Ai ka luajtur si sulmues, dhe e ka shpenzuar shumicën e karrierës së tij duke luajtur me Juventusin dhe Milanin, dhe sigurisht ka zhvilluar edhe 57 paraqitje me kombëtaren italiane. Inzaghi ka fituar Kupën e Botës 2006, dy tituj të Ligës së Kampioneve (2003, 2007), tre tituj të Serie A (1998, 2004, 2011). Ai është një nga sulmuesit më efikas i të gjitha kohërave, i pesti i Italisë, duke shënuar plot 313 gola në ndeshje zyrtare. Ai është aktualisht golashënuesi i katërt më i mirë në kompedicionet europiane me 70 gola, duke qënë mbrapa Raúlit, Lionel Messit dhe Cristiano Ronaldos. Ai gjithashtu është edhe golashënuesi më i mirë i Milanit në kompedicionet europiane me 43 gola. Ai gjithashtu mban rekordin për numrin më të madhë të tregolshave në Serie A, me 10.
Lojtarët e preferuar të Inzaghit kur ai ishte fëmijë ishin Paolo Rossi dhe Marco van Basten. Vëllai më i madhë i futbollistit tjetër Simone Inzaghi, ai filloi të luajë me klubin e qytetit të tij Piacenza si i ri në vitin 1991, por zhvilloi vetëm dy paraqitje në ligë përpara se të huazohej te skuadra e Serie C1Leffe, ku ai impresionoi me 13 gola në 21 ndeshje. Në vitin 1993, Inzaghi kaloi te klubi i Serie BVerona ku shënoi 13 gola në 36 paraqitje në ligë. Pas kthimit të tij te Piacenza, ai shënoi 15 herë në 37 ndeshje duke ndihmuar klubin që të fitonte Serinë B duke provuar se ai ishte një i ri me prespektivë.
Inzaghi bëri debutimin e tij në Serie A pas transferimit te Parma në vitin 1995, por ai shënoi vetëm dy herë në 15 paraqitje. Një nga këto dy gola erdhi kundër Piacenzës, duke e "bërë atë të qajë". Ai shënoi edhe dy gola në kompedicionet europiane në atë sezon. Në sezonin tjetër, ai kaloi te Atalanta, duke u shpalluar si Capocannoniere (golashënuesi më i mirë i Serie A) me 24 gola, duke i shënuar çdo skuadre në ligë. Ai u nderua me çmimin Futbollisti i ri më i mirë i vitit i Serie A dhe luajti si kapiten i skuadrës në ndeshjen e fundit.
Sezoni 1998–99 ishte më pak i suksesshëm për Juventusin, pasi ata u mposhtën nga Lazio në Superkupën e Italisë, dhe e përfunduan sezonin në Serie A me një vend zhgënjyes të shtatë. Inzaghi sërisht arriti të shënonte 20 gola në të gjitha kompeticionet, duke e mbyllur sezonin si golashënuesi më i mirë i ekipit;[7] ku 6 prej golave i shënoi në Ligën e Kampioneve, me Juventusin që u eleminua në gjysmë-finale nga Manchester United që do të shpallej në fund kampion. Gjatës ndeshjes së dytë gjysmë-finale në Torino, Inzaghi shënoi dy gola në dhjetë minutat e para, por Manchesteri u rikthye duke fituar në fund ndeshjen 3–2.[8]
Inzaghi ndihmoi Juventusin që të fitonte Kupën Intertoto në vitin 1999, duke shënuar 5 gola në gjysmë-finale kundër Rostov, dhe 2 në finale kundër Rennes, duke kualifikuar Juventusin në Kupën UEFA në atë sezon.[9] Ai shënoi edhe 15 gola në Serie A, me Juventusin që e humbi titullin në fund pasi u mposht nga Lazio në ndeshjen e javës së fundit. Në sezonin e ardhshëm, Inzaghi arriti të shënojë 11 gola në Serie A, me Juventusin që e mbylli në vendin e dytë për të dytin sezon rresht; ai gjithashtu shënoi edhe 5 gola në Ligën e Kampioneve, përfshirë edhe një tregolësh kundër Hamburg,[10] por Juventus u eleminua që në raundin e parë. Me 16 gola në të gjitha kompedicionet, ai ishte golashënuesi më i mirë i Juventusit për të tretin sezon rresht.
