Kosovares.

Në Shekullin XIX-të, me dhunë nga Fsh. Statovc debohet edhe familja e Sokolit, si rezultat flasin dëshmitë se ne luftën e II-të Boterore, familja Sopi mbështeti me të madhe dhe ne mënyrë shumë te forte Lëvizjen e Rezistencës Shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike, shtëpia e tyre ne Butoc atëbotë ishte kulm dhe vendstrehim i shumë atdhetarëve me nam si Adem Gllavica, Shyt Mareci, Azem Jashanica, Kapedan Gjoni, Shemsi Mramori, Musli Dumoshi e shumë te tjerë. Me mbarimin e kësaj lufte, gjyshi i dëshmorit Ismajli ishte deshmitarë i masakres se Tivarit i cili i shpetoi asaj por që u kthye me shumë plagë i gjallë në shtëpi.

Sokoli ne vitin 1996 kishte perfunduar shkollën e mesme dhe me një dëshirë te madhe deshironte te studionte ne Akademinë Ushtarake të Tiranës, megjithekete ne Shqipëri shperthyen trazirat, në Kosovë verehej thellimi i shkeljeve dhe torturave mbi popullin shqiptarë dhe pikerisht këto ishin edhe arsyet që Sokol Sopi mbetet në Kosovë dhe pikerisht nga fundi i vitit 1997 hyri dhe u inkuadrua në Guerilën e Prishtinës. Fillimisht ishte ne angazhim të shperndarjes së "Çlirimit" e më vonë merr detyra me një përgjegjësi më të madhe dhe me përplot rreziqe. Historia po përsëritej sërish, shtëpia e Sopëve po bëhej shtëpi dhe vend-qëndrim i shumë atdhetarëve dhe bashkëluftetarëve si: Isa S. Kastrati, Meriman Braha, Shyhrete Gosalci, Hazir Borovci, Ibrahim Mehmeti, Salih Mustazfa e tjerë, ishin pra këta edhe strategët të cilët me vonë ne betejat shumë heroike i fusin frikën për ta dëbuar pergjithmonë armikun sebosllav nga kjo pjesë e Dardanisë.

Në fund të muajit Shkurt 1999, e që betejat kishin marrë shtrirje me të madhe dhe më të gjërë, Sokoli kishte kuptuar dhe kishte vetëm një qëllim, një ideal dhe vizioni i tij i qartë ishte edhe sakrifica e tij për lirinë që e donte më shumë se jetën e tij. Largohet nga Guerilja e Prishtinës dhe merr rrugën e maleve, radhitet ne Brigadën 153 në Zllashë, Brigada ku ishte i vendosur edhe i Ati i tij Mustafa dhe tri motrat e tija Vlora, Valbona e Qëndresa.

