Umberto Boccioni

Umberto Boccioni (Reggio Calabria, 19 tetor 1882- Verona, 17 gusht 1916) ishte një piktor dhe skulptor italian, dhe konsiderohet si një nga eksponentët më kryesor të Futurizmit.

Ideja e përfaqësimit vizual të lëvizjes dhe kërkimi i tij mbi marrëdhëniet midis objektit dhe hapësirës ndikuan fuqimisht në të ardhmen e pikturës dhe skulpturës së shekullit XX.

Biografia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Raffaele Boccioni dhe Celicia Forlani ishin prindërit e Umbertos, dhe kishin origjinë nga Morciano di Romagna.^[1] Umberto Boccioni lindi më 19 tetor 1882 në Reggio Calabria, dhe këtu ai ndoqi mësimet e para ^[2]. ^[3] Familja e tij më vonë u transferua në Forlì, dhe më pas në Genova dhe Padova . Në vitin 1897, një transferim tjetër u detyrua për në Catania. Kësaj radhe familja e tij u nda: Umberto dhe babai i tij së bashku shkuan në Siçili; ndërsa e ëma me motrën e tij të madhe Amelia, mbetën në Veneto.

Në vitin 1901 Umberto u transferua në Romë, ndërsa i ati i tij u transferua përsëri në një vend të ri.

Për një kohë të shkurtër ai dashurohet me një nga vajzat e tezes së tij, Sandrinën. Umberto ishte afro njëzet vjeç dhe shkonte në studion e një krijuesi posterësh, ku aty mësoi gjërat elementare rreth pikturës dhe artit.

Gjatë kësaj peridhe ai u takua me Gino Severini, me të cilin frekuentoi studion e piktorit Giacomo Balla në Porta Pinciana . Në fillim të vitit 1903 Umberto dhe Severini ndoqën Shkollën Falas të Nudos, ku ata takuan Mario Sironin, gjithashtu edhe një nxënës, me të cilin do të krijonin një shoqëri. Në atë vit Umberto pikturoi veprën e tij të parë Campagna Romana. Me ndihmën e të dy prindërve ai arrin të udhëtojë jashtë vendit: destinacioni i tij i parë është Parisi (Prill-Gusht 1906 ), dhe më pas ai shkon në Rusi, dhe kthehet në nëntor të po atij viti.

Në Paris ai takohet me Augusta Popoff: dhe më pas lind djali i tyre në prill 1907, Pietro ^[4] . Në muajin prill të vitit 1907, Umberto u regjistrua në Shkollën Falas Nudo të Institutit Mbretëror të Arteve të Bukura në Venecia . Më pas ai fillon një rrugëtim tjetër për në Rusi, por e ndërpret atë në qytetin Mynih.

Gjatë kthimit të tij ai vizaton dhe pikturon aktivisht, por ai mbetet i pakënaqur. Në ndërkohë ai përballet me përvojat e tij të para në fushën e gdhendjes.

Gjatë këtyre viteve, ai viziton shumë muze dhe galeri. ^[5] Kështu, ai ka mundësinë të njohë drejtë për së drejti veprat e artistëve të të gjitha moshave, por, veçanërisht ato më antike. ^[6] Disa nga ato, si veprat e Michelangelos për shembull, do të mbeten gjithmonë modelet e tij ideale. ^[7]

^[8] Në vitin 1907 në qytetin e Milanos ai takoi artistët Futuristë dhe së bashku me Filippo Tommaso Marinetti ai shkroi, së bashku me Carlo Carrà, Luigi Russolo, Giacomo Balla dhe Gino Severini, Manifesti i Piktorëve Futurist^{[lidhje e vdekur]} ( 1910 ), i cili u pasua më vonë nga Manifesti Teknik i Futuristit Lëvizja ( viti 1912): sipas artistëve, qëllimi i piktorit modern ishte që ata të liroheshin nga modelet dhe traditat e së shkuarës.

Boccioni në veprat e tij, shprehte me mjeshtëri lëvizjen e formave dhe konkretësinë e materies. Edhe pse ai ishte mjaft i ndikuar nga lëvizja artistike e Kubizmit, ai gjithsesi u përpoq tu shmangej linjave të drejta dhe si zëvendësim të përdorte ngjyra plotësuese.

Në pikturat si

Dinamizmi i një çiklisti ( 1913 ), ose
Dinamizmi i një futbollisti ( 1911 ), përfaqësimi i të njëjtës temë në faza të njëpasnjëshme në kohë sugjeron në mënyrë efektive idenë e zhvendosjes në hapësirë. Qëllimi i ngjashëm rregullon gjithashtu skulpturën e Boccioni, në të cilat ai linte pas dore materiale shumë të përdorura si mermeri dhe bronzi, dhe shprehte preferim për drurin, hekurin dhe xhamin .

