Jump to content

Grupet e ndihmës vetjake për shëndetin mendor

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë

Grupet e ndihmës vetjake për shëndetin mendor janë shoqata vullnetare nga njerëz që ndajnë një dëshirë të përbashkët për ta mposhtur sëmundjen mendore ose ta rrisin nivelin e mirëqenies konjitive të tyre apo atë emocionale.[1][a] Përkundër qasjeve të ndryshme, shumë nga proceset psiko-sociale në grupe janë të njëjta. Grupet vetë-ndihmëse kanë pasur marrëdhënie të ndryshme me profesionistë të shëndetit mendor. Për shkak të natyrës së këtyre grupeve, grupet vetë-ndihmëse mund të ndihmojnë në zvogëlimin e kostove të trajtimit të shëndetit mendor dhe implementimi në sistemin ekzistues të shëndetit mendor mund të ndihmojë në sigurimin e trajtimit për një numër më të madh të popullatës me sëmundje mendore.

Llojet

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Mbështetje e përbashkët dhe ndihma vetanake

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Mbështetja e përbashkët ose mbështetja e kolegëve është një proces me të cilin njerëzit bashkohen për të ndihmuar njëri-tjetrin për të adresuar problemet e zakonshme. Mbështetja e ndërsjellë është mbështetje sociale, emocionale apo instrumentale që ofrohet ose ofrohet reciprokisht nga persona me kushte të ngjashme të shëndetit mendor, kur ekziston ndonjë marrëveshje reciproke për atë që është e dobishme.[2][3]

Mbështetja e ndërsjellë mund të përfshijë organizatat jo-fitimprurëse dhe grupe të tjera të konsumatorit të shëndetit mendor. Grupe të tilla dallohen më tej ose si Terapi individuale (fokus i brendshëm) ose Reforma Sociale (fokus i jashtëm). E para është aty ku anëtarët kërkojnë të përmirësohen, ku si e dyta përfshin organizata mbrojtëse si Aleanca Kombëtare e Sëmundjes Mendore dhe Shoqata e Rehabilitimit Psikiatrik.[4]

Grupet e ndihmës vetjake janë grupe të mbështetjes së ndërsjellë dhe grupeve të mbështetjes së kolegëve dhe kanë një qëllim specifik për ndihmë të ndërsjellë në plotësimin e një nevoje të përbashkët, tejkalimin e një handikapi të përbashkët ose një problemi që prish jetën. Grupet e ndihmës vetanake janë më pak burokratikë dhe punojnë në një nivel më të bazuar.[2][5][6] Organizatat e Vetë-Ndihmës janë bashkëpunëtorët kombëtarë të grupeve lokale vetë-ndihmëse ose grupeve të konsumatorëve të shëndetit mendor që financojnë hulumtimin, mbajnë marrëdhëniet me publikun ose lobojnë për legjislacion në favor të të prekurve.

Kontrolli i sjelljes ose grupet e përballimit të stresit

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Nga grupet individuale të terapisë, studiuesit bëjnë dallimin midis grupeve të Kontrollit të Sjelljes (të tilla si Alkoolikët Anonimë dhe TOPS ) dhe grupeve të Përballimit të Stresit (siç janë grupet e ndihmës së shëndetit mendor, grupet e mbështetjes së pacientëve me kancer dhe grupet e prindërve të vetëm ).[7] Studiuesit gjermanë i referohen grupeve të përballimit të stresit si Rrathë bisedash.[5]

Dallime të rëndësishme ekzistojnë midis grupeve të Kontrollit të Sjelljes dhe grupeve të përballimit të stresit. Takimet e grupeve të kontrollit të sjelljes kanë tendencë të jenë dukshëm më të mëdha se sa homologët e përballimit të stresit. Anëtarët e grupit të kontrollit të sjelljes kanë një mandat mesatar më të gjatë se anëtarët e grupeve të përballimit të stresit (45 muaj krahasuar me 11 muaj) dhe kanë më pak të ngjarë ta konsiderojnë anëtarësimin e tyre si të përkohshëm. Ndërsa shumë pak anëtarë të secilit grup panë profesionistë njëkohësisht ndërsa ishin aktiv në grupin e tyre, anëtarët e Stress Coping (përblljës së stresit) kishin më shumë të ngjarë të kishin parë profesionistë më parë sesa anëtarët e grupit të Kontrollit të Sjelljes. Në mënyrë të ngjashme, grupet për përballje të stresit bashkëpunuan më ngushtë me profesionistë të shëndetit mendor.[7][8]

Anëtar kundër udhëheqjës profesionale

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Udhëheqja e anëtarëve. Në Gjermani, një pjesë e veçantë e Rretheve biseduese janë kategorizuar si Grupe biseduese ( Gesprächsselbsthilfegruppen ). Në Grupet biseduese të gjithë anëtarët e grupit kanë të njëjtat të drejta, secili anëtar është përgjegjës vetëm për veten e tij (anëtarët e grupit nuk marrin vendime për anëtarët e tjerë të grupit), secili grup është autonom, të gjithë marrin pjesë në grup për shkak të problemeve të tyre, çfarëdo diskutohet në grup mbetet konfidencial, dhe pjesëmarrja është pa pagesë.[5]

