Bashkëpunimi i klasave

Bashkëpunimi i klasave është një parim i organizimit shoqëror i bazuar në besimin se ndarja e shoqërisë në një hierarki të klasave shoqërore është një veçori pozitive dhe thelbësore e qytetërimit.

Bashkëpunimi i klasave është një nga shtyllat kryesore të arkitekturës shoqërore në fashizëm. Sipas fjalëve të Benito Musolinit, fashizmi "pohon pabarazinë e pandreqshme, të frytshme dhe të dobishme të njerëzve". Duke pasur parasysh këtë premisë, fashistët arrijnë në përfundimin se ruajtja e hierarkisë shoqërore është në interes të të gjitha klasave dhe për këtë arsye të gjitha klasat duhet të bashkëpunojnë në mbrojtjen e saj: shtresat e ulëta dhe ato të larta duhet të pranojnë rolet e tyre dhe të kryejnë detyrat e tyre përkatëse.

Në mendimin fashist, parimi i bashkëpunimit të klasave kombinohet me ultranacionalizmin. Qëndrueshmëria dhe prosperiteti i kombit shihej si qëllimi përfundimtar i bashkëpunimit midis klasave.

Bashkëpunimi klasor nënkupton sindikalizmin kombëtar si modelin e preferuar për ekonominë. Shteti, me karakter joklasor, do të ndërmjetësonte mes punëdhënësve dhe punëmarrësve. Ndër të tjera, një ndërmjetësim i tillë do të përfshinte moslejimin e grevave nga punonjësit dhe bllokimin nga punëdhënësit; krijimin e korporatave/sindikatave shtetërore si përfaqësuesit e vetëm të industrive të caktuara; dhe duke lejuar vetëm sindikatat shtetërore të përfaqësojnë interesat e punonjësve.