Pavarësisht një mesatareje të mirë me 89 gola në 165 ndeshje me Bardhezinjtë, Inzaghi u la në stol në favor të sulmuesit francez David Trezeguet dhe më vonë firmosi me Milanin[11] për një shumë të raportuar prej 70 milion lirash italiane,[2] sëbashku me Cristian Zenonin.[12][13] (Sky Sports gjithashtu raportoi një shumë të ngjashme për blerjen e tij, 17 milion £[14]) për sezonin 2001–02 nga trajneri Fatih Terim. Juventus njoftoi se nga shitja e Inzaghit kishte përfituar 31 milion €.[15] Megjithatë, Inzaghi përsoi një dëmtim në gju dhe humbi pjesën e parë të sezonit. Pas rikthimit të tij, ai ishte në gjëndje të krijonte një dyshe të fortë golashënuesish sëbashku me ukrainasin Andriy Shevchenko, duke grrumbulluar sëshpejti një varg trofeshë, ku mes tyre ishte edhe Liga e Kampioneve 2002–03 (ku në finale Milani mposhti ish skuadrën e tij Juventus nga gjuajtjet e penalltive), sëbashku me Kupën e Italisë 2003, Superkupën Europiane 2003, Superkupën Italiane 2004 dhe Scudetton 2003–04. Në fushatën e skuadrës në Ligën e Kampioneve 2002–03, ai shënoi tregolëshin e tretë në këtë kompeticion kundër Deportivo de La Coruña në fazën e grupeve dhe një tjetër gol vendimtar në çerek-finale kundër Aaxit, duke arritur në kuotën e 12 golave sezonal në Evropë. Në nëntor 2004, ai rinovoi kontratën e tij me klubin.[16]
Inzaghi ishte në gjëndje të rikuperohej plotësisht nga dëmtimet e vazhdueshme në gju që e kishin ndjekur gjatë dy viteve duke u rikthyer në formën e tij më të mirë pas 12 golave në 22 ndeshje në Serie A gjatë sezonit 2005–06, sëbashku me katër gola në pesë paraqitje në Ligën e Kampioneve; dy kundër Olympique Lyonnais çerek-finale dhe dy të tjerë kundër Bayern München në fazën e parë me eleminim direkt. Ai shënoi golin vendimtar kundër bavarianëve në çerek-finalet e vitit 2007, duke ndihmuar Milanin të arrinte në gjysmë-finalet e kompedicionit. Më 23 maj 2007, në finalen e Ligës së Kampioneve në Athinë, ai shënoi të dy golat e Milanit në fitoren 2–1 kundër Liverpoolit në një rindeshje pas finales së vitit 2005. Ai deklaroi pas ndeshjes:
Të shënojë dy gola në finale është një ëndërr që nga fëmijëria, dhe këto që shënova dje ishin më të rëndësishmet e karrierës sime. Ishte një ndeshje e paharrueshme. Është diçka që do të qëndrojë me mua përjetë dhe dy golat në finale flasin vetë.
— Filippo Inzaghi
Në fillim të sezonit 2007–08, ai e vazhdoi atje ku e la në Athinë, duke shënuar golin e barazimit në fitoren 3–1 të Milanit kundër Seviljes në UEFA Super Kupën 2007. Inzaghi mbylli një vit më shumë se të suksesshëm duke shënuar dy gola në finalen e Kupës së Botës për Klube, duke ndihmuar Milanin të mposhtë Boca Juniorsin me rezultatin 4–2 duke u hakmarrë për humbjen e finales në vitin 2003 me penallti.
