Wikipedia:Faqja kryesore/Artikulli i javës/2022/41
Kanuni i Lekë Dukagjinit apo i njohur edhe si Kanuni i Lekës ose Kanuni i Maleve është njëri prej varianteve të së drejtës zakonore shqiptare i përcjellur gojarisht, i cili fillimisht u kodifikua dhe u botua në turqisht nga administrata osmane në gjysmën e parë të shekullit XIX kur përpiqej për të ndaluar gjakmarrjen, më pas u mblodh nga klerikët katolikë që shërbyen viseve shqiptare në kapërcyellin e shekujve 19-20. Mbledhjet e klerikëve u botuan në gjuhën shqipe në të përkohshme si "Albania" dhe "Hylli i Dritës". Kodifikimi e parë të plotë të lëndës zakonore pau botimin e parë më 1933 në Shkodër, vepër postum-e e Shtjefën Gjeçovit (i vrarë më 1929) që e mblodhi kryesisht në viset e Mirditës dhe rrethinat e saj.
Emërtimi Kanuni i Lekë Dukagjinit dokumentohet i përdorur që në kodifikimin e Selim Sirri Pashë Gjiritit (1289H/1872); kodifikimi i Gjeçovit përdor edhe termin Kanuni i maleve, që vazhdon ta përdorë si term të ndërkëmbyeshëm me atë të titullit. Prej këtij titulli, fisniku mesjetar është menduar gabimisht si autori i lëndës. Krahas Kanunit të Lekë Dukagjinit dallohen edhe Kanuni i Labërisë, Kanuni i Skënderbeut, Kanuni i Dibrës, Kanuni i Lumës, Kanuni i Bendës, etj.