Moda e flokëve në Romën e lashtë

Bust mermeri 'Matidia 1' c.119 CE

Statuja romake e një gruaje me flokë të përpunuar ( Aphrodisias, shekulli II pas Krishtit)

Moda e flokëve në Romë po ndryshonte gjithnjë e më shumë, dhe veçanërisht në periudhen imperiale romake kishte një sërë mënyrash të ndryshme për stilimin e flokëve.

Ashtu si me rrobat, kishte disa modele flokësh që ishin të kufizuara për njerëz të caktuar në shoqërinë e lashtë. Stilet janë aq të dallueshme sa i lejojnë studiuesit sot të krijojnë një kronologji të portretit dhe artit romak ; ne jemi në gjendje të datojmë foto të perandoreshave në monedha ose të identifikojmë buste në varësi të modelit të flokëve të tyre.

Barberia u prezantua në Romë nga Publius Titinius Menas, i cili, në vitin 209 ose 300 pes, solli një berber nga kolonitë greke në Sicili . Gjatë pjesëve të mëparshme të historisë romake, shumica e njerëzve vepronin si berberi i tyre. Për shkak të vështirësisë në trajtimin e veglave të barberisë, barberia profesionale u bë profesion. Ky profesion lulëzoi më shumë gjatë periudhës perandorake.

Rëndësia

Një grua e re ulet ndërsa një shërbëtor i rregullon flokët me ndihmën e një kupidi, i cili mban një pasqyrë për të ofruar një reflektim, detaj të një afresku nga Vila e Mistereve, Pompei, shek. 50 para Krishtit

Ashtu si sot, flokët për romakët ishin po aq shprehje e identitetit personal sa edhe veshjet. Modelet e flokëve përcaktoheshin nga një sërë numër faktorësh, përkatësisht gjinia, mosha, statusi social, pasuria dhe profesioni. Modeli i flokëve të një gruaje shprehte individualitetin e saj në botën e lashtë romake. Mënyra se si dikush i rregullonte flokët ishte një tregues i statusit dhe rolit të një personi në shoqëri.

Flokët ishin një zonë shumë erotike e trupit të femrës për romakët, dhe tërheqja e një gruaje lidhej me paraqitjen e flokëve të saj. Si rezultat, u pa si e përshtatshme që një grua të shpenzonte kohë për flokët e saj në mënyrë që të krijonte një pamje të këndshme.

Parukeria dhe shoqërimi i nevojshëm i saj, vështrimi në pasqyrë, shiheshin si aktivitete të dallueshme femërore. U toleruan seanca të gjata kujdesi për gratë, pavarësisht se shkrimtarët si Tertullian dhe Plini komentuan neverinë e tyre për kohën dhe energjinë që gratë i kushtojnë flokëve të tyre. Megjithatë, përshkrimet e shumta të grave që bënin parukeri dhe vështronin në pasqyrë në relievet dhe portretet e varreve janë një dëshmi se sa shumë parukeri shihej si pjesë e fushës femërore.

Për më shumë se thjesht atraktivitet, stilimi i flokëve ishte ndjekja e kohës së lirë e femrës së kulturuar dhe elegante. Flokët shiheshin sa një tregues i pasurisë dhe statusit shoqëror, aq edhe i shijes dhe modës. Por ndryshe nga frizurat e ditëve moderne, rehatia dhe natyralizmi për romakët zuri vendin e dytë ndaj modeleve të flokëve që shfaqnin në maksimum pasurinë e përdoruesit. Me fjalë të tjera, të kesh një frizurë komplekse dhe të panatyrshme do të preferohej me shume sesa një model i thjeshtë, sepse do të ilustronte pasurinë e atij që i përdor në aftësinë për të marrë kohë për të stiluar flokët e tyre. Që femrat të kenë një model flokësh në modë treguan se ishin pjesë e kulturës elegante romake.

