Kuvendi i Kuçit
Kuvendi i Kuçit ishte një ngjarje historike e rëndësishme për Ballkanin dhe për Shqipërinë në veçanti. Mbajtur në vitin 1614 në Kuç, në zemrën e Maleve shqiptare, ky kuvend u shënua nga pjesëmarrja e përfaqësuesve të kryengritësve të disa vendeve të Ballkanit, duke përfshirë Shqipërinë, Malin e Zi, Bosnjën, Hercegovinën, Serbinë dhe Maqedoninë. [1]
Kuvendi u zhvillua në dy sesione, një në korrik dhe tjetra në shtator të vitit 1614. Në këtë forum, përfaqësuesit ballkanikë diskutuan strategjitë e tyre për luftën kundër pushtuesve osmanë. Në një kohë kur Ballkani ishte nën sundimin e Perandorisë Osmane, ky kuvend shërbeu si një platformë për koordinimin e veprimeve ushtarake dhe për të formësuar një front të përbashkët për luftën kundër pushtuesve.
Në sesionin e dytë të kuvendit, u hartua plani i operacioneve luftarake, i cili kishte si qëllim çlirimin e territoreve të okupuara nga Perandoria Osmane në Gadishullin Ballkanik. Në këtë plan, u kushtua një rëndësi të veçantë vatrave malore shqiptare, të cilat do të dërgonin trupa për të ndihmuar në sulmet kundër garnizoneve osmane. Në planin e hartuar, ishin përfshirë sulmet për çlirimin e qyteteve të rëndësishme si Vlora, Kruja dhe Shkodra.
Në kuvend u bë diskutimi edhe për sigurimin e armëve për kryengritësit. Pjesëmarrësit, të dëshpëruar nga mungesa e ndihmës së princave katolikë, vendosën të drejtoheshin për ndihmë tek shtetet protestante të Evropës Perëndimore. Ky vendim ishte një goditje e rëndë për princat katolikë, të cilët deri atëherë kishin mbajtur premtimet për ndihmë, por nuk kishin dhënë asnjë kontribut efektiv.
Ndërkaq, në arenën ndërkombëtare, disa burra të shtetit të Evropës Perëndimore filluan të inkurajonin kryengritësit ballkanas. Duka i Parmës në Itali dhe duka i Neverit në Francë ishin disa prej tyre. Ata ofruan ndihmë për kryengritjen, megjithatë përpjekjet e tyre u ndaluan për shkak të kontradiktave politike në arenën ndërkombëtare.
Kuvendi i Kuçit mbetet si një ngjarje e rëndësishme në historinë e Ballkanit dhe e Shqipërisë, duke treguar bashkëpunimin dhe përpjekjet e bashkësive të ndryshme për të luftuar për lirinë dhe pavarësinë nga pushtuesit e jashtëm. Ky kuvend shënon një pikë kthesë në historinë e Ballkanit dhe mbetet një frymëzim për kauzën e lirisë kombëtare edhe sot e kësaj dite. [2]