Psikoterapia në grupe e udhëhequr profesionalisht. Grupet vetë-ndihmëse nuk kanë për qëllim të ofrojnë psikoterapi "të thellë". Sidoqoftë, theksi i tyre në proceset psikosociale dhe mirëkuptimin e ndarë nga ata me sëmundje të njëjta ose të ngjashme mendore arrijnë qëllime të trajtimit konstruktiv.[9]

Mësimi ndërpersonal, i cili bëhet përmes proceseve të tilla si reagime dhe konfrontim, përgjithësisht nënvizohet në grupe të vetë-ndihmës. Kjo kryesisht për shkak se mund të jetë kërcënuese dhe kërkon trajnim dhe kuptim të proceseve të grupeve të vogla. Në mënyrë të ngjashme, testimi i realitetit gjithashtu theksohet. Testimi i realitetit mbështetet në vërtetimin konsensual, duke ofruar reagime, duke kërkuar reagime dhe konfrontim. Këto procese rrallë ndodhin në grupe të vetë-ndihmës, megjithëse ato shpesh ndodhin në grupe të drejtuara profesionalisht.[3][8]

Nëse grupet e vetë-ndihmës nuk janë të lidhur me një organizatë kombëtare, përfshirja profesionale rrit jetëgjatësinë e tyre. Në të kundërt, nëse grupe të veçanta janë të lidhur me një organizatë kombëtare përfshirja profesionale zvogëlon jetëgjatësinë e tyre.[10] Rregullat që zbatojnë vetë-rregullimin në Grupet biseduese janë thelbësore për efektivitetin e grupit.[5]

Tipologjia e grupeve të vetë-ndihmës

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Në 1991 studiuesit Marsha A. Schubert dhe Thomasina Borkman krijuan pesë kategorizime konceptuale për grupe të vetë-ndihmës.[11]

Grupe jo të ndihmuara

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Grupet jo të lidhura (të ndikuara) përcaktohen si grupe vetë-ndihme që funksionojnë në mënyrë të pavarur nga çdo kontroll në nivelin shtetëror ose kombëtar, dhe nga çdo grup ose profesionist tjetër. Këto grupe pranojnë të gjithë anëtarët e mundshëm dhe të gjithë kanë një mundësi të barabartë për t'u bërë vullnetarë ose për tu votuar si drejtues. Drejtuesit shërbejnë për të ndihmuar grupet të funksionojnë duke mbledhur donacione jo përmes kontrollit të anëtarëve. Njohuritë eksperimentale janë gjetur kryesisht, dhe ka një theks të lartë në shpërndarje. Një shembull i një grupi të paautorizuar përfshin Lëvizjen Wildflowers në Los Angeles.[11]

Grupet e federuara

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Grupet e federuara kanë nivele superiore të organizatës së tyre të vetë-ndihmës në nivele shtetërore ose kombëtare, gjë që e bën të mundur publicitetin dhe letërsinë. Njësia lokale e grupit të federuar të vetë-ndihmës mban kontrollin e plotë të vendimeve të saj. Këto grupe priren të mbështeten në njohuritë eksperimentale dhe profesionistët rrallë ndërveprojnë drejtpërdrejt. Drejtuesit e këtyre grupeve do të ishin çdo anëtar të kënaqur me formatin dhe të gatshëm të pranojnë përgjegjësi. Udhëheqësit nuk kanë nevojë për trajnime zyrtare për të fituar titullin e tyre. Shembuj të një grupi të vetë-ndihmës të federuar do të ishin Depresioni dhe Aleanca Mbështetëse Bipolare (DAMB) dhe Rimëkëmbja Ndërkombëtare.[11]

Grupet e lidhura

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Grupet e lidhur janë në varësi të një grupi tjetër, një nivel rajonal ose kombëtar të organizatës së tyre. Grupet lokale përputhen me udhëzimet e grupeve rajonalë / kombëtar. Udhëheqësit janë vetë-ndihmës dhe jo kujdestarë profesionistë, dhe takimet përfshinin aktivitete edukative dhe shkëmbime, të plotësuara nga hulumtimi dhe profesionistë. Shembuj të një grupi të vetë-ndihmës të lidhur do të ishin Aleanca Kombëtare për Sëmundjen Mendore (AKSI).[11]

Grupet e menaxhuara

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Grupet e menaxhuara bazohen në një kombinim të teknikave vetë-ndihmëse dhe profesionale. Këto grupe janë të populluara përgjithësisht përmes referimeve dhe aktivitetet e grupit drejtohen nga anëtarët e grupit. Grupet e menaxhuara nuk i plotësojnë të gjitha kriteret për grupet e vetë-ndihmës, dhe kështu duhet të përcaktohen grupe mbështetëse të kontrolluara profesionalisht. Shembuj të grupeve të menaxhuara janë të zakonshme me grupet mbështetëse në spitale, të tilla si ata me të mbijetuar nga kanceri i gjirit dhe pacientët që mund të menaxhohen nga një infermiere ose terapist në ndonjë mënyrë profesionale.[11]

