Procesi i gjeneralëve të Wermachtit në Ballkan

Gjyqi i Gjeneralëve në Evropën Juglindore, i njohur edhe si Procesi i vrasjeve mbas pengmarrjeve të njohur, ishte shtatë Pavarura Punës të Nurembergut Gjykimet. Padi Qendrore ishte përgjegjës për vrasjen e mijëra civilëve jugosllav dhe grek. Dymbëdhjetë oficerë të lartë të Wehrmacht kanë qenë të paditur për krime lufte në lidhje me pushtimin dhe pushtimin e Jugosllavi, Shqipëria dhe Greqia. Një i pandehur ishte ende para filluan jetës, i akuzuar kryesor Marshalli Maksimilian von Weichs dha dorëheqjen për shkak të sëmundjes nga procesi. Dy të pandehur u liruan nga ora dhjetë e mbetura, tetë u dënuan me burg në mes shtatë viteve të jetës. Gjykata klasifikuar kritikat e praktikës ushtria e ekzekutimet e pengjeve në territoret e pushtuara tipare të tyre për shkak të tepruar ei qartë një krim lufte.

Procedura

Pikat e padisë

Kryetar gjykate ishte Charles F. Wennerstrum, gjyqtar në gjykatën më të larte në shtetin e Iowa.

Aktakuza e 13 maj 1947 përfshinte akuzat :

1. Krime lufte dhe krime kundër njerëzimit : vrasje masive,
2. Krime lufte dhe krime kundër njerëzimit : Plünderung und vjedhje,
3. Krime lufte dhe krime kundër njerëzimit : völkerrechtswidrige ekzekutime,
4. Krime lufte dhe krime kundër njerëzimit : pune e detyruar dhe deportim për pune skllavi.

Aktakuza e referuara në ekzekutimin e peng s në Jugosllavi pushtuar, shkatërrimi dhe djegia e fshatrave dhe qyteteve. Në Përveç kësaj, urdhrat kriminale ishin fokus : për shembull, komandën e Field Marshal Lista e Wilhelm për trajtimin e Partizani s, transferimin e komandues Komisioneri s në verën e vitit 1941 dhe komandë komanduese e 18 tetor 1942. Mbetet e fokusuar në përgjegjësi për shpërnguljen e popullsisë, për ndërtimin e kamp përqendrimi s dhe për të deportimeve [punës [detyruar në epokën e socializmit Kombëtare | punës]] në Gjermani. Disa prej veprave nuk ishin të kryera në Ballkan, por në Itali dhe Norvegji.

Te paditurit dhe gjykimet

Asnjë prej të pandehurve nuk e pranoi fajin.

• Franz Böhme (1885-1947), ish General i Gebirgstruppe und Bevollmächtigter Kommandierender General në Serbi, beging Selbstmord
• Ernst Dehner (1889-1970), ish General i infanterie - 7 Jahre, 1951 u lirua
• Hellmuth Felmy (1885-1965), ish General i Flieger - 15 Jahre, 1951 u lirua
• Hermann Foertsch (1895-1961), ish General i Infanterie - Freispruch
• Curt Ritter von Geitner (1884-1968), ish Generalmajor der Reserve - u lirua
• Walter Kuntze (1883-1960), ish General i Pioniere - Lebenslänglich, 1953 u lirua
• Hubert Lanz (1896-1982), ish Gjeneral i Gebirgstruppe - 12 Jahre, 1951 u lirua
• Ernst von Leyser (1889-1962), ish Gjeneral i infanterie - 10 Jahre, 1951 u lirua
• Wilhelm List (1880-1971), ish Gjeneral feldmarschall - Lebenslänglich, 1952 u lirua
• Lothar Rendulic (1887-1971), ish Gjeneraloberst - 20 Jahre, 1951 u lirua
• Wilhelm Speidel (1895-1970), ish Gjeneral i Flieger - 20 vjet, me 1951 u lirua
• Maximilian von Weichs (1881-1954), ish Gjeneral feldmarschall dhe Oberbefehlshaber Südost, aus gesundheitlichen Gründen vom Prozess befreit dhe aus der Haft entlassen

Historiku i proceseve

→ Artikull kryesor: Fushata ne Ballkan; Shqipëria në Luftën e Dyte Botërore

Pas kapitullimit të ushtrisë jugosllave më 17 prill 1941 dhe pushtimit të Greqisë disa javë më vonë, pjesa më e madhe e trupave gjermane ishin tërhequr në përgatitje për sulm në Bashkimin Sovjetik dhe në terren Lista Marshall u emërua komandant i ushtrisë në forcat e mbetura të dobët. Për herë të parë që nga fillimi i Luftës së Dytë Botërore, ushtria tani u takuan në një njësi guerile të organizuar, të cilat ishin siguruar rezistencë të plotë. Më 27 qershor 1941 themelohet Shtabi i Përgjithshëm i partizanëve e çlirimit kombëtar, "Josip Broz Tito mori komandën e tij. Të gjitha trupat gjermane në zonë rebele ishin nga Austria do të përgjithshme komandues të XVIII. Korpusi i Ushtrisë, Franc Boehme, mori.