Një stil 'natyral' lidhej me barbarët, të cilët romakët besonin se nuk kishin as para dhe as kulturë për të krijuar këto stile. "Natyrale" tregonte mungesë kulture dhe rregullimi i flokëve shkonte paralelisht me të qenit pjesë e një qytetërimi të sofistikuar. Shoqërimi me barbarët ishte arsyeja pse burrat romakë i mbanin flokët e shkurtra. Ishte puna e parukierëve skllevër, të quajtur ornatrices, të krijonin çdo ditë modelin e flokëve të zotërisë së tyre, si dhe të hiqnin çdo qime gri.

Përveç shoqërisë, flokët përdoreshin simbolikisht për të shënuar ritet e kalimit; për shembull, flokët e liruar ishin të zakonshme në një funeral dhe seni crines ishte modeli i flokëve që mbanin nuset dhe Virgjëreshat Vestale ; e ndarë dhe e gërshetuar në gjashtë gërsheta dhe në rastin e nuses ndahej me shtizë. Flokët e nuses ndaheshin me një hasta recurva ose hasta caelibaris, një majë shtize hekuri të përkulur dhe kurorëzohej me lule. Përveç ceremonive, modeli i flokëve përcaktonte moshën e një gruaje. Kishte një ndryshim të dukshëm në flokë të pranueshëm për vajzat para adoleshente dhe gratë e pjekura fizikisht. Vajzat paraadoleshente shpesh do të kishin flokë të gjatë të shtrirë poshtë shpinës, ku gratë gjithashtu do të kishin flokë po aq të gjatë, por ato do të kontrolloheshin përmes mbështjelljes dhe gërshetimit.

Mjekësia dhe Religjioni

Ishte e zakonshme që marinarët të rruanin vetullat e tyre dhe t'i kushtonin flokët perëndive, për të fituar mbrojtjen e tyre. Virgjëreshat Vestale varnin flokët e mbetur në pemë si një shërbim fetar dhe për të shenjtëruar një person. Në Epigramet e Martialit, një personazh i quajtur Encolpus ia kushton flokët e tij një personazhi të quajtur Phoebus. Romakët gjithashtu besonin se rruajtja e kokës ishte e nevojshme për të diagnostikuar disa semundje . Plini Plaku sugjeroi shumë kura dhe kura të mundshme për tullacën e flokëve. Ishte një zakon popullor që flokët nga prerja e parë e dikujt t'ia kushtonin perëndive . Zakonisht, koha kur një romak do të kryente këtë veprim ishte kur ata i mbushnin moshën 20 vjeç ose vishnin toga virillis .

Kapelë koke

Statuja që tregon Pallën të vizatuar mbi kokë. Ky model flokësh është ai i periudhës Antonine.

Vellot

Ndoshta për shkak të lidhjes së tyre erotike, flokët shpesh lidheshin me idetë romake të modestisë dhe nderit femëror. Ne e dimë se mbulesat ishin të rëndësishme në këtë rast, pasi ato mbronin (ose inkurajonin, sipas Seneka Plakut) kërkesat nga burrat. <i id="mwVw">Palla</i> ishte shenja e një gruaje të martuar dhe të respektuar. Ishte një copë leckë e mbështjellë rreth trupit me një skaj mbi supe. Ka dëshmi të rëndësishme që palla është mbështjellë në pjesën e pasme të kokës si një vello.

Palla supozohet se nënkupton dinjitetin dhe modestinë seksuale të një gruaje të martuar, por për shkak të natyrës së saj rënduese si mbulesë, ka pasur shumë debate nëse ajo ishte veshur në publik vetëm nga aristokracia, ose nëse fare nga gratë punëtore të klasave të ulëta. Vittae ishin fileto leshi që lidhnin flokët e një gruaje të martuar. Ato ishin një tjetër tregues i modestisë dhe pastërtisë së gruas dhe shiheshin si pjesë e veshjes dhe paraqitjes së një materone. Vittae mund të futeshin me gurë të çmuar, ose në rastin e <i id="mwZA">Flaminicae</i>, ato do të ishin në ngjyrë vjollcë.

