Jump to content

Shkëmbimi i popullsisë midis Greqisë dhe Turqisë

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Qyteti fantazmë i Kayaköy (Livisi) në Anadollin jugperëndimor. Ky fshat grek u braktis gjatë shkëmbimit të popullsisë në vitin 1923.[1]

Shkëmbimi i popullsisë midis Greqisë dhe Turqisë i vitit 1923 (greqisht: Ἡ Ἀνταλλαγή, romanizuar: I Antallagí, turqishtja osmane: مبادله, romanizuar: Mübâdele, turqisht: Mübadele) buroi nga "Konventa për shkëmbimin e popullsisë greke dhe turke" e nënshkruar në Lozanë, Zvicër, më 30 janar 1923, nga qeveritë e Greqisë dhe Turqisë. Ai përfshinte të paktën 1,6 milionë njerëz (1,221,489 ortodoksë grekë nga Azia e Vogël, Trakia Lindore, Alpet Pontike dhe Kaukazi, dhe 355,000–400,000 myslimanë nga Greqia),[2] shumica e të cilëve u bënë refugjatë me forcë dhe de jure u denatyrizuan nga vendlindja e tyre.

Më 16 mars 1922, Ministri i Jashtëm Turk, Yusuf Kemal Tengrişenk, kishte deklaruar se "Qeveria e Ankarasë ishte fuqimisht në favor të një zgjidhjeje që do të kënaqte opinionin botëror dhe do të siguronte qetësinë në vendin e saj" dhe se "[ ] Unë isha gati të pranoja idenë e një shkëmbimi popullsie midis grekëve në Azinë e Vogël dhe muslimanëve në Greqi”.[3][4] Përfundimisht kërkesa fillestare për shkëmbim të popullsisë erdhi, nën presion (zjarri i Smirnës ndodhi vetëm një muaj më parë), nga Eleftherios Venizelos në një letër që ai i dorëzoi Lidhjes së Kombeve më 16 tetor 1922, si një mënyrë për të normalizuar marrëdhëniet. de jure, pasi shumica e banorëve grekë të mbijetuar të Turqisë kishin ikur nga masakrat e fundit në Greqi deri në atë kohë. Venizelos propozoi një "shkëmbim të detyrueshëm të popullsisë greke dhe turke" dhe i kërkoi Fridtjof Nansen të bënte rregullimet e nevojshme.[5] Shteti i ri i Turqisë parashikoi gjithashtu shkëmbimin e popullsisë si një mënyrë për të zyrtarizuar dhe bërë të përhershme ikjen e popujve të tij vendas ortodoksë grekë, ndërkohë që nisi një eksod të ri të një numri më të vogël (400,000) myslimanësh nga Greqia, si një mënyrë për të siguruar kolonë për fshatrat ortodokse të sapopopulluara të Turqisë; Greqia ndërkohë e shihte atë si një mënyrë për t'u siguruar refugjatëve ortodoksë grekë pa pronë nga Turqia tokat e myslimanëve të dëbuar.[6] Norman M. Naimark pohoi se ky traktat ishte pjesa e fundit e një fushate spastrimi etnik për të krijuar një atdhe etnikisht të pastër për turqit.[7] Historiania Dinah Shelton në mënyrë të ngjashme shkroi se "Traktati i Lozanës përfundoi transferimin me forcë të grekëve të vendit".[8]

Ky shkëmbim i madh i detyrueshëm i popullsisë, ose dëbimi i ndërsjellë i rënë dakord, nuk bazohej në gjuhën ose përkatësinë etnike, por në identitetin fetar dhe përfshinte pothuajse të gjithë popujt e krishterë ortodoksë indigjenë të Turqisë (mileti Rūm "romak/bizantin"), duke përfshirë edhe armenët dhe grupet ortodokse turqishtfolëse, dhe nga ana tjetër shumica e myslimanëve vendas të Greqisë, duke përfshirë edhe qytetarë muslimanë greqishtfolës, si Valahades dhe turqit kretanë, por edhe grupe rome myslimane[9] si Sepečides. Secili grup ishin popuj vendas, qytetarë, dhe në raste edhe veteranë, të shtetit që i dëboi dhe asnjëri nuk kishte përfaqësim në shtet që pretendonte të fliste në emër të tyre në traktatin e shkëmbimit.

