Humbaba

"Kur ai shikon dikë është shikimi i vdekjes."[1] "Ulërima e Humbabas është një përmbytje, goja e tij është vdekje dhe fryma e tij është zjarr! Njëqind liga larg ai mund të dëgjojë ndonjë [shëshpërimë?] në pyllin e tij! Kush do të zbriste në pyllin e tij!"[b] Në shembuj të ndryshëm, fytyra e tij është e shkruar në një vijë të vetme mbështjellëse si ajo e të brendshmeve të mbështjella të njerëzve dhe kafshëve, nga e cila mund të lexohen shenjat.[3][4]

Një tjetër përshkrim nga përkthimi i Georg Burckhardt për Eposin e Gilgameshit thotë:

"Ai kishte putrat e një luani dhe trup i mbuluar me luspa me gjemba; këmbët e tij kishin kthetrat e shkabës dhe mbi kokën e tij ishin brirët e një demi të egër; bishti dhe falusi i tij përfundonin secila në kokën e një gjarpri.”[5] Megjithatë, një përshkrim tjetër në një tabletë të shitur në një muze në Sulaymaniyah në 2011 është më pozitiv për Humbaba:

"Aty ku Humbaba erdhi dhe shkoi, kishte një pistë, shtigjet ishin në rregull dhe rruga ishte e shkelur mirë ... Nëpër gjithë pyllin një zog filloi të këndojë: Një pëllumb druri po ankonte, një turtull po thërriste si përgjigje. Nënat majmune këndojnë me zë të lartë, një majmun i ri bërtet: Si një grup muzikantësh dhe bateristësh çdo ditë ata lëshojnë një ritëm në praninë e Humbabas." Në këtë version të tregimit, Humbaba është i dashur për perënditë dhe një lloj mbreti në pallatin e pyllit. Majmunët janë lajmëtarët e tij, zogjtë oborrtarët e tij dhe e gjithë dhoma e tij e fronit fryn me aromën e rrëshirës së kedrit. Tableta vazhdon të portretizojë Gilgameshin si një agresor që shkatërron një pyll pa nevojë, dhe Enkidu vajton vdekjen e Humbabas.[6]