Parruke

Për shkak të natyrës së flokëve dhe klimës relativisht të lagësht në pjesën e sipërme të Perandorisë Romake, ka shumë pak shembuj të parukeve që mbijetojnë deri më sot. Gratë mbanin paruke qofshin tullace apo jo. Kështu bënin edhe burrat poashtu; Perandori Otho mbante një parukë, ashtu si edhe Domitiani . Paruket i lejuan gratë të arrinin më mirë llojin e stileve 'të gjata' që vunë në dukje veçanërisht epokat Flavian dhe Trajanic (p.sh. periudhat 69–96 dhe 98–117 pas Krishtit). Aq të larta ishin këto modele flokësh, sa shkrimtari i lashtë Juvenal i krahason ato me ndërtesa shumëkatëshe.

Afresk që tregon një grua që shikon në pasqyrë teksa vesh (ose zhvesh) flokët e saj, nga Vila e Arianna-s në Stabiae (Castellammare di Stabia), shekulli i 1 pas Krishtit

Paruket bëheshin nga flokët e njeriut; flokët bjonde nga Gjermania dhe të zeza nga India vlerësoheshin, veçanërisht nëse flokët vinin nga koka e një personi nga një qytetërim i pushtuar. Flokët bjondë të popujve të ndryshëm gjermanikë simbolizonin plaçkën e luftës. Në rastet kur përdoreshin paruke për të fshehur tullacën, preferohej një pamje natyrale, prandaj vihej një parukë me ngjyrë flokësh të ngjashme me origjinalin e asaj që e mbante. Por në rastet kur një paruke vihej me qëllim për t'u dukur, natyralizmi nuk luante shumë rol. Padyshim që preferoheshin paruket fallco, ndonjëherë të ndërthurura me dy ngjyra flokësh të kundërta me flokë bjonde nga Gjermania dhe të zeza nga India. Pluhuri i arit dha gjithashtu pamjen e flokëve bjondë dhe i rriti flokët tashmë bjondë. Perandori Lucius Verus (r. 161 – 169 pas Krishtit), i cili kishte flokë bjonde natyrale, thuhej se ai spërkati pluhur ari mbi kokën e tij për ta bërë veten edhe më shume bjond.

Portret mermeri i një vajze të re me paruke, rreth viteve 120–230 pas Krishtit, Muzeu Britanik

Një komoditet i parukeve të përdorura nga romakët është se ato mund të mbërtheheshin drejtpërdrejt në kokën e atij që i mban, që do të thotë se një stil mund të arrihej shumë më shpejt sesa po të ishte bërë me flokët e vetë atij që i mbante. Për më tepër, do të zvogëlonte shqetësimin e rritjes së flokëve shumë të gjatë. Është sugjeruar që gjatësia e nevojshme për të krijuar këto modele flokësh çdo ditë do të ishte shumë me poshtë shpatullave, ndoshta deri në bel.

Në kohën romake kishte dy lloje parukesh: paruka e plotë, e quajtur capillamentum dhe gjysma e parukës, e quajtur galerus.

Galerusi mund të ishte në formën e një filetoje flokësh leshi, të përdorura si mbushje për të ndërtuar një stil të përpunuar, ose si xhufkë në pjesën e pasme ose të përparme të kokës. Toupet ngjiteshin me kunja, ose duke e qepur atë në një copë lëkure dhe duke e bashkuar atë si një parukë. Më tej, ngjitësi mund të përdoret për ta ngjitur atë në lëkurën e kokës ose, si alternativë, siç ilustron një bust nga Muzeu Britanik, tupeja mund të gërshetohet në flokët ekzistues.