Grupet hibride

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Grupi hibrid ka karakteristika të grupeve të lidhur dhe të menaxhuar. Ashtu si grupet e lidhur, grupet hibride organizohen nga një nivel tjetër i organizatës së tyre. Për të marrë pjesë në role të specializuara, trajnimi zhvillohet nga një nivel më i lartë dhe zbatohet përmes udhëheqësve të trajnuar ose lehtësuesve. Si një grup i menaxhuar, një grup hibrid bashkëpunon dhe bashkëvepron me profesionistë dhe kjo njohuri vlerësohet shumë krahas njohurive eksperimentale.[11]

Proceset në grup

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Asnjë grup vetë-ndihmës nuk është saktësisht njëlloj, përbërja dhe qëndrimet ndikohen nga ideologjia e grupit dhe mjedisi.[3] Në shumicën e rasteve, grupi bëhet një shoqëri miniaturë që mund të funksionojë si një tampon midis anëtarëve dhe pjesës tjetër të botës.[9] Proceset më thelbësore janë ato që plotësojnë nevojat personale dhe sociale në një mjedis sigurie dhe thjeshtësie . Formulimet teorike elegante, teknikat sistematike të sjelljes dhe metodat e ndërlikuara njohëse-ristrukturuese nuk janë të nevojshme.[8]

Megjithë ndryshimet, studiuesit kanë identifikuar shumë procese psikosociale që ndodhin në grupe të vetë-ndihmës në lidhje me efektivitetin e tyre. Kjo listë përfshin, por nuk kufizohet vetëm në: pranimin, provimin e sjelljes, ndryshimin e këndvështrimeve të anëtarëve për veten e tyre, ndryshimin e perspektivave të anëtarëve për botën, katarsis, zhdukjen, modelimin e roleve, mësimin e strategjive të reja të përballimit, afirmimin reciprok, vendosjen e synimeve personale, nxitjen e shpresës, justifikimi, normalizimi, përforcimi pozitiv, ulja e izolimit shoqëror, zvogëlimi i stigmës, vetë-zbulimi, ndarja (ose "hapja"), dhe shfaqja e empatisë.[2][3][5][8][9][12][13]

Pesë korniza teorike janë përdorur në përpjekjet për të shpjeguar efektivitetin e grupeve të vetë-ndihmës.[2]

  1. Ndihma sociale: Të kesh një komunitet njerëzish për të dhënë rehati fizike dhe emocionale, njerëz që e duan dhe kujdesen, është një faktor moderues në zhvillimin e sëmundjes psikologjike dhe fizike.
  2. Njohuri eksperimentale : Anëtarët marrin informacion dhe perspektivë të specializuar që anëtarët e tjerë kanë marrë gjatë jetesës me sëmundje të rëndë mendore. Vlerësimi i qasjeve të tyre ndaj problemeve rrit besimin e tyre.
  3. Teoria e të mësuarit shoqëror: Anëtarët me përvojë bëhen modele të rolit të besueshëm.
  4. Teoria e krahasimit shoqëror: Individët me sëmundje të ngjashme mendore tërhiqen tek njëri-tjetri në mënyrë që të vendosin një ndjenjë normaliteti për veten e tyre. Krahasimi i njëri-tjetrit me njeri-tjetrin konsiderohet se u siguron bashkëmoshatarëve të tjerë një stimulim për të ndryshuar për më mirë, qoftë përmes krahasimit lart (duke kërkuar dikë si model rol) ose krahasim poshtë (duke parë një shembull se si mund të jetë sëmundja mendore e shthurur).
  5. Teoria e ndihmësit: Ata që ndihmojnë njëri-tjetrin të ndjehen kompetencë më të madhe ndërnjerëzore nga ndryshimi i jetës së tjetrit për mirë. Ndihmuesit mendojnë se kanë fituar aq sa u kanë dhënë të tjerëve. Ndihmuesit marrin "mësim të personalizuar" nga puna me njerëzit e ndihmuar. Vetëvlerësimi i ndihmësve përmirësohet me miratimin shoqëror të marrë nga ata për të cilët kanë ndihmuar, duke i vendosur ata në një pozitë më të favorshme për të ndihmuar të tjerët.

Një kornizë e nxjerrë nga temat e zakonshme në të dhënat empirike përshkruan rimëkëmbjen si një proces jo-linear kontekstual, një prirje të përmirësimit të përgjithshëm me paroksizma të pashmangshme ndërsa negocioni forca mjedisore, socio-ekonomike dhe të brendshme, të motivuara nga një lëvizje për të ecur përpara në jetën e dikujt. Kuadri identifikoi disa strategji bisedimesh, disa të dizajnuara për të akomoduar sëmundje dhe të tjera të dizajnuara për të ndryshuar mendimin dhe sjelljen. Kategoria e mëparshme përfshin strategji siç janë aktivitetet e pranimit dhe balancimit . Kjo e fundit përfshin të menduarit pozitiv, rritjen e agjencisë / kontrollit personal dhe të aktivizmit personal të vetë sistemit të shëndetit mendor.[14]

