Republika Kina

Republika e Kinës 中華民國
1912–1949
Flamuri
Tokat e kontrolluara nga Republika e Kinës (1946) tregohen në ngjyrë të errët të gjelbër; tokat pretenduara por të paprekura tregohen në ngjyrë të hapët të gjelbër.
Qeveria
Historia
• Themeluar	1912
• Shpërbërë	1949
Të dhëna të tjera
Paraprirë nga Pasuar nga Dinastia Qing Republika e Kinës Republika Popullore e Kinës

Republika e Kinës (ROC) (kineze: 中華民國), ose thjeshtë Kina (kineze: 中國), ishte një shtet sovran me bazë në Kinën Kontinentale nga viti 1912 deri në vitin 1949. Ajo u themelua për herë të parë më 1 janar 1912, kur u shpall në Revolucionin e vitit 1911 kundër dinastisë mançueze Qing, deri më 7 dhjetor 1949, pasi partia e saj e pushtetit, Partia Kuomintang (KMT), u mundua nga Partia Komuniste Kineze (CCP) në fundin faktik të Luftës Civile Kineze,[n] që rezultoi në tërheqjen e qeverisë qendrore në Tajvan, një territor që ajo mori kontrollin mbi të nga Perandoria e Japonisë në tetor 1945 pas dorëzimit të saj në Luftën e Dytë Botërore. Republika e Popullit të Kinezisë (RPK) e udhëhequr nga CCP pastaj mori pushtetin mbi qeverisjen e Kinës Kontinentale me kryeqytet në Pekin, ndërsa ROC është tani me bazë në ishullin e Tajvanit me kryeqytet në Taipei, ku sundon nën statusin politik të Tajvanit që mbetet në mosmarrëveshje deri në ditët e sotme.

Republika u shpall më 1 janar 1912 pas Revolucionit të vitit 1911 që rrëzoi dinastinë Qing, dinastinë e fundit imperiale të Kinës. Sun Yat-sen, themeluesi dhe presidenti përkohshëm, shërbeu vetëm për një kohë të shkurtër para se të kalojë presidencën te Yuan Shikai, udhëheqësi i Ushtrisë Beiyang. Yuan shpejt u bë autoritar dhe përdori fuqinë ushtarake për të kontrolluar administratën, e cila u njoh si "qeveria Beiyang". Yuan madje përpjekësi të zëvendësojë Republikën me dinastinë e tij të vetëmbrojtjes deri sa pakënaqësia popullore e detyroi të tërhiqet. Kur Yuan vdiq në vitin 1916, vendi u fragmentua ndërmjet komandantëve lokalë të Ushtrisë Beiyang. Kjo nisi Erën e Zotërinjve të luftëtarëve me konflikte decentralizuar midis klikave rivale të zotërinjve të luftëtarëve. Klikat më të fuqishme, veçanërisht klikat Zhili dhe Fengtian, në disa raste përdorën kontrollin e tyre të Pekinit për të pretenduar qeverisjen e tërë Republikës.

Ndërkohë, Kuomintangu (KMT ose Nacionalistët), nën udhëheqjen e Sun Yat-senit, bëri përpjekje të shumta për të themeluar një qeveri kombëtare rival në Guangzhou. Suni ishte në fund të fundit në gjendje të merrte Guangzhou me ndihmën e armëve, financimit dhe këshilltarëve nga Bashkimi Sovjetik. Si kusht për mbështetjen sovjetike, KMT formoi "Frontin e Parë të Bashkuar" me Partinë Komuniste Kineze (CCP). Anëtarët e PKK-së u bashkuan me KMT-në dhe dy partitë bashkëpunuan për të ndërtuar një bazë revolucionare në Guangzhou. Suni planifikoi të përdorte këtë bazë për të nisur një fushatë ushtarake në veri dhe për të bashkuar pjesën tjetër të Kinës. Vdekja e Sun Yat-senit në vitin 1925 shkaktoi një luftë për pushtet që rezultoi në ngritjen e Gjeneralit Chiang Kai-shek si Kryetar i KMT-së. Falë aleancave strategjike me zotërinjtë e luftësve dhe ndihmës së këshilltarëve ushtarakë sovjetikë, Chiangu ishte në gjendje të drejtonte një "Eksedicionin Verior" të suksesshëm. Në vitin 1927, Chiangu ndjeu mjaft siguri për të ndërprerë aleancën me Bashkimin Sovjetik dhe pastronte Komunistët nga KMT-ja. Në vitin 1928, zotërinj i fundit i pavarur i luftëtarëve zotoi besnikëri ndaj qeverisë Nacionaliste në Nanjing.