Janet Stephens është një arkeologe dhe parukiere amatore që ka rindërtuar disa nga modelet e flokëve të Romës së lashtë, duke u përpjekur të provojë se ato nuk ishin bërë me paruke, siç besohet zakonisht, por ishin bere me flokët e vetë personit.

Paruke mermeri të ndashme

Vetë bustet mund të kishin paruke të ndashme. Ka pasur shumë sugjerime se pse disa buste janë krijuar me paruke të shkëputshme dhe disa pa to.Ndoshta arsyeja kryesore ishte mbajtja e bustit në pamje të përditësuar. Do të kishte qenë shumë e shtrenjtë të porosisje një bust të ri sa herë që ndryshonte moda e flokëve, kështu që një bust i kombinuar do të ishte i preferueshëm për gratë me më pak para. Ndoshta një arsye tjetër ishte përshtatja e ritualit sirian të lyerjes me vaj të kafkës së bustit.

Ose më tej, në rastet kur busti ishte një komision funerali, mund të supozohet me siguri se subjekti i bustit nuk do të kishte pasur mundësi të ulej për një portret tjetër pas vdekjes së tyre. Edhe pse nuk dihej saktësisht se si ishin ngjitur këto paruke mermeri, vështirësia e mundshme e ndryshimit të 'parukeve' në mënyrë efektive ndoshta do të kishte shtyrë shumë gra që në radhë të parë të mos zgjidhnin një bust të ndashëm dhe të ribashkueshëm.

Profesioni

Ngjyrat

Lyerja e flokëve ishte e popullarizuar në mesin e grave, megjithëse lyerja e shpeshtë e tyre shpesh i bënte ato më të dobëta. Tertuliani diskuton një bojë flokësh që digjte lëkurën e kokës dhe ishte e dëmshme për kokën. Ngjyrat artificiale u aplikuan si pluhur dhe xhel. Kënaja ose yndyra shtazore mund të aplikohet për t'i bërë flokët më të menaxhueshëm. Për të parandaluar thinjat, disa romakë mbanin natën një pastë të bërë nga barishte dhe krimba toke; përveç kësaj, plehrat e pëllumbave përdoreshin për zbardhjen e flokëve. Për të lyer flokët me ngjyrë të zezë, Plini Plaku sugjeron aplikimin e shushunjeve që janë kalbur në verë të kuqe për 40 ditë.

Ngjyrosja e flokëve në të kuqe përfshinte një përzierje të yndyrës shtazore dhe hirit të drurit të ahut ndërsa shafrani po përdorej për tonet e arta. Ovid përmend disa ngjyra vegjetale. Për të kuruar sëmundje të tilla si rënia e flokëve, Plini sugjeron aplikimin e fshikëzës së tëmthit të dosës, të përzier me urinën e demit ose hirin e organeve gjenitale të gomarit, ose përzierjeve të tjera si hiri i brirëve të drerit të përzier me verë. Më tej, qumështi i dhisë ose bajga e dhisë thuhet se shëron morrat e kokës.

Kunj kocke romake me gjurmë të një ngjyre jeshile

Suetonius, në The Twelve Caesars thotë:

Gratë romake që kishin epitete të ndryshme lyenin flokët në të verdhë për të treguar profesionin e tyre. Zakonisht, ata mbanin vetëm një parukë të lyer në të verdhë. Për t'i ngjyrosur flokët në të verdhë ata përdornin një përzierje të hirit të arrave ose bimëve të djegura. Romakët bënin një ngjyrë të zezë duke fermentuar shushunjat në një enë plumbi.

Flokët e artë, periudha perandorake, Pompei

Pranga për kaçurrela, karfica dhe rrjeta flokësh

Calamistrum ishte emri i hekurit për kaçurrela romake. Ai përbëhej nga një cilindër i jashtëm metalik i zbrazët dhe një cilindër i ngurtë më i vogël brenda tij. Flokët do të mbështilleshin rreth cilindrit të fortë dhe do të futeshin në pjesën e jashtme metalike. Pjesa e jashtme metalike do të nxehet në zjarr, duke i bërë flokët kaçurrelë. Është raportuar se për shkak të frekuencës dhe temperaturës në të cilën flokët përkuleshin, rrallimi dhe flokët e dëmtuar ishin shume të zakonshme tek gratë.

