Kulti i individit i Adolf Hitlerit
Kulti i individit i Adolf Hitlerit ishte një tipar i spikatur i Gjermanisë naziste (1933–1945),[1] që filloi në vitet 1920 gjatë ditëve të para të Partisë Naziste. Bazuar në ideologjinë Führerprinzip, se drejtuesi ka gjithmonë të drejtë, i përhapur nga propaganda e pandërprerë naziste dhe i përforcuar nga suksesi i Adolf Hitlerit në rregullimin e problemeve ekonomike dhe të papunësisë së Gjermanisë duke riushtarizuar gjatë Depresionit të Madh botëror, triumfet e tij pa gjak në politikën e jashtme para Lufta e Dytë Botërore dhe humbja e shpejtë ushtarake e Republikës së Dytë Polake dhe e Republikës së Tretë Franceze në pjesën e hershme të luftës, përfundimisht u bë një veçori qendrore e kontrollit nazist mbi popullin gjerman.
Miti hitlerian i një gjeniu shumëplanësh të pagabueshëm me cilësi mesianike dhe mbinjerëzore iu afrua hyjnizimit. Ai u armatos si një mjet për të bashkuar popullin gjerman pas personalitetit, opinioneve dhe qëllimeve të Hitlerit dhe gjithashtu ishte sigurim kundër fragmentimit të Partisë Naziste në fraksione ndërluftuese ose një grusht shteti nga Wehrmacht.
Imazhi i Adolf Hitlerit në propagandë dhe media
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Duke filluar në vitet e para të Partisë Naziste, propaganda naziste e përshkruante liderin nazist Adolf Hitler si një figurë portreti që ishte i vetmi person i aftë për të shpëtuar Gjermaninë. Pas përfundimit të Luftës së Parë Botërore dhe gjatë periudhës së ndërmjetme, populli gjerman vuajti shumë nën Republikën e Vajmarit dhe, sipas nazistëve, vetëm Hitleri si mesia mundi t'i shpëtonte ata dhe të rivendoste madhështinë e Gjermanisë, e cila nga ana e saj i dha jetë mitit të "kultit të Führer-it".[2] Qysh pak ditë pas "Marshimit në Romë" të Benito Musolinit më 28 tetor 1922, një folës i Partisë Naziste njoftoi para turmës së sallës së birrës se "Musolini i Gjermanisë quhet Adolf Hitler", duke i dhënë kështu një shtysë kultit të individit të Hitlerit, i cili sapo kishte filluar.[3] Në dhjetor 1922, gazeta naziste Völkischer Beobachter pretendoi se Hitleri nuk ishte më bateristi i Partisë Naziste, por në fakt ishte lideri që mund të shpëtonte vetëm Gjermaninë.[4]
Pas puçit të dështuar në sallën e birrës në nëntor 1923 dhe burgosjes së Hitlerit, ai u përpoq të ndërtonte një imazh të tij që do t'i tërheqë të gjitha pjesët e popullit gjerman. Ai zhvilloi me kalimin e kohës një imazh për veten me ngjyrime nacionaliste dhe fetare, gjë që e bëri atë tërheqës për të gjithë gjermanët dhe që e shtyu atë të shpallte: "Unë i kam zgjuar masat".[5]
- ^ Kershaw, Ian (nëntor 1985). "The Hitler Myth". History Today. Vëll. 35 no. 11.
{{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Kershaw, Ian (30 janar 2008). "The Führer Myth How Hitler Won Over the German People". Der Spiegel.
{{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Kershaw 2016.
- ^ Rees, Laurence (2013). The Dark Charisma of Adolf Hitler. Ebury Press. fq. 50. ISBN 978-0091917654.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Hoffmann 1996.