Reichskommissariat Norwegen

Reichskommissariat Norwegen
Rikskommissariat Norge/Noreg
Reichskommissariat Norwegen Rikskommissariat Norge/Noreg
1940–1945
	Flamuri Stema
	Himni: Horst-Wessel-Lied;
	Reichskommissariat Norwegen in 1942.
Gjendja	Reichskommissariat i Gjermanisë
Kryeqyteti	Oslo
Gjuhët e zakonshme	Norwegian; German
Qeveria
Lloji i qeverisjes	Administrata civile
Reichskommissar
• 1940–1945	Josef Terboven
• 1945	Franz Böhme (në detyrë)
Epoka historike	Lufta e Dytë Botërore
• Terboven emërohet	24 prill 1940
• Kapitullimi gjerman	8 May 1945
Sipërfaqja
• Gjithsej	323,782 km2 (125,013 sq mi)
Ekonomia
Monedha	Krone norvegjeze (NOK)
Të dhëna të tjera
Paraprirë nga	Pasuar nga
	Norvegjia
1942:; Regjimi Quisling
1945:; Norvegjia
Sot pjesë e	Norway

Reichskommissariat Norwegen ishte regjimi pushtues i vendosur nga Gjermania Naziste në Norvegjinë e pushtuar nga gjermanët gjatë Luftës së Dytë Botërore. Titulli i tij i plotë në gjermanisht ishte Reichskommissariat für die besetzten norwegischen Gebiete ("Komisariati i Rajhut për Territoret e Pushtuara Norvegjeze"). Ajo qeverisej nga Reichskommissar Josef Terboven deri në deponimin e tij më 7 maj 1945. Forcat ushtarake gjermane në Norvegji, atëherë nën komandën e gjeneralit Franz Böhme, iu dorëzuan aleatëve më 9 maj dhe qeveria legale u rivendos.

Korrigjimi gjerman dhe pushtimi i Norvegjisë

Motivimi i Gjermanisë Naziste për të pushtuar Norvegjinë erdhi për dy arsye kryesore. E para ishte se në vitin 1940, Gjermania ishte e varur nga burimet natyrore, kryesisht mineral hekuri, që dërgoheshin nga Suedia në Gjermani. Nëse Norvegjia lejonte anijet aleate të kalonin nëpër ujërat e saj, ato mund të bllokonin potencialisht rrugët tregtare. Arsyeja e dytë ishte se Gjermania i frikësohej një sulmi aleat, ose duke përdorur Norvegjinë si një zonë skenike, ose duke lëvizur nëpër Suedi.

Neutraliteti mbeti politika e qeverisë norvegjeze derisa pushtimi ishte një fait accompli. Por përparësia e saj më e lartë ishte shmangia e një lufte me fuqitë aleate. Nga vjeshta e vitit 1939, kishte një ndjenjë urgjence në rritje që Norvegjia duhej të përgatiste, jo vetëm për të mbrojtur neutralitetin e saj, por në të vërtetë për të luftuar për "lirinë dhe pavarësinë" e saj. Përpjekjet për të përmirësuar gatishmërinë dhe aftësinë ushtarake dhe për të mbajtur një bllokadë të zgjatur, u intensifikuan midis shtatorit 1939 dhe prillit 1940. Disa incidente në ujërat detare norvegjeze, veçanërisht incidenti Altmark në Jøssingfjord, vendosën tendosje të mëdha në aftësinë e Norvegjisë për të pohuar neutralitetin (të thyer së fundi) e saj. Norvegjia arriti të negocionte traktate të favorshme tregtare si me Mbretërinë e Bashkuar ashtu edhe me Gjermaninë në këto kushte, por u bë gjithnjë e më e qartë se të dy vendet kishin një interes strategjik për t'i mohuar tjetrit hyrjen në Norvegji.

I bindur për kërcënimin e paraqitur nga aleatët për furnizimin me mineral hekuri, Hitleri urdhëroi komandën e lartë gjermane (OKW) të fillonte planifikimin paraprak për një pushtim të Norvegjisë më 14 dhjetor 1939. Plani paraprak u quajt Studie Nord dhe kërkoi vetëm një divizion ushtrie.

Në mars dhe prill 1940, u përgatitën planet britanike për një pushtim të Norvegjisë, kryesisht për të arritur dhe shkatërruar minierat të mineralit të hekurit suedez në Gällivare. Shpresohej se kjo do të largonte forcat gjermane nga Franca dhe do të hapte një front lufte në Suedinë jugore.^[1]

U ra dakord gjithashtu që minat të vendoseshin në ujërat norvegjeze dhe që minimi të pasohej nga zbarkimi i trupave në katër porte norvegjeze: Narvik, Trondheim, Bergen dhe Stavanger. Për shkak të argumenteve anglo-franceze, data e minierës u shty nga 5 në 8 prill. Shtyrja ishte katastrofike. Hitleri kishte urdhëruar më 1 prill që pushtimi gjerman i Norvegjisë të fillonte më 9 prill; Kështu, kur më 8 prill qeveria norvegjeze ishte e preokupuar me protesta të sinqerta për hedhjen e minierës britanike, ekspeditat gjermane ishin në rrugë të mbarë.^[2]

Pushtimet gjermane në pjesën më të madhe e arritën qëllimin e tyre për një sulm të njëkohshëm dhe i kapën forcat norvegjeze në befasi, një situatë që nuk u ndihmua nga urdhri i qeverive norvegjeze vetëm për një mobilizim të pjesshëm. Megjithatë, jo gjithçka humbi për aleatët, pasi zmbrapsja e Gruppe 5 gjermane në Oslofjord dha disa orë shtesë të kohës që norvegjezët përdorën për të evakuuar familjen mbretërore dhe qeverinë norvegjeze në Hamar. Me qeverinë tani të arratisur, Vidkun Quisling përdori mundësinë për të marrë kontrollin e një stacioni radioteleviziv dhe për të shpallur një grusht shteti, me veten e tij si Kryeministrin e ri të Norvegjisë. Akti i tij i parë zyrtar, në orën 19:30 të asaj dite, ishte anulimi i urdhrit të mobilizimit.

Regjimi Quisling

Artikulli kryesor: Regjimi Quisling

Mbështetja kolaboracioniste erdhi nga partia pro-naziste Nasjonal Samling ("Mbledhja Kombëtare" ose "Bashkimi Kombëtar") e udhëhequr nga Vidkun Quisling, i cili u lejua nga Adolf Hitler të formonte një qeveri norvegjeze nën mbikëqyrjen gjermane. Quisling u bë Ministër Presidenti i Norvegjisë në vitin 1942, por i mungonte ndonjë fuqi reale. Reichskommissar Terboven mbante kontrollin mbi Norvegjinë si guvernator dhe të gjitha forcat ushtarake të vendosura në Norvegji ishin nën komandën gjermane.

Shiko gjithashtu

Referime

^ Cf. French Prime Minister Paul Reynaud's memoirs In the Thick of the Fight (1955) and The Secret Papers of the French General Staff (1940)
^ "World War II". Encyclopædia Britannica Online (në anglisht). 2009. Marrë më 18 nëntor 2009.

[1] Cf. French Prime Minister Paul Reynaud's memoirs In the Thick of the Fight (1955) and The Secret Papers of the French General Staff (1940)

[britannica-2] "World War II". Encyclopædia Britannica Online (në anglisht). 2009. Marrë më 18 nëntor 2009.

[1]

[2]