Beteja e Marecit nis me krismat e pushkës së Sokol Sopit që nga e diela e 18-të Prillit kur forcat armike nisen per te depertuar ne Marec dhe Sokoli që atë ditë ishte ne vijat e para te frontit të zjarrit, plot tri ditë sypatrembur qëndroj në vijën mbrojtëse, ç'është karakteristike rrefejnë bashkëluftetaret e tij se ishte shenjëtarë i mirefillte sa qe shume shpejt pas marrjes ne shenjester i shihnim se si shkonin ne ajer armiqet dhe teknika e tyre ushtarake. Lufta ishte e rreptë deri ne oret e zymta të së martes, sikur toka po shembej nga gjëmimet e qielli lëshonte ushëtimën por trimat e UÇK-së po qëndronin të paluhatur në vijat e tyre te frontit me një moral tejet te madh dhe me vizione te qarta atdhetare. Një predhë armike pikërisht rreth ores 6-të të mbrëmjes bie mbi një grup luftetaresh me qrast i plagosur rëndë ishte edhe Sokol Sopi dhe bashkëluftetari i tij me i ri Afrim Vitia. Luftetaret Faton Vitia, Selver Zymeri , Pajazit Sopi e Ilir Vitia shumë shpejtë u përkujdesën për të plagosurit të cilët i tërhjekën nga vija e frontit. Sokoli e Afrimi tere naten dhe diten e neserme qendruan dhe i perballuan dhimbjet e plageve, u sollën në shtëpinë Bajram Vitisë, të nesërmen në mëngjesin e të mërkurës me 21 Prill 1999 nën breshërinë e fuqishme të granatave çetnike i tërhjek Isa Kastrati dy të plagosurit në spitalin e improvizuar të “Skifterave” në ZLLASHË, ishin nën përkujdesje të Doktoreshës Teuta Hadri deri në oret e pasdites por në mungesë të mjeteve Doktoresha smund te bente shumë për te plagosurit dhe për të shpëtuar ata duhej dërguar në LLAP në ndonjë Spital ushtarak. Mblodhi fuqinë dhe lëshon zërin nën dhimbjen e hidhur të plagëve Sokol Sopi dhe thotë, vetëm me Bacën Isë do ta mirrja at rrugë, kështu shprehet edhe Afrim Vitia duke iu drejtuar Isa Kastratit dhe i thonë me një buzëqeshje: “Do të na dërgosh baca Isë”? “Është fjalë kjo Sokol” sikur me nguti ia kthen Isa, “Qysh mos t’i qoj Baca trimat e vet…Për ju do tja mësyja madje edhe vet zjarrit vetëm e vetem mos të harroni se shpejt do të ju mbyllen plagët, e do të ktheheni e do e largojmë ktë bishë Sllave nga çdo pllëmbë e Kosovës sonë, na pret edhe dasma e Afrimit ku baca Isë do të kërcej në valle nga toka në qiell, e shihni se si do të vallëzoj Isë Kastrati!!! A po Afrim? Por ti je më i vogël e njëherë do ta martojmë Sokolin e ky besa është edhe vëlla i 6 motrave, Ishin kta zërat e krenarisë së maleve tona dhe vendoset që në mbrëmje të nisen për në LLAP. Me 21 prill 1999 para mbrëmjes nisen DY xhipa dhe një kombi me ushtarë të plagosur, në xhipin që e drejtonte Isa Kastrati ishin dy ushtarët e plagosur Sokol Sopi dhe Afrim Vitia. Gjatë udhëtimit dhe rrugës tejet të dëmtuar, si pasoj Kombi paska ngelur në një baltë me çrast xhipi I dytë paska filluar tërhekjen e tij, gjendja shëndetsore e dy të plagosurve; Sokol Sopi dhe Afrimi Vitia po keqësohej dhe Isa kastrati vazhdon rrugën dhe papritur bëhet një ngatrrim i rrugës në një kryqëzore dhe se në vend që të merrte drejtimin e Prapashticës, niset kah „bullajt“ /lagje në Marec/ dhe si pasojë bien ne pritë të forcave ushtarake çetniko-serbe. Pas alarmimit të forcave armike me të shtëna, Isa Kastrati ia del që t’I nxjerr nga Xhipi dy të plagosurit për ti bartur në një largësi dhe arrin të kthehet për të vazhduar luftën me forcat Çetnike. Bazuar në deklaratat e fshatarëve të lagjës aty ishte bërë luftë heroike dhe shumë e rreptë, luftë tejet e pabarabartë ngase Isa ishte vetëm ndersa te plagosurit Sokoli dge Afrimi e ndihmuan ndonese te plagosur rendë. Zhvillonte luftë ballore dhe në afërsi deri në 10 m, në saje të gjurmeve, ishte dëshmija se kishin mbetur 5 policë të vrarë, Isa Kastrati bie heroikisht ndërsa më pastaj vriten edhe dy të plagosurit, Afrim Vitia dhe Sokol Sopi, nga resistenca dhe humbjet që bishat çetnike psuan në betejën me Isa Kastratin, Sokol Sopin dhe Afrim Vitinë sikur s’i besonin as armëve të veta dhe në trupin e pajetë të Isës në shenjë revolte dhe dëshprimi kishin shti breshëri plumbash ndërkaq në kokë ishte I goditur edhe me Kazmë. Ranë për të mos vdekur kurrë .

Lavdi dëshmorëve të kombit