Luftimet në Gjocaj e Jasiq (1998)
Ky artikull nuk citon asnjë burim, prandaj mund të mos jetë i saktë. |
Agim Ramadani hyri në Kosovë në qershor të vitit 1998. Agimi së bashku më Rrustem Berishën dhe një grup prej tre ushtarësh u vendos në fshatin Jasiq dhe Gjocaj. Jasiq dhe Gjocaj janë fshatra malorë që shtrihen në pjesën perëndimorë të Junikut, aty shënon edhe fillimin e vargmaleve më alpet shqiptare që lidhët më majën më të lartë Gjeravicën në Jug, ndërsa në veriperëndim më majën e Shkëlzenit (përtej kufifirt Shqiptaro-Shqiptar). Ndërsa Brigada 131 që kishte hyrë në krye më Tahir Zemën dhe Sali Qekun vazhduan rrugën për tu vendosur më vonë në Prapaqan (Komuna e Deçanit). Agimi dhe Rrustemi në këto dy fshatra gjatën djem që kishin dhen sprovën për luftë. Si rast i veçantë ishte mbrojtja e Junikut dhe vënia nën kontroll e Junikut nga Ushtria Çlirimtarë e Kosovës. Si dhe shum luftime të zhvilluara nga këta djem. Por vlen të theksohet së mungonte një organizim ushtarak. Këtë organizim e sjell pa dyshim Agim Ramadani dhe Rrustem Berisha. Agimi çdo dit merrej më : stërvitje, inspektime të pikave që mbanin djemtë e këtyre fshatrave. Dukë u gjendur çdo ditë pran tyre dhe dukë e njohur çdo ditë e më shumë terrenin, Agimi arriti që më këta djem të krijojë njësinë specialë "Kobrat". Një nga ngjarjet më të rëndësishme të kësaj periudhë është ndodh më 28 korrik 1998. Ku forcat specialë të SAITIT të Nishit hyn në Zharrë të fshatit Gjocaj më njësi të blinduara. Në një numër rreth 250-300 ushtarë dhe paramilitarë serb. Forcat serbë u ndeshën për herë të parë më njësitet e UÇK-ës rreth orës 2-3 të mëngjesit. Pikërisht në kohën kur bëhej ndërrimi i ushtarëve të UÇK-ës udhëheqës i këtij grupi ishte Valdet Ganija. Ushtria dhe paramilitarët Serb dukë e humbur një rast nga taktika që kishin koordinuar më tradhtarët shqiptar. Situat filloj të ju dal nga kontrolli. Kështu njësit vëzhguese serbë provojnë krahun tjetër, atë të Gunocit. Njësit vëzhguese Serbë dukë vëzhguar dhe dukë dhen koordinatat afrohen afër pikës së Gunocit (mbi fshatin Gjocaj) aty nga pjesëtarët e UÇK-ës plagosën në përleshjen disa ushtarë serb. Serbët len pas dokumente të rëndësishme. Pika tjetër në fshatin Gjocaj që quhej pika e Kumarecit ku gjindeshin grupi tjetër i UÇK-ës. Pa humbur kohë duke siguruar bazën me disa ushtarë të pjekur, për arsye se pika ishte si çati për Junikun dhe për mbrojtjen e popullsisë civile nga masakrimet. Duke bërë këtë ndarje të detyrave (Ushtaret që ishin në këtë pik : Komandat Hoxha (Xhezir Shaqiri), Sabri dhe Shem Halimi (nga Shkupi), Avdyl dhe Brahim Alia (nga Jasiqi), Sokoli nga Tropoja, ndërsa Xhem Ganija, Valdet Ganija, Ismet Maloku, Dem Maloku, Arif Maloku, Jah Ukshini, MIftar Ganija (ishin nga fshati Gjocaj)) para tyre me flamur të bardh shfaqen disa familje ku mund ti veçojmë : Sadik Miroci nga Juniku me familje, Zenun Gjoci me familje dhe Selim Shehu nga Kosharja të cilët ishin të armës pa fije turpi kaluan nëpërmjet pozicioneve të ushtrisë serbe duke mos kujtuar se këta djem do të shkruanin historinë në atë dit dhe për jetë e mot edhe nder shekuj do të kujtoheshin kurse këta të turpëruar kok ulur kaluan para trimave që ishin një numër simbolik. Por, në zhvillim e sipër të betejës do shfaqeshin në çdo gur në çdo shkëm dhe do ti shkaktonin humbje të mëdha armikut dhe do ta kthenin mbrapa dukr ruajtur nderin e maleve dhe krenarin prej Malsori. Grupi nga Kumareci ndërmerr një kundër sulm duke u futur me katër ushtar mu në mes të lëndinës së quajtur Zharre. Ku forcat Serbe ishin të bindura nga përvoja e më hershme se askush nuk kundërsulmon dhe endeshin lirshëm. Ndërsa grupi tjetër prej pesë ushtarëve futet në pjesën e prapme të Zharrës, për të bllokuar rrugën që furnizonte forcat Serbe. Në anën tjetër njësiti i UÇK-ës i pozicionuar në Gunoc kishte lëshuar pozicionin dhe ishte futur në afërsi të forcave Serbe. Kështu që granatimi më armë të rënda bie. Ushtarët e UÇK-ës rreth orës 2 pas dite arritën që të paralizonin artilerinë Serbe. Avancimi i forcave Serbe për të thyer rezistencën e shqiptarëve në këto male u ndal. Ushtarët Shqiptar që pjesa më e madhe ishin nga fshati Gjocaj e Jasiq të ndihmuar nga disa djem të : Gacaferrit, Maqedoni dhe në këto forca kishte edhe nga