Marrëdhënia me profesionistë të shëndetit mendor

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Një studim i vitit 1978 i profesionistëve të shëndetit mendor në Shtetet e Bashkuara zbuloi se ata kishin një mendim relativisht të favorshëm të grupeve të vetë-ndihmës dhe ekzistonte një klimë mikpritëse për integrim dhe bashkëpunim me grupe të vetë-ndihmës në sistemin e ofrimit të shëndetit mendor.[6] Roli i grupeve të vetë-ndihmës në nxitjen e shpresës, lehtësimin e përballimit dhe përmirësimin e cilësisë së jetës së anëtarëve të tyre tani është pranuar gjerësisht në shumë fusha, brenda dhe jashtë komunitetit të përgjithshëm mjekësor.[3]

Punëtoria e Përgjithshme e Kirurgut në vitin 1987 shënoi një thirrje të publikuar për marrëdhënie egalitare me grupe vetë-ndihme. Kirurgu i Përgjithshëm C. _Everett_Kop i prezantuar në këtë punëtori, duke mbrojtur marrëdhënie që nuk janë nën-vartëse, por përkundrazi duke theksuar marrëdhënie respektive, të barabarta.[15]

Një studim i psikoterapistëve në Gjermani zbuloi se 50% e të anketuarve raportuan një pranim të lartë ose shumë të lartë të grupeve të vetë-ndihmës dhe 43.2% e vlerësuan pranimin e tyre të grupeve të vetë-ndihmës si të moderuar. Vetëm 6.8% e të anketuarve e kanë vlerësuar pranimin e grupeve të vetë-ndihmës si të ulët ose shumë të ulët.[16]

Sondazhet e grupeve të vetë-ndihmës kanë treguar shumë pak prova të antagonizmit ndaj profesionistëve të shëndetit mendor.[17] Maksimumi i grupeve të vetë-ndihmës në Shtetet e Bashkuara është "Mjekët e dinë më mirë sesa ne, sesi mund të mjekohet sëmundja. Ne e dimë më mirë se mjekët se si njerëzit e sëmurë mund të trajtohen si njerëz."[5]

Një shumicë e madhe e përdoruesve të vetë-ndihmës përdorin shërbime profesionale si një hyrje për shërbime të vetë-ndihmës, ose njëkohësisht me shërbim profesional ose kujdesin pasues të shërbimit profesional pasues. Referencat profesionale në grupe të vetë-ndihmës kështu mund të jenë një metodë me kosto efektive për të vazhduar shërbimet e shëndetit mendor dhe të dy mund të bashkëjetojnë brenda fushave të tyre. Ndërsa grupet dymbëdhjetë hapa, të tilla si Alkoolikët Anonimë japin një kontribut të domosdoshëm në sistemin e shërbimeve profesionale të përdorimit mendor dhe / ose substancave (M/SU), një numër i madh i grupeve jo-dymbëdhjetë hapa mbeten të pashfrytëzuara brenda këtij sistemi.

Referencat profesionale për grupe të vetë-ndihmës për shëndetin mendor janë më pak efektive sesa rregullimi i anëtarëve të ardhshëm të vetë-ndihmës për t'u takuar me veteranët e grupit të vetë-ndihmës. Kjo është e vërtetë edhe kur krahasohet me referime nga profesionistë të njohur me grupin e vetë-ndihmës kur referohen klientët tek ai.[12] Referencat vijnë kryesisht nga burime joformale (p.sh. familja, miqtë, fjala për gojë, vetë). Ata që marrin pjesë në grupe si rezultat i referimeve profesionale përbëjnë vetëm një e pesta deri në një të tretën e popullsisë.[3] Një studim zbuloi se 54% e anëtarëve mësuan për grupin e tyre të vetë-ndihmës nga media, 40% mësuan për grupin e tyre nga miqtë dhe të afërmit, dhe relativisht pak mësuan rreth tyre nga referimet profesionale.[7]

Efikasitet

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Grupet e ndihmës vetjake janë efektive për të ndihmuar njerëzit të përballen dhe të shërohen nga një larmi problemesh.[18] Grupet gjermane të të folurit janë treguar të jenë po aq efektive sa terapia grupore e orientuar nga psikanalitika.[5][19] Pjesëmarrja në grupe të vetë-ndihmës për shëndetin mendor është e ndërlidhur me uljet në spitalet psikiatrike, dhe shtrimin në spital më të shkurtër nëse ato ndodhin. Anëtarët demonstrojnë aftësi të përmirësuara të përballimit, pranim më të madh të sëmundjes së tyre, përmirësim të aderimit të ilaçeve, ulje të nivelit të shqetësimit, kënaqësi më të lartë me shëndetin e tyre, përmirësim të funksionimit të përditshëm dhe menaxhim të përmirësuar të sëmundjeve. Pjesëmarrja në grupe të vetë-ndihmës për shëndetin mendor inkurajon përdorimin më të duhur të shërbimeve profesionale, duke e bërë kohën e kaluar në kujdes më të efektshme. Sasia e kohës së kaluar në programe dhe sa proaktive janë anëtarët në to, është gjithashtu e lidhur me përfitimet e rritura.[12] Ulja e shtrimit në spital dhe zgjatja më e shkurtër e shtrimit në spital tregon se grupet e vetë-ndihmës rezultojnë në kursime financiare për sistemin e kujdesit shëndetësor, pasi shtrimi në spital është një nga shërbimet më të shtrenjta të shëndetit mendor. Në mënyrë të ngjashme, përdorimi i zvogëluar i shërbimeve të tjera të shëndetit mendor mund të përkthehet në kursime shtesë për sistemin.[2]