Ndërsa ka pasur relativ mirëqenie gjatë dhjetë viteve të ardhshme nën Chiang Kai-shek, Republika e Kinës vazhdoi të destabilizohej nga Lufta Civile Kineze, revoltat nga aleatët e zotërinjve të luftëtarëve të KMT-së dhe nga zaptimi i qëndrueshëm territorial nga Japonia. Edhe pse e dëmtuar rëndë nga pastrimi, CCP gradualisht rindërtonte forcën e saj duke u fokusuar në organizimin e bujqve në fshat. Zotërinjtë e luftëtarëve të luftës që ndienin mllef ndaj përpjekjeve të Chiangu për të ujdisur autonomitë e tyre dhe për të inkorporuar njësitë e tyre ushtarake në Ushtrinë Revolucionare Kombëtare udhëhoqën më shpesh lëvizje shkatërruese, më shumë nënvizohet Lufta e Pingës Qendrore. Në vitin 1931, Japonia pushtoi Mançurinë. Ata vazhduan një seri zaptimesh më të vogla territoriale deri në vitin 1937, kur lanë në lëvizje një sulm të plotëmasëshëm ndaj Republikës së Kinës.

Gjatë dhjetë viteve të ardhshme nën Chiang Kai-shek, Republika e Kinës përjetoi një mirëqenie relative, por vazhdoi të destabilizohej nga Lufta Civile Kineze, revoltat nga aleatët e zotërinjve të luftëtarëve të KMT-së dhe nga zaptimi i territorit të vazhdueshëm nga Japonia. Edhe pse u dëmtua rëndë nga pastrimi, Partia Komuniste Kineze gradualisht rindërtonte forcën e saj duke u fokusuar në organizimin e popullsisë së fshatit. Zotërinjtë e luftëtarëve të luftës, të cilët rezistuan përpjekjeve të Chiangu për të marrë autonomitë e tyre dhe për të integruar njësitë e tyre ushtarake në Ushtrinë Revolucionare Kombëtare, udhëhoqën lëvizje shkatërruese, siç është Lufta e Pingës Qendrore. Në vitin 1931, Japonia pushtoi Mançurinë. Ata vazhduan me zaptimin e territoreve më të vogla deri në vitin 1937, kur lanë në lëvizje një sulm të plotëmasëshëm kundër Republikës së Kinës.

Historia

1912-1916: Krijimi

Në fillim të vitit 1912, u shpall Republika e Kinës pas rrëzimit të dinastisë Qing dhe formimi i qeverisë së re. Kjo ishte rezultat i Revolucionit të vitit 1911, i cili u organizua nga grupi i revoltës kundër qeverisë së fundit imperiale kineze. Si rezultat, mbretëria u zëvendësua me një republikë, duke u ngritur shpresa për një sistem politik modern dhe të lirë.

Sun Yat-sen, një figurë e njohur e revolucionit, u bë presidenti përkohshëm i Republikës së Kinës. Megjithatë, ai shpejt e kuptoi se nuk kishte mjaftueshëm fuqi dhe mbështetje për të qeverisur në mënyrë efektive. Si rezultat, ai vendosi të transferojë pushtetin te Yuan Shikai, një udhëheqës i njohur ushtarak dhe politik.

Yuan Shikai, udhëheqësi i Ushtrisë Beiyang, mori presidencën dhe fillimisht dukej se kishte mundësinë të konsolidonte pushtetin dhe të themelonte një qeverisje stabile. Megjithatë, ai shpejt u bë autoritar dhe përdori fuqinë ushtarake për të kontrolluar administratën, duke formuar atë që u njoh si "qeveria Beiyang". Ai kishte për qëllim të krijojë një qeveri të fortë qendrore, por ndërhyrjet autoritare dhe politikat e tij të vetëinteresit shkaktuan pakënaqësi në popullsi dhe në mbarë vendin.

