Qyteti i mbyllur

Qyteti i mbyllur është një vendbanim ku zbatohen kufizimet e udhëtimit ose të qëndrimit në mënyrë që të kërkohet autorizim të veçantë për të vizituar ose për të qëndruar gjatë natës. Vende të tilla mund të jenë institucione të ndjeshme ushtarake ose instalime sekrete kërkimore që kërkojnë shumë më tepër hapësirë ose liri të brendshme sesa është e disponueshme në një bazë ushtarake konvencionale. tregtarë të besuar që nuk janë të lidhur drejtpërdrejt me qëllime klandestine.

Shumë qytete të mbyllura ekzistonin në Bashkimin Sovjetik nga mesi i viteve 1940 deri në shpërbërjen e tij më 1991.^[1] Pas vitit 1991, një numër i tyre ekzistonte ende në vendet e CIS, veçanërisht në Rusi. Në Rusinë e sotme, vende të tilla njihen zyrtarisht si "formacione të mbyllura administrativo-territoriale" (закрытые административно-териториальные образования, zakrytye administrativeno-territorial'nye obrazovaniya, ose shkurt ЗАТО ZATO).

Struktura dhe operacionet

Ndonjëherë qytetet e mbyllura mund të përfaqësohen vetëm në harta të klasifikuara që nuk janë të disponueshme për publikun e gjerë.^[1] Në disa raste mund të mos ketë shenja rrugore ose udhëzime për në qytetet e mbyllura, dhe ato zakonisht hiqen nga tabelat e orarit të hekurudhave dhe itineraret e autobusëve.

Ndonjëherë qytetet e mbyllura mund të tregohen në mënyrë të pjerrët si një fshat i parëndësishëm aty pranë, ku emri i ndalesës që i shërben qytetit të mbyllur bëhet i paqartë ose mashtrues. Për dërgimin e postës, një qytet i mbyllur zakonisht emërtohet si qyteti më i afërt i madh dhe një kod postar special, për shembull, Arzamas-16, Chelyabinsk-65. Vendbanimi aktual mund të jetë mjaft i largët nga emrat e tij; për shembull, Sarov, i caktuar Arzamas-16, është në republikën federale të Mordovisë, ndërsa Arzamas është në Nizhny Novgorod Oblast (afërsisht 75 kilometra (47 mi) larg). Njerëzit që nuk jetonin në një qytet të mbyllur i nënshtroheshin kontrolleve të dokumenteve dhe pikave të kontrollit të sigurisë dhe kërkohej leja e qartë që ata të vizitonin.^[2] Për t'u zhvendosur në një qytet të mbyllur, dikush do të kishte nevojë për leje sigurie nga organizata që e drejton atë, siç është KGB-ja në qytetet e mbyllura sovjetike.

Qytetet e mbyllura ndonjëherë ruheshin nga një perimetër sigurie me tela me gjemba dhe kulla. Vetë fakti i ekzistencës së një qyteti të tillë shpesh klasifikohej dhe pritej që banorët të mos ua zbulonin të huajve vendbanimin e tyre. Kjo mungesë lirie shpesh kompensohej me kushte më të mira strehimi dhe një zgjedhje më të mirë të mallrave në tregtinë me pakicë se kudo në vend.^[1] Gjithashtu, në Bashkimin Sovjetik, njerëzit që punonin me informacion të klasifikuar merrnin një bonus pagash.

Epoka sovjetike

Qytetet e mbyllura u krijuan në Bashkimin Sovjetik nga fundi i viteve 1940 e tutje me emrin eufemitik të "kuti postare", duke iu referuar praktikës së adresimit të postës atyre nëpërmjet kutive postare në qytete të tjera. Ata ndaheshin në dy kategori të dallueshme.

Kategoria e parë përbëhej nga komunitete relativisht të vogla me objekte të ndjeshme ushtarake, industriale ose shkencore, të tilla si impiantet e armëve ose qendrat kërkimore bërthamore.^[3] Shembuj janë qytetet moderne të Ozyorskut (Chelyabinsk-65) me një fabrikë prodhimi të plutonit dhe Sillamäe, vendi i një objekti pasurimi të uraniumit. Edhe qytetarëve sovjetikë nuk u lejohej hyrja në këto vende pa autorizimin e duhur. Përveç kësaj, disa qytete më të mëdha u mbyllën për qasje të paautorizuar për të huajt, ndërsa ato ishin lirisht të aksesueshme për qytetarët sovjetikë. Këto përfshinin qytete si Perm, një qendër për prodhimin e artilerisë sovjetike, municioneve dhe gjithashtu motorëve të avionëve, dhe Vladivostok, selia dhe baza kryesore e Flotës Sovjetike të Paqësorit.
Kategoria e dytë përbëhej nga qytetet kufitare (dhe disa zona të tëra kufitare, si Kaliningrad Oblast, Saaremaa, dhe Hiiumaa), të cilat ishin të mbyllura për qëllime sigurie. Zona të krahasueshme të mbyllura ekzistonin gjetkë në Bllokun Lindor; një zonë e konsiderueshme përgjatë kufirit të brendshëm gjerman dhe kufirit midis Gjermanisë Perëndimore dhe Çekosllovakisë u vendos nën kufizime të ngjashme (edhe pse në vitet 1970 të huajt mund ta kalonin këtë të fundit me tren). Qytetarëve u kërkohej që të kishin leje të veçanta për të hyrë në zona të tilla.

