Çokha

 

Burri gjeorgjian me goshak i veshur me choka, në festivalin Tbilisoba.

çeçenë te veshur me choka

Një çokha, e njohur gjithashtu si një çerkeska, është një pallto leshi gjeorgjiane me një qafë të lartë që është pjesë e veshjes tradicionale mashkullore të popujve të Kaukazit . Ishte në përdorim të gjerë në mesin e Avarëve, Abazinëve, Abkazëve, Azerbajxhanëve, Balkarëve, Çeçenëve, Çerkezëve, Gjeorgjianëve, Ingushëve, Karakajve, Kumyksëve, Nogainjve, Osetëve, Tatëve, popujve të Dagestanit, si dhe Terekëve, Kubanëve. Armenët lindorë të cilët e përvetësuan atë nga popujt e lartpërmendur.

Etimologjia

Edhe pse Chokha ishte veshur nga popuj të tjerë Kaukazianë në të njëjtën periudhë, rusët e quajtën këtë kostum "Cherkeska" sepse ata e panë atë për herë të parë në mesin e çerkezëve . Sipas specialistes së historisë së veshjeve Dr.Raisa Kirsanova, emri "Cherkeska" e ka origjinën nga fakti se rusët përdornin emrin çerkez (çerkez) për popujt Kaukazianë, pavarësisht nga origjina e tyre etnike.Më vonë Kozakët Kuban e adoptuan atë si pjesë të kostumit të tyre.

Përpara pushtimit rus, pjesë të Kaukazit Jugor ishin nën ndikimin persian, kështu që fjala çugha përdorej gjerësisht në rajon dhe ende vazhdon të përdoret për t'iu referuar veshjes, megjithëse shqiptimi i fjalës ndryshon midis etnive. Fjala chugha është me origjinë iraniane që do të thotë 'veshje prej tekstili', por u gjet gjithashtu duke u përdorur në gjuhët turke për të përshkruar një tjetër pallto të ngjashme chugha (çoğa) që vishej gjatë dimrave në Azinë Qendrore. Në këtë kontekst, është gjithashtu e mundur që fjala vjen nga fjala chek, që turqit e quajnë pëlhurë pambuku, nga e cila është qepur veshja e sipërme. Gjithashtu, fjala chek do të thotë "tërheq", "shtrëngoj", "lidh". Nga Libri i Dede Korkut, emri i këtij lloji të veshjeve ishte i njohur në mesin e turqve oghuzë si "chuga" ose "cuha" që përkthehet në "rrobë".

Fjala chugha u përdor kryesisht në rajone si Kaukazi i Jugut, Çeçeni dhe Dagestan. Gjeorgjianët e quajnë atë çokha, por veshja dikur quhej talavari, e cila tani njihet si çoka Khevsur. Azerbajxhanët ose e quajnë caftan një chukha ose chuxa ose arkhalig, megjithëse arkhalig në shumicën e rasteve shoqërohet me një xhaketë më të lehtë, por azerbajxhanasit i përdorin ato fjalë në mënyrë të ndërsjellë.

Megjithatë, në gjuhët çerkeze, fjala chugha nuk u adoptua dhe veshja njihet si shwakh-tsia që do të thotë 'mbulon kalorësin', ose thjesht tsey, që do të thotë 'nga pëlhura'.Grupet turke në Kaukazin e Veriut si Nogai, Balkarët, Karaçajtë dhe Kumykët e quajtën pallton chepken, që është një fjalë tjetër që hyri në gjuhën ruse në formën e çekmenit .

Historia dhe zhvillimi

Një kaftan i veshur nga një kalorës përgjatë Rrugës së Mëndafshit, shekulli 8-10 pas Krishtit. Ai që e kishte veshur mund të kishte qenë një burrë nga Alania, në një rajon atëherë nën dominimin e Khazarëve. Muzeu Metropolitan i Artit .