Në këtë periudhë, Republika e Kinës u përball me sfida të shumta. Lufta Civile Kineze dhe revoltohet nga aleatët e zotërinjve të luftëtarëve të KMT-së, si dhe zaptimi i territorit të qëndrueshëm nga Japonia, i rritën përsëri tensionet dhe destabilizimin e vendit. Këto ngjarje çuan në një periudhë të turbullt, ku qeveria qendrore nuk kishte kontroll të plotë mbi territorin dhe luftërat e ndryshme lokale ishin të përhapura në të gjithë vendin.

Për më tepër, zhvillimet politike dhe luftërat e brendshme përfshinë edhe përpjekjet e forcave të Komunistëve Kinezë (CCP) për të organizuar baza të tyre në zonat rurale, duke u përqendruar në përkrahjen e rrethuesve dhe bujqve. Në këtë kohë, CCP u forcua gradualisht pas pastrimit të vështirë në vitet e para të Republikës, duke filluar të ndërtojë bazën e tyre për të ardhmen.

Përgjatë kësaj periudhe, Republika e Kinës vazhdoi të përjetojë turbullira politike, luftëra dhe sfida territoriale, të cilat do të përfshinin zhvillime të mëtejshme dhe ndryshime të thella në historinë e vendit.

1916-1927: Periudha e Komandantet

Pas vdekjes së Yuan Shikait në vitin 1916, Kina ra në kaos dhe u përball me një periudhë të njohur si Epoka e Zotërinjve të luftëtarëve. Në këtë periudhë, pushteti qendror u zëvendësua me disa zotërinj të luftëtarëve të fuqishëm, të cilët kishin kontroll mbi territorin e tyre të veçantë dhe ushtritë e tyre private.

Zotërinjtë e luftëtarëve ishin udhëheqësit e tyre të fuqishëm dhe përdornin forcën ushtarake për të ruajtur autoritetin e tyre dhe për të përshkuar territorin. Ata kishin vetëminteresa dhe luftonin për kontrollin e resurseve natyrore, tregjeve dhe pushtetit lokal.

Gjatë kësaj periudhe, vendi u shpërndan në fashat e ndryshme të influencës së zotërinjve të luftëtarëve. Kaositet dhe luftërat ndërmjet tyre rezultuan në një mungesë të qeverisë qendrore të fuqishme dhe në një mospërputhje të rëndësishme në zhvillimin ekonomik dhe social të vendit.

Një nga zhvillimet më dramatike gjatë kësaj periudhe ishte Lufta e Pingës Qendrore e shpallur nga zotërinjtë e luftëtarëve në vitin 1920. Kjo luftë solli konflikte të ashpra midis zotërinjve të luftëtarëve dhe rezultoi në vdekje të shumta dhe shkatërrim të mëdha në territorin e Kinës.

Gjatë kësaj periudhe, Partia Komuniste Kineze, e udhëhequr nga Mao Ce Dun, gradualisht fitoi fuqi dhe përkrahje në zonat rurale të vendit. Ata shfrytëzuan kaosin dhe tensionet e krijuara nga zotërinjtë e luftëtarëve për të përhapur ideologjinë e tyre komuniste dhe për të fituar mbështetje popullore në fshatrat e varfra.

Në vitin 1927, Gjeneral Chiang Kai-shek, udhëheqësi i Partisë Nacionaliste Kineze, mori iniciativën për të luftuar kundër zotërinjve të luftëtarëve dhe për të ndërtuar një qeveri të fortë kombëtare. Ai organizoi Ekspedicionin Verior, një fushatë ushtarake që i shtyu zotërinjtë e luftëtarëve dhe krijoi një front të bashkuar nëpër tërë vendin.

Me shfaqjen e nacionalistëve të fuqishëm dhe konsolidimin e pushtetit të Partisë Nacionaliste Kineze, Epoka e Zotërinjve të luftëtarëve gradualisht u mbyll. Kina u ngrit nga kaosi dhe filloi të përballet me sfida të tjera në rrugën drejt njësimit kombëtar dhe zhvillimit të vazhdueshëm.

1927-1937: Dekada Nanking

Në periudhën nga viti 1927 deri në vitin 1937, një periudhë e njohur si Dekada Nanking, qeveria e Republikës së Kinës u vendos në qytetin e ri të Nankinit (Nanjing) dhe u përball me sfida të shumta dhe ndryshime të rëndësishme në skenën politike dhe shoqërore të vendit.

