Përdoruesi:Porrnoferr/Artikuj dhe seksione në shitje/10 trikat e sorres

Nxjerr nga : DAS GROSSE BUCH VOM KLEINEN RABEN SOCKE, Nele Moost; 2011 - Annet Rudolph. ISBN 978-3-480-22145-5

Jetz geht's los! - Tani nisemi

! Katër përralla të sorrës në një përmbledhje
! Tema të rrepta të treguar të nxehta
! Për tu lexuar para fëmijve mbi moshen 3 vjeçare

Gjithëçka e imja! apo 10 trikat, si mund të marresh gjitëçka.

Na ishte njëherë një sorr e vogël. Ishte e lezeqme dhe ishte për tu adhuruar po më parë duhej që çdo gjë që ke e që nuk është e gozhduar ta mbyllësh në një orman apo ta mëshefësh prej saj. Po edhe kjo nuk ndihmonte. Her do kur do, gjërat tua do të përfundonin në arkën e sorrës. Sorra e vogël nuk dinte ndryshe, nuk mund të jetonte pa pasur të gjitha që shihte me syt e saj e që nuk ishte e gozhduar.

Një herë, prej herësh, Iriqi për pakë e kishte vendosur kukullin e ariut para strehës së tij. Dhe pa pritur, pa kujtuar, sorra e vogël ishte aty. Dhe iku, e më të edhe kukulli i ariut! E VODHI!

Që nga ajo herë gjitha kafshët, natyrisht që kishin kujdes për pasurit e tyre. Sorra e vogël duhej të ç'pikte trika të ndryshme.

"Këpucët me rrotëza nuk do i marrës. Jo asesi", mendonte thiu i egër përderisa pranë tij fluturoi sorra e vogël dhe fliste për akullore, pudink, çokolada e lajthija. Nga pakë e nga pakë, thiut të egër filluan ti shkonin jargët e kënaqësis anash buzëve e në barkun e tij ndieu një uri të pa parë.

"E po, ç'desha të them", befas tha sorra e vogël, "nëse ti kënda lajthijat atje lartë mbi atë kodër ndodhen veçanërisht të mira". Thiu i egër këtë nuk mund ta përballonte. Filloj të vrapoj drejt kodrës. Por vrapoj pa këpucat me rrotëza, me to ishte vështirë të përballonte përpjetëzen e kodrës. Po ç'ndodhi me këpucët me rrotëza? Natyrisht që ato përfunduan në çerdhen e sorrës së vogël.

Huti, lëkunde çepallat dhe vëzhgonte qetë zinxhirin e artë që tij. Në këso manovre HUTUESE asesi nuk bije.

Mirëpo sorra e vogël vetëm sa kishte pregatitur trukun e radhës edhe për Hutin. Fluturimthi u lëshua në degën ku gjendej Huri dhe ju afru atij duke i thënë "Po ç'është ky zinxhir i bukur që ke. Po si xixëllon, si vizëllon, po si shkëlqen. Por ty të shkon si askuj tjetër përshtati". Huti e ndiente veten të ledhatuar e krenar dhe të tregonte bujarin e tij ja ofrojë duke i thënë : "Ja, ja ku e ke, edhe ti mund ta varrësh në qafë një herë".

Dhe sorra e vogël, nuk priti, pa një pa dy, e morri zinxhirin dhe e varri në qafën e saj dhe i japi krihëve të saj e mori ikën.

"Këso LAVDATE të rreme do ta vëreja menjëherë." mendoj lepuri nën hijen e një degë të pemës aty afër. Ishte shtrirë mbi një sfungjer të tij përkëledhës dhe shijonte natyrën.

Nuk vajti shumë kohë dhe ja mbërri sorra, e shtyu lepurin me sçepin e saj dhe kërhati: "He, po nuk ike menjëherë, do ta fus shkelmë në bycë."

Lepuri si lepuri, paksa frigacakë. I mori këmbët në duar dhe thua se u zhduk, thua se e përbiu toka. Sfungjeri mbeti e vetmja gjurmë e tij. Tani ai sfungjer gjendej në duar të sorrës së vogël.

