Rafael Kazanova

Rafael Kazanova Komes
Rafael Kazanova Komes
Të dhëna vetjake
U lind më	1660; Moià
Vdiq më	2 maj 1743; Sant Boi de Llobregat
Nënshtetësia	Katalunas
Punësimi	Avokat

Rafael Kazanova (origjinal: Rafael Casanova i Comes) (Moia, 1660 – Sant Boi de Llobregat, 2 maj 1743) ishte jurist katalunas, mbështetës i Karlit VI, Perandorit të Shenjtë Romak, ai pretendues i Kurorës së Spanjës gjatë suksesionit të Luftës Spanjolle. Ai u bë kryetar i Barcelonës dhe komandant përgjegjës për Kataluni gjatë Rrethimit të Barcelonës derisa u plagos në luftime, kur komandoi një kundërcul të ushtrisë së Barcelonës në pjesën e përparme të frontit San Peter në ditën e fundit të rrethimit, më 11 shtator 1714. I shëruar nga plagët e tij pas luftës ai e vazhdoi duelin e tij kundër absolutizmit si avokat dhe u sqarua se ai ishte autori i librit Record de l'Aliança feta a Jordi Augusto de la Gran Bretanya (Kujtimi i Aleancës me Gjergjin I të Britanisë së Madhe ku Katalunia ia korrigjon Anglisë përmbushjen e Traktatit të Genoas.

Jeta

Ai u lind në Moia, dhe jetoi deri në moshën 14 vjeçare, tani në shtëpinë muze Rafael Kazanova. Ai ishte njëri nga njëmbëdhjetë fëmijët e Rafael Kazanova Solës (1625 – 1682), pronar i Moias rurale dhe Mary Comes Sorsit († 1684), Kreu i Lliçës. Në lindje të tij, Kazanova gëzonte një pozitë të mirë financiare që bazohej në ekonominë e tokës së tyre dhe në tregtimin e grurit dhe leshit për të furnizuar industrinë e fuqishme të tekstilit. Familja e tij pati një traditë të gjatë në pjesëmarrje në punë publike: babai i tij ishte kryetar.

Familja ruajti tokën e trashëguar të vëllait të tij dhe trashëgimtarit, Françesko Kazanova. Rafali i ri emigroi në Barcelonë ku studioi juridikun, në vitin 1678, ai fitoi një dinjitet si doktor i drejtësisë. Në vitin 1682, babai i tij vdes dhe në vitin 1684 vdes edhe nëna. Tri vite më vonë, në vitin 1687, vëllai i tij më i vjetër, Françesku, ishte një emër i nderuar i qytetërimit të Barcelonës; Moia pati një dinjitet të “street arm Barcelona”, që do të thotë se populli i Moias gëzonte të njëjtat përjashtimi si edhe banorët që ishin nën juridiksionin e drejtorëve të Barcelonës.

Në vitin 1696, u themelua karrier e tij, ai u martua me trashëgimtaren Maria Bosch Beard, bija e Paul dhe Mary Beard Bosch. Familja Bosch ishte një linjë tregtarësh të perimeve në Barcelonë që ka veti të rëndësishme në Sant Boi de Llobregat. Maria Bosch vejusha e doktorit medicional Joseph Campllonch Puig, i cili kishte një djalë të quajtur Joseph. Në martesë, ajo deklaroi se Rafael Kazanova hyri në shtëpinë e Bosch në një mënyrë të atillë që nuk pretendon posedimin e pasurisë së tyre, por ai ishte vetëm një administrator derisa nuk kishte fëmijë të tjerë dhe gjithë trashëgimtarët ishin të gjinisë femërore. Kështu Rafael Kazanova, si emigrant nga Moia, ishte në gjendje të konsoliduar ekonomike, dhe Bosch-ët kishin nevojë për një djelë që ti menaxhonte pronat e tyre. Paul Bosch vendosi një prikë prej 2750 pounda për vajzën e tij duke shtuar 2500 pounda për fëmijët që do të lindnin nga martesa e re. Rafal Kazanova dhe Maria Bosch shkuan të jetonin në rrugët e Banys Nous, afër Plaça Sant Jaume ndërkohë që çifligu në Sant Boi de Llobregat shërbeu si shtëpi pushimi veror. Ata patën katër fëmijë: i pari ishte Francisi, i cili vdiq në vitin 1710, binjakët Paul dhe Teresa që vdiqën të porsalindur në vitin 1704 dhe fëmija Rafael Kazanova Bosch, i lindur në vitin 1701 ishte i vetmi që u rrit dhe trashëgoi pasurinë e Bosch-ëve.

