Titi
| Perandori Titi | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Bust, Muzeu Kapitol, Romë | |||||||||
| Perandor romak | |||||||||
| Perandor romak | 24 qershor 79 – 13 shtator 81 | ||||||||
| Paraardhës | Vespaziani | ||||||||
| Pasardhës | Domitian | ||||||||
| regjent | Julia Flavia | ||||||||
| Gra |
| ||||||||
| |||||||||
| Dinastia | Flaviane | ||||||||
| I ati | Vespaziani | ||||||||
| E ëma | Domitila | ||||||||
| U lind | 30 dhjetor 39 Romë, Itali | ||||||||
| Vdiq | 13 shtator 81 (41 vjeç) Romë, Itali | ||||||||
| Varrimi | Romë | ||||||||
Titus Caesar Vespasianus (/taɪtəs/ TY-təs; 30 dhjetor 39 - 13 shtator 81) ishte perandor romak nga viti 79 deri në 81. Anëtar i dinastisë Flaviane, Titi e trashëgoi fronin nga i ati Vespasian pas vdekjes.
Para se të bëhej perandor, Titi fitoi famë si një komandant ushtarak, duke I shërbyer babait të tij në Judea gjatë Luftës së Parë Hebreje-Romake. Fushata u ndal me një ndërprerje të shkurtër me vdekjen e perandorit Nero në vitin 68, duke filluar përkrahjen për Vespasian fuqinë perandorake gjatë Vitit të Katër Perandorëve. Kur Vespasiani u shpall Perandor më 1 korrik 69, Titit u ngarkua për t'i dhënë fund rebelimit hebre. Në vitin 70 ai rrethoi dhe pushtoi Jeruzalemin dhe shkatërroi qytetin dhe tempullin e dytë. Për këtë arritje Tititit iu dhurua një triumf; Harku i Titit i cili përkujton fitoren e tij deri më ditët e sotme. Gjatë sundimit të babait të tij Titi fitoi famë në Romë duke shërbyer si prefekt i Gardës Pretoriane dhe për të mbajtur një marrëdhënie të diskutueshme me mbretëreshën hebreje Berenice. Pavarësisht shqetësimeve për karakterin e tij, Titi mori një përkrahje të madhe pas vdekjes së perandorit Vespasian në 79 i cili u konsiderua një perandor i mirë nga Suetonius dhe historianë të tjerë bashkëkohorë.
Si perandor, Titi është i njohur më së shumti për kompletimin e Koloseut dhe për zemërgjerësinë e tij në lehtësimin e vuajtjeve të shkaktuara nga dy katastrofa, shpërthimi i malit Vesuvius në vitin 79 pas Krishtit dhe një zjarri në Romë në vitin 80.
Pas mezi dy viteve në detyrë, Titus vdiq nga ethet më 13 shtator 81. Ai u hyjnizua nga Senati Romak dhe u pasua nga vëllai i tij i vogël Domiani.
Jeta e hershme
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Titi lindi në Romë, më 30 dhjetor 39 pas Krishtit, ishte djali i madh i Titit Flavius Vespasianus, i njohur zakonisht si Vespasian dhe Domitilës së Vjetër. Ai kishte një motër më të vogël, Domitillës e Reja (lindur 45),dhe një vëlla, Titus Flavius Domitianus (lindur 51), i referuar zakonisht si Domitian.
Prejardhja familjare
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit],_from_Utica_(Tunisia),_about_AD_70-81,_Roman_Empire,_British_Museum_(15859087855).jpg)
Dekadat e luftës civile gjatë shekullit I para Krishtit kishin kontribuar shumë në shkatërrimin e aristokracisë së vjetër të Romës, e cila u zëvendësua gradualisht me një emër nga një fisnikëri e re provinciale italiane gjatë fillimit të shekullit të 1-rë.[1]Një familje e tillë ishte Flavia, e cila u ngrit nga errësira relative dhe u njoh në katër breza, duke fituar pasuri dhe status nën Perandorët e dinastisë Julio-Claudian. Stërgjyshi i Titit, Titus Flavius Petro, kishte shërbyer si centurion për Pompey gjatë Luftës Civile të Cezarit. Karriera e tij ushtarake përfundoi me turp kur ai iku nga fusha e betejës në Betejën e Pharsalus në vitin 48 para Krishtit. [2]
Sidoqoftë, Petro arriti të përmirësonte gjendjen e tij duke u martuar me Tertullan një grua jashtëzakonisht të pasur, pasuria e së cilës garantoi ngritjen lart të djalit të Petros Titus Flavius Sabinus I gjyshit të Titit. [3]Duke u martuar me Vespasia Polla,ai u lidh me familjen më prestigjioze të patricëve Vespasia, duke siguruar ngritjen e bijve të tij Titus Flavius Sabinus II dhe Vespasian në gradën senatoriale.