Disa studiues e kanë kritikuar shkëmbimin, duke e përshkruar atë si një formë ligjore të spastrimit të ndërsjellë etnik,[10][11][12] ndërsa të tjerë e kanë mbrojtur atë, duke deklaruar se, pavarësisht nga aspektet e tij negative, shkëmbimi pati një rezultat të përgjithshëm pozitiv që nga ajo kohë, parandaloi me sukses një tjetër gjenocid të mundshëm të të krishterëve ortodoksë grekë në Turqi.[13][14]

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ Mariana, Correia; Letizia, Dipasquale; Saverio, Mecca (2014). VERSUS: Heritage for Tomorrow (në anglisht). Firenze University Press. fq. 69. ISBN 9788866557418.
  2. ^ Giuseppe Motta (2013). Less than Nations: Central-Eastern European Minorities after WWI (në anglisht). Vëll. 1. Cambridge Scholars Publishing. fq. 365. ISBN 9781443854610.
  3. ^ Kritikos, Giorgos (1999). "Motives for compulsory population exchange in the aftermath of the Greek-Turkish War: (1922-1923)". Bulletin of the Centre for Asia Minor Studies (në anglisht). 13 (13): 212. doi:10.12681/deltiokms.147. ISSN 2459-2579 – nëpërmjet ePublishing. Actually, Kemal had stated previously (16 March 1922) that "the Ankara Government was strongly in favour of the idea of that an exchange of populations take place between the Greeks in Asia Minor and the Muslims in Greece".
  4. ^ Bourne, Kenneth; Cameron Watt, Donald, red. (1985). British Documents on Foreign Affairs: Reports and Papers from the Foreign Office Confidential Print, Part II: From the First to the Second World War, Series B, Turkey, Iran, and the Middle East, 1918-1939 (në anglisht). University Publications of America. fq. 657–660. ISBN 978-0-89093-603-0. "Yussuf Kemal Bey had remarked at the previous meeting (16 March 1922), where speaking of the fundamental principles of peace, that Lord Curzon had dwelt upon the safeguarding of minorities". He also noted that "the Ankara Government was strongly in favour of a solution that would satisfy world opinion and ensure tranquillity in its own country. It was ready to accept the idea of an exchange of populations between the Greeks in Asia Minor and the Muslims in Greece". In reply to this proposal, Lord Curzon noted that "no doubt something was possible in this direction but it was not a complete solution. The population in Asia Minor was somewhere near half a million. For physical reasons such a large number could not be entirely transported and for agricultural and commercial reasons many of them would be unwilling to go".
  5. ^ Shields, Sarah (2013). "The Greek-Turkish Population Exchange: Internationally Administered Ethnic Cleansing". Middle East Report (në anglisht) (267): 2–6. JSTOR 24426444.
  6. ^ Howland, Charles P. (1926). "Greece and Her Refugees". Foreign Affairs (në anglisht). 4 (4): 613–623. doi:10.2307/20028488. JSTOR 20028488.
  7. ^ Naimark, Norman M (2002), Fires of Hatred: Ethnic Cleansing in Twentieth-Century Europe, Harvard University Press. p. 47.
  8. ^ Dinah, Shelton. Encyclopaedia of Genocide and Crimes Against Humanity, p. 303.
  9. ^ Bilgehan, Zeynep (13 mars 2019). "Roma people tell of ancestors' 1923 'population exchange' stories". Hürriyet Daily News (në anglisht). Marrë më 9 maj 2022.
  10. ^ Pinxten, Rik; Dikomitis, Lisa (maj 2009). When God Comes to Town: Religious Traditions in Urban Contexts (në anglisht). Berghahn Books. fq. 3. ISBN 978-1-84545-920-8.
  11. ^ Adelman, Howard; Barkan, Elazar (2011). No Return, No Refuge: Rites and Rights in Minority Repatriation (në anglisht). Columbia University Press. fq. 33. ISBN 978-0-231-52690-6.
  12. ^ Mulaj, Kledja (2008). Politics of Ethnic Cleansing: Nation-state Building and Provision of In/security in Twentieth-century Balkans (në anglisht). Lexington Books. fq. 31. ISBN 978-0-7391-1782-8.
  13. ^ Faulkenberry, Jason B. (2012). The 1923 Greco-Turkish Population Exchange: Successful Prevention of Genocide and Mass Atrocities (PDF) (Tezë) (në anglisht). Komanda e Ushtrisë së Shteteve të Bashkuara dhe Kolegji i Shtabit të Përgjithshëm.
  14. ^ Moses, A. Dirk (2021). The Problems of Genocide: Permanent Security and the Language of Transgression (në anglisht). Cambridge University Press. fq. 348. ISBN 978-1-107-10358-0.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Shkëmbimi_i_popullsisë_midis_Greqisë_dhe_Turqisë&oldid=2549021"