Pas suksesit të Ekspedicionit Verior të Gjeneral Chiang Kai-shek në pushtimin e vendeve të zotërinjve të luftëtarëve, Partia Nacionaliste Kineze (KMT) mori kontrollin e qeverisë dhe fillimisht themeloi qeverinë e tij në Nanking. Kjo periudhë ishte e karakterizuar nga përpjekjet e qeverisë për të stabilizuar vendin, të ndërtuar një shtet modern dhe të përshpejtuar zhvillimin ekonomik dhe shoqëror.

Qeveria e Nankinit përfshinte një program reformash të mëdha, duke përfshirë përpjekjet për të ndërtuar institucione të reja dhe për të rritur ndikimin e qeverisë qendrore nëpër tërë vendin. U zhvilluan reforma administrative, të drejtat e qytetarëve u hartuan dhe u vendosën institucionet juridike moderne.

Megjithatë, gjatë kësaj periudhe, konfliktet politike dhe kontradiktat brenda KMT-së u theksuan gjithnjë e më shumë. Për shkak të tensioneve dhe mosmarrëveshjeve politike, në vitin 1927 u shkaktuan konfliktet e armatosura midis KMT-së dhe Komunistëve Kinezë (CCP). Në rezultat, partia komuniste u detyrua të tërhiqej nga qeveria e Nankinit dhe u përball me persekutimin dhe zhdukjen e anëtarëve të saj.

Në këtë periudhë, qeveria e Nankinit u përball gjithashtu me sfidat nga jashtë. Japonia, e interesuar për zgjerimin territorial në Kinë, kishte vazhduar zaptimin e territoreve kineze. Në vitin 1931, japonezët pushtuan Mançurinë dhe vendosën një qeveri marionete. Kjo zaptim gradualisht eskaloi dhe në vitin 1937, Japonia lanë në lëvizje një sulm të plotëmasëshëm kundër Republikës së Kinës, fillimin e Luftës Sino-Japoneze.

Dekada Nanking ishte një periudhë e ndryshimeve të shumta në Kinë, me përpjekje për modernizim dhe qeverisje efiçente, por edhe me konflikte politike dhe sfida nga faktorët e jashtëm. Kjo periudhë do të vazhdonte të shënojë zhvillimet e mëtejshme në historinë e Republikës së Kinës dhe luftën e saj për pavarësi dhe stabilitet.

1937-1945: Lufta e Dyte Sino-Japoneze

Nga viti 1937 deri në vitin 1945, Kina u përball me një periudhë të ndërlikuar dhe të dhimbshme të njohur si Lufta e Dyte Sino-Japoneze. Kjo ishte një konflikt i armatosur midis Republikës së Kinës dhe Japonisë, i cili filloi me sulmin e plotëmasëshëm të forcave japoneze në Kinezë e Veriut më 7 korrik 1937.

Lufta e Dyte Sino-Japoneze nisi me trupat japoneze që vazhduan zaptimin e territorit kinez, duke përjetuar rezistencën e fortë të ushtrive kineze dhe popullsisë. Qeveria e Republikës së Kinës, e udhëhequr nga Partia Nacionaliste Kineze (KMT), organizoi rezistencën dhe vendosi strategji të ndryshme për të mbrojtur vendin dhe për të përballuar sulmet japoneze.

Për shkak të masakrave, vrasjeve të pafundme dhe shkatërrimeve të mëdha të kryera nga trupat japoneze gjatë luftës, popullsia kineze pësoi një shtytje të rëndë në jetë dhe vullnetin për t'i rezistuar okupimit. Në këtë kohë, forcat kineze, përfshirë edhe partizanët komunistë të udhëhequr nga Partia Komuniste Kineze (CCP), luftuan me vendosmëri kundër forcave japoneze.

Lufta e Dyte Sino-Japoneze ishte e gjatë dhe e dhimbshme, me beteja të mëdha dhe kampe luftarake nëpër tërë vendin. Kina pësoi humbje të mëdha njerëzore dhe materiale, por popullsia tregoi rezistencë të vazhdueshme dhe vendosmëri për të mbrojtur vendin dhe të fitonte pavarësinë.

Në vitin 1945, me kapitullimin e Japonisë pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, konflikti i armatosur midis Republikës së Kinës dhe Japonisë përfundoi. Kina fitoi një fitore të rëndësishme dhe vendosi themelimin e saj si një fuqi e rëndësishme në skenën ndërkombëtare.