Kjo skenë e bëri të qeshë Dhelprën dinake. Të më kërcnohej mua, kurr nuk do ja mbante. Nxorri lodrën në form ore dhe ndëgjonte nga ajo muzikë. Po atë, bashkë me të e bënte edhe sorra e vogël.

Po pritoj, nashta e vazhdoj najherë... sido që të jetë ruju se po ti pinë sorra mend. ahhaha

Po sa u zhytë në gavrrën e saj dhelpra, sorra e vogël u lëshua dhe preku pakë orën dhe e la të mekun. Vetëm e shlirojë një burmë të vogël paksa dhe ora u "prish".

Pastaj i tha dhelprës: "Hej, po më duket, lodra yte është prishur". "Po ta shohim njëherë çka ka", ja këtheu dhelpra dhe mori ndër duar të veta orën. Por lodra që mbane nuk bënte asnjë tik-tak e lërë më muzikë. Filloj të tundë orën poshtë e lartë, majtas e djathtas, por më kotë, asnjë shenjë lëvizje të orës nuk vërente.

"Fuge në shport", urdhëroj dhelpra dhe e hudhi e hidhërzar lodrën e dashur të saj. Me nxitim, sorra e vogël, e mori lodren shtrëngojë paksa burmen dhe qojë në arkën e margaritarve të saj.

Delja e vërejti trukun e sorrës së vogël dhe mendojë "Kapuçin e portokaltë, kapuçin tim fintak të ri kurr nuk ke me mund me PRISHË".

Por sa e vërejti Sorra e vogël, kapuçin, hop-hop ju afrua delës.

"Po mirë e ke ti. Koka yte me siguri është e shëndosh nën këtë kapuç të ngrohtë. Por ti kështu e ashtu ke kokë të shëndosh e nuk ke nevoj për një kapuç të till. Ti ke pastaçi me fije leshi të dendur, ndërsa unë, unë mërdhihem nga të ftohtë." Dhe përderisa i thoshte këto, Sorra e vogël, dridhej nga ngrica.

"Paj", mendojë Delja, "pasi që më lutesh në këtë mëyrë të kulturuar dhe me të vërtetë ke të ftohtë ndërsa unë falë natyrës time nuk kamë të ftoftë, po ta japë kapuçin tim"/ Me këtë, Sorra e vogël, mori një kapuç ngjyrë portokalli, fintak të ri.

"Me LUTJE tek unë nuk mund të marresh vazo lulesh", murmëriti ndër dhëmbë ujku dhe vazhdoj të zgërdhihet.

Ai po sa kishte pranuar një lodrën të re, një vetur zjarrfikse. Mirëpo Sorra e vogël, e shikonte me plot kërshëri dhe tha: "Ah! kurren e kurres nuk e kisha mendu, që ti të lozësh me vetura".

"Ani. Çka?", ju kërcënua ujku dhe me kujdes tërheqi veturën zjarrëfikëse pakë nga vetja. "Nuk thashë asgjë, vetëm se, më habitë që krenohesh me këso imtësina bebash. Si s'ke frikë që të tjerët të përqeshin?"

Me rreptësi, si vetima, i iku kënaqsia ujkut për veturën zjarrëfikëse dhe u shporrdhë në shpellen e tij. "Faleminderit", thirri Sorra e vogël dhe tërhoqi veturen zjarrëfikëse në shtëpi të saj. "Me qenë pakësa mizivirë, nuk është truk i keq!"

Një Ketër vetëm lëkunde kokën pas kësaj ndodhije. "Ja, ja. Për mu është njëjtë, a më përqeshin të tjerët apo jo!".

Ngadal, Ketri filloj të djerrsitej. Goglat me të cilat lozte, thjesht nuk donin të qëndronin në ajër!

"Ja, zhonglimi është një punë e vështirë", i tha Sorra e vogël. "Mirëpo, ty të kamë për merak, dhe për këtë do ti japë shkallët e veturës sime të zjarrëfikësit ndërsa ti mund të mi japësh goglat e tua të zhonglimit". Ketri i gëzuar, mori shkallët dhe kërceu e iku me to.

Kësaj here, Sorra e vogël, u zemërua paksa. Asaj i ishte dashur të i jepte shkallët për t'ja arritur qëllimit. Në atë moment pa Daksin duke lexuar një libër të trashë.

