Mesatarja e artë (filozofi)

Mesatarja e artë është paraqitur fillimisht në filozofinë antike greke në të ashtuquajturat Maksimat Delfike si asgjë e tepërt (asgjë tepër) dhe është ritheksuar më vonë në mësimet filozofike të Aristotelit, si mesi i artë ose mesatarja e artë e që është mesi i dëshirueshëm në mes të dy ekstremeve, njëra e tepërt dhe tjetra e mangët.

Për shembull, sipas këndvështrimit aristotelian, guximi është një virtyt, por nëse merret me tepri do të shfaqet si shqetësim dhe mangësi.

Për mentalitetin grek, ai ishte një atribut i bukurisë. Grekët e lashtë besonin se ekziston një lidhje e ngushtë në matematikë midis bukurisë dhe së vërtetës. Grekët antikë besoni se ekzistojnë tre "përbërës" të bukurisë: simetria, proporcioni dhe harmonia. Bukuria ishte një objekt dashurie dhe konsiderohej si diçka që duhej të imitohej dhe riprodhohej jo vetëm në jetën e tyre por edhe në arkitekturë, arsim (paideia) dhe politikë. Ata e gjykonin jetën me këtë mentalitet.

Shih edhe

• Prerja e artë (mesatarja e artë e aplikuar në estetikë, matematikë, gjeometri)
• Filozofia
• Pitagora
• Sokrati
• Platoni
• Aristoteli