Në vitin 1697, Maria Bosch e fuqizoi burrin e saj, fuqi kjo që u rrit në vitin 1700 nga Paul Bosch, i cili ia la në dorë të gjitha pronat e familjes.

Më 29 dhjetor 1704, Maria Bosch vdiq gjatë lindjes së fëmijës, dhe po ashtu dy binjakët e porsalindur vdiqën pas disa ditëve.

Vargu (suksesioni) spanjoll

Disa muaj më vonë, në nëntor të vitit 1700, vdiq Karli II i Spanjës, monarku i fundit spanjoll nga Habsburgët. Duka e Anjout, dinastia e Burbonëve, u emërua si pasardhës i tij, dhe u fronëzua me emrin Filipi V i Spanjës. Në vitin 1702, Suksesioni i Luftës Spanjolle filloi kur Shtëpia e Austrisë, në kundërshtim me vullnetin, pushtoi territoret spanjolle ne Itali. Në vitin 1703, fuqitë detare, Anglia dhe Holanda iu bashkuan Shtëpisë së Austrisë dhe shpallën luftën kundër Dy Kurorave, Shtëpisë së Burbonëve të Francës dhe Spanjës, ndërkohë që në Vjenë diskutohej për kandidatin alternativ që do ta qeveriste Spanjën, arkidukën e ri Karlin e Austrisë. Në vitin 1704, do të zhvendoset në Portugali, ku ai kërkoi ta rimarrë veten nga froni spanjoll, derisa në anën tjetër të gadishullit filloi një tentativë për ulje në Barcelonë me pjesëmarrjen e një numri të vogël të vendasve austriak. Ata u zbuluan dhe kjo tentativë dështoi por mëkëmbësit austriakë të tronditur dhe duke dashur të shmangin çdo lloj komploti, filluan një represion pa dallim në Barcelonë në atë mënyrë që u shkel kushtetuta e Katalunisë, politikë që zgjoi urrejte kundër Filipit V.

Barcelona u qeveris nga qytetarët e saj të zgjedhur ndër të cilët gjashtë gjyqtarë, drejtorët e Barcelonës. Këta gjashtë gjyqtarë zgjidheshin çdo vit gjatë festës së Shën Andreut, më 30 nëntor, ku kishte shumë balotazhe. Emrat e kandidatëve shkruheshin nëpër fleta dhe vendoseshin në një çantë dore. Të zgjedhurit mund të jepnin dorëheqje nëse mendonin se drejtësia nuk është zbatuar, por para se të caktoheshin ata këshilloheshin dhe mbikëqyreshin nga Consell de Cent, asambleja e përgjithshme e qytetarëve.

Ministritë u caktuan në bazë të klasave shoqëore, kështu që nga shefi ministër në çantë mbante vetëm emrat e atyre që kishin titullin “Qytetar Nderi”, ndryshe nga pozita e shefit të katërt i cili është i reverzuar vetëm për tregtarët ose pozita e shefit të gjashtë vetëm nga zejtarët dhe bujqit. Njerëzit zgjedheshin në mënyrë krejtësisht anonime si rrobaqepësi Bartomeu Oliver, marinari Macia Ros ose berberi Pere Torner që qeverisën Barcelonën, atëherë fisniku Ramon de Codina o Antoi de Valencia ose qytetarët e pasur si avokati Gabriel Boria, doktori Francesk Orriols ose tregtari Jeroni Mascaro. Ata të gjithë ndiheshin të privilegjuar të qeverisnin qytetin e tyre dhe një herë mandati i tyre u fsheh dhe ata vazhduan me profesionet e tyre. Por policia shtypëse e Viceroy Velasco-s organizoi protesta nga vititn 1703 – 1704 këshilltarët që nuk u pajtuan me metodat e tij dhe shkelje të ligjeve, nga frika se Mbreti i ri Burbon i Spanjës do të mundohet të vendos absolutizmin si gjyshi i tij në Francë.