Tropoja. Kishin filluar të bënin luftë në afërsi. Njësiti nga Gunoci ishte pozicionuar afër. Kurse nga prapë dhe mu në mes të lëndinës po sulmonin fuqishëm ushtaret shqiptar sa të lihej përshtypja se ishin një mi e jo vetëm një grup i vogël. Të ndihmuar edhe nga mesi dhe pjesa përball që sulmonin pa ndërprerë. Mbrëmja afrohej kurse forcave serbe ju kishte ndërprerë furnizimi. Të plagosurit Serb qanin dhe shanin. Të gjithë luftëtarët Shqiptarë ndegjonin këtë edhe pse deri në këtë kohe nga mëngjesi, nga bombardimet e pa kontrolluara kishin vdekur edhe dy persona njëri në fshatin Gjocaj (Mus Ali Ganija) dhe një në Jasiq. Kurse nga ushtaret Shqiptar kishte rënë : Arif Gjoci, Shkelzen Gacaferri. Zhkelzeni dhe Arifi u vranë duke ju ven nga pas ushtareve të plagosur Serbë që po tërhiqeshin dhe u vranë në luftime të afërta. Ndërsa rënd në dorën e djathtë ishte plagosur i riu Qërim Gjoci (kishte humbur dorën e djathtë në përleshje në afërsi me forcat Serbe) dhe plagë të lehtë kishte marr Arif Maloki (Gjocaj) (gjatë kryerjes se një aksioni të suksesshëm me Xhem Ganin po ashtu nga fshati Gjocaj dhe një herrit edhe komandat i UÇK-ës për fshatin Gjocaj mu në mes të lëndinës se Zharrës dhe duke len dy ushtarak serb të vrarë në këtë grup ishin poashtu Ibrahim Jasiqi vëllau i dëshmorit Avdyl Jasiqi si dhe një Malësor nga Tropoja me emrin Sokol). Pas rrënjës së territ ushtaret Shqiptar me jehonën e maleve që buçiste nga detonimet e fuqishme dhe nga breshrit e pa ndalshme, vazhdonin kundërsulmin si rrugë e vetme për të mbrojtur familjet nga masakrimet. Sa dëshmitaret që e kanë parë këtë nga rrafshi, konkretisht nga Juniku. Tregojnë se plumbat në mbrëmje shiheshin sikur të ishte shi që bi pa ndërprerë. Luftimet vazhdojnë deri në mes natë rreth orës 12-01 pm/am. Ushtaret Shqiptar që kishin hyrë në mes të forcave serbe asnjëri nuk dinte për grupin tjetër por një mrekulli qëndronte, sepse çdo njëri nga grupet kishte dal fitimtar. Grupi që kishte zënë pozitën për të bllokuar furnizimin e forcave serbe, sulmonte nga prapa jo vetëm që mbronte. Forcat serbe pas humbjeve të mëdha filluan të tërhiqen duke lënë edhe ushtaret e vetë në pozicione. Në këtë betë shum pak të njohur nga mediat dhe njerëzit por shum e fuqishme në realitet. Fuqinë e kësaj betë e forcon fakti i mbetjes së kater eprorve serb në këtë betë, me doemos ja vlen të ceket mbetja e një majori të lart serb nga pushka e dëshmorit të Kombit Avdyl Ali Jasiqit. Bashkë më të mbesin edhe dokumente që tregonin dëshmi dhe fakte për përdorimin e drogës, përdorimin e ingjeksioneve si dhe nënçmimi që u behej Shqiptareve. Forcat Serbe lan pas armë dhe ushtar të vetë të vrarë. Nga Grupi që kishte sulmuar nga pas dhe mbrojtur mund të identifikoj këta persona : Shemën dhe Sabrin nga Shkupi, Ismet Malokun dhe Miftar Ganija (djalosh 17 vjeçar që luftoi pa u dalluar nga mosha)nga fshati Gjocaj dhe Avdyl Ali Jasiqi. Nga ky grup që mbrote rrugën e Zharrës ishin ndare tre me dy që të fusnin rrugën në gërshërë. Pasi forcat Serbe vërsulën të gjithë për mbi ta. Zhvillohet një luftim aq i afërt ku Sabriu nga Shkupi dhe Avdyl Jasiqi kalojn në pjesën e poshtme të kroi i Zharrës. Ku dëshmori i kombit Avdyl Jasiqi merr një plagë në gishtin e këmbës dhe kjo ishte plaga e dytë. Plagën e parë e kishte marrë në kokë dy javë më parë në kufi gjatë furnizimit për UÇK-ën, më të ishte edhe Qamil Jasiqi. Avdyli Akoma e mbante të lidhur me vasha por po thuajse në fund të betejës së fituar mbeti i vdekur nga një min, kurse Sabriu mbetët i plagosur dhe vazhdon të qëndroj për mbi Batush për rreth 14 dit pa ngrënë e pa pirë. Ushtria çlirimtare në atë kohe e kishte lajmëruar si te mbetur në betejën e Zharrës. Kështu kjo betë e fituar ishte sukses i Komandat Agimit dhe pas kësaj beteje që la pas shum të vrarë dhe të plagosur Agimi bashkë me Rrustem Berishen qëndruan dhe u lidhen edhe me tej më djemtë e kësaj anë ku edhe vazhduan luftën dhe përgatitjet gjer në fund të çlirimit përfundimtar të atdheut duke shkaktuar edhe më teje dëme dhe duke qen i pari që pas 50 viteve të hekë kufirin shqiptaro-shqiptar. Kjo betë e cekur daton edhe fillimin e betejave të mëdha gjë që fillon edhe më dëshmoret e pare të brigadës 138 që pas rënies së komandat Agimit. Brigada 138 merr emrin e tij.