Periudha Edo

Periudha Edo (江戸時代 Edo jidai) ose periudha Tokugawa (徳川時代) ishte një periudhë mes viteve 1603 dhe 1868 në historinë e Japonisë, kur shoqëria japoneze ishin nën sundimin e shogunatit Tokugawa dhe 300 daimyō rajonal të vendit. Periudha u karakterizua me rritjen ekonomike, urdhërat strikte në shoqëri, politika e jashtme e izolacionizmit, “nuk ka më luftë”, popullsia e qëndrueshme, dhe artet dhe kultura popullore. Shogunati zyrtarisht ishte themeluar në Edo më 24 maj 1603 nga Tokugawa Ieyasu. Periudha u përfundua me Restaurimin Meiji më 3 maj 1868, pas rënies së Edos.

Konsolidimi i shogunatit

Tokugawa Ieyasu, shōguni i parë i shogunatit Tokugawa

Një revolucion u zhvillua prej kohës së shogunatit Kamakura e cila ekzistoi me gjykatën e Tenno-s te Tokugawa, kur samurai u bënë sundimtar të pasfiduar ashtu siq e quajti historiani Edwin O. Reischaurer “feudale të centralizuar“. Tashmë i fuqishëm, Ieyasu përfitoi nga transferimi i tij në zonën e pasur të Kantōs. Ai mbante dy milionë koku tokë, një selie të re në Edo, një qytet kështjellash (Tokjo i ardhshëm), dhe gjithashtu kishte dy milionë koku tokë dhe tridhjetë e tetë vazo nën kontrollin e tij. Pas vdekjes së Hideyoshi, Ieyasu u zhvendos shpejt për të kapur kontrollin nga klani Toyotomi.

Fitorja e Ieyasu mbi daimyo perëndimore në Betejën e Sekigaharës (21 tetor 1600, ose në kalendarin japonez në ditën e 15 të muajit të nëntë të vitit të pestë të epokës Keichō) i dha atij kontrollin e të gjithë Japonisë. Ai shfuqizoi shpejt shtëpitë e shumta të daimyo të armikut, të reduktuara ndaj të tjerëve, të tillë si ato të Toyotomit dhe rishpërndarë shpërthimet e luftës për familjen dhe aleatët e tij. Ieyasu ende nuk arriti të arrinte kontrollin e plotë të daimyō perëndimore, por supozimi i tij i titullit të shogun ndihmoi në konsolidimin e sistemit të aleancës. Pas forcimit të mëtejshëm të bazës së tij të fuqisë, Ieyasu instaloi djalin e tij Hidetada (1579-1632) si shogun dhe veten si një shogun në pension në 1605. Toyotomi ishin ende një kërcënim i rëndësishëm dhe Ieyasu i kushtoi dekadës së ardhshme për çrrënjosjen e tyre. Në 1615, ushtria Tokugawa shkatërroi kështjellën Toyotomi në Osaka.

Shogunati i Tokugawa jo vetëm që konsolidoi kontrollin e tyre mbi një Japoni të ribashkuar, ata gjithashtu kishin fuqi të paparë mbi perandorin, gjykatën, të gjitha daimyō dhe urdhërat fetare. Perandori u mbajt si burimi i fundit i sanksionit politik për shogun, i cili gjoja ishte vazal i familjes perandorake. Tokugawa ndihmoi familjen perandorake të rimarrë lavdinë e saj të vjetër duke rindërtuar pallatet e saj dhe duke i dhënë toka të reja. Për të siguruar një lidhje të ngushtë midis fisit perandorak dhe familjes Tokugawa, mbesa e Ieyasu u bë një bashkëshort imperial në vitin 1619.

Lidhjet tregtare me të huajt

Artikulli kryesor: Sakoku

Pamja e ishullit Dejima si pikë tregtare holandeze në Nagasaki, 1897

Ashtu si Hideyoshi, Ieyasu inkurajoi tregtinë e jashtme, por gjithashtu ishte i dyshimtë për të huajt. Ai donte ta bënte Edo një port të madh, por sapo mësoi se evropianët favorizonin portet në Kyūshū dhe se Kina i kishte hedhur poshtë planet e tij për tregti zyrtare, ai shkoi të kontrollonte tregtinë ekzistuese dhe lejoi vetëm disa porte për të trajtuar lloje të veçanta të mallrave.