Një teori popullore është se kaftani i gjetur në Moschevaya Balka është prototipi i asaj që ne sot e njohim si chokha. Prototipi mund të ketë qenë një lloj veshjesh i zakonshëm midis Khazarëve dhe Alanëve.Është e mundur që kaftani e ka origjinën nga kostumi i përgjithshëm i shigjetës së kalit, i cili është një stil veshjesh i veshur nga kalorësit midis grupeve iraniane, turqve perëndimorë, hunëve, si dhe popujve gjermanë lindorë që u vendosën në rajonet e Pontit dhe Danubit dhe morën rrobat në perëndim pas pushtimit të Hunëve në vitin 375 të e.s. Kaftani u vesh nga kalorësit përgjatë Rrugës së Mëndafshit në Kaukaz gjatë shekujve 8-10, megjithëse, kostumi i përgjithshëm i shigjetarit të kalit mbeti i pandryshuar në rajon për shekuj. Për shkak të tensioneve midis Perandorisë Bizantine dhe Persisë, Gjeorgjia u bë një rrugë e rëndësishme për tregtarët stepë për të dorëzuar mëndafshin në Bizant.Gjeorgjianët dhe grupet e tjera të Kaukazit të Veriut filluan të adoptonin stilin e kostumit për shkak të rolit të Gjeorgjisë në rrugën e mëndafshit dhe duke pasur ndërveprime të vazhdueshme me popujt fqinjë stepë.

ushtar sogdian .

Turqit perëndimorë të të dy gjinive të veshur me kaftan me xhaketë.

Kostumi tradicional përfshinte pantallona të shkurtra, dollak dhe kaftan/pallto me shumë shtresa, të shoqëruar nga çizme. Mëngët e mëdha dolman dhe dy shtresa e pasme të kaftanit lejonin lëvizjen e lirë dhe mbulimin e plotë të këmbëve kur personi ishte në sedilje, siç ishte rasti gjatë gjuajtjes me hark ose hipjes në kalë. Palltoja origjinale ishte e specializuar për aktivitete si gjuajtja, hipja në kalë dhe luftimet, shumë ngjashëm me përdorimin e veshjeve moderne të jashtme. Kaftanët e valorizuar ishin prodhuar nga pëlhura sogdiane dhe kineze, duke bërë një kombinim të pastër të stilizmit dhe funksionalitetit. Në historinë e Khazarit, kaftani u bë simbol i aristokracisë në Kaukaz dhe mbeti një element shumë i rëndësishëm deri në fund të shekullit të 19-të. Prerja e mëndafshit gjatë dinastisë perëndimore Han dhe shkurtimi i jakës dhe gjoksit të kaftanit ishin praktikat e zakonshme, që treguan një ndryshim në modë dhe stil me kalimin e kohës. Kaftani me xhaketa fillon të dominojë në zonën ku qenë përdorur kaftanët parthian, kushan ose sasanian, duke shpërndarë një influencë të re në artin dhe modën e asaj kohe. Kaftani mbizotëroi në modën e hershme mesjetare në Lindjen e Afërt dhe Azinë Qendrore, duke shfaqur një përshtatje të bukur midis traditave lokale dhe ndikimeve të huaja.

Ka shumë pak dëshmi për ekzistencën e një veshjeje të veçantë grash në të gjithë stepën euroaziatike dhe në Kaukaz, pasi varret Moschevaya Balka tregojnë dimorfizëm të veçantë seksual në rroba. Gratë Sogdiane dhe Hunike mbanin veshje relativisht më të ngjashme me homologët e tyre meshkuj. Dallimet në modë midis burrave dhe grave fillojnë të bëhen më të dukshme në shekujt e mëvonshëm, veshja e meshkujve vazhdon të ndjekë traditat persiane dhe të Azisë Qendrore, ndërsa veshja e femrave duket se ka marrë një pjesë të frymëzimit të saj nga modelet e Mesdheut lindor, por ndikimi i stepës mbetet.

Kaftani i shekullit të 8-të, i njohur si çokha, ka përjetuar disa transformime dhe ndryshime gjatë kohës, duke shtuar elemente të reja për të përshtatur me nevojat e kohës së tij. Gazyrët janë një detaj i rëndësishëm i shtuar në çokha më vonë, sidomos si një mënyrë për të bartur armët e zjarrit që filluan të përdoren gjerësisht. Gazyrët ishin të vendosura në pallto ose në rripin e shpatullave, duke lejuar ushtarët të mbajnë lehtësisht fishekët dhe armët e tyre gjatë betejave. Ky detaj u bë shumë i dobishëm për komoditetin dhe efikasitetin e ushtarëve në fushë lufte.