Ndërsa grupet e vetë-ndihmës për shëndetin mendor rritin vetëvlerësimin, zvogëlojnë stigmën, përshpejtojnë rehabilitimin, përmirësojnë vendimmarrjen, ulin tendencën për të dekompensuar nën stres dhe përmirësojnë funksionimin shoqëror, ato jo gjithmonë tregohen se zvogëlojnë simptomatologjinë psikiatrike.[3][9][20] Efektet terapeutike i atribuohen rritjes së mbështetjes sociale, ndjenjës së komunitetit, arsimit dhe fuqizimit personal.[21][22][23]

Anëtarët e grupeve të vetë-ndihmës për shëndetin mendor vlerësuan perceptimin e tyre për efektivitetin e grupit mesatarisht në 4.3 në një shkallë Likert prej 5 pikësh.[7]

Mbështetja sociale, në përgjithësi, mund të çojë në përfitime të shtuara në menaxhimin e stresit, një faktor që mund të përkeqësojë sëmundjen mendore.[24]

Listë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Emocione anonime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Emocione Anonime (EA) është një program derivativ i Neurotikë Anonimë[25] dhe i hapur për këdo që dëshiron të arrijë mirëqenien emocionale.[17] Duke ndjekur Dymbëdhjetë Traditat, grupet EA nuk mund të pranojnë kontribute nga jashtë.

GROW

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

GROW u themelua në Sydney, Australi, në vitin 1957 nga një katolike romake prift, At Cornelius Keogh, dhe njerëzit që kishin kërkuar ndihmë me sëmundjen e tyre mendore në Alcoholics Anonymous (AA) takime. Pas fillimit të saj, anëtarët e GROW mësuan për Rimëkëmbjen, Inc (organizata e njohur tani si Recovery International) dhe integruan proceset e saj në programin e tyre. Literatura origjinale e GROW përfshin Dymbëdhjetë Fazat e Rënies, të cilat shprehen se sëmundja emocionale fillon me vetë-përqendrim, dhe Dymbëdhjetë hapat e rimëkëmbjes dhe rritjes personale, një përzierje e Dymbëdhjetë hapave të AA dhe metodave të trajnimit të vullnetit nga Rimëkëmbja Ndërkombëtare. Grupet e GROW janë të hapura për këdo që dëshiron të bashkohet, megjithëse ata rekrutojnë posaçërisht njerëz që kanë qenë në spitale psikiatrike ose janë të pafavorshëm socio-ekonomikisht. GROW nuk funksionon me kufizime të financimit dhe ka marrë fonde shtetërore dhe të jashtme në të kaluarën. [17]

Neurotikë Anonime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Neurotikët Anonim ( ang. Neurotics Anonymus) është një program dymbëdhjetë hapësh i hapur për këdo që dëshiron të bëhet mirë emocionalisht. Sipas Dymbëdhjetë Traditave të ndjekura në program, Neurotikët Anonim nuk është në gjendje të pranojë kontribute të jashtme.[17] Shprehja "neurotikë" ose "neurozë" që nga atëherë ka rënë në favor të profesionistëve të shëndetit mendor, me lëvizjen larg parimeve psikoanalitike të një DSM-II.[26] Degët e Neurotikëve Anonim kanë ndryshuar emrin e tyre në Emocionët Anonim, i cili aktualisht është emri në favor të Grupeve të Minesota.[27] Grupet në Meksikë, megjithatë, të quajtur Neuróticos Anónimos ende përmenden me të njëjtin emër, për shkak të termit "neuroticos" që ka një konotacion më pak pejorativ në Spanjisht. Kjo degë vazhdon të lulëzojë në Mexico City, si dhe në qytete kryesisht spanjishtfolëse në Shtetet e Bashkuara, të tilla si Los Angeles.

Rimëkëmbja Ndërkombëtare

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Recovery, Inc u themelua në agoikago, Illinois në 1937 nga psikiatri Abraham Low duke përdorur parime në kontrast me ato të popullarizuara nga psikanaliza.[28] Gjatë takimit vjetor të organizatës në qershor 2007 u njoftua se Rimëkëmbja, Inc më pas do të njihej si Recovery International. [29] Rimëkëmbja Ndërkombëtare është e hapur për këdo që e identifikon si "nervoz" (një kompromis midis termit të ngarkuar neurotik dhe frazës koloquiale "prishje nervore"); inkurajon rreptësisht anëtarët të ndjekin urdhrat e mjekut të tyre, punonjësve socialë, psikologut ose psikiatërve; dhe nuk funksionon me kufizime të financimit. [17]