Vendndodhjet e kategorisë së parë të qyteteve të mbyllura u zgjodhën për karakteristikat e tyre gjeografike. Ata shpesh vendoseshin në vende të largëta thellë në Urale dhe Siberi, jashtë mundësive të bombarduesve të armikut. Ato u ndërtuan pranë lumenjve dhe liqeneve që përdoreshin për të siguruar sasinë e madhe të ujit të nevojshëm për industrinë e rëndë dhe teknologjinë bërthamore. Vendbanimet civile ekzistuese në afërsi janë përdorur shpesh si burime të punës ndërtimore. Megjithëse mbyllja e qyteteve filloi si një masë rreptësisht e përkohshme që do të normalizohej në kushte më të favorshme, në praktikë qytetet e mbyllura morën jetën e tyre dhe u bënë një tipar i dukshëm institucional i sistemit sovjetik.^[4]

Çdo lëvizje drejt dhe nga zona të mbyllura kontrollohej fort. Të huajve u ndalohej hyrja në to dhe qytetarët vendas ishin nën kufizime të rrepta. Ata duhej të kishin leje të posaçme për të udhëtuar atje ose për t'u larguar, dhe kushdo që kërkonte rezidencë duhej t'i nënshtrohej verifikimit nga NKVD dhe agjencitë pasardhëse të saj. Qasja në disa qytete të mbyllura u imponua fizikisht duke i rrethuar me gardhe me tela me gjemba të monitoruara nga roje të armatosura.

Kuti postare

"Kutia postare" (rusisht: Почтовый ящик, romanizuar: Pochtovyy yashik) ishte emri jozyrtar i një objekti sekret sovjetik, shumë si qyteti i mbyllur, por më i vogël, zakonisht në madhësinë e një fabrike. Emri i një objekti të tillë ishte zakonisht i fshehtë, siç ishin edhe aktivitetet atje. Posta hyrëse është adresuar në "Kutia postare #XXXX", pra emri i "kutisë postare". Shumica e zyrave sovjetike të projektimit (OKB) për armë, avionë, teknologji hapësinore, elektronikë ushtarake, etj., ishin "kuti postare"

Shqipëri

Gjatë periudhës së sundimit komunist në Shqipëri, qytetet Çorovodë dhe Qyteti Stalin (sot Kuçovë) ishin qytete të mbyllura me një aeroport ushtarak, industri ushtarake dhe infrastrukturë të tjera kritike të luftës.

Referime

^ ^a ^b ^c Sergeeva, Kristina. "Mailbox44". Point.51 (në anglishte britanike). Arkivuar nga origjinali më 27 mars 2023. Marrë më 2022-08-26.
^ "City border". Photoarchives (në anglisht). FOTOESCAPE. Arkivuar nga origjinali më 2013-11-15. Marrë më 2013-03-16.
^ "Secret Cities". GlobalSecurity.org.
^ Victor Zaslavsky, "Ethnic group divided: social stratification and nationality policy in the Soviet Union", p. 224, in Peter Joseph Potichnyj, The Soviet Union: Party and Society, Cambridge University Press, 1988. ISBN 0-521-34460-3.

[:1-1] Sergeeva, Kristina. "Mailbox44". Point.51 (në anglishte britanike). Arkivuar nga origjinali më 27 mars 2023. Marrë më 2022-08-26.

[2] "City border". Photoarchives (në anglisht). FOTOESCAPE. Arkivuar nga origjinali më 2013-11-15. Marrë më 2013-03-16.

[globalsecurity-3] "Secret Cities". GlobalSecurity.org.

[4] Victor Zaslavsky, "Ethnic group divided: social stratification and nationality policy in the Soviet Union", p. 224, in Peter Joseph Potichnyj, The Soviet Union: Party and Society, Cambridge University Press, 1988. ISBN 0-521-34460-3.

[1]

[2]

[3]

[4]