Kryengritja e viteve 1833–39

Kryengritja shqiptare e viteve 1833–39 ndodhi në Shqipëri, si një reagim kundër politikës së re të centralizimit të administratës Osmane.

Kryengritja në Shqipërinë e Jugut në vitin 1833

Në fillim të korrikut 1833 banorët e Tepelenës nën udhëheqjen e Balil Nesho u ngrit kundër guvernator të ri osman Emin Pasha, biri i Mehmet Reshit Pashës . Kryengritja u përhap në rajonet e afërta të Gjirokastrës dhe Delvinës. Forcat osmane të udhëhequr nga Emin Pasha sulmuan kryengritësit në grykën e Peshkëpisë. Të papërgatitur, kryengritësit u tërhoqën në fshatin Luzat dhe, kur forcat osmane i sulmuan ata atje, osmanët u mposhtën ndjeshëm. Frymëzuar nga sukseset e para, rajone të tjera të Vlorës, Beratit dhe Skraparit, u ngritën në kryengritje nën udhëheqjen e Tafil Buzit, Zenel Gjolekës dhe Çelo Picarit. Në Berat banorët rrethuan kështjellën. Në shenjë të paqësimit qeveria osmane dëboi Emin Pashën nga posti i tij, por kryengritja vazhdoi dhe u përhap edhe më shumë. Në shtator 1833 Kalaja e Beratit iu dorëzua kryengritësve. Kërkesat e kryengritësve ishin që të kishte qeveritarë dhe zyrtarë shqiptarë në rrethet e kryengritësve dhe të hiqeshin taksave e reja. E alarmuar, qeveria osmane pranoi kërkesat e kryengritësve duke emëruar zyrtarë shqiptarë në Berat, Vlorë, Tepelenë, Përmet dhe Gjirokastër, dhe duke deklaruar edhe një amnisti .

Burimi

• Buda, Aleks (1986), Shkrime historike, Volume 2, 8 nëntori, OCLC 159894624
• Pollo, Stefanaq (1984), Historia e Shqipërisë: Vitet 30 të shek. XIX-1912, Akademia e Shkencave e RPS të Shqipërisë, Instituti i Historisë, OCLC 165705732