Në thelb, Low beson se "Jeta e të rriturve nuk drejtohet nga instinktet, por udhëhiqet nga Will ", duke përdorur një përkufizim të vullnetit të kundërt të Arthur Schopenhauer. Programi i Low-it bazohet në rritjen e vendosmërisë për të vepruar, vetëkontrollin dhe vetëbesimin. Edward Sagarin e krahasoi atë me një zbatim modern, të arsyeshëm dhe racional të psikoterapisë së ilemile Coué.[28] Rimëkëmbja Ndërkombëtare është "dymbëdhjetë hapa miqësore". Anëtarët e secilit grup dymbëdhjetë hapësh inkurajohen të marrin pjesë në takimet e Rimëkëmbjes Ndërkombëtare përveç pjesëmarrjes së tyre në grupe dymbëdhjetë hapash.[30]

Efikasitet

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ekzistojnë disa kufizime të grupeve të vetë-ndihmës për shëndetin mendor, duke përfshirë por jo të kufizuar në paaftësinë e tyre për të mbajtur regjistrime të hollësishme, mungesë të procedurave zyrtare për t'u ndjekur me anëtarët, mungesë të procedurave zyrtare të kontrollit për anëtarët e rinj, mungesë trainimi zyrtar për udhëheqje, dhe paaftësia e mundshme e anëtarëve për të njohur një "të ardhur" që paraqet një sëmundje serioze që kërkon trajtim të menjëhershëm. Për më tepër, ekziston një mungesë e kufizimeve rregullatore profesionale ose ligjore që përcaktojnë sesi mund të veprojnë grupe të tilla, ekziston rreziku që anëtarët të mosrespektojnë këshillat e profesionistëve të shëndetit mendor, dhe mund të ketë një shtypje anti-terapeutike të ambivalencës dhe armiqësisë.[9][17] Studiuesit gjithashtu kanë përpunuar kritika specifike në lidhje me qasjen formuluese të grupeve të vetë-ndihmës, nivelet e tërheqjes, përgjithësimi dhe "kompleksi i ilaçeve".[3]

Qasja formulare

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Studiuesit kanë vënë në dyshim nëse qasjet formuluese ndaj terapisë në grupe të vetë-ndihmës, si Twelve Steps, mund të pengojnë krijimtarinë ose nëse respektimi i tyre mund të parandalojë që grupi të bëjë ndryshime të dobishme ose të nevojshme.[9][31] Në mënyrë të ngjashme, të tjerët kanë kritikuar strukturën e grupit të vetë-ndihmës si shumë të ngurtë.[17]

Shkalla e lartë e tërheqjes

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Nuk ka ndonjë apel universal të grupeve të vetë-ndihmës; sa më pak që 17% e njerëzve të ftuar të marrin pjesë në një grup vetë-ndihmë do ta bëjnë këtë. Prej tyre, vetëm një e treta do të qëndrojë më gjatë se katër muaj. Ata që vazhdojnë janë njerëz që vlerësojnë takimet dhe përvojën e grupit të vetë-ndihmës.[3][9][17]

Përgjithësim

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Meqenëse këto grupe nuk janë specifikisht të lidhura me diagnozën, por përkundrazi për këdo që kërkon shëndet mendor dhe emocional, ata mund të mos ofrojnë sensin e nevojshëm të komunitetit për të evokuar ndjenjat e unitetit që kërkohen për shërim në grupet e vetë-ndihmës.[12] Fuqia referuese është vetëm një faktor që kontribuon në efektivitetin e grupit. Një studim i skizofrenikës Anonime gjeti fuqinë e ekspertit të jetë më me ndikim në matjet e dobisë së grupit të perceptuar.[32]

Kompleksi Panacea

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ekziston rreziku që anëtarët e grupit të vetë-ndihmës mund të besojnë se pjesëmarrja në grup është një ilaç që proceset e grupit mund të zgjidhin çdo problem.[3][9]

Predikimi seksual dhe oportunizmi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Shpesh anëtarësimi në grupe vetë-ndihme që nuk shoqërohen drejtohet nga vullnetarë. Monitorimi i marrëdhënieve dhe standardeve të sjelljes rrallë zyrtarizohen brenda një grupi dhe bëhen në bazë të vetë-rregullimit. Kjo mund të nënkuptojë fillimin e padëshiruar dhe joetik të takimeve seksuale dhe intime lehtësohen në këto ambiente. Sjellja e Sjellja grabitqare dhe oportuniste në këto mjedise të cilat me anë të shoqërimit përfshijnë ndarjen e gjendjeve mendore të paqëndrueshme, ndryshimet e ilaçeve dhe rrethanat e jetës nënkupton mundësi nga ata që janë të gatshëm të përdorin informacione që shpesh ruhen dhe thellësisht personale, është një rrezik më shumë sesa në cilësime të tjera të përmbushjes sociale ose organe të qeverisura profesionalisht.  

Shënim

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ky artikull përqendrohet në grupe për të cilat anëtarët nuk kanë nevojë të ndajnë një diagnozë të përbashkët ose etiologjinë e sëmundjes së tyre mendore. Përmirësimi i shëndetit mendor dhe mirëqenies është gjithashtu një rezultat i dëshiruar i grupeve si Alkoolistët anonimë dhe Rrjeti i të mbijetuarve të atyre që abuzohen nga Priftërinjtë. Në ato raste, për shembull, anëtarët ndajnë tiparin e alkoolizmit ose përvojave traumatike të abuzimit nga priftërinjtë dhe ato grupe përqendrohen në përmirësimin e shëndetit mendor dhe mirëqenies së anëtarëve ndërsa pranojnë rrethanat e tyre të përbashkëta.