Më 24 shkurt 2008, Inzaghi shënoi golin e fitores në triumfin e Milanit 2–1 kundër Palermos duke shënuar me kokë pasi kishte ardhur nga stoli i rezervave; ky ishte goli i tij i parë pas gati një viti. Ky gol u pasua edhe nga 10 të tjerë në ligë, ku i fundit ishte kundër Udineses. Goli kundër Udineses ishte i 100ti për klubin në ndeshjet zyrtare. Por pavarësisht formës së tij fantastike, trajneri i kombëtares italianeRoberto Donadoni nuk e thirri për të luajtur në Euro 2008. Në nëntor 2008, Inzaghi pranoi zgjatjen e kontratës deri në qershor 2010.[17]
Më 8 mars 2009, Inzaghi shënoi tregolshin e parë të sezonit me Milanin kundër Atalantës, duke e udhëhequr skuadrën në fitoren 3–0 në San Siro. Goli i tij i 300të i karrierës erdhi në fitoren shkatërrimtare 5–1 kundër Sienës në transfertë. Ai më pas shënoi edhe tre gola të tjerë kundër Torinos, tregolshi i tij i dytë i sezonit. Duke shënuar këtë tregolësh ai mori pseudonimin nga mediat "Super Pippo" dhe vendosi rekordin për numrin më të madhë të tregolshëve në Serie A në 25 vitet e fundit. Me 10 tregolësha në Serie A, Inzaghi është përpara Giuseppe Signorit (9), Hernán Crespos (8), Roberto Baggios, Marco van Bastenit, Gabriel Bastistutës, Abel Balbos, Vincenzo Montellës (7), Antonio Di Natales, dhe David Trezeguet (6). Inzaghi ka shënuar një tregolësh për Atalantën, katër për Juventusin dhe pesë Milan.
Në sezonin 2009–10, nën drejtimin e Leonardos, Inzaghi kishte rolin e një lojtari rezervë me kontratën e tij që skadonte në qershor 2010. Më 21 maj 2010, atij ju ofrua një kontratë e re një-vjeçare që do të skadonte më 30 qershor 2011.[18]
Më 3 nëntor 2010, në ndeshjen e fazës së grupeve të Ligës së Kampioneve 2010–11 kundër Real Madridit, ku Milan ishte në disavantazh 1–0, Inzaghi u aktivizua si zëvëndësues në pjesën e dytë dhe shënoi një dopietë për t'i dhënë Milanit avantazhin 2–1. Megjithatë, Pedro León barazoi në minutën e 94të dhe ndeshja u mbyll 2–2.[19] Me këtë rast, ai u bë golashënuesi më i mirë i të gjitha kohërave në kompeticionet europiane me 70 gola.[20] Ai gjithashtu u bë dhe lojtari i dytë më i vjetër që shënonte gol në Ligën e Kampioneve, në moshën 37 vjeçare e 85 ditore, duke u renditur mbrapa Ryan Giggsit të Manchester Unitedit, që tani është kaluar nga patrioti i Inzaghit Francesco Totti. Me këto gola, Inzaghi parakaloi edhe idhullin e fëmijërisë Marco van Basten në listën e golashënuesve më të mirë të klubit me 125 gola.
Më 10 nëntor 2010, Inzaghi pësoi një dëmtim serioz gjatë kohës që po luante kundër Palermos. Një deklaratë në uebsajtin zyrtar të klubit konfirmoi se Inzaghi kishte pësuar një dëmtim në ligamentin dhe meniskun e gjurit të tij të majtë. U mendua se ai do të ishte jashtë fushave për pjesën e mbetur të sezonit. Për shkak të moshës së tij, u mendua se ky dëmtim mund t'i jepte fund karrierës së tij; megjithatë, Inzaghi ishte shumë optimist. Më 7 maj 2011, me Inzaghin që ishte ende duke u rikuperuar nga dëmtimi, Milanin fitoi titullin e 2010–11 Serie A. Ai luajti për herë të parë që pas dëmtimit më 14 maj, me Milanin që mposhti Cagliarin 4–1. Ai rinovoi kontratën e tij deri në qershor 2012 gjatë fushatës para-sezonale të skuadrës.