Çokha ishte një veshje e lirë dhe e lëvizshme, mirëpo me kalimin e kohës u shtuan elemente si gjoksi i mbyllur, mbërthyes nga qafa në bel dhe formë specifike e mëngëve për të përshtatur me modën dhe stilin e asaj periudhe. Nëpërmjet ndryshimeve të ngadalshme dhe ndikimeve nga kultura e tjera, fashioni i çokhave u rrit dhe u zhvillua, duke formuar një kostum mashkullor të pajtueshëm me traditat dhe trendet e asaj kohe.

Punova për të ofruar një perspektivë të qartë dhe interesante rreth evolucionit të çokhës dhe ndikimit të faktorëve të ndryshëm në modën dhe stilin e shekullit të 8-të në Kaukaz. Nëse keni ndonjë pyetje shtesë ose dëshironi informacion më të detajuar, mos hezitoni të më pyesni. Jam këtu për të ndihmuar!

 

Perandoria Selxhuke sundimtare me veshje turke, gërsheta të gjata, kapelë gëzofi, çizme, pallto të përshtatshme me xhaketë dhe gjoks të hapur

tamara

Heftalitët veshur me kostumin e përgjithshëm të shigjetës së kuajve. Në pallto janë paraqitur xhaketa.

Ringjallja

Ushtari gjeorgjian në chokha duke qëndruar në pozicionin e tij në një memorial në Sheshin Hero, Tbilisi

Çerkezët në Izrael.

Çoka ka qenë një pjesë thelbësore e veshjes tradicionale në Kaukaz për një periudhë të gjatë historike, duke reflektuar identitetin kulturor dhe historik të banorëve të kësaj rajoni. Edhe pse sot nuk përdoret më në jetën e përditshme, çoka ka mbetur një simbol i rëndësishëm i trashëgimisë kulturore dhe një simbol i lirisë për shumë njerëz. Në Gjeorgji, çoka vazhdon të jetë një element i krenarisë kombëtare dhe shpesh vishet në ceremoni, dasma dhe ngjarje zyrtare.Marrëveshja e ish-presidentit gjeorgjian, Mikheil Saakashvili, për të përdorur kostume tradicionale, duke përfshirë çokën, në takimet zyrtare jashtë vendit, tregon një përkujdesje dhe respekt për trashëgiminë kulturore të vendit. Njohja e traditës së veshjes së çokës si një pjesë e trashëgimisë kulturore jomateriale të Gjeorgjisë nga Agjencia Kombëtare për Ruajtjen e Trashëgimisë Kulturore në 2020, thekson rëndësinë që këto tradita dhe kostume tradicionale kanë për identitetin dhe historinë e vendit.Kjo vërejtje është një shenjë e rëndësisë që kultura dhe traditat kanë për një popull, dhe si ato mund të ruhen dhe përhapen përmes brezave për të mbajtur gjallë trashëgiminë e një kombi. Çoka vazhdon të jetë një simbol i forcës, krenarisë dhe identitetit për popullin gjeorgjian, duke reflektuar historinë dhe trashëgiminë e tyre kulturore në mënyra të ndryshme. Nëse keni pyetje shtesë apo dëshironi të mësoni më shumë, ju lutem më pyesni. Jam këtu për t'ju ndihmuar!

Llojet dhe dizajnet e Chokha-ve ndryshojnë sipas rajonit dhe kulturës, por ka dy lloje të çokave që vishen më shpesh në Kaukaz: të përgjithshme dhe të peshuara.Veçoritë e përbashkëta janë se jakat e të dy çokave janë të hapura dhe fundi i palltove zakonisht është i valëzuar ose i palosur. Chokha është bërë zakonisht prej pëlhure të gjerë ose shall, por disa chokhas janë bërë nga tekstile më të hollë për raste festive. Ishte gjithashtu e zakonshme që çoka të mbaheshin pa xhepa plumbash apo gazyr. Një arkhalig do të vishej gjithashtu nën çoka. Stili, dekorimet dhe modelet në chocha ndryshon midis etnive.

