Biblioteka e Aleksandrisë

Përshkrim artistik i Bibliotekës së Aleksandrisë, bazuar në disa dëshmi arkeologjike.

Biblioteka e Madhe e Aleksandrisë në Aleksandri, Egjipt, ishte një nga bibliotekat më të mëdha dhe më domethënëse të botës antike. Biblioteka ishte pjesë e një institucioni më të madh kërkimor të quajtur Mouseion, i cili iu kushtua Muzave, 9 perëndeshat e arteve. Ideja e një biblioteke universale në Aleksandri mund t'i jetë propozuar nga Demetrius i Phalerum, një burrë shteti athinas i mërguar që jetonte në Aleksandri, Ptolemeut I Soter, i cili mund të ketë krijuar plane për Bibliotekën, por vetë Biblioteka ndoshta nuk u ndërtua deri në kohën e mbretërimit të djalit të tij Ptolemeu II Filadelfus. Biblioteka fitoi shpejt shumë rrotulla papirusi, kryesisht për shkak të politikave agresive dhe të mirëfinancuara të mbretërve ptolemeikë për blerjen e teksteve. Nuk dihet saktësisht se sa rrotulla të tilla ishin vendosur në një kohë të caktuar, por vlerësimet variojnë nga 40,000 deri në 400,000 në lartësinë e saj.

Aleksandria u konsiderua si kryeqyteti i dijes dhe mësimit, pjesërisht për shkak të Bibliotekës së Madhe. Shumë studiues të rëndësishëm dhe me ndikim punuan në Bibliotekë gjatë shekujve të tretë dhe të dytë para Krishtit, duke përfshirë, ndër shumë të tjerë: Zenodotin e Efesit, i cili punoi për standardizimin e teksteve të poemave homerike; Callimachus, i cili shkroi Pinakes, nganjëherë konsiderohet të jetë katalogu i parë i bibliotekave në botë; Apollonius i Rodosit, i cili kompozoi poemën epike Argonautica; Eratosteni i Kirenës, i cili llogariti perimetrin e tokës brenda disa qindra kilometrave saktësi; Heroi i Aleksandrisë, i cili shpiku motorin e parë me avull të regjistruar; Aristofani i Bizantit, i cili shpiku sistemin e diakritikës greke dhe ishte i pari që ndau tekstet poetike në rreshta; dhe Aristarku i Samotrakës, i cili prodhoi tekstet përfundimtare të poemave homerike si dhe komente të gjera mbi to. Gjatë mbretërimit të Ptolemeut III Euergetes, një bibliotekë bija u krijua në Serapeum, një tempull i perëndisë greko-egjiptian Serapis.

Pavarësisht nga besimi i përhapur modern se Biblioteka e Aleksandrisë u dogj një herë dhe u shkatërrua në mënyrë kataklizmike, Biblioteka në fakt ra gradualisht gjatë disa shekujve. Kjo rënie filloi me spastrimin e intelektualëve nga Aleksandria në vitin 145 para Krishtit gjatë mbretërimit të Ptolemeut VIII Physcon, gjë që rezultoi në Aristarkun e Samothrakës, kryebibliotekar, që dha dorëheqjen nga pozicioni i tij dhe u internua në Qipro. Shumë studiues të tjerë, duke përfshirë Dionisi Traksin dhe Apollodorin e Athinës, ikën në qytete të tjera, ku vazhduan të jepnin mësime dhe të bënin bursa. Biblioteka, ose një pjesë e koleksionit të saj, u dogj aksidentalisht nga Jul Cezari gjatë luftës së tij civile në vitin 48 pes, por është e paqartë se sa u shkatërrua në të vërtetë dhe duket se ose ka mbijetuar ose është rindërtuar menjëherë pas kësaj; gjeografi Straboni përmend se kishte vizituar Mouseion rreth vitit 20 pes dhe prodhimi i jashtëzakonshëm shkencor i Didymus Chalcenterus në Aleksandri nga kjo periudhë tregon se ai kishte akses në të paktën disa nga burimet e Bibliotekës.