Lufta e Dyte Sino-Japoneze la pasoja të rëndësishme për Kinën, si humbje njerëzore dhe materiale, por edhe përhapje të ideologjive dhe ndryshime të thella politike dhe shoqërore. Konflikti i armatosur dhe përballjet me pushtuesin japonez u bënë faktorë kyç për zhvillimet e mëtejshme në historinë e Republikës së Kinës.

1945- 1949 Mundje ne Luftën Civile Kineze

Shih edhe: Lufta Civile Kineze

Pas përfundimit të Luftës së Dytë Sino-Japoneze në vitin 1945, Kina u përball me një periudhë të re të ndërlikuar dhe konflikteve të brendshme në një konflikt të njohur si Lufta Civile Kineze. Kjo luftë zgjati nga viti 1946 deri në vitin 1949 dhe u zhvillua midis dy forcave kryesore, Partisë Nacionaliste Kineze (KMT) dhe Partisë Komuniste Kineze (CCP).

Në fillim të Luftës Civile Kineze, KMT, e udhëhequr nga Gjenerali Chiang Kai-shek, kishte një avantazh të qartë dhe kontrollonte qeverinë qendrore dhe qytetet më të mëdha të vendit. Së kundërtes, CCP, e udhëhequr nga Mao Ce Dun, kishte bërë përpjekje për të forcohen në fshatrat dhe zonat rurale të Kinës, duke fituar mbështetje të gjerë popullorë dhe organizuar një ushtri të guerilëve.

Lufta Civile Kineze ishte e dhimbshme dhe e dhunshme, me beteja të mëdha, sulme, dhe operacione të ndërlikuara ushtarake nëpër tërë territorin e Kinës. Dy forcat u përballën për kontrollin e territorit dhe të pushtetit, duke përjetuar humbje të mëdha njerëzore dhe materiale.

Gjatë luftës, CCP gradualisht fitoi terren dhe përfshiu shumë popullsi në zonat rurale të vendit. Ata shfrytëzuan mungesën e popullaritetit të KMT-së dhe një përkrahje të gjerë popullorë për t'i shtyrë forcat e tyre përpara. Përballë rezistencës së vazhdueshme dhe ofensivave të forcave komuniste, KMT-u pështyu humbje të rëndësishme dhe u dobësua gradualisht.

Në fund, në vitin 1949, forcat e CCP-së fituan një fitore vendimtare dhe pushtuan Pekinin, kryeqytetin e Republikës së Kinës. Gjeneral Chiang Kai-shek dhe forcat e mbetura të KMT-së u detyruan të largoheshin nga Kinai Kontinentale dhe të tërhiqeshin në Tajvan, ku krijuan Republikën e Kinës.

Fitoret e Partisë Komuniste Kineze në Luftën Civile Kineze çuan në themelimin e Republikës Popullore të Kinës nën udhëheqjen e Mao Ce Dunit, ndërsa Republika e Kinës në Tajvan vazhdoi të funksionojë si shteti i përbindëshëm i nacionalistëve kinezë.

Lufta Civile Kineze solli pasoja të rëndësishme për popullin kinez, duke përfshirë humbje të mëdha njerëzore, shkatërrime materiale dhe ndryshime të thella politike dhe shoqërore. Ajo shënoi një kapitull të ri në historinë e Kinës dhe ndikoi thellësisht në fatin dhe zhvillimet e vendeve të interesuara ndërkombëtarë.

Ekonomia

Gjatë periudhës së Republikës së Kinës, Kina u përpjek të industrializohej, megjithëse u përball me sfida të shumta në rrugën e saj.

Industrializimi në Kinë gjatë atë kohë u shtyu nga përpjekjet për të modernizuar ekonominë dhe për të ndërtuar një komb më të fortë. Qeveria, nën udhëheqjen e Partisë Nacionaliste Kineze (KMT), zbatoi politika për të promovuar zhvillimin industrial, duke përfshirë themelimin e industrive shtetërore dhe promovimin e investimeve të huaja.