Kishte edhe lloje chuka që përfshinin elemente persiane si mëngët e palosshme, të paqepura plotësisht nga sqetulla deri në bërryl dhe mëngët të prera përgjysmë nga lart, të cilat visheshin për përdorim të rastësishëm. Këto chukhas të stilit persianë mbaheshin kryesisht në mesin e banorëve të Transkaukazisë, veçanërisht midis Azerbajxhanasve, Armenëve Lindorë, banorëve të Dagestanit jugor, si dhe midis Persianëve. Në disa vepra arti, gjeorgjianët përshkruhen gjithashtu të veshur me të. Çukat me mëngë të palosshme ishin uniforma kryesore dhe veshja e veshjeve në ushtrinë e khanateve Kaukaziane. Më vonë, ajo u përdor gjerësisht në kolonën Kaukaziane të Ushtrisë Perandorake dhe u bë uniformë e kryeoficerëve të skuadronit Muslim (Azerbajxhanas) dhe Lezgin. Së bashku me pallton, vihej një kapele e gjatë prej gëzofi të epokës Kajare.

Lloji i përgjithshëm

Çoka, e dizajnuar me një mjeshtëri të veçantë dhe detaje të pasura, kishte një rëndësi të madhe në identitetin dhe kulturën e popujve të Kaukazit. Nga ngjyrat, gjatësia dhe dizajni i çokës, banorët e Kaukazit mund të njiheshin në bazë të moshës, profesionit dhe klasës sociale. Çerkeska, e qepur me pëlhura të ndryshme duke perfshirë jo vetëm gri dhe të zezë, por edhe e kuqe, blu, jeshile, e verdhë e artë, vjollcë dhe kafe, tregonte një gamë të gjërë të shijeve dhe preferencave të njerëzve.Rreshtimi i mëngës së çokës vuri në dukje elegancën dhe rëndësinë e veshjes së tradicionale. Përdorimi i mëngëve të gjera dhe të shkurtra, me sythe dhe kopsa prej fije, tregonte një stil të vecantë dhe theksonte funksionalitetin në kohëra të ndryshme. Chokhalarët me funde shumë të gjata ishin të njohura për klasën e tyre, dhe përdornin rripa të zbukuruar me argjend, si dhe kopsa e brezit për mbajtjen e armëve dhe zjarrit në mënyrë elegante.Përveç kësaj, pantallonat e gjata të ngushta ishin një element i detyrueshëm i veshjes së burrave dhe grave, e cila shërbente për kalërimin dhe përballjen me kushte të vështira klimatike. Elementët e tjerë si khinjal, beshmet, gazyrs dhe bashlyku ose papakha, shtonin kompleksitetin dhe bukurinë e veshjes tradicionale.Kjo përshkrim i pasur dhe detajuar i përdorimit të çokës dhe veshjeve tradicionale në Kaukaz tregon rëndësinë dhe pasurinë e trashëgimisë kulturore të kësaj rajoni. Nëse keni pyetje shtesë ose dëshironi të diskutoni më tej rreth kësaj teme, ju lutem mos hezitoni të më pyesni. Jam këtu për t'ju ndihmuar!

Lloji i peshuar

Ndryshe nga çokha e përgjithshme, e cila zakonisht vishej për betejë, atributi kryesor i çokës së peshuar janë xhepat e vegjël të plumbave ose mbajtëset e fishekëve në të dy anët e gjoksit, të cilat me kalimin e kohës u kthyen në një domethënie thjesht dekorative. Gazyrët për këtë çokë ishin prej druri dhe në pjesën e sipërme, sipër xhepit, kishin kapuçë të vegjël prej ari ose argjendi me niello ose të praruar. Nganjëherë kishte zinxhirë ari ose argjendi që shkonin përpara gazyrëve ku lidheshin me një rozetë. Ishte zakon që çokha e peshuar të kishte një grup me tetë mbajtëse fishekësh në secilin gji.

