Rudolf Heß

Walter Richard Rudolf Heß zakonisht përkthehet si Hess (Aleksandria (Egjipt), 26 prill 1894 - Berlin, 17 gusht 1987) ishte një politikan gjerman. Në karrierën e tij ka qenë një njeri me ndikim në Partinë Naziste.

Biografia

Ai ka lindur në Egjipt, në Aleksandria, në një familje të pasur bavareze e cila kishte në Afrikë aktivitete tregtare dhe biznese. Babai i tij, një praktikues Luteranë, ishte një eksportues i pasur i verës, ndërsa nëna e tij ishte një pasardhëse e familjes së famshme greke Georgiadis e Aleksandrisë. Ai u kthye në Gjermani me familjen e tij në 1908 në moshën 14 vjeç. I regjistruar në shkollë shprehur interes për astronomin, por babai i tij e bindi atë për të ndjekur studimet ekonomike në Zvicër. Ai mori pjesë si vullnetar në Luftën e Parë Botërore, konflikti më agresiv dhe më i fortë ku morën pjesë edhe trupa austriak, si Adolf Hitlerit. Më 20 dhjetor 1927 u martua me Ilse Hess Pröhl (22 qershor 1900-7 shtator 1995) nga Hanoveri. Së bashku ata patën një djalë, Wolf Rüdiger Hess (18 nëntor 1937-24 tetor 2001).

Deputet i Partisë Nacional-Socialiste

Bëhet mik i Hermann Goering, Hess mori pjesë në puçin e Mynihut në 1923. Revoltë e cila dështj dhe ai u arrestua së bashku me Hitlerin. Në burg, Hess ndihmoj Hitlerin të shkruaj Mein Kampf (Lufta Ime). Nga ky moment ai u bë një prej bashkëpunëtorëve më të ngushtë të Hitlerit, aq sa duhet konsideruar si pasues në parti. Në të vërtetë, në 1933, Hitleri e emëroj zëvendësin i tij, Reichsleiter, duke i dhënë atij kompetenca të gjera, si brenda partisë ashtu edhe në qeverin e porsa lindur. Gjashtë vjet më vonë, Rudolf Hess u emërua zyrtarisht numri tre i partisë, pas Hitlerit dhe Hermann Goering.

Ikja për në Skoci

Ai ishte por agresionit gjerman në Poloni gjë që shkaktoj shpërthimin e Luftës së Dytë Botërore, por Hess fluturoi më 10 maj 1941 në Skoci, vetëm për të arritur në kështjellën e Dukës së Hamiltonit (i cili ishte simpatizues i nacionalsocializmit) në Lanarkshire. Këtu ai u hodhë me parashutë. Arsyet për këtë udhëtim nuk janë sqaruar, por hipoteza më e mirë e sheh Hess të propozojë, nëpërmjet planit një paqe të veçantë me Anglin. Hitleri, duke folur në radio në atë kohë, e quajti atë një të çmendur, Hess kshte kërkuar pikërisht ajo që do të thotnte Hitleri, në rast të dështimit të misionit, në letrën e tij të fundit. Megjithatë, Hess ishte dorëzuar më pas te ushtria britanike, e cila kishte dhënë edhe një urdhër arrestimi për të.

Proçesi i Nurimbergut dhe vdekja

Në Nuremberg në 1946, Hess u lirua nga dënimi për krime kundër njerëzimit, por u dënua me burgim të përjetshëm për komplot kundër Traktatit të Versajës dhe krime kundër paqes. Ai u burgos më pas në Spandau në perëndim të Berlinit. Shumë më vonë, kërkesat për lirminin e Hess pasi ishte i burgosuri i vetëm i burgut (pas lëshimit të dënarve të tjerë nazist) nuk u mroën parasysh pavarësisht nga kjo pozitë e inferioritetit me marrëdhëniet e tijë të vështirë me Hitlerin dhe nazizizmin në vitet tridhjetë e më vonë, Hess u bë një pikë referimi për qarqet neo-nazist gjermane, të përbërë pothuajse ekskluzivisht nga të rinjë. Gjatë çdo vjetori të vdekjes së tij, mbahet një marshim përkujtimor i ndaluar disa herë në Gjermani, i cili në vitin 2004 ka tërhequr një rekord më shumë se 9000 njerëz. Ai vdiq në 93 vjeç, në rrethanat që nuk u sqaruan plotësisht (ai u gjet në një stol në oborrin e burgut me një kabllo elektrike lidhur rreth fytit), disa pikpyetje mbi versionin zyrtar të aleatëve (vetëvrasjen) u bënë nga mediat. Thuhet se Hess mbeti viktim e një vrasje makabre nga ana forcave speciale aleate të cilët e mbajtën të burgosur në moshën 93 vjeç një rekord ky për drejtësinë botërore.

Bibliografia

Eugene K. Bird, Rudolf Hess. Storia di quarantacinque anni di prigionia, Padova, Edizioni di Ar, 1986.
Lynn Picknett, Clive Prince e Stephen Prior, Il caso Rudolf Hess (nuova edizione aggiornata), Milano, Sperling Paperback, 2005

Galleria

nel 1927 con Hitler, Himmler, Pfeffer von Salomon e Gregor Strasser al raduno del partito nazista
con Mussolini nel 1938
con Hitler a Norimberga al raduno del NSdAP del 1936
al processo di Norimberga del 1946