Milani vendosi të mos i rinovonte më kontratën lojtarëve veteran dhe Inzaghi ishte njëri prej tyre, sëbashku me Clarence Seedorf, Alessandro Nesta, dhe Gennaro Gattuso.[21] Ai luajti ndeshjen e tij të fundit për Milanin kundër Novarës më 13 maj 2012 dhe zhvilloi një performancë të mirë duke shënuar edhe gol,[22] gjë që i dha shumë gëzim dhe kënaqësi tifozëve. Më 24 korrik 2012, Inzaghi lajmëroi tërheqjen nga futbolli profesionist për të nisur një karrierë si trajner.[23]
Me 70 gola, Inzaghi është golashënuesi i katërt më i mirë në kompedicionet evropiane, duke u renditur mbrapa Raúlit, Lionel Messit dhe Cristiano Ronaldos.[20] Ai u bë lojtari i parë që shënon dy tregolsha në Ligën e Kampioneve – të dy me Juventusin — ku ai shënoi një tripletë në barazimin 4–4 kundër Hamburger SV më 30 shtator 2000; i pari erdhi në suksesin 4–1 kundër Dynamo Kyivit gjatë çerek-finaleve të sezonit 1997–98. Inzaghi vendosi rekord duke shënuar edhe tregolshin e tretë në fitoren 4–0 kundër Deportivo de La Coruñas në sezonin 2002–03, gjatë kohës që luante me Milanin. Rekordi i tij më vonë do të barazohej nga Michael Owen, i cili ka shënuar dy tregolsha me Liverpoolin dhe një tregolshësh me Manchester Unitedin.
Pavarësisht se Inzaghi nuk shënoi në Kupën e Botës 1998, duke qënë se nuk ishte zgjedhja e parë, në ndeshjen e fundit në fazën e grupeve kundër Austrisë, ai u aktivizua si zëvëndësues dhe asistoi golin e Roberto Baggios, duke ndihmuar Italinë të fitonte ndeshjen 2–1 dhe të kalonte grupin;[26] Italia u eleminua në çerek-finale nga gjuatjet e penalltive nga vendi organizator dhe fituesit e turnamentit Franca.[27] Në Euro 2000, ai ishte një nga sulmuesit titullar të Italisë nën drejtimin e trajnerit të ri Dino Zoff. Ai shënoi dy gola gjatë turnamentit (një nga penalltia në fitoren 2–1 kundër Turisë në ndeshjen e parë të Italisë,[28] dhe një tjetër në fitoren 2–0 kundër Rumanisë në çerek-finale[29]) për të ndihmuar Italinë të shkonte në finale, ku u mposhtën nga Franca sërisht, këtë herë falë një goli të artë të David Trezeguet.[30] Ai ishte golashënuesi më i mirë i Italisë në turnament sëbashku me Francesco Tottin.[31]
Nën drejtimin e zëvëndësuesit të Zoffit, Giovanni Trapattonit, Inzaghi ishte golashënuesi më i mirë i Italisë në kualifikueset e Kupës së Botës 2002 dhe në Euro 2004,[32] por e humbi turnamentin e fundit për shkak të një dëmtimi. Ai nuk mundi të shënojë asnjë gol në Kupën e Botës 2002, duke zhvilluar vetëm dy paraqitje, me Italinë që u eleminua me polemika në çerek-finale nga një prej dy vendeve organziatore Koreja e Jugut;[33] në ndeshjen e fundit të fazës së grupeve kundër Meksikës, që u mbyll në barazimin 1–1, Inzaghi kishte shënuar një gol të rregullt i cili ishte anulluar në mënyrë të gabuar.[34]
Dëmtimet e vazhdueshme të Inzaghit në gju dhe në kyçin e këmbës e penguan që të luante futboll me kombëtaren për dy vite përpara se të fitonte formën e tij më të mirë, gjë që bëri që Marcello Lippi ta merrte për në Kupën e Botës 2006. Për shkak të mungesës së yjeve të sulmit si Alessandro Del Piero, Francesco Totti dhe Luca Toni, Inzaghi zhvilloi paraqitjen e tij të vetme – duke hyrë në vend të Alberto Gilardinos — në një ndeshje të fazës së grupeve kundër Republikës Çeke më 22 qershor 2006, duke shëënuar golin e vetëm të turnamentit, duke tribluar Petr Čech në një situatë një-kundër-një për të shënuar golin e dytë të ndeshjes, duke u bërë lojtari më i vjetër i Italisë që shënon gol në një Kupë Bote;[35] Italia fitoi turnamentin, duke mposhtur Francën në finale pas gjuajtje të penalltive.[36]
