Antikomunizmi

Antikomunizmi është kundërshtim politik dhe ideologjik ndaj besimeve, grupeve dhe individëve komunistë. Antikomunizmi i organizuar u zhvillua pas revolucionit të tetorit të vitit 1917 në Perandorinë Ruse, dhe ai mori dimensione globale gjatë Luftës së Ftohtë, kur Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Sovjetik u përfshinë në një rivalitet të fortë. Antikomunizmi ka qenë një veçori e shumë lëvizjeve dhe pozicioneve të ndryshme politike në të gjithë spektrin politik, duke përfshirë anarkizmin, centrizmin, konservatizmin, fashizmin, liberalizmin, nacionalizmin, demokracinë socialiste, socializmin, majtizmin dhe libertarianizmin, si dhe lëvizjet e gjera që i rezistojnë qeverisjes komuniste. Antikomunizmi është shprehur edhe nga disa grupe fetare, si dhe në art e letërsi.

Organizata e parë që iu kushtua posaçërisht kundërshtimit të komunizmit ishte lëvizja Ruse e Bardhë, e cila luftoi në Luftën Civile Ruse duke filluar në 1918 kundër qeverisë bolshevike të krijuar së fundmi. Lëvizja e Bardhë u mbështet ushtarakisht nga disa qeveri të huaja aleate, të cilat përfaqësonin shembullin e parë të antikomunizmit si një politikë qeveritare. Sidoqoftë, Ushtria e Kuqe mundi lëvizjen e Bardhë dhe Bashkimi Sovjetik u krijua në 1922. Gjatë ekzistencës së Bashkimit Sovjetik, antikomunizmi u bë një tipar i rëndësishëm i shumë lëvizjeve dhe qeverive të ndryshme politike në mbarë botën.

Në Shtetet e Bashkuara, antikomunizmi u bë i njohur gjatë Frikës së Parë të Kuqe të viteve 1919-1920. Gjatë viteve 1920 dhe 1930, kundërshtimi ndaj komunizmit në Amerikë dhe në Evropë u nxit nga konservatorët, monarkistët, fashistët, liberalët dhe socialdemokratët. Qeveritë fashiste u bënë të njohura si kundërshtarë kryesorë të komunizmit në vitet 1930. Liberalët dhe socialdemokratët në Gjermani formuan Frontin e Hekurt për të kundërshtuar komunistët, nazifashistët dhe monarkistët konservatorë revanshistë. Në vitin 1936, Pakti Antikomintern, fillimisht midis Gjermanisë naziste dhe Perandorisë së Japonisë , u formua si një aleancë antikomuniste. Në Azi, Japonia Perandorake dhe Kuomintangu (Partia Nacionaliste Kineze) ishin forcat kryesore antikomuniste në këtë periudhë.

Deri në vitin 1945, Bashkimi Sovjetik komunist ishte ndër vendet kryesore aleate që luftonin kundër fuqive të Boshtit në Luftën e Dytë Botërore. Menjëherë pas përfundimit të luftës, rivaliteti midis Bashkimit Sovjetik marksist-leninist dhe Shteteve të Bashkuara kapitaliste liberale rezultoi në Luftën e Ftohtë. Gjatë kësaj periudhe, qeveria e Shteteve të Bashkuara luajti një rol udhëheqës në mbështetjen e antikomunizmit botëror si pjesë e politikës së saj të kontrollit. Konfliktet ushtarake midis komunistëve dhe antikomunistëve ndodhën në pjesë të ndryshme të botës, duke përfshirë gjatë Luftës Civile Kineze, Luftës së Koresë, Emergjencës Malajane, Luftës së Vietnamit, Luftës Sovjetiko-Afgane dhe Operacionit Kondor. NATO-ja u themelua si një aleancë ushtarake antikomuniste në vitin 1949 dhe vazhdoi gjatë gjithë Luftës së Ftohtë.

Pas Revolucioneve të vitit 1989 dhe shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik në 1991, shumica e qeverive komuniste në botë u përmbysën dhe Lufta e Ftohtë përfundoi. Megjithatë, antikomunizmi mbetet një veçori e rëndësishme intelektuale e shumë lëvizjeve politike bashkëkohore. Lëvizjet e organizuara antikomuniste mbeten në kundërshtim me Republikën Popullore të Kinës dhe shtetet e tjera komuniste.