Biblioteka u pakësua gjatë periudhës romake, nga mungesa e fondeve dhe mbështetjes. Anëtarësimi i saj duket se ka pushuar në vitet 260 të erës sonë. Midis 270 dhe 275 pas Krishtit, qyteti i Aleksandrisë pa një pushtim Palmyrene dhe një kundërsulm perandorak që ndoshta shkatërroi gjithçka që kishte mbetur nga Biblioteka, nëse ajo ekzistonte ende në atë kohë. Biblioteka e bijave në Serapeum mund të ketë mbijetuar pas shkatërrimit të Bibliotekës kryesore. Serapeum u vandalizua dhe u shkatërrua në vitin 391 pas Krishtit me një dekret të lëshuar nga peshkopi Teofili I i Aleksandrisë, por nuk duket se kishte libra në atë kohë dhe u përdor kryesisht si një vend grumbullimi për filozofët neoplatonistë që ndiqnin mësimet e Iamblichus.

Historia

Biblioteka Mbretërore e Aleksandrisë, ose Biblioteka e lashtë e Aleksandrisë, në Aleksandri, Egjipt, ishte ndoshta më e madhja dhe sigurisht një nga më të famshmet e botës antike. Ajo lulëzoi nën sundimin e dinastisë së Ptolemeut dhe funksiononte si një qendër e madhe e bursave, të paktën deri në kohën e pushtimit të Egjiptit nga Roma, dhe ndoshta për shumë shekuj pas kësaj. Në përgjithësi mendohet të ketë qenë e themeluar në fillim të shekullit të tretë p.e.s, biblioteka u konceptua dhe u hap ose gjatë sundimit të Ptolemeut I Soter ose gjatë sundimit të birit të tij Ptolemeut II. Plutarku (p.e.s 46-120) shkroi se gjatë vizitës së tij në Aleksandri në 48 p.e.s., Jul Çezari mund të ketë djegur aksidentalisht bibliotekën kur u vuri zjarrin anijeve të tij që të pengonte përpjekjet e Akillas për të kufizuar aftësinë e tij për të komunikuar nga deti. Sipas llogarisë të Plutarkut, ky zjarr u përhap në portet dhe pastaj në bibliotekë.

Megjithatë, ky variant i ngjarjeve nuk është konfirmuar nga të dhënat e kohës së vizitës së Cezarit. Në fakt, është përcaktuar në mënyrë të arsyeshme se pjesë të koleksionit të saj u shkatërruan pjesërisht në disa raste para dhe pas shekullit të parë para Krishtit. Një mit modern (jo më i vjetër se në fund të shekullit të XVIII) ia atribuon shkatërrimin e bibliotekës Kryepeshkopit Koptik të krishterë të Aleksandrisë në 391, i cili bëri thirrje për shkatërrimin e Serapeum, por në fakt nuk kishte asnjë lidhje midis bibliotekës dhe Serapeum dhe disa historianë të antikitetit të vonë nuk e marrin këtë fakt seriozisht. Një tjetër variant i ngjarjes, i paregjistruar deri në shekullin e XIII, fajëson pushtimin mysliman të Aleksandrisë në 642.

E ndërtuar në Bruceion (oborri mbretëror) në stilin e Liceut te Aristotelit, pranë dhe në shërbim të Musaeum (një tempull grek, kjo bibliotekë përbëhej nga një shëtitore, kopshte, një dhomë për ngrënie të përbashkët, një dhomë leximi, salla leksioni dhe dhoma takimi. Megjithatë, paraqitja e saktë nuk është e njohur. Ndikimi i këtij modeli mund të shihet ende sot në paraqitjen e kampuseve të universiteteve. Vetë biblioteka dihet të ketë pasur një departament blerjesh (ndoshta ndërtuar pranë rafteve ose për lehtësi më afër portit), dhe një departament katalogimi. Salla përmban rafte për koleksionimin e fletëve (pasi librat ishin në këtë kohë në formën e papirusit), i njohur si bibliotekai (βιβλιοθῆκαι). Sipas gojëdhënës, gdhendur në mur mbi raftet, një mbishkrim i famshëm thoshte: vendi i kurimit të shpirtit.