Suksesioni i Luftës Spanjolle

Përfundimisht bordi i Barcelonës vendosi e dërgoi Pau Ignasi Dalmases gjykatësin e Madridit te protestonte kundër vetë Filipit V, shkelësit të ligjeve katalunase që ishte mëkëmbës i tij, por ai e humbi gjyqin dhe emisari u arrestua dhe burgos, i cili vazhdoi përsëri shkeljen e kushtetutës Katalunase. Tre muaj më vonë gjatë festës së Kryqit të Shenjtë të Krishtit më 3 maj 1705, një ushtri kryengritëse hyri ne Vic Habsburg. Pranë udhëheqësve te dëbuar austriakë, ai nënshkroi Paktin e Gjenoes, një traktat i përforcuar nga aleanca ushtarake ne mes Anglisë dhe Katalonisë. Katalonia u zotua se do te luftonte për kauzën e pretendentit për fronin e Spanjës Karlit të Austrisë, me ndihmën ushtarake te Anglisë, dhe u zotua ta mbrojë Kushtetutën e Katalonisë pavarësisht rezultatit te luftës .Trupat aleate zbarkuan,duke u kthyen përsëri ne Barcelonë dhe pastaj rrethuan qytetin në tetor të vitit 1705. Viceroy Velasco dhe i gjithë garnizoni Burbon që ishte në Barcelonë kapitulloi. Qeveria e Katalonisë dhe këshilltarët e Barcelonës e pranuan Karlin e Austrisë duke e përshëndetur atë si çlirimtar. Në ditët në vazhdim, Arkiduka Karl u betua për besnikëri ndaj Kushtetutës se Katalonisë.

Rrethimi i Barcelonës

Në nëntor të vitit 1705, qytetarë të rinj u zgjodhën për të luajtur rolin e këshilltarëve, por Jacint Lloreda vdiq më 18 janar 1706 dhe për shkak të kësaj më 25 janar ishte një rend i ri. Për fat të mirë ai u vendos nga avokati Rafael Kazanova, i cili atëherë ishte i ve dhe rreth 46 vjeçar; pasdite ai i njoftoi dy emisarë për emërimin. Dy ditë më vonë, pasi përfundoi punën e tij profesionale, këshilli i qytetit e dërgoi Baltasar de Lunën dhe Antonio Valencian që të bënin betimin. Më 28 janar, Dr. Rafael Kazanova shkoi në City Hall ku ai u pranua nga kleriku dhe zyrtarë të tjerë të Qindëshes. Ata e shoqëruan atë për në dhomën e vogël të lutjeve, dhe pastaj hynë në sallë ku ai u pranoua nga gjihtë drejtorët e tjerë dhe hyri në kishëz prej nga të gjithë e dëgjonin. Në fund ata u kthyen në dhomë me shefin Kazanova, të tretin në Barcelonë.

Ndërkohë Filipi V po përgatiste një sulm të ri për ta rimarrë qytetin. Ministrat e Karlit të Austrisë e lanë Barcelonën në rrezikun që po krijohej. Më 30 mars 1706, ministri Rafael Kazanova i treti iu adresua Karlit të Austrisë në emër të qytetit duke ia ofruar sakrificën e qytetarëve në mbrojtjen e tyre dhe më në fund më 2 prill u deklarua se mbreti po qëndron në Barcelonë për t’i rezistuar sulmit. Ditën tjetër, trupat e Filipt V rrethuan qytetin duke filluar me Burbonët. Më 15 prill, ata filluan bombardimin e brendshëm të qytetit dhe pastaj morën operacione tokësore më qëllim të pushtimit të kalasë së Montjuicit nga e cila ata mund ata do ta detyronin qytetin të dorëzohej. Më 21 prill, trupat e Filipit V zunë pozicionet afër kalasë dhe filluan ta sulmojnë atë. Atëherë u përhapën fjalë midis vendasve që trupat britanike kishin pranuar ta dorëzojnë Montjuicin. Thashethemet shkaktuan shpërthimin e një kryengritjeje të përgjithshme dhe një grup ekstrmistësh filloi të prekë kambanat e alarmit duke thirruar vendasit të luftojnë për ta parandaluar dorëzimin. Ministri-shef Francisi u përpoq për ta ndaluar zilen por ra gjatë trazirave dhe u vra.

