Përdoruesi:Rufke Vengo

Puna e Lev Vygotsky vë theksin në pjesëmarrjen proaktive të të miturve me mjedisin që i rrethon ata, duke qenë zhvillimi kognitiv fryt i një procesi bashkëpunues. Lev Vigotsky (Rusi, 1896-1934) argumentoi se fëmijët zhvillojnë të mësuarit e tyre nëpërmjet ndërveprimit social: ata fitojnë aftësi të reja dhe më të mira njohëse si një proces logjik i zhytjes në një mënyrë jetese.

Sipas Teorisë Sociokulturore të Vygotsky, roli i të rriturve ose partnerëve më të avancuar është të mbështesë, të drejtojë dhe të organizojë të mësuarit e fëmijës, në hap përpara se ai të jetë në gjendje për të zotëruar ato aspekte, duke internalizuar strukturat sjelljes dhe njohjes se aktiviteti kërkon. Ky orientim është më efektiv në ofrimin e ndihmës për të vegjlit në mënyrë që ata të kalojnë fushën e zhvillimit proksimal (ZPD), të cilat ne mund të kuptojmë si hendek midis asaj që ata tashmë janë në gjendje të bëjnë dhe çfarë ende nuk mund të arrijnë më vete.

Fëmijët që janë në ZPD për një detyrë të veçantë janë shumë afër të jenë nëzhesëdje ta bëjnë atë në mënyrë autonome, por ata ende duhet të integrojnë disa mendime kyçe.

Një nga idetë e zhvilluara nga Lev Vygotsky bëhet me ndihmë e Gail Ross i cili shprehet se ekstravaganca e formës së procesit dhe instrumentet e fëmijëve në mes të tre dhe pesë vjeç, Ross kanë nevojë për burime të shumta kontrolli. Ai përdorte kontrollin dhe fokusin e sesioneve, dhe përdori prezantimet e ngadalta dhe të dramatizuara për studentët, në mënyrë që të demonstronte se arritja e detyrës ishte e mundur.

Sociologjia e Vygotskyut teorizon "zonën" që ekziston midis njerëzve që kuptojnë kur shfaqet diçka para tyre dhe se mund të krijohet një formë autonome. Kjo zonë është zona e zhvillimit proksimal ose ZDP që përmendëm më parë (Bruner, 1888)