Vdekja e trungut të trurit
Vdekja e trungut të trurit është një sindromë klinike e përcaktuar nga mungesa e reflekseve në trungun e trurit ose i quajtur ndryshe edhe si “kërcelli” i trurit, i cili lidh palcën kurrizore me trurin e mesëm, trurin e vogël dhe hemisferat cerebrale – gjendet në një pacient në koma të thellë, të varur nga ventilatori . Identifikimi i kësaj gjendjeje mbart një prognozë shumë të rëndë për mbijetesë; ndërprerja e rrahjeve të zemrës ndodh shpesh brenda disa ditësh, megjithëse pacienti mund të vazhdojë të mbijetojë për javë të tëra nëpërmjet mbështetjës intensive. [1]
Në Mbretërinë e Bashkuar vdekja mund të vërtetohet me anë të një diagnoze formale të vdekjes së trungut të trurit, përderisa kjo bëhet në përputhje me një procedurë të përcaktuar në librin "Një kod praktike për diagnozën dhe konfirmimin e vdekjes", botuar në 2008 nga Akademia e Kolegjeve Mbretërore Mjekësore . [1] Premisa e kësaj është se një person ka vdekur kur vetëdija dhe aftësia për të marrë frymë humbasin përgjithmonë, pavarësisht nga vazhdimi i jetës në trup dhe pjesë të trurit, vdekja e trungut të trurit është e mjaftueshme për të prodhuar këtë gjendje. [2]
Ky koncept i vdekjes së trungut të trurit pranohet gjithashtu si bazë për shpalljen e vdekjes për qëllime ligjore në Indi [3] dhe Trinidad & Tobago . [4] Diku tjetër në botë, koncepti mbi të cilin bazohet vërtetimi i vdekjes në baza neurologjike është ai i ndërprerjes së përhershme të të gjitha funksioneve në të gjitha pjesët e trurit pra është vdekja e gjithë trurit – dhe jo vetem e trungut të trurit dhe nuk duhet ngatërruar me konceptin britanik. Këshilli i Presidentit të Shteteve të Bashkuara për Bioetikën e bëri të qartë, se në Librin e Bardhë të dhjetorit 2008, se koncepti britanik dhe kriteret klinike nuk konsiderohen të mjaftueshme për diagnozën e vdekjes në Shtetet e Bashkuara.
Evoluimi i kritereve diagnostikuese[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Kriteret e Mbretërisë së Bashkuar (MB) u botuan për herë të parë nga Konferenca e Kolegjeve Mbretërore Mjekësore (me këshilla nga Paneli Këshillues i Transplantit) në 1976, si udhëzime prognostike. [5] Ato u hartuan për shkak të nevojës për të perceptuar udhëzime në menaxhimin e pacientëve në koma të thellë me dëmtime të rënda të trurit, të cilët po mbaheshin gjallë nga ventilatorët mekanikë, por që nuk tregonin shenja shërimi. Konferenca u përpoq "të vendoste kritere diagnostikuese të një rreptësie të tillë që me përmbushjen e tyre ventilatori mekanik të mund të fiket, me dijeninë e sigurt se nuk ka mundësi të mundshme rikuperimi". Kriteret e publikuara janë: përgjigjet negative ndaj testeve pranë shtratit të disa reflekseve me shtigje nëpër trungun e trurit dhe një sfidë të specifikuar ndaj qendrës së frymëmarrjes së trurit, me paralajmërime rreth përjashtimit të ndikimeve endokrine, faktorëve metabolikë dhe efekteve të drogës këto u konsideruan të jenë "të mjaftueshëm për të bërë dallimin midis atyre pacientëve që ruajnë kapacitetin funksional për të pasur një shans për shërim qoftë edhe të pjesshëm dhe atyre ku nuk ekziston një mundësi e tillë". Njohja e asaj gjendjeje kërkonte tërheqjen e mbështetjes së mëtejshme artificiale në mënyrë që të lejohej vdekja, duke "kuruar të afërmit nga trauma e mëtejshme emocionale e shpresës sterile". [5]
- ^ a b A Code of Practice for the Diagnosis and Confirmation of Death. Academy of Medical Royal Colleges, London, 2008
- ^ Criteria for the diagnosis of brain stem death. J Roy Coll Physns of London 1995;29:381–82
- ^ The Transplantation of Human Organs Act, 1994. Act No.42 of 1994. s. 2
- ^ Human Tissue Transplant Act 2000. s. 19(1)
- ^ a b Conference of Medical Royal Colleges and their Faculties in the UK. BMJ 1976;2:1187–88