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ Humphreys, Keith; Rappaport, Julian (vjeshtë 1994). "Researching self-help/mutual aid groups and organizations: Many roads, on journey". Applied and Preventive Psychology. 3 (4): 217–231. doi:10.1016/S0962-1849(05)80096-4. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ a b c d e Solomon, Phyllis (2004). "Peer support/peer provided services underlying processes, benefits, and critical ingredients". Psychiatric Rehabilitation Journal. 27 (4): 392–401. doi:10.2975/27.2004.392.401. ISSN 1095-158X. PMID 15222150. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ a b c d e f g h i j Davidson, Larry; Chinman, Matthew; Kloos, Bret; Weingarten, Richard; Stayner, David; Kraemer, Jacob (1999). "Peer Support Among Individuals with Severe Mental Illness: A Review of the Evidence". Clinical Psychology: Science and Practice. 6 (2): 165–187. doi:10.1093/clipsy/6.2.165. ISSN 1468-2850. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  4. ^ Tomes, Nancy (maj 2006). "The Patient As A Policy Factor: A Historical Case Study Of The Consumer/Survivor Movement In Mental Health". Health Affairs (Project Hope). 25 (3): 720–729. doi:10.1377/hlthaff.25.3.720. ISSN 1544-5208. PMID 16684736. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  5. ^ a b c d e f g Moeller, Michael L. (1999). "History, Concept and Position of Self-Help Groups in Germany". Group Analysis. 32 (2): 181–194. doi:10.1177/05333169922076653. ISSN 0533-3164. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  6. ^ a b Levy, Leon H. (1978). "Self-help groups viewed by mental health professionals: A survey and comments". American Journal of Community Psychology. 6 (4): 305–313. doi:10.1007/BF00885522. ISSN 0091-0562. PMID 696694. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  7. ^ a b c d Knight, Bob; Wollert, Richard W.; Levy, Leon H.; Frame, Cynthia L.; Padgett, Valerie P. (shkurt 1980). "Self-help groups: The members' perspectives". American Journal of Community Psychology. 8 (1): 53–65. doi:10.1007/BF00892281. ISSN 0091-0562. PMID 7369192. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  8. ^ a b c d Wollert, Richard W.; Levy, Leon H.; Knight, Bob G. (maj 1982). "Help-Giving in Behavioral Control and Stress Coping Self-Help Groups". Small Group Research. 13 (2): 204–218. doi:10.1177/104649648201300206. ISSN 1046-4964. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  9. ^ a b c d e f g h Dean, Stanley R. (janar 1971). "The Role of Self-Conducted Group Therapy". American Journal of Psychiatry. 127 (7): 934–937. doi:10.1176/ajp.127.7.934. ISSN 0002-953X. PMID 5540340. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  10. ^ Maton, Kenneth I.; Leventhal, Gerald S.; Madara, Edward J.; Julien, Mariesa (tetor 1989). "Factors affecting the birth and death of mutual-help groups: The role of national affiliation, professional involvement, and member focal problem". American Journal of Community Psychology. 17 (5): 643–671. doi:10.1007/BF00922640. ISSN 0091-0562. PMID 2627026. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  11. ^ a b c d e f Schubert, Marsha A.; Borkman, Thomasina J. (1991). "An organizational typology for self-help groups". American Journal of Community Psychology. 19 (5): 769–787. doi:10.1007/BF00938044. ISSN 0091-0562. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  12. ^ a b c d Powell, Thomas J.; Hill, Elizabeth M.; Warner, Lynn; Yeaton, Willian; Silk, Kenneth R. (2000). "Encouraging People With Mood Disorders to Attend a Self-Help Group". Journal of Applied Social Psychology. 20 (11): 2270–2288. doi:10.1111/j.1559-1816.2000.tb02436.x. ISSN 0021-9029. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  13. ^ Sargent, Judy; Williams, Reg A; Hagerty, Bonnie; Lynch-Sauer, Judith; Hoyle, Kenneth (2002). "Sense of Belonging as a Buffer Against Depressive Symptoms". Journal of the American Psychiatric Nurses Association. 8 (4): 120–129. doi:10.1067/mpn.2002.127290. ISSN 1532-5725. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  14. ^ Ochocka, Joanna; Nelson, Geoff; Janzen, Rich (pranverë 2005). "Moving Forward: Negotiating Self and External Circumstances in Recovery". Psychiatric Rehabilitation Journal. 28 (4): 315–322. doi:10.2975/28.2005.315.322. PMID 15895914. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  15. ^ Borkman, Thomasina (prill 1990). "Self-help groups at the turning point: Emerging egalitarian alliances with the formal health care system?". American Journal of Community Psychology (në anglisht). 18 (2): 321–332. doi:10.1007/bf00931307. ISSN 0091-0562. PMID 2198799.