Ndërsa xheli dhe këna, siç u përmend më lart, përdoreshin për të rregulluar flokët, rrjetat e flokëve dhe karficat ishin gjithashtu të zakonshme. Gratë më të varfra do të përdornin kunja druri, ndërsa aristokracia përdorte ar, fildish, kristal, argjend ose kockë të lyer. Kunjat ishin zbukuruar me gdhendje të perëndive, ose rruaza dhe varëse.

Shoqëria

Shumica e berberëve ishin vendosur në tabernae . Shumë dyqane u grumbulluan rreth Tempullit të Florës dhe Circus Maximus .

Është e mundur që vetëm berberët me lidhje me njerëz të pasur lejoheshin ose mund të praktikonin në tabernae, ndërsa shumica e të tjerëve do të ishin detyruar të praktikonin në natyrë. Ato do të identifikohen nga tabelat që paraqesin gërshërë ose pasqyra të vendosura jashtë ambienteve të dyqanit. Plautus, një dramaturg i lashtë romak, shkroi për personazhet që shkonin në dyqanin e berberit. Ndërsa ishin atje, ata shpesh diskutonin për thashetheme dhe flisnin për lajme . Si rezultat, berberët romakë fitonin një zakon për të folur në mënyrë të tepruar për lajmet dhe thashethemet e fundit për klientët e tyre. Shpesh herë dyqanet e berberëve mbusheshin tepër. Perandori Domitian rregullonte berberët. Ai ndaloi që brisqet të vizatoheshin në mes të një turme të dendur dhe ndaloi berberët të praktikonin në vende publike. Një tjetër perandor, Trajani, njëherë mendoi se si Lex Aquilia, një ligj në lidhje me përgjegjësinë, do të binte ndesh me këtë ligj. Trajani përmendi një shembull të një skllavi të cilit i preu fyti nga një berber, sepse berberit, i cili po praktikonte në një hapësirë publike, i lëvizte dora nga një top. Kishte sindikata të punës së berberëve.

Procesi

Për të filluar prerjen e flokëve, klienti do të shkelte një stol të ulët. Pastaj berberi vendos një mbështjellës rreth tyre për të mbrojtur togën e tyre. Ai vazhdonte t'i krehte flokët klientit ndërsa i pyeste se çfarë duhet të bënte me flokët e tyre. Shumica e romakëve pëlqenin që flokët e tyre të ishin të barabartë. Ndonjëherë edhe koka apo vetullat rruheshin. Përveç prerjes së flokëve, berberët romakë pastronin dhe pastronin thonjtë e klientit të tyre duke përdorur thika speciale. Edhe misrat u prenë, këpusnin qime të humbura dhe hiqnin lythat nga klientët e tyre. Gërshërët u përdorën për të prerë flokët në kurorën e kokës. Në fund te punes se berberit ata vendosnin një pasqyrë deri në fytyrën e klientit, në mënyrë që ata të gjykonin cilësinë e punës së tyre. Berberi do të përdorte gjithashtu një hekur për kaçurrela, piskatore dhe brisk rroje . Secili brisk kishte kutinë e vet. Disa berberë fituan para të mjaftueshme për të zotëruar 20 skllevër dhe 20 kuaj.

Stilet me kalimin e kohës

Modelet e flokëve romake ndryshuan, por kishte disa modele flokësh të vazhdueshme që përdoreshin vazhdimisht, si tutuli ose topuz. Kosherja e bletëve, buqeta e flokëve, helmeta ose kutia e pilulave janë emra moderne që u janë dhënë modeleve romake të flokëve.

