Lufta në Granada

Lufta në Granada
Dorëzimi i Granadës nga Francisco Pradilla
Data 1482 – 1492 Vendodhja Iberia juglindore Pasoja Granada aneksohet nga Castille
Palët pjesëmarrëse
Unioni Castile-Aragon	Emirati i Granadës
Komandantët dhe udhëheqësit
Ferdinand II i Aragonit Isabela I e Kastiles	Ebu el-Ḥasan Ali ibn Sa'ad Muhammed XIII i Granadës Muhammad XII i Granadës (u dorëzua)
Viktimat dhe humbjet
E panjohur	100,000 të vdekur ose u skllavëruan

Lufta në Granada (Spanjisht: Guerra de Granada) ishte seri i fushatave ushtarake që u zhvilluan midis viteve 1482 dhe 1492, të ndërmarra nga Mbretëresha Isabela I e Kastiles dhe burri i saj Mbreti Ferdinand II i Aragonit brenda Mbretërisë Nasrid të Granadës, e cila arriti kulmin në Kapitullimet e Granadës nga mbreti Boabdil, të cilët kishin luhatur midis aleancës, lojës së dyfishtë, temorizimit dhe konfrontimit të hapur me të dy palët dhe që pati si pasojë integrimin në Kurorën e Kastilesë të mbretërisë së fundit myslimane të gadishullit Iberik, duke i dhënë fund procesit historik të Reconquista të mbretërive krishtere që kishin filluar në shekullin e VIII dhe me të cilën Papa Aleksandri VI e nderoi Isabelën dhe Ferdinand me titullin e Monarkëve Katolikë në vitin 1496.

Pasojat e luftës sollën në jetë bashkëjetesën midis feve në gadishullin Iberik: Hebrenjtë u detyruan të konvertohen në Krishterim ose të dëbohen më 1492, dhe deri në vitin 1501, të gjithë muslimanët e Granadës ishin të detyruar të konvertoheshin në Krishterim, të bëhen skllevër, ose të dëbohen; deri më 1526 kjo ndalesë u përhap në pjesën tjetër të Spanjës. "Të krishterët e rinj" (conversos) u akuzuan për kripto-Islam dhe kripto-Judaizëm. Spanja do të vazhdojë të modelojë aspiratat e saj kombëtare si mbrojtës të krishterimit dhe katolicizmit. Rënia e Alhambra festohet ende çdo vit nga Këshilli Bashkiak i Granadës.