Etiopianët

Etiopianët janë banorët vendas të Etiopisë, si dhe diaspora botërore e Etiopisë. Etiopianët përbëjnë disa grupe etnike përbërëse, shumë prej të cilave janë të lidhur ngushtë me grupet etnike në Eritrenë fqinje dhe në pjesë të tjera të Bririt të Afrikës.

Përdorimi i parë i dokumentuar i emrit "Etiopia" nga emri grek "Αἰθίοψ" (etiopian) ishte në shekullin e 4-t gjatë mbretërimit të mbretit aksumit Ezana. Kishte tre grupe etnogjuhësore në Mbretërinë e Aksumit; semitike, kushitike dhe nilo-sahariane (paraardhësit e Kunama dhe Nara të sotme). Mbretëria e Aksumit mbeti një qenie me ndikim gjeopolitik deri në plaçkitjen e kryeqytetit të saj - i quajtur gjithashtu Aksum - në shekullin e 10-të nga Mbretëresha Gudit. Megjithatë, qytetërimi kryesor aksumit u ruajt dhe vazhdoi në dinastinë pasardhëse Zagve . Në këtë kohë, u shfaqën grupe të reja etnike - tigrajanët dhe amharat. Gjatë periudhës solomonike, kjo e fundit vendosi ndikim të madh politik dhe kulturor në Bririn e Afrikës. Në mesjetën e vonë, u krijuan shtete myslimane, duke përfshirë Sulltanatin e Ifatit dhe pasardhësin e tij Sulltanatin Adal. Pakënaqësia me territorin dhe me sundimin fetar çoi në luftë intensive midis Perandorisë Etiopiane, shtetit të krishterë, (i përbërë nga grupet etnike amhara, tigrajan, sodo gurage dhe agav) dhe shtetit musliman, Sulltanatit Adal (i përbërë nga hararët që flasin semitisht të njohur zyrtarisht si njerëzit harla dhe argoba). Gjatë viteve 1600, pati migrime në shkallë të gjerë të oromëve nga jugu në malësi dhe gjithashtu së bashku me somalezët në Adal ose atë që njihej si "Hararge" (toka e hararëve).

Një periudhë stabiliteti dhe paqeje vazhdoi gjatë periudhës gondarine në shekullin e 16-të dhe të 17-të, por Etiopia u nda në rajone de fakto autonome në mesin e shekullit të 18-të. Gjatë kësaj kohe, Etiopia drejtohej nominalisht nga një perandor i cili funksiononte si një monark kukull i zotërve dhe i fisnikëve të ndryshëm rajonalë. Kjo epokë njihej si Zemene Mesafint ose "Epoka e Princave". Perandori Tevodros II arriti të bashkojë Perandorinë e decentralizuar Etiopiane në 1855 dhe inauguroi një proces modernizimi që vazhdoi në regjimet pasardhëse, duke e ringjallur perandorinë si një fuqi rajonale.

Në fund të shekullit të 19-të, gjatë mbretërimit të Menelikut II, në sfondin e Përpjekjes për Afrikën, nocioni i integritetit kombëtar etiopian u forcua nga përpjekjet italiane për kolonizim. Pushtimi italian shkaktoi një rezistencë të frikshme kombëtare, duke kulmuar në Betejën e Adva-s në 1896, e cila rezultoi në një fitore të madhe etiopiane kundër italianëve. Traktati që rezultoi i Adis Abeba-s i dha fund Luftës Italo-Etiopiane dhe së bashku me zgjerimin territorial të kombit, në masë të madhe vendosi kufijtë e sotëm të Etiopisë.

Etiopia e sotme ka një popullsi të larmishme me shumë gjuhë dhe grupe etnike të ndryshme. Etiopianët flasin gjuhë afro-aziatike (semitike, kushitike dhe omotike) dhe gjuhë nilo-sahariane. Oromët, amharët, somalezët dhe tigrajanët përbëjnë më shumë se tre të katërtat (75%) të popullsisë, por ka më shumë se 80 grupe të ndryshme etnike brenda Etiopisë. Disa prej tyre kanë deri në 10,000 anëtarë.