Karriera politike e Vespasian përfshinte zyrat e kuestorit, aedilit dhe pretorit dhe arriti kulmin në një konsull në vitin 51, viti kur Domiani lindi. Si komandant ushtarak, ai fitoi famë duke marrë pjesë në pushtimin romak të Britanisë në vitin 43.[4]Ajo që dihet pak për jetën e hershme të Titit është dhënë nga Suetonius, i cili shkroi se ai ishte rritur në oborrin perandorak në shoqërinë e Britannicus,[5]djali i Perandorit Klaudi, i cili do të vritej nga Neroni në 55.
Historia u shkua madje se Titi kishte mbështetur Britannicus natën kur u vra dhe piu nga helmi që iu dha. Detaje të mëtejshme mbi arsimin e tij janë të pakta, por duket se ai tregoi shkathtësi të hershme në artet ushtarake ishte një poet dhe orator i aftë në Greqisht dhe Latinisht.
Jeta si i rritur
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Nga viti 57 deri në 59 ai ishte një tribun ushtarak në Gjermani. Ai gjithashtu shërbeu në Britani dhe mbase mbërriti rreth të 60-tës me përforcime të nevojshme pas revoltës së Boudica. Rreth 63 vjeç, ai u kthye në Romë dhe u martua me Arrecina Tertulla, e bija e Marcus Arrecinus Clemens, një ish Prefekt i Gardës Pretoriane. Ajo vdiq rreth moshës 65 vjeçare.[6]
Titusi më pas mori një grua të re të një familjeje shumë më të shquar, Marcia Furnilla. Sidoqoftë, familja e Marcia ishte e lidhur ngushtë me kundërshtimin e Neronit. Xhaxhai i saj Barea Soranus dhe vajza e tij Servilia ishin ndër ata që u zhdukën pas komplotit të dështuar Pisonian të vitit 65.[7]Disa historianë modernë japin teori se Titi u divorcua nga gruaja e tij për shkak të lidhjes së familjes së saj me komplotin. [8] [9]
Titus nuk u martua më kurrë dhe kishte shumë vajza,[10]njëra prej tyre nga Marcia Furnilla.[11]E vetmja që dihet të ketë mbijetuar deri në moshën e rritur ishte Julia Flaviambase fëmija i Titit nga Arrecina, nëna e së cilës u quajt edhe Julia.[12]Gjatë kësaj periudhe Titus gjithashtu ushtroi profesionin e avokatit dhe arriti gradën e kuestorit.
Në vitin 66, hebrenjtë e Provincës Judaea u rrebeluan kundër Perandorisë Romake. Cestius Gallus, legata e Sirisë, u mund në betejën e Beth-Horonit dhe u detyrua të tërhiqej nga Jeruzalemi.[13]Mbreti pro-Romak Agrippa II dhe motra e tij Berenice ikën nga qyteti në Galile, ku më vonë u dorëzuan te Romakët.[14]Historia e luftës u shfaq me hollësi nga historiani romak-hebre Josephus në veprën e tij Lufta e Judenjve. Josefi shërbeu si komandant në qytetin Yodfat kur ushtria romake pushtoi Galilenë në vitin 67. Pas një rrethimi rraskapitës që zgjati 47 ditë, qyteti u pushtua,me rreth 40,000 të vrarë. Titusi,megjithatë, nuk u vendos për t'i dhënë fund luftës. Duke iu mbijetuar një nga disa vetëvrasjeve në grup, Josephus u dorëzua tek Vespasiani dhe u bë një i burgosur. Ai më vonë shkroi se u kishte kushtëzuar romakëve inteligjencë për revoltën e vazhdueshme. Më 68, i gjithë bregu dhe veriu i Judesë u nënshtruan nga Ushtria Romake,me fitore vendimtare në Taricheae dhe Gamala, ku Titi u shqua si një gjeneral i aftë.