Megjithatë, Kina u përball me sfida të mëdha në rrugën e industrializimit. Disa prej këtyre sfidave ishin:

1. Mungesa e kapitalit: Kina kishte një mungesë të qëndrueshme të kapitalit për të investuar në industri dhe infrastrukturë. Kjo e bënte të vështirë financimin e projekteve të mëdha industriale dhe të modernizimit.
2. Infrastruktura e dobët: Mungesa e infrastrukturës së zhvilluar, si rrugët, hekurudhat dhe portet, pengonte rritjen e industrisë dhe tregtinë. Ndërtimi i infrastrukturës së nevojshme ishte një sfidë e madhe për qeverinë.
3. Përkrahja e jashtme: Ndërprerja e marrëdhënieve diplomatike dhe izolimi i Kinës nga shumica e vendeve perëndimore pas fitores së Partisë Komuniste Kineze në vitin 1949 pengoi marrëveshje të reja për investime të huaja dhe teknologji të reja.
4. Lufta dhe instabiliteti politik: Konfliktet e brendshme, si Lufta Civile Kineze dhe Lufta Sino-Japoneze, shkaktuan shkatërrime të mëdha materiale dhe ngritën sfida të mëdha për zhvillimin industrial. Instabiliteti politik dhe mosmarrëveshjet ndërmjet forcave politike ndikuan në përparimin e industrisë.

Megjithatë, pavarësisht sfidave, industrializimi në Kinë vazhdoi gradualisht dhe kishte ndikim të rëndësishëm në zhvillimin e vendit. Pas fitores së Partisë Komuniste Kineze në vitin 1949, procesi i industrializimit vijoi nën udhëheqjen e regjimit komunist.

Marrëdhënie Ndërkombëtare

Gjermania Naziste

Në periudhën e marrëdhënieve midis Kinës dhe Gjermanisë në atë kohë, një faktor kyç ishte ndikimi i Luftës së Dytë Botërore dhe politikat e Adolf Hitlerit dhe Partisë Naziste në Gjermani.

Në fillim të viteve 1930, Gjermania dhe Kina kishin marrëdhënie të mira dhe bashkëpunim ekonomik të konsiderueshëm. Gjermania ofronte teknologji dhe investime në infrastrukturën kineze, ndërsa Kina furnizonte Gjermaninë me përbërës natyrorë dhe tregje për mallrat e tyre.

Megjithatë, gjatë Luftës Civile Kineze dhe Luftës Sino-Japoneze, marrëdhëniet midis dy vendeve u ndikuan nga zhvillimet e konflikteve dhe ndërhyrjeve të huaja. Në fillim të viteve 1930, Gjermania dhe Japonia ishin aleatë të ngushtë, dhe Gjermania u bë aleati kryesor i Japonisë në Evropë.

Gjatë Luftës Civile Kineze, Gjermania vazhdoi të ketë kontakte dhe marrëdhënie të kufizuara me KMT-në, partiën nacionaliste kineze të udhëhequr nga Gjenerali Chiang Kai-shek. KMT përmirësoi ndërveprimet me Gjermaninë për të siguruar mbështetjen ushtarake dhe teknike për luftën e tyre kundër Japonisë.

Në anën tjetër, partia komuniste kineze, e udhëhequr nga Mao Ce Dun, kishte kontakte më të kufizuara me Gjermaninë dhe ishte më pranë Bashkimit Sovjetik dhe ndihmës së tyre për organizimin e rezistencës kundër forcave japoneze.

Me kalimin e kohës dhe rritjen e fuqisë së Partisë Komuniste Kineze, Gjermania humbi interesin e saj për të mbështetur KMT-në dhe u përpoq të mbajë kontakte me forcën e ngritur të komunistëve. Megjithatë, marrëdhëniet midis dy vendeve mbetën të kufizuara dhe ndikimi i Gjermanisë në zhvillimet e brendshme në Kinë u zvogëlua.

Në fund të Luftës Civile Kineze, me fitoren e Partisë Komuniste Kineze dhe themelimin e Republikës Popullore të Kinës në vitin 1949, marrëdhëniet midis Kinës dhe Gjermanisë u shfaqën në një kontekst të ri politik dhe diplomatie.

Bashkimi Sovjetike

Bashkimi Sovjetik ishte një superfuqi e rëndësishme në periudhën e marrëdhënieve midis Kinës dhe Bashkimit Sovjetik në kohën e Republikës së Kinës.

Në fillim të viteve 1920, Bashkimi Sovjetik dhe Kina vendosën marrëdhënie diplomatike. Bashkimi Sovjetik ofroi mbështetje për Republikën e Kinës në luftën e saj kundër zotërinjve të luftëtarëve dhe forcave imperialiste të huaja. Kjo përfshinte ndihmë ushtarake, ekonomike dhe politike për të forcuar pozicionin e Republikës së Kinës.