• 
  Armenian warrior from Nagorno-Karabakh ( F. A. Brockhaus, 1837)
• 
  Circassian from Anapa. (artist - Gagarin GG)
• 
  Kabardian. (artist - Gagarin GG)
• 
  A Tatar Bek (Azerbaijani)from Karabakh. (artist - Gagarin GG)

Gjeorgjianët

 

Kori i muzikës gjeorgjiane

chokha per gra

Kalorësia gjeorgjiane e veshur me një Kartli-Kakheti e me një çokha, fillimi i shekullit të 19-të

Në mesin e gjeorgjianëve, përdoren kryesisht tre lloje të çokave: çokha Kartl-Kakheti (Kartli dhe Kakheti janë provincat lindore të Gjeorgjisë), Çokha Khevsur (kryesisht në provincën Mtskheta-Mtianeti të Gjeorgjisë) dhe çoka adjariane (kryesisht në perëndim. Provincat gjeorgjiane si Adjara dhe Guria, më parë edhe në Lazona ). Në Gjeorgji, ngjyra e zezë për çoka i rezervohej "Ordenit të Chokhosanit" që përfaqësonte shoqërinë elitare të qytetarëve: gjeneralë të mëdhenj, heronj lufte, poetë të famshëm dhe njerëz që i kishin bërë një shërbim të madh vendit. Dekorime të veçanta u përdorën gjithashtu për të treguar statusin e tyre.

Çoka Kartli-Kakheti

Versioni Kartli-Kakheti ndan ngjashmëri me çokën e përgjithshme Kaukaziane. Në shumicën e rasteve, dekorime të ndryshme mbushin hapësirat e plumbave. Çokha Kartli-Kakheti është më e gjatë se çokha Khevsur dhe ka forma të ngjashme me trekëndëshin në gjoks, duke ekspozuar pëlhurën e brendshme të quajtur beshmet. Ka tendencë të ketë gazyrs (lokalisht të quajtur masri ) në të dy anët e hapësirave të gjoksit. Fundi zakonisht ka të çara në anët. Njerëzit i veshin pa rripa . Çokha Kartli-Kakheti ka mëngë të gjata dhe zakonisht është e zezë, e kuqe e errët ose blu.

Kjo është çokha më e njohur e përdorur në Gjeorgji, e parë shpesh në takime zyrtare dhe performancë muzikore.

Çoka Khevsuriane

Chokha Khevsur vishej në provincën Khevsureti të Gjeorgjisë në malet e Kaukazit të Madh . Çokha Khevsur konsiderohet të jetë më e afërta me versionin mesjetar të çokës pasi ndan ngjashmëri në dizajn me kaftanin e lartpërmendur të gjetur në Moschevaya Balka . Ai është kryesisht i shkurtër, me forma trapezi . Ana e përparme e çokës ka dekorime të pasura dhe të çara anash, të cilat shtrihen deri në bel. Çokha Khevsur ka dekorime të pasura të përbëra nga kryqe dhe ikona .

çokha adajriane

çoka adjariane .

Chokha adjariane vishet në rajonet Adjara, Guria të Gjeorgjisë dhe vishej në Lazetin historik ( Turqia e sotme), megjithatë, veshja është më e ngjashme me veshjet e veshura nga grekët e Pontit . Kostumi kombëtar axharan i burrave përbëhet nga një këmishë (perangi) dhe pantallona të prera në një mënyrë specifike (dzigva) dhe të qepura nga pëlhura leshi ose saten me ngjyrë të zezë. Për shkak se pantallonat janë të palosura, të gjera sipër dhe të ngushtuara, ato ishin të rehatshme dhe ishin të lehta për t'u veshur në veprim. Veshja e jashtme ishte zubuni që futej në pantallona. Zubunitë ishin veshje dimërore, të ngrohura me astar pambuku dhe jelek pa mëngë. Pjesa më e shtrenjtë dhe më e dukshme është çokha e cila lidhej me rrip të gjerë të veçantë me lidhëse ose rrip lëkure. Kabalakhi (ose bashlyk ) është një veshje dimërore e bërë nga leshi i hollë. Dhe, sigurisht, veshja nuk do të ishte e plotë pa një kamë në këllëf, një pushkë dhe bandolier ose gazyr. Si këpucë përdornin çorape shumëngjyrëshe të thurura prej leshi, pachula (këpucë lëkure të buta) dhe çizme të lidhura me rripa.