Tutulus

Tutulus ishte fillimisht një stil etrusk i veshur zakonisht në fund të shekullit të 6-të dhe në fillim të shekullit të 5-të pes ishte një model flokësh i veshur kryesisht nga materfamilias, nëna e familjes. Ai stil mbeti në përdorim të vazhdueshëm edhe kur moda ndryshoi. Për ta arritur atë, flokët ndaheshin dhe grumbulloheshin lart dhe formoheshin në një topuz, pas së cilës lidheshin me fileto leshi lejla. Në fund, flokët do të ishin në formë konike. Ishte poashtu modeli i flokëve që mbanin flaminicae .

Portreti i një gruaje të periudhës Flavian, mermer // Portret i bustit të një gruaje të re (Julia, vajza e Titit? ). Mermer. Vitet 80-90 të e.s. Tregon modelet jashtëzakonisht të përpunuara të flokëve të veshura nga gratë romake të klasit të lartë të kohës. Roma, Muzetë Kapitolinë, Palazzo Nuovo, Salla e Perandorëve.

Periudha republikane dhe stilet e epokës së gushtit

Periudha republikane dhe stili nodus ishte veçanërisht i zakonshëm. Në ikonografi perandorake, nyja nodus lidhej kryesisht me gratë e familjes së Augustit. Stili nodus i shihte flokët të ndarë në tre, me flokët nga anët e kokës të lidhur në një topuz në pjesën e pasme, ndërsa pjesa e mesme është e mbështjellë pas vetes, duke krijuar një efekt jo ndryshe nga stili (krahasisht modern) Pompadour . Livia, gruaja e Augustit, dhe Octavia, motra e Augustit, favorizuan veçanërisht stilin nodus, të dyja vazhduan ta përdorin atë edhe në Periudhën Perandorake.

Stilet e tjera në epokën Julio-Claudian ishin të dizajnuara për të qenë të thjeshta, me flokë të ndarë në mes dhe të lidhur në një topuz mbrapa. Kjo ndoshta është bërë për të vënë përballë modestinë romake kundër Kleopatrës dhe shkëlqimit të saj.

Stili i flokëve Flavian dhe Antonine

Portreti i një gruaje romake, Roma e periudhës Flaviane, Musei Capitolini

Modelet e flokëve Flavian dhe Antonine ndryshonin shumë midis burrave dhe grave në jetën reale dhe në pamjen fizike të flokëve për skulpturat e meshkujve dhe femrave. Në Romën e lashtë flokët ishin përcaktuesi kryesor i tërheqjes fizike të një gruaje, gratë preferonin të paraqiteshin si të reja dhe të bukura. Prandaj, dihej se skulpturat femërore kishin kaçurrela dramatike të gdhendura me efekte të forta kiaroskuro . Nga ana tjetër, shumica e burrave në periudhën flaviane të fundit të shekullit të parë të erës sonë i kanë flokët të shkurtuara në kurorë, si për shembull portreti i Domitianit (në foto) që nënkupton një rol aktiv në shoqëri, ndërsa pasiviteti i nënkuptuar i një gruaje.

Modelet e flokëve Flavian dhe Antonine janë ndoshta më të famshmet dhe më ekstravagantet e stileve të Romës Perandorake. Gjatë kësaj kohe stili aristokratik i grave u bë më i ndezuri (kaçurrelat qipriote). Stilet ishin të larta, me masive kaçurrelash dhe gërshetash në formë. Kurorat e larta me hark në pjesën e përparme ishin bërë duke përdorur fileto leshi dhe tupe, dhe mund të ngjiteshin në pjesën e pasme të kokës, si dhe në pjesën e përparme. Në mënyrë tipike, eshte si në rastin e bustit të famshëm Fonseca (në foto), kjo hairstyle e veçantë duket se ka qenë e njohur gjatë periudhës Flavian. Flokët ishin të krehura në dy pjesë; pjesa e përparme ishte e krehur përpara dhe e ndërtuar me kaçurrela, ndërsa pjesa e pasme ishte e thurur dhe e mbështjellë në një topuz të përpunuar ( orbis comarum ). Kjo modë u përshkrua nga shkrimtari Juvenal sikur se frizurat që i bënin gratë të dukeshin të gjata nga përpara, por krejt e kundërta nga mbrapa.