Një numër shumë i vogël i skulpturave të tij kanë mbijetuar.

Disa nga veprat pikturale më të rëndësishme të Boccionit konsiderohen

Il Lavoro (Qyteti që ngrihet) ( 1910 )
Përleshja në galeri ( 1910 )
Stati d'animo n. 1 Lamtumirë ( 1911 )
Forcat e një rruge ( 1911)

Pas vdekjes së tij[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Më 1959 tre nga veprat e tij shumë të njohura si ( Gruaja në tryezë, Peisazhi dhe format unike të vazhdimësisë në hapësirë ), u paraqitën në ekspozitën 50 vjeçare të artit në qytetin e Milanos.

Referime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

^ Fiorenzo Mancini, «Umberto Boccioni era un purosangue romagnolo», La Voce di Romagna, 16 febbraio 2009.
^ "Arte di Calabria tra Otto e Novecento: dizionario degli artisti calabresi". {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Pittori Calabresi dell'Ottocento e del Novecento". {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Boccioni: un figlio segreto". {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Danih Meo, Della memoria di Umberto Boccioni, Mimesis, Milano 2007, pp. 41-70.
^ I diari di Boccioni riportano diverse testimonianze della sua ammirazione per artisti come Giovanni Bellini, Lorenzo Ghiberti, Leonardo e altri. Della Pietà di Bellini, che vede nella pinacoteca di Brera a Milano, per esempio, scrive il 22 agosto 1907: «È la perfezione stessa. Il sogno di un artista non può andare più in là. C'è tutto. È terribile!!» In Umberto Boccioni, Gli scritti editi e inediti, a cura di Zeno Birolli, Feltrinelli, Milano 1971, p. 254.
^ Danih Meo, Della memoria di Umberto Boccioni..., cit., pp. 109-133.
^ Danih Meo, Della memoria di Umberto Boccioni..., cit., pp. 17-19. Il rifiuto dell'arte antica è molto sofferto e pieno di ambivalenze. È esemplare il caso di Michelangelo cui Boccioni, ne La pittura futurista del 1911, si riferisce in termini di amore-odio, scrivendo «solo potrà negare Michelangelo il sublime ignorante futuro o colui che si ribella per averlo troppo adorato! È infatti doloroso distaccarsi e negare questo genio che fu nel passato il più grande astratto che si esprimesse per mezzo del concreto!» In Umberto Boccioni, Altri inediti e apparati critici, a cura di Zeno Birolli, Feltrinelli, Milano 1972, pp. 27-28.

[1] Fiorenzo Mancini, «Umberto Boccioni era un purosangue romagnolo», La Voce di Romagna, 16 febbraio 2009.

[2] "Arte di Calabria tra Otto e Novecento: dizionario degli artisti calabresi". {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[3] "Pittori Calabresi dell'Ottocento e del Novecento". {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[4] "Boccioni: un figlio segreto". {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[5] Danih Meo, Della memoria di Umberto Boccioni, Mimesis, Milano 2007, pp. 41-70.

[6] I diari di Boccioni riportano diverse testimonianze della sua ammirazione per artisti come Giovanni Bellini, Lorenzo Ghiberti, Leonardo e altri. Della Pietà di Bellini, che vede nella pinacoteca di Brera a Milano, per esempio, scrive il 22 agosto 1907: «È la perfezione stessa. Il sogno di un artista non può andare più in là. C'è tutto. È terribile!!» In Umberto Boccioni, Gli scritti editi e inediti, a cura di Zeno Birolli, Feltrinelli, Milano 1971, p. 254.

[7] Danih Meo, Della memoria di Umberto Boccioni..., cit., pp. 109-133.

[8] Danih Meo, Della memoria di Umberto Boccioni..., cit., pp. 17-19. Il rifiuto dell'arte antica è molto sofferto e pieno di ambivalenze. È esemplare il caso di Michelangelo cui Boccioni, ne La pittura futurista del 1911, si riferisce in termini di amore-odio, scrivendo «solo potrà negare Michelangelo il sublime ignorante futuro o colui che si ribella per averlo troppo adorato! È infatti doloroso distaccarsi e negare questo genio che fu nel passato il più grande astratto che si esprimesse per mezzo del concreto!» In Umberto Boccioni, Altri inediti e apparati critici, a cura di Zeno Birolli, Feltrinelli, Milano 1972, pp. 27-28.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]