Kaukazianët e Veriut

Evgenia Nikolaevna Studenetskaya, një studiuese e njohur dhe figurë muzeale që punoi për më shumë se 50 vjet në Muzeun Shtetëror të Etnografisë (tani Muzeu Rus i Etnografisë ), ishte një nga ekspertët më të mirë të zakoneve të popujve të Kaukazit, si dhe kostumin e popujve të Kaukazit të Veriut. Në vitin 1989, ajo botoi librin "Rrobat e popujve të Kaukazit të Veriut të shekujve XVIII-XX" ( rusisht: "Одежда народов Северного Кавказа. XVIII—XX вв." Në përgjithësi, grupet e Kaukazit të Veriut mbanin një stil shumë të ngjashëm të çerkeskës së përgjithshme. E vetmja mënyrë se si mund të dallohej se cilit grup i përkiste palltoja është duke inspektuar tekstilin nga i cili ishte bërë, dekorimet dhe numrin e kutive të plumbave të mbjella në çerkeska.

Sipas librit të saj, në shoqëritë çerkeze dhe abkaziane, çerkeska vishej midis mbretërve, kalorësve dhe klasës së lartë. Ngjyra të ndryshme të veshjeve për meshkujt përdoreshin rreptësisht për të dalluar klasat e ndryshme shoqërore, për shembull, e bardha zakonisht vishej nga princat, e kuqja nga fisnikët, grija, kafeja dhe e zeza nga fshatarët (blu, jeshile dhe ngjyrat e tjera visheshin rrallë). Deri në vitin 1785, çerkezia i ngjante shteteve mesjetare të Evropës Perëndimore për shkak të sistemeve të tyre feudale, por përhapja e Islamit në ato territore filloi të zbehte sistemin. Për shkak të natyrës feudaliste të shoqërisë së tyre u zhvillua kultura kalorësore çerkeze. Ata përbënin trupat e principatave çerkeze, pothuajse identike në strukturë, formë dhe në parametra të tjerë me konceptin evropian të "ushtrisë kalorësore". Çerkeska ishte në përdorim të gjerë në mesin e kalorësisë çerkeze dhe mbahej së bashku me armatimin dhe forca të blinduara. Ishte gjithashtu e zakonshme në mesin e banorëve të Kaukazit Veriperëndimor të vishnin çerkeska pa prerje të hapur në gjoks. Numri i xhepave apo kutive për gazyrët mund të variojë nga 4-5 deri në 18 në secilën anë të gjoksit. Numri i gazyrëve është i veçantë pasi është edhe një tregues i statusit dhe renditjes në mesin e çerkezëve, veçanërisht në mesin e luftëtarëve fisnikë.

Armët që vishen shpesh me veshjen çerkeze janë një kamë e quajtur kama ( Adyghe ) ose kinzhal (kur transliterohet rusisht: кинжал ) dhe një shpatë të quajtur shashka ( Adyghe ). Është një lloj i veçantë saberi ; një shpatë shumë e mprehtë, me një tehe, me një dorë dhe pa roje . Edhe pse shpata përdoret nga shumica e kozakëve rusë dhe ukrainas, forma tipike adygheane e saberit është më e gjatë se ajo e Kozakëve.

Çerkeskat që mbanin Osetët kishin karakteristika paksa të ndryshme. Në art, Osetët përshkruhen në një çerkeska të shkurtër pa një prerje në gjoks, anët e saj tërhiqen së bashku nga tre palë tela. Osetët kanë gjithashtu kaftane të tjera me dizajn të ngjashëm me çerkeskën e përgjithshme, të tilla si karte, një pallto prej lëkure deleje dimërore dhe një kaftan prej liri pa rreshtim më të lehtë me bretkocë të quajtur kurta, të dyja janë fjalë me origjinë iraniane. Osetët dhe çerkezët në përgjithësi i mbanin palltot e tyre në mënyrë të ngjashme. Palltot në shumicën e rasteve ishin prej pëlhure të zezë ose gri, me mëngë të ndara. Ndonjëherë mëngët kanë një të çarë nga brenda nga sqetulla dhe poshtë bërrylit, zakonisht përdoreshin edhe palltot me mëngë të shkurtuara deri në bërryl. Osetët mbanin kuti gazyrs të bëra prej lëkure që mbanin fishekë nga 7 deri në 10 ndarje.