Periudha e mëvonshme Antonine pa kaçurrelat në pjesën e përparme të kokës të sjellë në një nivel më të ulët se periudha Flavian. Gërshetat e mbështjellura në pjesën e prapme të kokës u çuan më përpara,qe në vend të kësaj shpesh të mbështeteshin në majë të kokës. Një stil tjetër i periudhës Antonine pa flokët të ndara në thumba dhe të lidhura në pjesën e pasme

Për më tepër, nëse portretet romake i përkthejnë me besnikëri modelet e flokëve të veshura nga stilistet, është problematike për shkak të mungesës së flokëve të mbijetuar, gjë që lë pak bazë për krahasim. Problemi i dytë është saktësia fizike e vetë portreteve te romakeve. Megjithatë, si rezultat i shumë skulpturave që kanë disa referenca për flokët, etnografët dhe antropologët kanë pranuar që flokët luajnë një rol kyç në identifikimin e gjinisë dhe përcaktimin e shoqërive në të cilat bënin pjesë individët.

Dinastia Severane

Julia Domna, gruaja e Septimius Severus, kishte një model flokësh veçanërisht të dukshëm. Julia Domna ishte mbrojtësja më me ndikim e parukës. Ajo mbante një parukë të rëndë, rruzullore me valëzime të thjeshta në madhësinë e gishtave me një ndarje të thjeshtë qendrore. Julia Domna ishte vajza e një prifti të rangut të lartë nga Siria, dhe sugjerohej se stili i saj ishte tregues i origjinës së saj të huaj. Pavarësisht se ishte nga Lindja, ajo adoptoi një parukë për të krijuar një maskë të njohur romake dhe veçanërisht për të imituar paraardhësin e saj, Faustina e Vogël.

Në vitin 2012, videoja e Janet Stephens Julia Domna: Parukeri mjeko -ligjore, një rikrijim i një modeli flokësh të mëvonshëm të perandoreshës romake, u prezantua në takimin vjetor të Institutit Arkeologjik të Amerikës në Filadelfia. Gratë e huaja shpesh i mbanin flokët e tyre ndryshe nga gratë romake dhe gratë nga Palmira zakonisht mbanin flokët e tyre të valëzuara në një ndarje të thjeshtë në qendër, të shoqëruar me diadema dhe çallma sipas zakoneve lokale. Gratë nga Lindja nuk njiheshin që zakonisht mbanin paruke, duke preferuar të krijonin modele flokësh të hollësishme nga flokët e tyre. Me kalimin e kohës, frizurat Severane kaluan nga stili i ndarjes në qendër me tundjen e gishtave, në një me më shumë kaçurrela dhe unaza në pjesën e përparme dhe të pasme të kokës, shpesh të shoqëruara nga një parukë.

Modelet e flokëve për meshkuj

Busti i Julius Cezarit në Muzeun Arkeologjik Kombëtar të Napolit

Modelet romake të flokëve për meshkuj do të ndryshonin gjatë kohërave të lashta. Ndërsa flokët e meshkujve mund të kenë kërkuar jo më pak vëmendje ditore sesa ato të femrave, stili si dhe reagimi social që krijoi ishin rrënjësisht të ndryshëm. Seancat e gjata të kujdesit për burrat do të shiheshin si tabu. Gjithashtu gjatë gjithë kësaj periudhe, flokët e grave gdhendeshin sipas teknikave të ndryshme në bazë të seksit. Për shembull, një nga tiparet kryesore që shihet tek shumë femra, por asnjëherë tek meshkujt, janë flokët e gjatë të ndarë nga një pjesë qendrore. Është e qartë se burrat nuk e kanë veshur kurrë këtë, pasi nuk ka dallim biologjik në flokë midis gjinive, kjo është një praktikë e përcaktuar vetëm nga kultura. Vetullat e të dy gjinive prireshin të trajtoheshin në të njëjtat mënyra.

