Ferdinand II i Aragonit
| Ferdinand Katoliku | |
|---|---|
 | |
| Mbret i Napolit | |
| Mbretërimi | 1468 – 23 janar 1516 |
| Paraardhës | John II |
| Pasardhës | Joanna |
| Mbretërimi | 15 janar 1475 – 26 nëntor 1504 |
| Paraardhës | Isabela I e Kastiles |
| Pasardhës | Joanna |
| Mbretërimi | 20 janar 1479 – 23 janar 1516 |
| Paraardhës | John II |
| pasardhës | Joanna |
| Bashkëshort | Isabela I e Kastiles (m. 1469; vdiq më 1504) Germaine e Foix (m. 1506) |
| Shtëpia | Shtëpia e Trastámara |
| I ati | John II i Aragonit |
| E ëma | Juana Enriquez |
| U lind | 10 mars 1452 Sos del Rey Católico, Aragoni |
| Vdiq | 23 janar 1516 (63 vjet) Madrigalejo, Extremadura |
| Varrimi | Kizhëz mbretëror i Granadës |
Ferdinand II (Aragonisht: Ferrando II; Katalanisht: Ferran II; Baskisht: Errando II; Spanjisht: Fernando II; 10 mars 1452 - 23 janar 1516) ishte Mbreti i Aragonës nga viti 1479 deri në vdekjen e tij dhe me martesë Mbreti i Kastiles (si Ferdinand V) nga 1474 në 1504, duke mbretëruar mbi një Spanjë të bashkuar në mënyrë dinastike së bashku me gruan e tij Isabela I. Ferdinand konsiderohet de facto Mbreti i parë i Spanjës, duke u përshkruar si i tillë gjatë jetës së tij, megjithëse Kastile dhe Aragoni mbetën de jure dy mbretëri të ndryshme deri në Dekretet e Nueva Planta të vitit 1716.[1]
Kurora e Aragonës që ai trashëgoi në vitin 1479 përfshinte mbretëritë e Majorkës, Sardenjës, Siçilisë dhe Valencisë, si dhe Principata e Katalonjës. Në vitin 1469, ai u martua me Infante Isabela, mbretëreshën e ardhshme të Kastiles, e cila u konsiderua si "gur themeli politik dhe martesor në themel të monarkisë spanjolle".[2] Si pasojë e martesës, ai u bë Mbreti jure uxoris i Kastiles si Ferdinand V, kur Isabela mbajti kurorën e Kastiles, deri në vdekjen e saj më 1504. Në vdekjen e Isabelës kurora e Kastiles i kaloi vajzës së tyre Joanna, sipas kushteve të marrëveshjes së tyre paramartesore dhe testamentit të fundit të Isabelës, dhe Ferdinand humbi statusin e tij monarkik në Kastile. Burri i Joanës, Filipi, u bë Mbreti de jure uxoris i Kastiles, por vdiq më 1506, dhe Joanna qeverisi në të drejtën e saj. Në vitin 1504, pas një lufte me Francën, ai u bë Mbret i Napolit si Ferdinand III, duke ribashkuar Napolin me Siçilinë përgjithmonë dhe për herë të parë që nga viti 1458. Në vitin 1506, si pjesë e një traktati me Francën, Ferdinand u martua me Germaine e Foix të Francës, por djali dhe fëmija i vetëm i Ferdinandit nga ajo martesë vdiq shpejt pas lindjes. (Sikur fëmija të mbijetonte, bashkimi personal i kurorave të Aragonës dhe Kastiles do të kishte pushuar). Në vitin 1508, Ferdinand u njoh si regjent i Kastiles, pas sëmundjes së pretenduar mendore të Joanës, deri në vdekjen e tij më 1516. Në vitin 1512, ai u bë Mbreti i Navarres me pushtim. Në vdekjen e Ferdinandit, djali i Joanës, nipi i Ferdinandit, Charles I, u bë sundimtar i të gjitha mbretërive Iberike, përveç Portugalisë.
Ferdinand kishte një rol në inaugurimin e takimeve të para evropiane në Amerikën e ardhshme, pasi ai dhe Isabela sponsorizuan udhëtimin e parë të Kristofor Kolombit, në vitin 1492. Ai vit ishte fitorja përfundimtare në luftën me Granadën e cila mundi të fundit shtetin mysliman në Iberi dhe gjithë Evropën Perëndimore. Kjo solli në fund ripushtimin shekullor të krishterë të Iberisë. Për atë fitore të krishterë, Papa Aleksandri VI, i lindur në Mbretërinë e Valencias, i dha çiftit mbretëror titullin e Monarkëve Katolikë.