Viti i Katër Perandorëve
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Qyteti i fundit dhe më i rëndësishëm i fortifikuar i mbajtur nga rezistenca hebraike ishte Jeruzalemi. Fushata u ndal nga një e papritur kur mbërriti lajmi për vdekjen e Neronit. Pothuajse njëkohësisht, Senati Romak e kishte shpallur Galba, guvernator të Hispanisë, si perandor. Vespasiani vendosi të priste urdhra të mëtejshëm dhe dërgoi Titin për lajme nga princërit e rinj. [15]
Para se të arrinte në Itali, Titi mësoi se Galba ishte vrarë dhe zëvendësuar nga Otho, guvernatori i Lusitanisë dhe se Vitellius dhe ushtritë e tij në Gjermani po përgatiteshin të marshonin në kryeqytet, për të përmbysur Othon. Duke mos dashur të rrezikonte të merrej peng nga njëra palë ose tjetra, ai braktisi udhëtimin për në Romë dhe u bashkua përsëri me babanë e tij në Jude. Ndërkohë, Otho u mund në Betejën e Parë të Bedriacum dhe u vetëvra.
Kur lajmi arriti në ushtritë në Judaea dhe Egjipt, ata i morën gjërat në duart e tyre dhe shpallën perandor Vespasian më 1 korrik 69. Vespasiani pranoi dhe, pas negociatave me Titin, bashkoi forcat me Gaius Licinius Mucianus, guvernator i Sirisë. Një forcë e tërhequr nga legjionet judaike dhe siriane marshoi drejt Romës nën komandën e Mucianus dhe Vespasian udhëtoi për në Aleksandri, duke e lënë Titin në krye për t'i dhënë fund rebelimit hebre. Në fund të vitit 69, forcat e Vitellius ishin mundur dhe Vespasian u shpall zyrtarisht perandor nga Senati në 21 Dhjetor, duke përfunduar kështu Viti i Katër Perandorëve.
Rrethimi i Jeruzalemit
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]_La_distruzione_del_tempio_di_Gerusalemme_-Francesco_Hayez_-_gallerie_Accademia_Venice.jpg)
Romakët më në fund fituan kështjellën Antonia dhe filluan një sulm frontal në portat e Tempullit të Dytë. Ndërsa thyen portën, romakët vunë flakën e qytetit të sipërm dhe të poshtëm, duke arritur kulmin me shkatërrimin e tempullit. Kur zjarret u qetësuan,Titi dha urdhër të shkatërronte pjesën e mbetur të qytetit, duke pretenduar se askush nuk do ta mbante mend emrin Jeruzalem. Tempulli u shemb, ushtarët e Titit e shpallën atë imperator për nder të fitores.[16]
Jeruzalemi u plaçkit dhe shumica e popullsisë u vra ose u shpërngul. Jozefi pretendon se 1.100.000 njerëz u vranë gjatë rrethimit, shumica e të cilëve ishin hebrenj. Supozimet për numrin e vdekjeve të Jozefit janë refuzuar si të pamundura nga studimet moderne pasi rreth një milion njerëz jetonin atëherë në Tokën e Izraelit,gjysma e tyre hebreje dhe popullata të konsiderueshme hebreje mbetën në zonë pas përfundimit të luftës, madje edhe në rajonin e goditur rëndë të Judesë. Sidoqoftë, 97,000 u kapën dhe u skllavëruan, duke përfshirë Simon Bar-Giora dhe Gjonin e Gischala. Shumë u larguan në zonat përreth Detit Mesdhe. Titusi thuhet se refuzoi të pranonte një kurorë fitore, pasi ai pohoi se ai nuk e kishte fituar vetëm,por ai kishte qenë mjeti përmes të cilit zoti i tyre kishte shfaqur zemërimin e tij kundër popullit të tij.