Field Marshal Wilhelm Keitel Dekreti i 16 shtator 1941 ishte një direktivë të Komandës së Lartë për të luftuar partizane:

Fyhreri tashme ka urdheruar, qe te nderhyhet gjithkund me mejtet me te ashpra ,per ta shtypur levizjen ne kohen me te shkurter [...] Als Sühne für ein deutsches Soldatenleben muß in diesen Fällen im allgemeinen die Todesstrafe für 50-100 Kommunisten als angemessen gelten. Die Art der Vollstreckung muß die abschreckende Wirkung noch erhöhen.

Einige Monate zuvor, im Mai 1941, war in Serbien die Quote von 100 Serben für jeden deutschen Soldaten, der durch Überfall zu Schaden gekommen war, bekannt gegeben worden. Am 4. Oktober 1941 befahl Böhme, für 21 deutsche Soldaten 2.100 Gefangene der Konzentrationslager Šabac und Belgrad zu erschiessen, „vorwiegend Juden und Kommunisten“. Ein weiterer Befehl Böhmes vom 10. Oktober 1941 ging über den Befehl Lists noch hinaus. Er stellte keinen regionalen oder sachlichen Zusammenhang mehr her zwischen den zu sanktionierenden Vorfällen und den Geiselexekutionen. In Lists Befehl war von Juden keine Rede gewesen, Böhme schloss sie aber ausdrücklich als eigene Kategorie in die Geiselaktionen mit ein:

...te gjithe komunistet, als solche verdächtigen männlichen Einwohner, sämtliche Juden, eine bestimmte Anzahl nationalistisch oder demokratisch gesinnter Einwohner....

Nen koncpetin e pushkatimit te pengjeve ne Serbi u pushkatuan pjesa me emadhe e popullsise cifute si edhe Sinti dhe Roma. Nach den Ländern des Baltikums war Serbien das erste „judenfreie" Gebiet. Aber auch die übrige serbische Zivilbevölkerung blieb nicht verschont. Am meisten Opfer forderten die Massaker von Kraljevo und Kragujevac. Danach wurden die Geiselerschiessungen durch SD, SS und Wehrmacht in geringerem Umfang fortgesetzt.

Gjykimet dhe argumentimet

I akuzuari Franc Boehme i mori jeten vetes duke u hedhur nga kati i katërt burgut në Nuremberg, Maksimilian von Weichs u pushua nga puna për shkak të shëndetit të dobët të tij nga burgu dhe të mos dënuar. Dënim ishte në 19 shkurt 1948 nga Gjykata Ndërkombëtare Ushtarake të Shteteve të Bashkuara të Amerikës tha në Nuremberg. Nga dhjetë të pandehurit e mbetur u liruan në procedurat dy, Herman Foertsch dhe Curt Ritter von Geitner. Të tjerët morën dënime me burg që variojnë nga shtatë vjet në burgim të përjetshëm.

Lista e Wilhelm ishte kalimin e komandës komisioneri, por nuk u gjet fajtor për akuzat e I dhe III. Walter Kuntze u shpall fajtor për përgjegjësinë e tij për Geiselerschiessungen dhe deportimin e hebrenjve në kampet e përqëndrimit para se ata janë fajtorë për vrasje. Se ai ishte fajtor në Pikat I, III dhe IV, si dhe Lotar Rendulic. Ernst Dehner u diskutua në seksionin I, fajtor për vrasjet peng. Ernst von Leyser ishte, ndër të tjera dënoi për shkak të dëbimit të kroatëve të punës së detyruar në Gjermani dhe transferimin e komandës Komisionerit në pikat III dhe IV. Helmut Felmy, komandant i Greqisë jugore, u tha për shkak të masakrës së "të Klissoura" në të cilin të paktën 250 njerëz, duke përfshirë 72 fëmijë janë vrarë nga njësitë e SS-Panzer-grenadier Regjimentit 7, fajtor për pikë I dhe II. Hubert Lanz ishte folur rreth Geiselerschiessungen dhe për shkak të shtënat e italiane Gandin e përgjithshme fajtor dhe zyrtarët e tij stafit në pikat e I dhe III. Wilhelm Speidel, komandant ushtarak i Greqisë jugore, dhe më vonë Greqia, u gjet fajtor për shkak të vrasjeve peng në seksionin unë atje.