Pas triumfit të katërt të Italisë në një Kupë Bote, Inzaghi zhvilloi gjashtë paraqitje në kualifikueset e Euro 2008 nën drejtimin e trajnerit të ri Roberto Donadoni, duke shënuar tre gola, ku dy prej tyre erdhën në fitoren 2–1 jashtë fushe kundër Ishujve Faroe më 2 qershor 2007.[37] Ai nuk u thirr për në finalet e turnamentit, ku Italia u eleminua nga fituesit e Spanjës në çerek-finale nga gjuajtjet e penalltive. Ai zhvilloi paraqitjen e tij të fundit me Italinë më 8 shtator 2007, në barazimin 0–0 kundër Francës në Milano.[38]
Inzaghi ishte një lojtar inteligjent, shumë i shpejtë dhe oportunist, me reagime të shkëlqyera;[42][43][44][45][46] pavarësisht me pak dhunti dribluese,[47] ai është i njohur për aftësitë e tij të shkëlqyera për të përfituar nga pakujdesitë e kundërshtarëve, për pozicionimin e saktëse dhe për syrin për të shënuar gol.[47] Këto kualitete, sëbashku me aftësitë e tij të shënimit, e kanë bërë atë një nga sulmuesit më rezultativ të dekadës.[46] Inzaghi është përshkruar si një lojtar që jeton në zonën "offside" (pozicion jashtë loje).[44][45][48]
Kur ai u thirr për herë të parë në kombëtare, lojtarët e tjerë italian ishin të befasuar nga mungesa e aftësive të tij teknike, por arritën ta pranonin pasi ai shënonte shpesh.[43]Johan Cruyff pa qejf e përshkroi këtë kontrast duke thënë: "Shiko, ai aktualisht nuk mund të luaj futboll mbi të gjitha. Ai është thjesht përherë në pozicionin e duhur." Tifozët i kanë vënë pseudonimin "Super Pippo,"[49] emri italian për personazhin e Walt Disney Super Goof. Taktikisht, Inzaghi është i vënë re për të luajtur mbarapa supeve të mbrojtësit të fundit, duke bërë që trajneri legjendar i Manchester UnitedSir Alex Ferguson për të thënë diçka të çuditshme, "Ai tip duhet të ketë lindur offside."[50]
Pavarësisht se në të shkuarën, për shkak të mungesës së aftësive teknike, ai është kritikuar nga disa si një lojtar "me fat".[42][43]
Inzaghi është paraqitje në video lojën FIFA EA Sports; ai ka qënë në kopertinën e kësaj loje në vitin 2001,[51] dhe ka qënë në skuadrën e legjendave në FIFA 14.[52]
Inzaghi filloi karrierën e tij si trajner në fillim të sezonit 2012–13, duke firmosur një kontratë dy vjeçare si trajneri i Milan Primaverës (ekipi nën-19).[53]
Më 9 qershor 2014, Inzaghi u emërua si trajneri i ri i skuadrës së parë të Milanit pas shkarkimit të ish shokut të skuadrës Clarence Seedorf.[54] Në ndeshjen e parë të Inzaghit si trajneri i Milanit më 31 gusht, Milani mposhti Lazion 3–1 në San Siro.[55] Inzaghi udhëhoqi Milanin drejt fitores së dytë në një ndeshje emocionuese kundër Parmës që u mbyll me fitoren 5–4.[56] Si trajner, Inzaghi vendosi një strategji më shumë agresive se Seedorfi, dhe është i njohur për sjellet e tij agresive në pankinë.
^Shiko inzagoArkivuar 23 shtator 2015 tek Wayback Machine në Dizionario italiano multimediale e multilingue d'ortografia e di pronunzia. Shpesh shkruhet gabimisht si /inˈdzaɡi/.
^ ab"E' già il Milan di Inzaghi" [Tashmë është Milani i Inzaghit] (në italisht). La Gazzetta dello Sport. 2 korrik 2001. Marrë më 8 mars 2010.