Trashëgimtari i Vespasianit
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Në pamundësi të lundronte për në Itali gjatë dimrit, Titi festoi me lojëra të llojllojshme në Caesarea Maritima dhe Berytus dhe më pas udhëtoi për në Zeugma në Eufrat, ku iu dha një kurorë nga Vologases I e Parthia. Ndërsa ishte për vizitë në Antioki ai konfirmoi të drejtat tradicionale të hebrenjve në atë qytet.[17]
Gjatë rrugës për në Aleksandri, ai ndaloi në Memfis për të shenjtëruar demin Apis. Sipas Suetonius, kjo shkaktoi tronditje pasi që ceremonia kërkonte që Titi të vishte një diademë, të cilën romakët e lidhnin me monarkinë dhe partizaniteti e legjioneve të Titit i cili tashmë kishte çuar në frikën se ai mund të rebelohej kundër babait të tij. Titi u kthye shpejt në Romë me shpresën,sipas Suetonius, të zhdukte çdo dyshim në lidhje me sjelljen e tij.[18]Me Vespasianin të shpallur perandor, Titi dhe vëllai i tij Domiani morën titullin e Cezarit nga Senati. Përveç ndarjes së pushtetit së gjykatës me babanë e tij, Titi mbajti shtatë konsullsi gjatë mbretërimit të Vespasianit dhe veproi si sekretar i tij, duke u paraqitur në Senat në emër të tij. Më e rëndësishmja, ai u emërua prefekt pretorian (komandant i Gardës pretoriane ), duke siguruar besnikërinë e tij ndaj perandorit dhe duke forcuar më tej pozicionin e Vespasian si një sundimtar i ligjshëm.
Gjatë Luftërave Hebreje, Titi kishte filluar një lidhje dashurie me Berenice, motrën e Agripa II. Herodianët kishin bashkëpunuar me romakët gjatë rebelimit dhe Berenica e kishte mbështetur Vespasian në fushatën e tij për t'u bërë perandor. Në vitin 75, ajo u kthye tek Titi dhe jetoi me të në pallat si gruaja e tij e ligjshme. Romakët ishin të kujdesshëm ndaj mbretëreshës lindore dhe nuk e miratonin marrëdhënien e tyre. Kur dyshja u denoncua publikisht nga Cinikët në teatër, Titi iu nënshtrua presionit dhe e dërgoi atë larg, por reputacioni i tij vuajti më tej.
Pasardhësit
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Vespasian vdiq nga një infeksion më 23[19]ose 24[20] Qershor 79 pas Krishtit, dhe menjëherë u pasua nga djali i tij Titi.[21]Si Faraon i Egjiptit, Titi pranoi titullin Autokrator Titos Kaisaros Hununefer Benermerut ("Perandori Titus Cezari, rinia perfekte dhe popullore").[22]Për shkak të veseve të tij të shumta (të supozuara), shumë Romakë kishin frikë se ai do të ishte një Neron tjetër.[23]Përkundër atyre pritjeve, sidoqoftë, Titi u tregua një perandor efektiv dhe ishte shumë i dashur nga popullata, të cilët e vlerësuan shumë kur zbuluan se ai zotëronte virtyte më të mëdha, në vend të veseve.
Një nga veprimet e tij të para si perandor ishte urdhër ndalimi i gjykimeve bazuar në akuzat për tradhti,[24] cilat kishin pllakosur për shumë kohë principatin.Ligji i tradhtisë, ose ligji i majestas, fillimisht kishte për qëllim ndjekjen penale të atyre që kishin "dëmtuar popullin dhe madhështinë e Romës" në mënyrë korruptive nga çdo veprim revolucionar.[25]Nën sundimin e Augustus, megjithatë, ai zakon ishte ringjallur dhe zbatuar për të mbuluar edhe shpifjet. Kjo çoi në gjyqe dhe ekzekutime të shumta nën Tiberius, Caligula dhe Nero, dhe formimin e rrjeteve të informatorëve ( delatorëve ),të cilët terrorizuan sistemin politik të Romës për dekada.