Fillimi i periudhës Edo përkon me dekadat e fundit të periudhës tregtare Nanban gjatë së cilës u zhvillua ndërveprimi intensiv me fuqitë evropiane, në planin ekonomik dhe fetar. Në fillim të periudhës së Edos, Japonia ndërtoi anijet e saj të para perëndimore, të tilla si San Juan Bautista, një anije prej 500 ton galeon që transportonte një ambasadë japoneze të kryesuar nga Hasekura Tsunenaga në Amerikë dhe pastaj në Evropë. Gjithashtu gjatë asaj periudhe, bakufu autorizoi rreth 720 anije të kuqe të mbyllura, anije tregtare me tri mastikë dhe të armatosur, për tregtinë intra-aziatike. Aventurierë japonezë, si Yamada Nagamasa, përdorën ato anije në të gjithë Azinë.

Në vitin 1635, vendi i mbyllur ndaloi çdo japonezë të udhëtoj jashtë Japonisë ose nëse dikush largohet, nuk do t'i lejohet kthimi. Në vitin 1636, holandezët ishin të kufizuar në Dejima, një ishull i vogël artificial - dhe kështu, jo tokë e vërtetë japoneze - në portin e Nagasaki.

Vetëm Kina, Kompania Holandeze e Indisë Lindore dhe për një periudhë të shkurtër, anglezët, gëzuan të drejtën për të vizituar Japoninë gjatë kësaj periudhe, vetëm për qëllime komerciale, dhe ata ishin të kufizuar në portin Dejima në Nagasaki. Evropianët tjerë që zbritën në brigjet japoneze u vranë.

Zhvillimi ekonomik

Zhvillimi ekonomik gjatë periudhës së Tokugawa përfshinte urbanizimin, rritjen e mallrave të transportuar, një zgjerim të ndjeshëm të tregtisë së brendshme dhe, fillimisht, të jashtme, dhe një përhapje të industrive të tregtisë dhe artizanatit. Tregjet e ndërtimit lulëzuan, së bashku me strukturat bankare dhe shoqëritë tregtare. Gjithnjë e më shumë, autoritetet han mbikqyrnin rritjen e prodhimit bujqësor dhe përhapjen e zejeve rurale.

Popullsia

Nga mesi i shekullit 18-të, Edo kishte më shumë se një milionë banorë, Osaka dhe Kyoto secila kishin më shumë se 400,000 banorë. Osaka dhe Kyoto u bënë qendra të zënë tregtare dhe të prodhimit artizanal, ndërsa Edo ishte qendra për furnizimin e ushqimit dhe mallrave thelbësore të konsumit urban.

Agrikultura

Orizi ishte baza e ekonomisë. Rreth 80% të popullsisë ishin fermerë të orizit. Prodhimi i orizit u rrit në mënyrë të qëndrueshme, por popullsia mbeti i qëndrueshme, kështu mirëqenia u rrit. Fusha e orizit u rrit prej 1.6 milionë chō më 1600 në 3 milionë në vitin 1720. Teknologjia e përmirësuar ndihmoi fermerët të kontrollonin rrjedhën e gjithanshme të ujitjes në lundrat e tyre. Daimyō operoi disa qindra qytete të kështjellës, të cilat u bënë loci i tregtisë së brendshme. Tregjet e orizit në shkallë të gjerë u zhvilluan, përqendruar në Edo dhe Osaka.

Fundi i shogunatit

Artikulli kryesor: Bakumatsu

Shkaku për fundin e kësaj periudhe është e diskutueshme, por tregohet si detyrimi i hapjes së Japonisë në botë nga komodori i marinës amerikane Matthew Perry, armada e të cilit (e njohur nga japonezët si "anijet e zeza") gjuajti armë nga Gjiri i Edos. Disa masa artificiale të tokës u krijuan për të bllokuar gamën e armadës, dhe kjo tokë mbetet në atë që tani quhet qarku Odaiba.

