Gjuha Gutiane
Gjuha gutiane (/ ɡuːtiən /; gjithashtu Qutian) u fol nga populli Gutian, i cili shkurtimisht vendosi mbi Sumerin si dinastinë Gutian në shekullin e 22-të pes. Gutianët jetonin në territorin midis Zagros dhe Tigris në Kurdistanin e sotëm iranin dhe irakun. Asgjë nuk dihet për gjuhën, përveç ekzistencës së saj dhe një listë të emrave të sundimtarëve gutianë në listën e mbretit sumerian.
Deshmitë
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Gutiani përfshihet në një listë të gjuhëve të folura në rajon që gjenden në tabletën Sag B, një tekst edukativ nga periudha e Mesdheut Babilonas ndoshta me origjinë nga qyteti i Emarit.[1] Ky tekst gjithashtu liston Akadiksin, Amoritin, Suteanin, "Subarean" (Hurrian) dhe Elamitin. Ka gjithashtu një përmendje të "një përkthyesi për gjuhën Gutean" në një tabletë nga Adabi.[2]
Emrat e mbretit Gutian nga lista Sumeriane janë Inkišuš, Zarlagab, Šulme (ose Yarlagaš), Silulumeš (ose Silulu), Inimabakeš (ose Duga), Igešauš (ose Ilu-An), Yarlagab, Ibate, Yarla (ose Yarlangab), Kurum , Apilkin, Là-erabum, Irarum, Ibranum, Hablum, Puzur-Suen, Yarlaganda dhe Tirigan. Thorkild Jacobsen sugjeroi që përfundimi i përsëritur - (e) š mund të kishte një funksion gramatikor në gjuhën gutiane, ndoshta si një shënues rastesh.[3]
Teoria Toçarian
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Në një artikull të botuar pas vdekjes, W.B. Henning sugjeroi që përfundimet e ndryshme të emrave të mbretit u ngjanin fundeve të rasteve në gjuhët Toçare, një degë e Indo-Europës e njohur nga tekstet e gjetura në pellgun Tarim (në veriperëndim të Kinës moderne) që daton nga shekulli i 6-të deri në shekullin e 8-të.[4] Henning gjithashtu e krahasoi emrin Guti me Kuçin, emrin amë të qytetit Tocharian të Kuçës dhe me emrin e Yuezhit, nomadet pastoralë të përshkruara në shënimet kineze që jetonin në lindje të Tarimit në shekullin e 2 pes, edhe pse emri i fundit është rindërtuar zakonisht me një * ŋʷ-fillestare në kinezishten e vjetër.[5] Ai gjithashtu e krahasoi Tukriš, emrin e fqinjëve të Guti, me emrin e tij që gjendet në dorëshkrimet e vjetra turke që nga shekulli i 9-të i shekullit të nëntë dhe mendohet t'i referohet Tocharianëve. Gamkrelidze dhe Ivanov eksploruan sugjerimin e Henning si mbështetje të mundshme për propozimin e tyre të një Urheimat Indo-Europian në Lindjen e Afërt.[6][7] Megjithatë, shumica e studiuesve kundërshtojnë përpjekjen për të krahasuar gjuhët e ndara me më shumë se dy mijë vjet.[8]
Burimet
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]- ^ Heimpel, Wolfgang (2003). Letters to the King of Mari. Eisenbrauns. p. 13. ISBN 978-1-57506-080-4.
- ^ Wilcke, Claus (2007). Early Ancient Near Eastern Law: A History of Its Beginnings : the Early Dynastic and Sargonic Periods. Eisenbrauns. p. 50.ISBN 978-1-57506-132-0.
- ^ Jacobsen, Thorkild (1973) [1939]. The Sumerian King List Arkivuar 9 tetor 2012 tek Wayback Machine (PDF). University of Chicago Press. p. 207, n. 40. ISBN 0-226-62273-8.
- ^ Henning, W.B. (1978). "The first Indo-Europeans in history". In Ulmen, G.L. Society and History, Essays in Honour of Karl August Wittfogel. The Hague: Mouton. pp. 215–230. ISBN 978-90-279-7776-2.
- ^ Baxter, William H. (1992). A Handbook of Old Chinese Phonology. Berlin: Mouton de Gruyter. p. 806. ISBN 978-3-11-012324-1.
- ^ Gamkrelidze, T.V.; Ivanov, V.V. (1989). "Первые индоевропейцы на арене истории: прототохары в Передней Азии" [The first Indo-Europeans in history: the proto-Tocharians in the Near East]. Journal of Ancient History (1): 14–39.
- ^ Gamkrelidze, T.V.; Ivanov, V.V. (2013)."Индоевропейская прародина и расселение индоевропейцев: полвека исследований и обсуждений" [Indo-European homeland and migrations: half a century of studies and discussions].Journal of Language Relationship. 9: 109–136.
- ^ Mallory, J.P.; Mair, Victor H. (2000). The Tarim Mummies. London: Thames & Hudson. pp. 281–282. ISBN 978-0-500-05101-6.