Përdoruesi:Porrnoferr/Artikuj dhe seksione në shitje/Shamanizmi tek eskimot dhe të rinjët
Çka është Shamanizmi tek eskimot dhe të rinjët?
Shamani, i ulur rri i qetë dhe merr frymë thellë, pastaj fillon të thërrasë shpirtratë për ndihmë. Vazhdimishtë mërmëronë në vete thënjet si "Shtegu është i hapur për mua",..., pastaj i hapet toka përfundi tij. Mirëpo shpeshë mbyllet prapë, dhe Shamanit i duhet të luftojë kundër forcave të forta për ta gjetur shtegun. Në raste të tilla, zakonisht mërmëronë shprehjet "E tani, shtegu u hapë!" të cilat ju drejtonë ndëgjuesve të tij. Ndërkaç dëgjuesit i përgjegjen në korë me shprehjen e dëshirës: "Le të mbesë shtegu i hapur për të". Pastaj ndëgjohet, së pari zëri që vije nga vendi ku flenë Shamani, "Halala-he-he-he, Halala-he-he-he", dhe më vonë nga dheu i tokës "Halala-he". Thirrja vazhdimisht humbë në vëllim, dobësohet e turbulloset deri sa më nuk ndëgjohet. Të gjithë pjesëmarrësit tani më e dinë që, Shamani është në udhë për tek Zoti i thellësis së Detit dhe ndërkohë këndojnë këngë Shamane (këngë shpirtuale). Përgjatë këndimin mund të ndodhë që, teshat e Shamanit të cilat i ka zhveshur më parë, të gjallërohen dhe të enden në fluturim mbi kokat e pjesëmarrësve që i mbajnë sytë mbyllur duke kënduar. Mund të dëgjohen, rënkime apo frymarrje të të vdekurve ... dhe brima e zhurma të kafshëve nën ujë ... një Shaman i zakonshëm, edhe nëse është i shkathtë, prapë se prapë, ai gjatë udhtimit në thellësi të detit, do të hasë në shumë vështërisi të ndryshme. Tre shkëmbijtë rrotullues në tokën e nën detit, janë më të rrezikëshmit. Këta shkëmbinjë, Shamani i takonë po sa të mbërrijë tokën e nëndetit. Kur ai niset për tek shtëpia e shpirtit të gruasë Takanakapsaluk, udhës takonë qenin e saj të përmasave jashtëzakonisht të mëdha, ai është i rrezikshëm për gjithë ata të cilët i frikësohen atij. Pas kalimit të kësaj pengese, Shamani duhet të paraqitet tek gruaja e Madhe, e cila si shenjë e zemërimit të kafshëve rrinë me shpinë të këthyer nga ai. Ai pra, Shamani, duhet të ja krehë flokët të cilët janë kaçapuritë nga mëkatet e njerzëve. Këtu ai duhet të përballet me rrezikun e tretë - I ati i gruas, Isarrataitsoq-i tenton ta zë. Mirëpo ai e merr gruan në krahërorë e n'grykë, ja krehë flokët, dhe kështu përkujdeset për të. Kështu vjenë momenti i Shamanit që të këthehet tek njerzit e tij. Ata mund të ndëgjojnë se si ai përbihet nëpër tunel, dhe mund ta ndëgjojnë gjithashtu edhe zhurmën e shpirtërave përkrahë tij që i ndihmojnë. Dhe pas peripetis së udhëtimit me një shqiptim të fuqishëm të "Plu-ah-he-he" pluhëronë në vendin ulës të tij, prapa perdesë.
Këtë citat e kam çitë këtu une që e kam përkthye nga libri i Pau Uccusic "Der Shamane in uns, Shamanismus als neur Selbsrerfahrung, Hilfe und Heilung" publikuar nga ARISTON, ISBN 3-7205-2181-8. Përndryshe, citati vije nga nga një studiues i eskimezëve, i quajtur Knud Rasmussen dhe është përshkrimi i një ndeje të një Shamani eskimezë, ndejë që ka ndodhur në fillim të shekullit të kaluar. Qëllimi është përshkrimi i Nënë Madhes së kafshëve të detit, ashtu që njerzit të kenë përsëri çka të hanë. Kështu:
Qëndrojë në vendin tim të zakonshëm në natyrë. E çamja e shkrepit qëndroh hapër krahë e hapur. Tingulli i dajrës më tërheqë, më merr me vete. Në të parë, është errësirë, një shtegë i errët - më tutje vije diçka si dritë nga gurët. Është ngushtësi, por ja që ja dalë të vazhdojë përpara. Errësirë, mure të kapluara nga masa e ngjajshme që i mbështjellë dhëmbët dhe i ndanë nga pështyma e ndoshta edhe më mirë është shtresa lyrëse përgjatë shkrepit - dua të ikë, por tingëllima e dajrës nuk më lëshon, më tërheqë. Ku ta di se çka, më kapë, rrëshqasë shpejtë - dhe më në fund, në fund të tunelit një dritëz, dhe unë çesë hapin jashtë gypit të ngushtë. Vetëtimëthi, shikojë pejsazhin përreth meje, ja ku aty gjendet një drenush[1]. I hip asaj, dhe filloj kalërimin nëpër pejsazhin fantastik: bjeshkë me shkëmbinjë të kristalt, liqene ishil-ishil, ujëvara grandioze, orihide më të larta se njeriu - një botë magjike. Djara nuk bije më - përshëndetem nga drenushja ime dhe kthehem pas ... është në pragë të së pabesueshmes.