Pas rrethimit

Me pozitën e tij të re si Qytetar Nderi, Rafael Kasanova arriti principet politike të Barcelonës. Që nga ai vit ai morri pjesë në të gjitha mbledhjet e Meahut, dhe emri i tij u bë pjesë e listës ekskluzive e njerëzve të cilët do të mund të nxirren për t'u bërë shef i ministrisë së Barcelonës, e cila u zhvillua në 1713. Gjithashtu në vitin 1708, në mirënjohje të prestigjit të tij dhe reputacioni, Rafael Casanova ishte një nga përfaqësuesit e caktuar, me Manuel de Ferrer i Sitges dhe Cristòfor Lledo i Carreras, nga Barcelona, që mbretëresha Elizabeth I kishte pranuar gjatë ceremonisë së dasmës me mbretit Karl të Austrisë. Vonë në vitin 1708 i tij në ligj Paul Bosch vdiq, duke vdekur të gjithë fëmijët e saj dhe duke lënë tre nipër e mbesa: Francisco Casanova dhe Bosch, dhe Rafael Casanova Bosch, dhe Josep Campllonch Garza, bir i martesës së parë vajza e tij i vdekur. Duke lënë si trashëgimtar të dytë vëllanë e tij të ri Rafaelin nëse i pari vdes pa lënë fëmijë, dhe më në fund i vendosur se trashëgimia nga nipi i tij Joseph Garza ishte Campllonch 3000 paund te Barcelonës. Në vitin 1709, Campllonch kërkoi pagesën e plotë të 3000 £, ndërsa Kasanova e mbrojti pasurin e fëmijëve të tij duke menduar se Campllonch kishte marrë £ 2750 dhe i kishin mbetur vetëm 750 £, kur martesa e dytë e nënës së tij Maria Bosch duke pretenduar se £ 3000 e trashëgimisë Campllonch janë zgjidhur. Marrëveshja do të do të çojë në një mosmarrëveshje të gjatë ligjore që zgjati deri më 1744. Pas rrethimit të Barcelonës 1706, trupat austriake avancuan pa opozitën për të pushtuar Madridin por u tërhoq shpejt pas, kur trupat e Filipit V, të përforcuara në Francë, kaluan kufirin. Ata vazhduan avancimin deri në Betejën e Almansa. Pas një traktati paqeje të dështuar në 1709, trupat austriake nisën një ofensivë të re e cila arriti kulmin në 1710 me kapjen e Madridit përsëri. Të detyruar të largohen nga qyteti para ardhjes së përforcimeve franceze, në 1711. Në shtator 1711 atë vit Archduke Charles la gadishullin dhe u drejtua për në Vjenë për të marrë Perandorinë e Shenjtë Romake. Në 1712, Rafael Casanova dhe Manuel de Ferrer i Sitges, mori pjesë në një konferencë ku ata negociuan situatën politike ne Kataloni. Viti 1713, filloi zyrtarisht në qytetin holandez të bisedimeve të paqes Utrecht midis fuqive të mëdha. Fillimisht ambasadorët e perandorit Charles VI këmbëngulën se Principata e Katalonisë është ngritur në statusin e një republike të pavarur . Megjithatë, pas Philip V hoqi dorë nga froni i Francës (Neni 2) ,Gjibraltar (neni 10) dhe Minorcë (neni 11) , dhe avantazhet komerciale të garantuara indianëve (neni 12), të jepnin anglisht për Philip V në 14 maj 14 , 1713 , për të njohur atë si mbretin legjitim të Spanjës , edhe pse marrëveshja mbeti sekret deri më 13 korrik 1713 . Nga ana e tij Filipi V u zotua në nenin 13 të Traktatit të Utrehtit, të japë amnisti Katalanase, por vetëm me të njëjtat privilegje që kishin banorët e Mbretërisë së Kastijas.Neni supuzonte shfuqizimin de –fakto të Kushtetutës së Katalonisë, sië kishte bërë më parë më Aragonin dhe Valencian, dhe kushtonte heqjen e ligjeve, të drejtave dhe qeverinë e të gjitha shteteve ne mbretërinë e Aragonit , e cila më pas do të vijë sipas ligjeve dhe qeverisë të Këshillit të Kastijas. Anijet britanike filluan pas pak evakuimin e trupave të fundit aleate të mbetur në Katalonia, duke bërë të mundur avancimin e shpejtë të Burbonëve drejt Katalonisë në Barcelonë .

Bibliografia

VV.AA. (Various Authors, 2006): Catalunya durant la Guerra de Successió. Barcelona: Ara Llibres
BAKER, J: Deplorable History of the Catalans : from their first engaging in the war, to the time of their reduction with the motives, declarations, and engagements, on which they first took arms, the letters, treties, .... London, 1714
BAKER, J: The Case of the Catalans considerd. London, 1714
MANONELLES, M.: The House of Lords and the ‘Case of the Catalans’
SERRET, C. (1996): Rafael Casanova i Comes, Conseller en Cap. San Baudilio de Llobregat: Ayto. de San Baudilio de Llobregat.