Tokugawa nuk u rënua thjesht për shkak të dështimeve të brendshme. Ndërhyrjet e huaja ndihmuan për të precipituar një betejë komplekse politike midis bakufu dhe një koalicioni të kritikëve të tij. Vazhdimi i lëvizjes anti-bakufu në mesin e shekullit të 19-të do të sillte fund Tokugawa-s. Historianët konsiderojnë se një faktor i rëndësishëm kontribues në rënien e Tokugawa ishte "menaxhimi i dobët i qeverisë qendrore nga shoguni, gjë që shkaktoi braktisjen e klasave shoqërore në Japoni".

Megjithëse Japonia ishte në gjendje të përvetësonte dhe përpunonte një shumëllojshmëri të njohurive shkencore, industrializimi i shpejtë i Perëndimit gjatë shekullit të 18-të krijoi një boshllëk material në aspektin e teknologjive dhe armatimit midis Japonisë dhe Perëndimit, duke e detyruar atë të braktiste politikën e vet të izolimit dhe duke kontribuar në fundin e regjimit të Tokugawa.

Kur skuadrimi i katër anijeve i Komodorit Matthew C. Perry u shfaq në Gjirin Edo në korrik 1853, bakufu u hodh në trazirë. Kryetari i këshilltarëve të lartë, Abe Masahiro (1819-1857), ishte përgjegjës për trajtimin me amerikanët. Duke pasur asnjë precedent për të menaxhuar këtë kërcënim për sigurinë kombëtare, Abe u përpoq të baraspeshojë dëshirat e këshilltarëve të lartë për të bërë kompromis me të huajt, perandorin që donte t'i linte të huajt dhe të daimyō-t që dëshironin të shkonin në luftë. Në mungesë të konsensusit, Abe vendosi të bëjë kompromis duke pranuar kërkesat e Perrit për hapjen e Japonisë në tregtinë e jashtme, ndërsa gjithashtu duke bërë përgatitje ushtarake. Në mars të vitit 1854, Traktati i Paqes dhe Amity (ose Konventa e Kanagawa) hapi dy porte për anijet amerikane që kërkonin furnizime, garantonin trajtim të mirë për marinarët amerikanë të mbytur në det, dhe lejuan një konsull të Shteteve të Bashkuara të merrte vendbanim në Shimoda, Gadishulli Izu, në jugperëndim të Edo. Marrëveshja e Miqësisë dhe Tregtisë ndërmjet SHBA dhe Japonisë, duke hapur akoma më shumë fusha për tregtinë amerikane, u detyrua në bakufu pesë vjet më vonë.

Gjatë viteve të fundit të bakufu ose bakumatsu, bakufu mori masa të forta për të ripërtërirë dominimin e saj, megjithëse përfshirja e saj me modernizimin dhe fuqitë e huaja ishte ta bënte atë një shenjë të ndjenjave anti-perëndimore në të gjithë vendin.

Ushtria dhe marina u modernizuan. Një shkollë për trajnimin e marinarëve u themelua në Nagasaki më 1855. Studentët detarë u dërguan për të studiuar në shkollat detare perëndimore për disa vjet, duke filluar një traditë të liderëve të ardhshëm të arsimuar të huaj, si admirali Enomoto. Inxhinierët francezë të marinës u punësuan për të ndërtuar arsenale detare, të tilla si Yokosuka dhe Nagasaki. Nga fundi i shogunatit të Tokugawa në vitin 1867, marina japoneze e shogunit zotëronte tashmë tetë anije luftarake avullore me avull rreth anijeve të Kaiyō Maru, të cilat u përdorën kundër forcave pro-imperiale gjatë Luftës Boshin nën komandën e Admiralit Enomoto. Një mision ushtarak francez u krijua për të ndihmuar modernizimin e ushtrive të bakufut.