Menjëherë nxorri kapuçin ngjyrë portokali e të ngrohtë të delës dhe tha "Ja, merre! Është leshë i mirë, dua të ndaj me ty. Më jepë edhe ti mua diçka?". Daksi u zu pa përgjegje. Me plotë dëshirë deshi të i jipte diçka Sorrës së vogël, mirëpo ai kishte vetëm atë libër. "Paj, mirë!" tha më në fund. "Gjysmen e librit vetëmse e kamë lexuar. Po ta japë, mund të kënaqesh me pjesen e dytë." Dhe kështu Sorra e vogël e kishte dhe librin e Daksit.

Po sa deshi Sorra e vogël të filloj të lexojë librin, pranë çerdhes së saj u dukë Ariu mbi një trotinet. "Oh, po se morra atë trotinet..." menjëherë mendoj Sorra e vogël.

"Oh, auva, auva!", krahama e Sorrës së vogël u ndëgjua edhe nga Ariu i cili ndalojë dhe u afrua ngatë saj. "Oh, auva, auva, dhëmballa ime" krhati më taj Sorra e vogël.

"Dhëmablla të dhëmbë, apo?" pyeti i mbushur frymë Ariu. "Po, çka tjetër?", nahkohej Sorra e vogël, "auva, auva, sa dhëmbë" vazhdojë ofshamat e saja.

"Si mund të ndihmojë. Mundë të ndihmojë?" pyeste Ariu i trembur Sorren e vogël. "Jo, jo", amkohej më tej Sorra e vogël. "Askush s'mund t'më ndihmoj. Thjesht më duhet të mashtrohem që ti harroj dhimbjet e dhëmballës". "Po atëherë" mërmëriti Ariu dhe deshi të nisej për të vazhduar lojën e tij. Por i erdhë keq për Sorrën e vogël, u kthye tek ajo dhe i tha :"Po që se lozë me trotinetin tim, atëherë me siguri se do i harrosh dhimbjet. Pa eja me mua të japë një xhiro me trotinetin tim". "Ofertë e mrekullueshme" mendoj Sorra e vogël "ANKESA është një truk i mirë", dhe iku duke i dhënë trotinetit.

* * *

Ja kështu, rrinte ulur Sorra e vogël në çerdhen e saj dhe ruante plaçkat që kishte dredhuar nga të tjerët.

"Eja poshtë, eja të luash me ne!", e thërrisnin kafshët tjera të pyllit. "Jo", krahatke Sorra e vogël, "më duhet të rri këtu lartë" dhe me vetën e tij plotësojë "po nuk jam e marrë. Kujdesem për plaçkat! Përndryshe vjen dikush dhe më vjedhë ndonjë apo donë të më i prishë, të më i ndërrojë, apo ku ta di une".

"Ne mund të ngjitemi tek çerdhja jote" i thonin kafshët tjera të pyllit. Sorra e vogël, e trishtuar, hapte krahët e saj dhe mundohej ti mbulonte plaçkat tashmë të saja. "Jo. Jo." krahatëke "ndonjëherë tjetër".

Nuk kaloj shumë dhe kafshët tjera nuk e thërrisnin më për të lozur bashkë. Ato luanin kauboj e indian. Ditën tjetër luanin monstruozët e botës, dhe tjetrën ditë mësheftas. E kështu ditët kalonin.

Ndërkohë, Sorra e vogël, luante me plaçkat e saja. Por loja që bënte e vetmuar, shpejtë i solli asaj një monotoni të pa durueshme. I duhej të ndërrmirrte diçka, përndryshe të tjerët ndoshta do e harronin syrratin e saj. Por çka të ndërmerrte?

"Të ndashë me të tjerët, është marri!", mendonte ajo. "Gjësendet e plaçkitura të i këthesh, marri edhe më e madhe". "E po të mos kesh shokë për të luajtur, marri përtej marrisë"!

Kështu Sorra e vogël erdhë në përfundim që të merr një vendim. "Ej!" thirri ajo "A doni të ju tregojë lodrat e veçanta që kamë, të cilat ... ëh, ... i kamë gjetur?"

Po nëse sorra ti pinë mend, dëmtohesh pakë, por shqiponja vjenë dhe pa shoqëri nuk të lenë.

---