Materialet midis popujve Nakh janë më të varfër. Ka përshkrime të ndryshme nga udhëtarët e burrave Ingush në një çerkeska me një jakë në këmbë, palltoja i ngjan llojit të veshur në mesin e Kaukazianëve Veriperëndimorë. Në albumin e botuar në Paris në 1813, çeçenët përshkruhen me pallto të shkurtra deri tek gjunjët me mëngë të ngushta. Alexander Beggrov përshkruan një çeçen me një pallto të shkurtër leshi me një kapak të veçantë gazi të varur në një rrip. Në veprat e DA Milyutin, një çeçen përshkruhet me një pallto të shkurtër, por të hapur me mëngë të ngushta.

Azerbajxhanasit

Piktura në miniaturë e burrave të veshur me chukha me gazyr të lëvizshëm, Pallati i Shaki Khans, 1797.

Mirza Sadig, një muzikant i njohur Azerbajxhan, i veshur me një chukha dhe duke luajtur tar .

Azerbajxhanasit mbanin chukha me ose pa gazyrët. Çuha me xhepa plumbash të qepur quhej "hazyrdashly" ( azerbajxhanisht: hazırdaşlı ), quhej "hazyrdashsyz" ( azerbajxhanisht: hazırdaşsız ) nëse do të ishte pa xhepat e plumbave të qepur. Kaftani dhe kutitë e plumbave janë të zbukuruara me lidhëse të ndryshme ari ose argjendi dhe pëlhura të tjera, zakonisht në kostumet e tyre shtohen dekorime dhe modele specifike që e bëjnë atë të dallojë nga stilet e tjera. Ngjyra e çukës kishte rëndësi edhe për azerbajxhanasit. Ngjyrat që përdoreshin më shpesh ishin blu, jeshile, e bardhë, kafe dhe e zezë. Ngjyrat e bardha dhe blu janë përdorur për pjesën e brendshme të palltos dhe si tregues të shtresës. Në shoqërinë e Azerbajxhanit, chukha vishej midis fshatarëve dhe klasës së lartë, ndërsa në pjesë të tjera të Kaukazit vishej për t'i atribuar klasës së lartë dhe aristokracisë si një mbetje e traditave kazare, ajo kishte më shumë një simbol të mburrjes. sesa praktike. Materiale dhe dekorime të ndryshme u përdorën në chukhas dhe arkhaligs për të përcaktuar klasën shoqërore dhe moshën. Disa chuka nuk mbaheshin për beteja dhe nuk kishin gazyr, Azerbajxhanasit i mbanin ato për interpretimin e muzikës së tyre popullore si mugham . Burrat Azerbajxhanas zakonisht mbanin çukën dhe arkaligun në të njëjtën mënyrë, Turkmenët, Tatarët e Vollgës dhe Tatarët e Krimesë mbanin kaftanët e tyre. Përveç çukës së përgjithshme dhe të peshuar, ka lloje të tjera që ishin në përdorim të gjerë në mesin e Azerbajxhanasve si "duzyakha" ( azerbajxhanisht: düzyaxa ), "oymayakha", dhe "atmagol" ( azerbajxhanisht: atmagol ) chukhës.

I riu Tatar Bek (Azerbajxhanas) i veshur me një çukha atmaqol. (artist - Gagarin GG )