Partia Komuniste Kineze, e udhëhequr nga Mao Ce Dun, gëzonte një marrëdhënie më të ngushtë me Bashkimin Sovjetik. Komunistët kinezë u trajnuan dhe u furnizuan me armë nga Bashkimi Sovjetik, ndërsa marrëdhëniet midis dy partive komuniste u thelluan. Komunistët kinezë u frymëzuan nga revolucioni bolhevik dhe ideologjia marksiste-leniniste.

Bashkimi Sovjetik luajti një rol të rëndësishëm në organizimin dhe organizimin e rezistencës kundër forcave japoneze gjatë Luftës Sino-Japoneze. Ata ndihmuan në organizimin e bazave të rezistencës në zonat rurale, të cilat përfshinë më pas lindjen e Zonave të Kontrollit të Komunistëve Kinezë.

Megjithatë, pas përfundimit të Luftës Civile Kineze në vitin 1949, marrëdhëniet midis Kinës dhe Bashkimit Sovjetik u përkeqësuan. Konfliktet ideologjike dhe interesat e ndryshme politike ndikuan në ndarjen midis dy vendeve. Në vitin 1960, marrëdhëniet u përkeqësuan më tej dhe u ndërprenë marrëdhëniet diplomatike midis Kinës dhe Bashkimit Sovjetik.

Marrëdhëniet midis Kinës dhe Bashkimit Sovjetik u rikthyen në vitin 1989, pas periudhës së të ngrohtës së dytë midis dy vendeve. Nga atëherë, marrëdhëniet midis Kinës dhe Rusisë (shteti pas ndarjes së Bashkimit Sovjetik) kanë pësuar zhvillime të ndryshme, duke përfshirë bashkëpunim ekonomik, marrëdhënie diplomatike dhe partneritet strategjik në disa fusha.

Shtetet te Bashkuara

Në fillim të viteve 1920, Shtetet e Bashkuara vendosën marrëdhënie diplomatike me Republikën e Kinës. Shtetet e Bashkuara ofruan mbështetje për Republikën e Kinës në luftën e saj kundër zotërinjve të luftëtarëve dhe forcave imperialiste të huaja. Kjo përfshinte ndihmë ekonomike dhe politike, si dhe investime në industri dhe infrastrukturë.

Shtetet e Bashkuara gjithashtu mbështetën modernizimin dhe zhvillimin e forcave ushtarake kineze. Ata trajnuan oficerë kinezë dhe furnizuan Republikën e Kinës me armë dhe teknologji të reja.

Gjatë Luftës Civile Kineze, Shtetet e Bashkuara vazhduan të mbështesin KMT-në, partinë nacionaliste kineze e udhëhequr nga Gjenerali Chiang Kai-shek. Ata iu ofruan KMT-së ndihmë ushtarake dhe materiale për të përballuar trupat komuniste dhe forcave japoneze.

Megjithatë, pas Luftës Civile Kineze dhe themelimit të Republikës Popullore të Kinës në vitin 1949, marrëdhëniet midis Kinës dhe Shteteve të Bashkuara pësuan ndryshime të mëdha. KMT-u u detyrua të tërhiqej në Tajvan, dhe Shtetet e Bashkuara vazhduan të mbështesin Republikën e Kinës në Tajvan, duke e njohur atë si qeveri ligjërisht të vendosur të Kinezëve.

Megjithatë, marrëdhëniet midis Kinës Kontinentale dhe Shteteve të Bashkuara u ndërpreën për një periudhë të gjatë nga viti 1949 deri në vitin 1979, kur Shtetet e Bashkuara vendosën marrëdhënie diplomatike me Republikën Popullore të Kinës.

Pas rikthimit të marrëdhënieve diplomatike, marrëdhëniet midis Kinës dhe Shteteve të Bashkuara kanë pësuar zhvillime të ndryshme, duke përfshirë bashkëpunim ekonomik, marrëdhënie diplomatike dhe partneritet strategjik në disa fusha. Marrëdhëniet midis dy vendeve kanë pasur sfida dhe ndryshime, por janë vazhduar të jenë një element i rëndësishëm në skenën ndërkombëtare.