^ abStefano Bedeschi (9 gusht 2013). "Gli eroi in bianconero: Filippo INZAGHI" [Heronjtë bardhezi: Filippo Inzaghi]. www.tuttojuve.com (në italisht). Marrë më 27 prill 2015.
^Giuseppe Toti (24 gusht 1997). "SuperPippo regala la Supercoppa alla Juve" [SuperPippo i dhuron Juves Superkupën] (në italisht). Il Corriere della Sera. Marrë më 27 prill 2015.
^Giancarlo Padovan; Stefano Agresti (11 maj 1998). "Super Pippo si fa in tre per lo scudetto" [Super Pippo shënon tre për Scudetton] (në italisht). Il Corriere della Sera. Marrë më 27 prill 2015.
^Giancarlo Padovan; Roberto Perrone (21 maj 1998). "La Juve non c'e', il Real torna sul trono d' Europa" [Juve nuk është, Reali kthehet në fronin e Evropës] (në italisht). Il Corriere della Sera. Marrë më 27 prill 2015.
^"Champions delle beffe" [Kampionët e talljes] (në italisht). Rai Sport. 21 prill 1999. Arkivuar nga origjinali më 26 shkurt 2013. Marrë më 27 prill 2015.
^Rupert Webster. "Pippo Milan's Man" [Pippo njeriu i Milanit] (në anglisht). Sky Sports. Marrë më 28 prill 2020.
^Enrico Currò; Benedetta Ferrara (2 korrik 2001). "Inzaghi al Milan, è fatta. Moratti su Toldo e Chiesa" [Inzaghi në Milano, është bërë. Moratti pas Toldos dhe Chiesës] (në italisht). La Repubblica. Marrë më 20 shkurt 2014.
^Luca De Capitani (5 gusht 2003). "Inzaghi è rossonero" [Inzaghi është kuqezi]. sport.it (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 31 tetor 2014. Marrë më 20 shkurt 2014.
^"INZAGHI COMPLETES MILAN SWITCH" [Inzaghi plotëson kalimin te Milani] (në anglisht). Sky Sports. 2 korrik 2001. Marrë më 26 janar 2010.
^"Inzaghi extends Milan stay" [Inzaghi zgjat qëndrimin te Milani] (në anglisht). UEFA. 4 nëntor 2004. Marrë më 20 maj 2008.
^Adrian Mills (6 nëntor 2008). "Inzaghi pens Milan extension" [Inzaghi firmos zgjatjen e kontratës me Milanin] (në anglisht). Londër: The Independent. Marrë më 2 prill 2010.[lidhje e vdekur]
^"Inzaghi extends Milan stay" [Inzaghi zgjat qëndrimin te Milani] (në anglisht). Sky Sports. 21 maj 2010. Marrë më 22 maj 2010.
^ abRichard Aikman (4 nëntor 2010). "Seventy up for European goal king Inzaghi" [Shtatëdhjetë e lartë për mberin e golit evropian Inzaghi] (në anglisht). UEFA. Marrë më 28 prill 2020.
^Giancarlo Padovan; Alberto Costa (14 qershor 2002). "Del Piero e l' Ecuador tengono a galla l' Italia" [Del Piero dhe Ekuador e mbajnë Italinë në det] (në italisht). Il Corriere della Sera. Marrë më 24 prill 2015.
^Nicola Apicella (22 qershor 2006). "Rep. Ceca-Italia 0-2". La Repubblica. Marrë më 24 prill 2015. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ abPier Luigi Usai (23 maj 2007). "Filippo Inzaghi". interruzioni.com. Arkivuar nga origjinali më 8 gusht 2008. Marrë më 20 shkurt 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^"Fifa 2002 & Totti". RAI Sport. 27 qershor 2001. Arkivuar nga origjinali më 22 dhjetor 2015. Marrë më 17 mars 2015. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^Davide Rota, Sorin Arotaritei and Misha Miladinovich (9 korrik 2001). "Italy 1998/99". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Marrë më 15 mars 2009. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
.jpg)