Vlerësimi i pengmarrjes dhe i ekzekutimit te të marrëve peng nga ana e gjykatës

Die Rechtfertigung der Massenverbrechen an der Zivilbevölkerung als angeblich völkerrechtsmäßige Repressalie war eine der Verteidigungslinien im Prozess. Sie wurde von den Richtern nicht anerkannt. Einer der zentralen Verhandlungspunkte war die Strafbarkeit von Geiselerschiessungen. Der französische Hauptankläger, Francois de Menthon, berief sich dabei auf den Artikel 50 der Haager Landkriegsordnung von 1907 und sah in den Geiselerschiessungen „in allen Ländern die ersten Terrorakte der deutschen Besatzungstruppen“. Das Gericht beschloss jedoch, statt dessen die Linie zu verfolgen, die im Nürnberger Prozess gegen die Hauptkriegsverbrecher verfolgt worden war. Dort waren die Massenmorde der Wehrmacht an Geiseln im Zusammenhang mit Generalfeldmarschall Wilhelm Keitels Erlass vom 16. September 1941 behandelt worden. Es führte aus:

Der Gedanke, daß eine unschuldige Person für die verbrecherische Handlungsweise einer anderen getötet werden kann, ist jedem natürlichen Rechtsempfinden ein Greuel. Wir verdammen die Ungerechtigkeit einer derartigen Bestimmung als barbarisches Überbleibsel aus der Vorzeit. Es ist jedoch nicht unser Amt, Völkerrecht zu schreiben, wie wir es haben möchten, sondern es anzuwenden, wie wir es vorfinden [...]. Eine Prüfung des uns über diese Materie zur Verfügung stehenden Beweismaterials überzeugt uns, daß Geiseln genommen werden können, um das friedliche Verhalten der Bevölkerung der besetzten Gebiete sicherzustellen und unter gewissen Umständen und wenn die notwendigen vorbereitenden Schritte getan wurden, als letzter Ausdruck erschossen werden können.

Gjyqi e kufizoi shume kete gjetje. So wies es auf eine Reihe von Repressalien anderer Art hin. Außerdem sah es nur Geiselnahmen als zulässig an, wenn ein Zusammenhang zwischen der Bevölkerung, aus denen die Geiseln genommen werden und den begangenen Verbrechen bestehe. Auch die befohlenen Erschiessungsquoten sah das Gericht wie schon im Hauptprozess nicht als angemessen an und erläuterte:

Die Anzahl der erschossenen Geiseln darf an Schärfe die Vergehen, von denen die Erschießung abzuschrecken bestimmt ist, nicht überschreiten. Wenn die vorerwähnten Bestimmungen nicht erfüllt sind, so stellt die Erschießung von Geiseln eine Verletzung des Völkerrechts dar und ist in sich selbst ein Kriegsverbrechen. Das Ausmaß, in dem diese Praxis von den deutschen angewendet wurde, übersteigt die elementarsten Auffassungen von Menschlichkeit und Gerechtigkeit. Sie berufen sich auf militärische Notwendigkeit, die sie mit Zweckmäßigkeit und strategischem Interesse verwechseln.

Faljet

Presioni i jashtem per faljen e te gjykuarve ne Nürnberg coi ne nje vendim per falje te komisarit te larte amerikan John Jay McCloy ne nje kohe , kur ne Luftene ftohte die Aufstellung westdeutscher Streitkräfte im Interesse der USA lag. Dehner, Felmy, Lanz, Leyser, Rendulic und Wilhelm Speidel wurden 1951 aus der Haft im Kriegsverbrechergefängnis Landsberg entlassen, Wilhelm List 1952 und zuletzt 1953 Walter Kuntze.

Recepcioni i procesit

Gjyqi u s Gericht wurde von ehemaligen Widerstandskämpfern und auch in der sowjetischen Presse stark gerügt, weil es Partisanen nicht als Subjekte des Kriegsvölkerrechts anerkannte und ihnen den darin enthaltenen Schutz verwehrte. Gjyqi argumentoi, se nuk paskeshqene i auorizuar, neues Recht zu schaffen, sondern nur geltendes Recht anzuwenden. Per kete gje pati shprehur shpresen, wenigstens ein Zeichen für den Schutz der Zivilbevölkerung in künftigen Kriegen gesetzt zu haben. In der Genfer Konvention wurde dies im Artikel 3 bestätigt: Geiselnahme ist „wann und wo auch immer“ ausdrücklich verboten.

Nen pretekstin se proceis ishte i lidhur ngushte me luften kunder partizaneve mit den Geiselmordaktionen gegen die Zivilbevölkerung und mit dem Massenmord an Juden sowie Sinti und Roma nicht im Zentrum des Prozesses stand, halten Historiker für den Grund, dass die Massenmorde der Wehrmacht auf dem Balkan heute kaum bekannt sind.

Literatura

• Gerd R.Ueberschaer (Hrsg.): Der Nationalsozialismus vor Gericht. Die alliierten Prozesse gegen Kriegsverbrecher und Soldaten 1943-1952, Frankfurt 1999, ISBN 3-596-13589-3

Lidhje

• Norman Paech: Der Juristische Schatten der Wehrmachtsverbrechen in Griechenland
• Videosammlung zu den Nürnberger Prozessen des Robert H. Jackson Center, darunter Aufnahmen vom Geisel-Prozess (1947/48)