Titi i dha fund asaj praktike kundër vetes ose dikujt tjetër dhe deklaroi:
Eshtë e pamundur që unë të fyhem ose të abuzohem në ndonjë mënyrë. Unë nuk bëj asgjë që meriton censurë dhe nuk kujdesem për ato që raportohen në mënyrë të gabuar. Sa për perandorët që kanë vdekur dhe kanë ikur, ata do të marrin hak për veten e tyre në rast se dikush u bën një shpifje,nëse në të vërtetë ata janë gjysmëperëndi dhe posedojnë ndonjë pushtet.[26]
Si pasojë, asnjë senator nuk u dënua me vdekje gjatë mbretërimit të tij; kështu ai e mbajti premtimin e tij se do të merrte detyrën e Pontifex Maximus"për qëllimin e mbajtjes së duarve të tij pa njollosur.[27]Informatorët u ndëshkuan publikisht dhe u dëbuan nga qyteti. Titusi më tej parandaloi abuzimet duke e bërë të paligjshme për një person që të gjykohet sipas ligjeve të ndryshme për të njëjtën vepër. Më në fund, kur Berenice u kthye në Romë,ai e dërgoi atë larg.
Si perandor, ai u bë i njohur për bujarinë e tij dhe Suetonius shprehet se kur kuptoi se nuk i kishte sjellë askujt përfitim gjatë një dite të tërë ai tha: "Miq, kam humbur një ditë".
Sfidat
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Megjithëse mbretërimi i tij ishte i shkurtër i Titit u shfaq nga një mungesë relative e konflikteve ushtarake ose politike, ai u përball me një numër të madh katastrofash. Disa muaj pas pranimit të tij, mali Vesuvius shpërtheu. Shpërthimi shkatërroi pothuajse plotësisht qytetet dhe komunitetet turistike përreth Gjirit të Napolit. Qytetet e Pompeit dhe Herkulaneumit ishin varrosur nën disa metra gur dhe lavë, duke vrarë mijëra njerëz. Titi caktoi dy ish-konsuj për të organizuar dhe koordinuar për ndihmë dhe dhuroi personalisht shuma të mëdha parash nga thesari perandorak për të ndihmuar viktimat e vullkanit. Për më tepër, ai vizitoi Pompein një herë pas shpërthimit dhe përsëri vitin tjetër.
Ndërkohë, lufta kishte rifilluar në Britani, ku Gnaeus Julius Agricola i shtyer më tej në Kaledonia arriti të vendoste atje disa kala. Si rezultat i veprimeve të tij, Titi mori titullin e imperatorit për herë të pesëmbëdhjetë, midis 9 shtatorit dhe 31 dhjetorit të vitit 79 pas Krishtit. Sipas Cassius Dio, Terentius Maximus i ngjante Neronit nga zëri dhe pamja dhe, ashtu si ai, i këndonte lirës. Terenci vendosi një ndjekës në Azinë e Vogël, por shpejt u detyrua të ikë përtej Eufratit dhe u strehua nga partianët. Për më tepër, burimet thonë se Titi zbuloi se vëllai i tij Domiani po kurdiste komplot kundër tij, por nuk pranoi ta vrisnin ose ta dëbonin.
