Unazat e Saturnit

Grupi i plotë i unazave, fotografuar në momentin kur Saturni ka klipsuar diellin, nga anija kozmike Cassini, nga një distancë prej 1,200,000 km (746,000 mi), 19 korrik 2013 (shkëlqim është ekzagjeruar). Toka paraqitet si një pikë, ndërmjet unazave G dhe E.

Unazat e Saturnit janë sistemi i unazave planetare më i gjerë nga secili planet në sistemin diellor. Ato përbëhen nga grimca të vogla të panumërta, që variojnë në madhësi nga mikrometra deri në metra, në orbitë rreth Saturnit. Grimcat e unazës janë të përbërë pothuajse tërësisht prej akullit të ujit, me një komponent të materialit shkëmbor. Ende nuk ka ndonjë konsensus për mekanizmin e tyre të formimit; disa karakteristika të unazave sugjerojnë një origjinë relativisht të kohëve të fundit, por modelet teorike tregojnë se ata kanë gjasa të jenë formuar herët në historinë e Sistemit Diellor .

Historia

Puna e Galileos

Galileo i pari i vërejti unazat në vitin 1610.

Galileo Galilei ishte i pari që vëzhgoi unazat e Saturnit në vitin 1610 duke përdorur teleskopin e tij, por nuk ishte në gjendje të identifikojë ato si të tilla. Ai i shkroi Dukës të Toskanës se "planeti Saturn nuk është i vetëm, por është i përbërë nga tre, që pothuajse prekin njëri-tjetrin dhe asnjëherë nuk lëvizin dhe as ndryshojnë në lidhje me njëri-tjetrin. Ato janë organizuar në një linjë paralele të zodiakut, dhe ai i mesit (vetë Saturni) është rreth tre herë më i madh se madhësia e atyre anësore [skajet e unazave]." Ai e përshkroi Saturn sikur të kishte "veshë". Në vitin 1612, plani i unazave ishte i orientuar drejtpërdrejtë nga Toka dhe unazat dukeshin si të zhdukura. I habitur, Galileo pyet veten, "a i ka gëlltitur Saturni fëmijët e tij?", duke u referuar mitit të Saturnit se ai ka ngrënë fëmijët e tij duke i parandaluar që ta përmbysin atë . Ata pastaj u rishfaqën në vitin 1613, duke e hutuar edhe më shumë Galileon.

Karakteristikat fizike

Unazat dendura kryesore shtrihen prej 7,000 km deri 80.000 km sipër ekuatorit të Saturnit. Me një trashësi të llogaritur prej nga më e vogla 10 metra e deri në një trashësi të madhe prej 1 kilometër, ata janë të përbërë nga 99.9 për akull nga ujit të pastër me një sasi e vogël e papastërtisë që mund të përfshijë tholins ose silikate. Unazat kryesore janë të përbërë kryesisht nga grimca që variojnë në madhësi nga 1 centimetër deri në 10 metra .

Formimi i unazave kryesore

Unazat e Saturnit mund të jenë shumë të vjetra, që datojnë në formimin e vetë Saturnit. Ka dy teori kryesore lidhur me origjinën e unazave të brendshme të Saturnit. Një teori, e propozuar fillimisht nga Édouard Roche në shekullin e 19, është se unazat ishin një herë një hënë e Saturnit (e quajtur Veritas, një perëndeshë romake e cili fshihej në një pus) orbita e të cilës kalbej derisa ajo erdhi afër gjendjes sa të shkatërrohet nga fuqia e baticës (shih Kufiri Roche) . Një variacion mbi këtë teori është se kjo hënë u shpërbë pasi u godit nga një kometë ose asteroid i madh . Teoria e dytë është se unazat nuk ishin kurrë pjesë e një hëne, por kanë mbetur në vend nga materiali orginal i mjegullnajës nga e cila është formuar Saturni.

Ndarjet Cassini

Ndarja Cassini është një rajon i gjerë prej 4,800 km (3,000 mi) mes unazës A dhe unazës B. U zbulua në vitin 1675 nga Giovanni Cassini në Observatorin e Parisit duke përdorur një teleskop me një lent objektiv 2.5 inch me një gjatësi prej 20 foot dhe zmadhim 90x herë .

Galeria

Cassini image mosaic of the unlit side of the inner B Ring (top) and outer C Ring (bottom) near Saturn's equinox, showing multiple views of the shadow of Mimas. The shadow is attenuated by the denser B ring. The Maxwell Gap is below center.

Dark B Ring spokes in a low-phase-angle Cassini image of the rings' unlit side. Left of center, two dark gaps (the larger being the Huygens Gap) and the bright (from this viewing geometry) ringlets to their left comprise the Cassini Division.

Cassini image of the sun-lit side of the rings taken in 2009 at a phase angle of 144°, with bright B Ring spokes.