  16. ^ Friedhelm, Meyer; Matzat, Jürgen; Höflich, Anke; Scholz, Sigrid; Beutel, Manfred E. (dhjetor 2004). "Self-help groups for psychiatric and psychosomatic disorders in Germany—themes, frequency and support by self-help advice centres". Journal of Public Health. 12 (6): 359–364. doi:10.1007/s10389-004-0071-0. ISSN 0943-1853. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  17. ^ a b c d e f g h Kurtz, Linda F.; Chambon, Adrienne (1987). "Comparison of self-help groups for mental health". Health & Social Work. 12 (4): 275–283. doi:10.1093/hsw/12.4.275. ISSN 0360-7283. PMID 3679015. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  18. ^ Kyrouz, Elaina M.; Humphreys, Keith; Loomis, Colleen (tetor 2002). "Chapter 4: A Review of Research on the Effectiveness of Self-help Mutual Aid Groups" (PDF). përmbledhur nga White, Barbara J. (red.). American Self-Help Group Clearinghouse Self-Help Group Sourcebook (bot. 7th). American Self-Help Group Clearinghouse. fq. 71–86. ISBN 978-1-930683-00-6. Marrë më 2008-01-06. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  19. ^ Daum, K.W.; Matzat, J.; Moeller, M.L. (1984). "Psychologisch-therapeutische Selbsthilfegruppen: Ein Forschungsbericht". Schriftenreihe des Bundesministers Fur Jugend, Familie und Gesundheit. (në gjermanisht) (Stuttgart: Kohlhammer).
  20. ^ Kaufman, C. L. (1996). "The lion's den: Social identities and self help groups". The Community Psychologist. 29: 11–13. OCLC 14089992. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  21. ^ Hatzidimitriadou, E. (2002). "Political ideology, helping mechanisms and empowerment of mental health self-help/mutual aid groups" (PDF). Journal of Community and Applied Social Psychology. 12 (4): 271–285. doi:10.1002/casp.681. ISSN 1099-1298. OCLC 43956503. Arkivuar nga origjinali (PDF) më 21 tetor 2020. Marrë më 23 maj 2020. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  22. ^ Kurtz, Linda (1990). "The self-help movement: review of the past decade of research". Social Work with Groups. 13 (3): 101–115. doi:10.1300/J009v13n03_11. ISSN 0160-9513. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  23. ^ Maton, Kenneth I. (shkurt 1988). "Social support, organizational characteristics, psychological wellbeing and group appraisal in three self-help populations". American Journal of Community Psychology. 16 (1): 53–77. doi:10.1007/BF00906072. ISSN 0091-0562. PMID 3369383. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  24. ^ Cobb, Sidney (shtator 1976). "Social Support as a Moderator of Life Stress". Psychosomatic Medicine. 38 (5): 300–314. doi:10.1097/00006842-197609000-00003. ISSN 0033-3174. PMID 981490. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  25. ^ Chestnut, Glenn F. (2015-07-17). "Notes". Father Ed Dowling: Bill Wilson's Sponsor. iUniverse. ISBN 978-1491770870. OCLC 914573796. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  26. ^ Bayer, Ronald (1985-02-01). "Neurosis, Psychodynamics, and DSM-III". Archives of General Psychiatry. 42 (2): 187–96. doi:10.1001/archpsyc.1985.01790250081011. ISSN 0003-990X. PMID 3883941. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  27. ^ It works if you work it. Saint Paul, Minn.: Emotions Anonymous. 2003. ISBN 978-0960735693. OCLC 54625984. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  28. ^ a b Sagarin, Edward (1969). "Chapter 9. Mental patients: are they their brothers' therapists?". Odd Man In: Societies of Deviants in America. Chicago, Illinois: Quadrangle Books. fq. 210–232. ISBN 978-0-531-06344-6. OCLC 34435. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  29. ^ "Annual Meeting". Recovery Reporter. Chicago, Illinois: Recovery, Inc. 70 (2). 2007. OCLC 22518904. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  30. ^ Dey, Bob (2006-10-14). "How Recovery Inc. has Helped Me Stay Sober (page 1)". Arkivuar nga origjinali më 2009-02-21. Marrë më 2007-06-02. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

    Dey, Bob (2006-10-14). "How Recovery Inc. has Helped Me Stay Sober (page 2)". Arkivuar nga origjinali më 2009-02-21. Marrë më 2009-02-20. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  31. ^ Sagarin, Edward (1969). "Chapter 3. Gamblers, addicts, illegitimates, and others: imitators and emulators". Odd man in; societies of deviants in America. Chicago, Illinois: Quadrangle Books. fq. 56–77. ISBN 978-0-531-06344-6. OCLC 34435. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  32. ^ Salem, Deborah; Reischl, Thomas M.; Gallacher, Fiona; Randall, Katie Weaver (qershor 2000). "Referent and Expert Power in Mutual Help". American Journal of Community Psychology. 28 (3): 303–324. doi:10.1023/A:1005101320639. ISSN 1573-2770. PMID 10945119. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)


Gabim referencash: Etiketat <ref> ekzistojnë për një grup të quajtur "lower-alpha", por nuk u gjet etiketa korresponduese <references group="lower-alpha"/>

Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Grupet_e_ndihmës_vetjake_për_shëndetin_mendor&oldid=2599900"