Minareja
Minareja është pjesa e ngritur në një lartësi të dalluar dhe të dukshme e xhamisë. Kjo pjesë e gritur e cila njihet si minare thekshëm dallohet nga pjesa tjetër e objektit të xhamisë duke bartur rolin e identifikuesit të objektit të caktuar si xhami, duke shikuar nga jashtë objekti.
Etimologjia
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Fjala “minare” rrjedh nga arabishtja “al-manarah”, dhe ka kuptimin e kullës që ka një dritë, d.m.th. far ndriçues. Karakteristikë e kullës së xhamisë, është se ka një tarracë afër majës nga ku myezini i fton besimtarët në falje dhe që quhet “al-ma’zanah” ; d.m.th. vendi nga ku thirret ezani (thirrja për falje) prej myezinit.
Historia e minareve
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Minaret u futën në shek. VII, me formë baze katrore, tip që më pas pati përhapje edhe në zonat e Maghrebit e në Andaluzi. Në qendër të tarracës ngrihej një tjetër kullës, edhe ajo në formë katrore me një mbulojë në formë piramidale ose gjysëmsferike. Një nga supozimet që i dha jetën më pas minares, është se ato fillimisht patën funksionin praktik të kullës së rojës, duke pasur pozitën dominuese në qytet dhe më pas u shfrytëzuan për thirrjen e ezanit. Në mes të viteve 1100 dhe 1200 shfaqet për herë të parë minareja cilindrike me bazë rrethore. Në perandorinë otomane minareja cilindrike merr një zhvillim më të madh me majën shpuese në formë koni. Interesante janë edhe dy ekzemplare minaresh me shkallë spirale nga jashtë, nga të cilat më imponuesja gjendet në Samara, Irak dhe tjetra në xhaminë e Ibn Tulunit në Kairo. Minaret zakonisht ndërtohen edhe dyshe por ka raste që edhe më tepër se dy, që vendosen në të dy krahët e derës për të theksuar më tepër pamjen e xhamisë.
Arkitektura e minareve
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Minaret kanë ballkone quajtur sherefe. Gjatë festave islame, Mahias janë të varur në mes të dy minare.