Kjo copë e çitur këtu është përshkrimi i një përjetimi që kishte një i ri më 1989 në Vjenë gjatë dëftimit të njohurive mbi Shamatizmin në një kurs të një shkolle popullore të Vjenës. Ai nuk kishte as një fije paranjohurish, kështu që nuk ishte në dijeni për Rasmussen, ishte çuditur, pas një udhërrëfimi teknik që i dukej qesharak të ndërmerrte një "udhëtim të vërtet Shaman"? Ai nuk e besonte se ja kishte arritur me aq pakë të mund skeptiken e tij dhe pyeste veten "A mos vall ëndërr syqelur kamë parë".[2]
Ku mbeten Shamanët në Evropë?
Studimi i Shamantizmit është një zinxhirë i pa këputur i iritimit, mos njohjes së përparsive që janë. Kjo dukuri vazhdon në shekuj.
Të ashtuquajturit metodat shkencore, bartin vetëm një pjesë të fajit të mos njohjes. Shumë më ndikuese ishin veprimet e ideologjisë e cila mbifuqin e civilizimit të krishterë (apo për çka paraqitet) e ngriti në një dokrtrin për sjelljen me njerzimin. Si rrjedhë e kësaj ishte asimilimi i njerzëve i filluar në bazë të mozaikës "Ti nuk duhesh të kesh Zot tjeter përkrahë meje" (Ekszodi 20,3) i cili sipas përkufizimit vetjak të "xhelozisë" (Ekzodi 20,5) Jahwe e çojë deri tek lutja pasuese gjykuese "Magjistarët mos i lejoni të jetojnë" (Ekzodi 22,17) - më këtë ranë prehë edhe kategoria e Shamnëve, Prisëve dhe Mistikëve të autuktonëve arëkahinë që nuk i takonin fushës së kulturës së jahudive, përderisa ata nuk ishin të konvertuar, apo ri përkufizuar ose në rrjedhen e përshkrimeve të ELIADE-së rreth procesit të ndërrimit të vlerave (Die Religionen und das Heilige" S.54.ff.). Si veçori ekstreme e këtij procesi dallohet shtypja dhe zhdrukëthëtimi i elementeve femrore.
Të huajt nuk janë për këtu për tu "ruajtur" apo shtypur (Eksodi 22,20), dhe evengjeliumi për të gjitha krijesat është për tu "predikuar" (Markus 16,15) - mirëpo intepretimi i fëlliqtë i shkrimeve është i pandalshëm, "Dhe nuk do të jeshë im vëlla, kafkën pluhur ta bëjë" - kjo nuk shkruan në Bibel, por në praktikë, pasonë në "Brachialkorrektiva" e kohës patriahialiste.
Kur është puna për fuqi dhe sundim, njerzimi me të vërtet është kreativë. Sundimtarëve autoritarë ju shkonë përdore që edhe në kohën e sqarimeve dhe viteve përparimtare të njëzetave të shekullit të kaluar, të paraqesin Zotin dhe të paraqesin të deleguarit e tyre - Hitleri dhe Khomeini b.f. por edhe Sadam Husseini nuk bënë të harrohet, i cili para shpërthimit të luftës së Gjirit, ëndërrojë Profetët (apo së paku paraqiti atë që ndikon në masat).
Kështu që tani jemi në mes, të themi, në mes të mekanizmit klasik shtypes: Kush është i dërguar nga Zoti, e ka ligjin, ushtrin dhe priftërinjtë. "Këti Aparati" sot do ti thoshim - vetëvetiu prapa tij, ai është, duke ju referuar fuqisë botrore, i ngjajshëm me Zotin. Kush mund të belbëzoj kundër Zotit? Nuk është secili HIOB... hahaha