Në kohët e hershme, ka shumë të ngjarë që burrat romakë mbanin flokët e tyre të gjata. Me prezantimin e berberëve të quajtur tonsor në rreth 300 para Krishtit, u bë zakon të mbanin flokë të shkurtër. Në Romën e Lashtë, skllevërit e shtëpisë kryenin funksione parukerie për burrat e pasur. Megjithatë, burrat që nuk kishin akses në shërbimet private të parukierisë dhe rruajtjes ose ata që preferonin një atmosferë më sociale shkonin në një berberi ( tonstrina ). Rrojtoret ishin vende të tubimeve shoqërore dhe rruajtja e parë e një të riu shpesh festohej edhe si një kalim drejt burrërisë në komunitet. Berberët zakonisht rruanin fytyrat e klientëve me brisqe hekuri dhe aplikonin një rroje pas rruajtjes me pomada që mund të kishin pasur rrjetë merimangash. Prerja e një koke flokësh dhe rruajtja do të ishte rregull në Romë në shekullin e dytë para Krishtit. Burrat romakë që mbanin mjekër nuk do të pranoheshin në senat nëse nuk rruheshin.

Busti i perandorit Hadrian në muzetë e Kapitolinës

Në Romën e lashtë ishte e dëshirueshme që burrat të kishin një kokë të plotë flokësh. Ky ishte një problem për Jul Cezarin . Të qenit tullac konsiderohej si një deformim në atë kohë, kështu që Cezari u mundua shumë për të fshehur flokët e tij të holluar. Dhe për shkak të saj ai krehte flokët e tij të hollë përpara mbi kurorën e kokës. Suetonius shkroi: "Thallacia e tij ishte diçka që e shqetësonte shumë". Cezarit u lejua nga Senati të mbante një kurorë dafine me të cilën ai ishte në gjendje të maskonte vijën e flokëve të tij që po largohej.

Gjatë kohës romake është e lehtë të dihet se si po i mbanin flokët perandorët. Për shembull, një tipar konstant i portreteve të Augustit është frizura e tij, me tufë flokësh të dallueshme me pirun në ballë. Perandori shihej më shpesh si prirje gjatë këtyre kohërave. Këtë e tregon perandori Nero (54–68 pas Krishtit), i cili adoptoi modele flokësh të hollësishme me kaçurrela dhe madje kishte borzilok. Meshkujt filluan të dredhojnë më shumë flokët dhe Nero filloi trendin. Pas periudhës Flaviane, shumica e meshkujve kanë flokë të shkurtuar në kurorë dhe nuk kanë plasticitet të fortë. Gjatë dekadave të ardhshme, një prerje flokësh e drejtë me balluke ishte e popullarizuar tek burrat trajanik .

Një tjetër prirje që filloi nga perandori Hadrian (117–138 pas Krishtit). Ai ishte perandori i parë që mbajti mjekër dhe pas tij shumë nga perandorët vazhduan trendin poashtu. Kjo zakonisht është parë si një shenjë e përkushtimit të tij ndaj Greqisë dhe kulturës greke. Një burim letrar, Historia Augusta, pohon se Hadriani mbante mjekër për të fshehur njollat në fytyrën e tij.

• Prerja e Cezarit
• Hairstyle greko-romake
• Veshje në Greqinë e lashtë
• Veshje në Romën e lashtë

Linqe te jashtme

• Katalogu i modeleve të flokëve Arkivuar 29 nëntor 2009 tek Wayback Machine