Koleksioni

Biblioteka e parë e njohur e këtij lloji për të mbledhur një përmbledhje serioze të librave nga përtej kufijve të vendit të saj, biblioteka në Aleksandri ishte e ngarkuar me mbledhjen e njohurive të gjithë botës. Ajo e bëri këtë përmes një mandati mbretëror agresiv dhe të mirëfinancuar që përfshinte udhëtime në panairet e librit si ai i Rodosit dhe Athinës dhe një (ndoshta i fshehtë ose ekzagjeruar) politikë për marrjen e librave nga çdo anije që vinte në port. Ata mbanin tekstet origjinale dhe kopjet e bëra ua dërgonin përsëri pronarëve të tyre.

Përveç koleksionimit të veprave nga e kaluara, biblioteka ishte edhe një shtëpi për një mori dijetarësh ndërkombëtarë, e mbështetur nga dinastia e Ptolemeut me udhëtime, strehim dhe paga për të gjithë familjet e tyre. Si një institucion kërkimor, biblioteka ishte shumë e mbushur me vepra të reja në matematikë, astronomi, fizikë, shkenca natyrore dhe subjekte të tjera. Ishte në Bibliotekën e Aleksandrisë ku u ideua metoda shkencore dhe u vu në praktikë, dhe standardet e saj empirike u aplikuan në një nga strehat e para dhe sigurisht më të forta të kriticizmit tekstual serioz. Duke qenë se i njëjti tekst shpesh ekzistonte në disa versione të ndryshme, kritika tekstuale krahasuese ishte vendimtare për të siguruar vërtetësinë e tyre. Redaktorët në Bibliotekën e Aleksandrisë janë sidomos të njohur edhe për punën e tyre në tekstet Homerike.[1]

Redaktorët më të famshëm në përgjithësi mbanin edhe titullin e bibliotekarëve më të mirë. Këta përfshijnë, ndër të tjera

• Zenodotus (fillimi i shekullit të tretë p.e.s),
• Kallimacus, (në fillim të shekullit të tretë para Krishtit), bibliograf i parë dhe zhvilluesi i Pinakës - katalogu i parë i bibliotekës,
• Apollonius i Rodosit (mesi i shekullit të tretë p.e.s),
• Eratostenes (në fund të shekullit të tretë p.e.s),
• Aristofani i Bizantit (fillim i shekullit të dytë p.e.s),
• Aristarkun e Samothrakës (në fund të shekullit të dytë p.e.s).

Tashmë e famshme në botën e lashtë, koleksioni i bibliotekës u bë edhe më i përmendur në vitet më vonë. Megjithatë, tani është e pamundur të përcaktohet madhësia e tij në epokat e ndryshme. Papirusi është ai që përbën koleksionin dhe, ndonëse dorëshkrimet në pergamenë janë përdorur kryesisht si një material më i avancuar shkrimi pas 300 para Krishtit nuk është dokumentuar që, Biblioteka e Aleksandrisë të ketë kaluar në pergamenë, ndoshta për shkak të lidhjeve të saj të forta me tregtinë e papirusit. (Biblioteka e Aleksandrisë në fakt ka një arsye të tërthortë në krijimin e shkrimit në pergamenë - për shkak të nevojës kritike të bibliotekës për papirus, pak ishte eksportuar dhe në këtë mënyrë u bë i domosdoshëm një burim alternativ për kopjimin e materialeve.)

Shkatërrimi

• Burime antike dhe moderne identifikojnë katër raste të mundshme për shkatërrimin e pjesshëm apo të plotë të Bibliotekës së Aleksandrisë :
  • 1. Zjarri i vënë nga Jul Çezari në Luftën e Aleksandrisë në 48 p.e.s,
  • 2. Sulmi i Aurelianit në shekullin e tretë,
  • 3. Dekreti i Theopilus në vitin 391,
  • 4. Pushtimi mysliman në vitin 642 ose edhe më vonë.

Shiko edhe

• Aleksandria