Një nga llojet më të njohura të çukave të përdorura në mesin e Azerbajxhanit ishte atmagol chukha, i cili është një stil i chukhas që vishet për beteja. Krahët e atmagolit ishin të gjatë dhe të gjithë mëngët ishin të prera dhe të shkëputura plotësisht. Mëngët e gjata mund të vareshin pas shpatullave. Përveç estetikës, mëngët përdoreshin për të mashtruar armikun gjatë betejës dhe gjithashtu për të mbajtur duart të ngrohta. Çuha atmagol konsiderohet të jetë një krenari e madhe kombëtare e popullit Azerbajxhan dhe është një pjesë e rëndësishme e veshjes tradicionale mashkullore së bashku me arkhalig. Duzyakha dhe oymayakha ndryshonin nga chukha e përgjithshme kur bëhej fjalë për formën e krahut. Rreshtimi i krahut me majë të fryrë ose të rrumbullakosur ishte prej mëndafshi. Këto mëngë shpesh kishin sythe dhe kopsa të bëra me fije. Oymayakha ishte e ngjashme me duzyakha pasi asnjëra nuk kërkonte xhepa plumbash, megjithatë, të dy llojet ndryshonin në dizajnin e jakës: duzyakha përkthehet në "jakë e thjeshtë" ndërsa oymayakha do të thotë "jakë e gdhendur". Oymayakha ishte e popullarizuar në Nakhchivan, jaka e palltos ishte e dekoruar shumë, dizajni pasqyronte modën e epokës së Kaxharit . Lloje të tjera chukhash të veshura nga Azerbajxhani që u regjistruan janë: "kemerchin" ( azerbajxhanisht: kəmərçin ), "buzmely" ( azerbajxhanisht: büzməli), “takhtaly” ( azerbajxhanisht: taxtalı ), "qolchaqly" ( azerbajxhanisht: qolçaqlı ), “doshuachig” ( azerbajxhanisht: döşüaçıq </link> ), dhe "doqquztakhta" ( azerbajxhanisht: doqquztaxta ).

Kozakët

Një çerkeska e një oficeri kozak. (Muzey Russkoy Gvardii, Shën Petersburg.)

Cherkeska vishej vazhdimisht nga Kozakët Terek dhe Kuban dhe kodi i veshjes ishte identik me atë të veshur nga Kaukazianët. Ngjyra kryesore e veshur në ushtri ishte e zezë, gri, blu e errët, e bardhë dhe kafe; e kuqja vishej vetëm për ceremoni të rëndësishme. Megjithëse ngjyra e çerkeskës së përditshme ishte në zgjedhjen e individit, në kohën e Luftës së Madhe çdo Kozak duhej të vishte një çerkeska gri dhe beshmet të zezë si uniformë. Disa kozakë i varionin çerkezkat dhe beshmetet e tyre me halone dhe fishekë të ndryshëm, qepnin inicialet ose emrat dhe i dekoronin me lidhëse të ndryshme, por kjo konsiderohej joprofesionale.

Gjatësia e palltos ishte e rregulluar në ushtri, por nuk u zbatua me forcë deri më vonë. Para luftës së 1914-1918, gjatësia e saj u ul ndjeshëm dhe arriti pothuajse një gju. Kjo ishte pjesërisht për shkak të lehtësisë së lëvizjes dhe uljes në një kalë, dhe pjesërisht për hir të estetikës. Por koncepti i estetikës është i kushtëzuar dhe në fund të shekullit XIX çerkeska vishej gjatë, duke arritur shumë thuajse taka. Në pjesën e prerë dhe në pjesën e poshtme është mbështjellë me lidhëse këpucësh, e zezë ose në ngjyrën e materialit nga i cili është qepur. Mbërthehet në grepa të brendshme ose sythe të lidhura nga dantella me të cilën është mbështjellë. Kozakët i quanin mbërthyes të tillë "gudzyki". Në dimër, disa kozakë mbanin çerkeska me gëzof të quajtur "Bekirks" ose "kurks".

Referime

 Commons: Çokha – Album me fotografi dhe/apo video dhe materiale multimediale

"ЧЕРКЕ́СКА". Большая российская энциклопедия. Arkivuar nga origjinali më 17 qershor 2021. Marrë më 16 prill 2024. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

McGuinness, Damien (10 korrik 2011). "Close-Up: Why Georgia's national costume is back in vogue". BBC.com. Marrë më 15 prill 2018. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

H

• Knauer, Elfriede R. (2001). "A Man's Caftan and Leggings from the North Caucasus of the Eighth to Tenth Century: A Genealogical Study". Metropolitan Museum Journal. The University of Chicago Press. 36: 125–154. doi:10.2307/1513059. JSTOR 1513059. S2CID 193031322. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
• "Kitabi-Dada Gorgud Encyclopedia", II volume. Baku, 2004.

armondsworth, Penguin  

Linqe të jashtme

• Uebfaqja zyrtare e agjencisë kombëtare
• საქართველოს jomaterial kulturor i trashëgimisë historike të listës
• ru:Черкеска