Puna dhe aktiviteti i tij
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Ndërtimi i Amfiteatrit Flavian,tani i njohur më mirë si Koloseu, filloi në vitin 70 nën Vespasian dhe përfundoi në vitin 80 nën udheheqjen e Titus. Përveç sigurimit të argëtimeve spektakolare për popullin romak, ndërtesa u konceptua gjithashtu si një monument gjigant triumfal për të përkujtuar arritjet ushtarake të Flavianëve gjatë Luftërave Hebreje. Lojërat inauguruese zgjatën për njëqind ditë dhe thuhej se ishin jashtëzakonisht të hollësishme, duke përfshirë luftime gladiatorësh, luftime midis kafshëve të egra ( elefantë dhe viça), gara me kuaj dhe gara me qerre. Gjatë lojërave, topat prej druri hidheshin në audiencë, të shkruara me çmime të ndryshme (veshje,ari apo edhe skllevër), të cilat më pas mund të tregtoheshin për sendin e caktuar. Ngjitur me amfiteatrin, brenda zonës së Shtëpisë së Artë së Neronit, Titi gjithashtu kishte urdhëruar ndërtimin e një shtëpie të re banje, Banjat e Titit. Ndërtimi i ndërtesës u përfundua me ngut për të përkuar me përfundimin e Amfiteatrit Flavian. Praktika e kultit perandorak u ringjall nga Titi, por me sa duket,ai u ndesh me disa vështirësi pasi Vespasiani nuk u hyjnizua deri gjashtë muaj pas vdekjes së tij. Për të nderuar dhe madhëruar dinastinë Flaviane, u hodhën themelet për atë që më vonë do të bëhej Tempulli i Vespasianit dhe Titit,i cili u përfundua nga Domitiani.
Vdekja
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Në mbyllje të lojërave,Titusi zyrtarisht iu perkushtua amfiteatrit dhe banjove në atë që ishte akti i tij i fundit i regjistruar si perandor. Ai u nis për në territoret Sabine por u sëmurë në destinacionin e parë ku vdiq nga ethet, thuhet se ishte në të njëjtën shtëpi (fermë) me babanë e tij. Gjoja, fjalët e fundit që ai shqiptoi para se të ndërronte jetë ishin "Unë kam bërë një gabim".
Titi kishte qeverisur Perandorinë Romake për pak më shumë se dy vjet,nga vdekja e babait të tij në vitin 79 deri më 13 Shtator 81. Ai u pasua nga Domiani, veprimi i parë i të cilit si perandor ishte të hyjnizonte vëllain e tij.
Historianët kanë spekuluar mbi natyrën e saktë të vdekjes së tij dhe për të cilin gabim Titi aludoi në fjalët e tij të fundit. Philostratus shkroi se ai u helmua nga Domiani me një lepur deti (Aplysia depilans) dhe se vdekja e tij i ishte paralajmëruar nga Apollonius i Tjanës.Suetonius dhe Cassius Dio pohojnë se ai vdiq për shkaqe natyrore, por të dy akuzojnë Domitianin se kishte lënë Titin e sëmurë për të vdekur. Si pasojë, Dio besoi në gabimin kur u referua në mos ekzekutimin e vëllait të Titit kur u zbulua se po komplotonte hapur kundër tij.
Referime
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]- ^ Jones (1992), p. 3
- ^ Jones (1992), p. 1
- ^ Jones (1992), p. 2
- ^ Jones, (1992), p. 8
- ^ Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 2
- ^ Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 4, with Jones and Milns, pp. 95–96
- ^ Tacitus,Annals XVI.30–33
- ^ Gavin Townend, "Some Flavian Connections", The Journal of Roman Studies (1961), p 57. See Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 4
- ^ Jones (1992), p. 11
- ^ Philostratus, The Life of Apollonius of Tyana VII.7 Arkivuar 3 mars 2016 tek Wayback Machine
- ^ Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 4
- ^ Jones and Milns, pp. 96, 167.
- ^ Josephus, The Wars of the Jews II.19.9
- ^ Josephus, The Wars of the Jews III.1.2
- ^ Tacitus, Histories II.1
- ^ Josephus, The Wars of the Jews VI.6.1
- ^ Josephus, The Wars of the Jews VII.3.1, VII.5.2
- ^ Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 5
- ^ Suetonius, Lives of the Twelve Caesars, "Life of Vespasian" §24
- ^ Cassius Dio,Roman History LXVI.17
- ^ Cassius Dio, Roman History LXVI.18
- ^ "Titus". The Royal Titulary of Ancient Egypt (në anglisht). Marrë më 13 mars 2018.
{{cite web}}: Mirëmbajtja CS1: Gjendja e adresës (lidhja) - ^ Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 7
- ^ Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 8
- ^ Tacitus, Annals I.72
- ^ Cassius Dio, Roman History LXVI.19
- ^ Suetonius, The Lives of Twelve Caesars, Life of Titus 9
Lidhje të jashtme
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]